คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10 : คำตอบที่แท้จริง
Chapter 10 : ำอบที่แท้ริ
เิผมละบ่าสีำั่รัิาลอิ่วอิพลิ้วไหวลอเลียปเสื้อะที่หิสาวสืบเท้าาไปโยทิ้นป่วยไว้เบื้อหลั แทเธอรีนมอามแผ่นหลับอบบาเหยียรอสรีสาวผู้มีวามสามารถในารแ่แ็บรรยาาศรอบาย านั้นึทอถอนใและล้มัวลนอนบนเียนไ้้วยสีหน้าละเหี่ยใ
“เินหนีแบบนี้ ไม่น่ารัเลย”
ทา้านิ่วอิผู้ใหลีเร้นาเพื่อนวัยเยาว์ยับัับให้นเอ้าวย่าอย่านาพา่อไปไ้อีสาม้าว่อนเปลี่ยนเป็น้ำอ้าวอย่ารวเร็วโยไม่สนใว่ามาหส์อนะปลิปลิวไปมาน้อยเพียไร หิสาวพุ่เป็นรวไปหาหานหรเหยาที่ยืนรออยู่่อนแล้ว
แววารู้ทันอัวสร้าปัหาทำให้ภูเาน้ำแ็ียิ้มสยอวัออมา านั้นรเ้าไปยุมเสื้อเิ้อสารถีอย่าไม่ไว้หน้าและ่มวัเา้วยำว่า “ันะีนายเป็นิ้นๆ แล้วโยนลทะเล”
หานหรเหยาลั้วหัวเราะในลำออย่าพอใ “วิ่แ่สนุไหม” เาถาม
“อยาฟัำอบแบบไหน” เธอสบถอย่าเรี้ยวราานั้นลาเาไปพร้อมับเร่ฝีเท้า มือยัยุมเสื้ออู่สนทนาเอาไว้แน่น “ลับบ้าน เลิเล่น”
ายหนุ่มเลิิ้วพร้อมับ้าวเท้าเินามแรัูที่เบาหวิวอหิสาว
ิ่วอิำเลือมอแววาอายหนุ่มานั้นหัวร่ออย่าสั่นประสาทผู้น และยัไม่หยุเินึ่วิ่ “้อใอะไร?”
“ไม่อบเหรอ?” หานหรเหยายิำถามรประเ็น
หิสาวรู้สึเหมือนถูระสุนวลียิแสหน้า ทว่าเธอยัรัษารัสีเหี้ยมเรียมหนาวเย็นอนเอไว้ไ้อย่ามั่น ิ่วอิแ่นหัวเราะ “อะไร? อยาะทำัวเป็นพ่อสื่อพ่อันัหรือไ แหม...ึ้ใริๆ”
หานหรเหยารับฟัำพูร้ายาอู่สนทนาอย่าสบ เาปล่อยให้เธอุระาลาถูไปามทาเินรู่หนึ่ ่อนะเอื้อมมือออไปบที่บ่าอิ่วอิเบาๆ และ้าวเท้ามานาบ้าเธอ “หยุหนีไ้แล้ว”
ำว่า ‘หนี’ แทในฟัอย่ารุนแร หิสาวหรี่าและปัมือเาออไป านั้นทำท่าปัผฝุ่นบนบ่าอนเอในำแหน่ที่หานหรเหยาเพิ่ับและัอเสื้อให้เ้าที่ “ใรหนี?”
หานหรเหยาระบายลมหายใเฮือหนึ่และเอ่ยเรียู่สนทนา้วยน้ำเสียอ่อนโยน “เินิ่วอิ…”
“ไม่้อิแทน” เินิ่วอิับท “ันะอบหรือไม่อบอะไร นายไม่้อมาิแทน ใ้ีวิอัวเอไปเถอะ”
ายหนุ่มหยุเท้า
ิ่วอิเสียหลัเล็น้อยแ่ยัยุมเสื้อเาไว้แน่น และพยายามออแรลานัเปียโน ทว่าหานหรเหยาที่มีส่วนสูมาว่าเธอหลายส่วนลับไม่ยอมยับไปาุเิมที่เาเหยียบยืน ิ่วอิไม่เยถูู่สนทนาปิเสธทาารระทำมา่อน เธอหันลับมาสบาสารถีอย่าไม่พอใ “อะไร? แ็้อเหรอ? หานหรเหยาผู้ระ้าระเื่อ?”
“หยุหนีไ้แล้ว” เาย้ำประโยเิม
“ให้มันน้อยๆ หน่อย” ิ่วอิัมีน้ำโห เธอใ้วาแหลมมทิ่มแทู่สนทนาะียิ้มและปรารภอย่า่อนอ “ใรอวามเห็นานายไม่ทราบ เอ๊ะ? หรือัน? ันอให้นายพามาเอเธอหรือไ? ไม่เห็นำไ้เลยนี่”
หานหรเหยามีแววาเ็บปวพาผ่านะ้อมอสีหน้าราวับถูาบ้วยยาพิษอู่สนทนา เาไม่เอ่ยำแ่ยัับ้อมอเธอ
เินิ่วอิผู้ำรนอยู่บนทิิสุโ่ไ้โยนวามรู้สึทั้มวลทิ้ไปะออ้อมอู่สนทนาอย่าประเมิน เธอเป็นผู้เี่ยวาเรื่อาร ‘เมิน’ ผู้นมาโยลอันั้นารทำเป็นมอไม่เห็นวามิในแววาอู่สนทนานั้นเป็นานถนัอเธอ ั่วอึใที่นทั้สอเผิหน้าัน หิสาวเื่อว่านเอสามารถทำให้หานหรเหยาเื่อไ้ว่าเาิผิที่พาเธอมาเอเพื่อนในอี
“เธอเินแบบไหน” หานหรเหยายิำถาม
“หา?” ิ่วอิัหัวิ้ว
“ยิ้มแบบไหน”
“...” หิสาวหรี่า
“ใ้เสียแบบไหน”
“...”
“มอลับมายัไ”
“...”
หานหรเหยายิ้มอ่อนโยน ับ้อมอสีหน้าปั้นยาอู่สนทนารู่หนึ่ และหัวเราะเสีย่ำพลาเอ่ยม้วยน้ำเสียสบายๆ “วามำี”
เินิ่วอิลำอฝืเือทันที ทว่ายัอบลับ้วยน้ำเสีย่อนอ “อยาให้ันอบอะไร? อุ้ย...ีใัที่ไ้เอเพื่อนเ่าที่พลัพราันมาแสนนาน?” านั้น้าวเท้าเิน่อ “พอใหรือยั?”
ายหนุ่มพยัหน้า “อบไ้ี”
---------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น