คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : ความเหมาะสม
Chapter 3 : วามเหมาะสม
หานหรเหยาเป็นายหนุ่มผู้โร้าย เพราะอยู่ในานะึ่ลาระหว่าวามสัมพันธ์แร้าวยาประสานาิ่วอิและน้อสาวอเธอ อน่วสายอวันเาเพิ่รับโทรศัพท์าวัู่น้อสาวที่พรั่พรูำสบถ่าั่น้ำป่า อนลาวันลับ้อรับหน้าที่เป็นสารถีให้แ่พี่สาวนามที่อารม์บูั้นสุ
บรรยาาศภายในรถหนาวเยืออย่าประหลา เสียเปียโนท่วทำนออ่อนโยนั่สายน้ำไม่ไ้ทำให้วามันาอาาศรอบายอผู้โยสารสาวบรรเทาลเลย หลัารุ่นิอยู่รู่หนึ่หานหรเหยาผู้ถูพลัทำลายล้าาสรีสาวโมีมาลอารเินทาึเอื้อนเอ่ยโยมีเนาทลายวามหนาวเหน็บภายในรถสปอร์ู่ใอเา
“โนรัแ?” วลีเย้าแหย่ปนมาับเสียหัวเราะเบาๆ ะที่รอยยิ้มแ่มใสราวับท้อฟ้าปลอโปร่อเาล้ายมีลื่นที่ัวามเย็นาาผู้โยสารไ้ระลอหนึ่
ิ่วอิำเลือมอู่สนทนาและอบำถาม้วยน้ำเสียทีเล่นละนรอยยิ้มาๆ “ิว่าไ” ทว่า็ทำให้วามันในบรรยาาศผ่อนลายลหลายส่วน
หานหรเหยายิ้มะสายายัมอทาเบื้อหน้า มิไ้อบำถาม
ิ่วอิลั้วหัวเราะให้ับท่าทาลุมเรืออายหนุ่ม ่อนะเอื้อมมือออไปปิเพลอย่าถือวิสาสะ อึใหนึ่ที่ภายในรถหลเหลือเพียเสียาเรื่อปรับอาาศ หิสาวเอื้อนเอ่ย “ลำบาหน่อยนะ”
เารู้ไ้ทันทีว่าิ่วอิล่าวถึเรื่อวามเือร้อนที่หานหรเหยาไ้รับาาร้อเป็นนรอรับอารม์อันเรี้ยวราอหานวัู่ที่พร้อมระเบิโทสะอเธอใส่ทุนในรอบรัว ายหนุ่มลี่ยิ้มรับวามอาทรที่สัมผัสไ้ผ่านถ้อยวลีนั้นและพยัหน้ารั้หนึ่ านั้นเปลี่ยนำถามใหม่ “อยาไปที่อไหม”
“อยาไปโรพยาบาล” ิ่วอิอบสั้นๆ
“ไม่ไป้วยันหน่อยเหรอ”
ำัวนที่แม้ฟัูเป็นธรรมาิหาแ่ยัสะิในฟัไ้ในทันที “ที่อมีอะไร?” หิสาวเลิิ้ว พลายิำถาม้วยรอยยิ้มรู้ทัน “ูะอยาให้ไป้วยเหลือเินนะ”
หานหรเหยามีรอยยิ้มาๆ บนใบหน้าเ่นในยามปิ พลาโยพวมาลัยรถเลี้ยวเ้าทาแยเ้าสู่ถนนสายหนึ่ เียบไปั่วอึใึอบำ้วยน้ำเสียเย้าแหย่ “นั่นสินะ...” และไม่ยอมเลยให้ระ่า
“หืม...” ิ่วอิใ้้านหลัอ้อนิ้วมือไล้ปลายานเอะที่วาโบเี่ยวมีประายแสวาววับยามับ้อ้นหาพิรุธบนใบหน้ามสันอู่สนทนา รอยยิ้มหลัแหลมายับนวหน้าทรโมอสรีสาว ถึแม้ะยัไม่รู้สาเหุที่แท้ริที่ทำให้หานหรเหยาผู้ไม่อบารอแยสุภาพสรีถึับลทุนเอ่ยปาัวนเธอถึสอรั้็าม แ่ิ่วอิยัยินีระโนลไปในแผนารลึลับอู่สนทนา
เพราะทุาราาร์อหานหรเหยา ถูวาึ้นโยำนึถึผลประโยน์อเธอเป็นสำัมาโยลอ
“็ไ้...ไปสิ”
ายหนุ่มยิ้ม มิไ้อบสิ่ใลับมา รอยยิ้มอเายัระ่าแ่มใสราวับนภาอาาศที่อบอุ่นและอ่อนโยน
่วเ้าที่ไ้รับโอารเลือู่าัรพรริทำให้อารม์อหิสาวไม่ปินั ยิ่พลิอ่าน้อมูลในแฟ้มเอสารวามุ่น้อใยิ่ฟุ้ระายึ้นมาทวีู ิ่วอิัสินใโยนภาระหน้าที่ทั้หมลลิ้นัและว้าุแรถสาวเท้าออาห้อทำาน ทว่า้าวยัไม่พ้นประู หานหรเหยา็ิ่อผ่านเลาหน้าห้อทำานอเธอเ้ามาอย่ารู้าน
‘ไปเที่ยวัน’ เาวน้วยถ้อยำแสนสั้นแ่เป็นวลีที่ใ้นินั้แ่ยัเยาว์วัย
ิ่วอิิเรื่อยเปื่อยะที่ทอสายามอออไปภายนอหน้า่ารถหรู มิ่ลสู่ห้วำนึ ้นสายอภวั์นั้นือเรื่อราวเมื่อรั้ยัเป็นเ็สาวมัธยมปลาย ในวันที่โรเรียนัเทศาลลอรบรอบวัน่อั้สถานศึษา ูเหมือนว่าวันนั้นะเป็นหนึ่ในวันที่เธอถูหานหรเหยาัวน้วยถ้อยวามนี้เ่นัน
“หรเหยา”
“หืม?”
“ละรเวทีวันที่โรเรียนัเทศาลรบรอบ วันนั้นนายแสเป็นอะไร” หิสาวเปิประเ็น
ายหนุ่มลอาะทบทวนวามทรำที่เลือนลา แล้วึอบเรียบ่าย “ำไม่ไ้ เธอล่ะ?”
“้อนหิน”
“...” สารถีหนุ่มพยายามอย่าสุวามสามารถที่ะไม่ระเบิเสียหัวเราะออมา เาเอ่ยมทั้ที่บ่าสั่นเทิ้ม “เลือนัแสไ้เหมาะสมี...แล้วบทือ?”
“นั่อยู่นิ่ๆ”
สุวามพยายาม หานหรเหยา้มหน้าหัวเราะนไหล่หนาสั่นไหว
ิ่วอิหรี่ามออาารำันอย่าเปิเผยอู่สนทนาแล้วัโมโหเล็น้อย “ันมีรไหนเหมือน้อนหินไม่ทราบ?”
นับรถเยหน้าึ้นมามอเส้นทาอีรั้ทั้ที่ยัยิ้มว้า “อืม...เหมาะมา” และเา็ไม่ยอมอบำถามอเธอ
---------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น