คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Stage1 ผู้มาเยือน
part 1+
บ่ายแก่ๆ ณ สวนหลังโรงเรียนแอชฟอร์ด ชายหนุ่มผมสีดำ นัยน์ตาสีม่วงอเมทีส กำลังเข้าฌาน (หลับ) อยู่ใต้ต้นไม้อย่างสงบ
โป๊ก! โครม! โอ๊ย! เคโร๊ะเคโร!
“โอย.. เฮ้ย! นายเป็นตัวอะไรเนี่ย” ชายหนุ่มผู้ที่เพิ่งจะถูกประทุษร้ายทางศีรษะ ลุกขึ้นมาพลางมองสำรวจ ผู้มาเยือน ที่มีหน้าตาเหมือน กบ ผสมอะไรซักอย่าง?
“เอ๋! เคโระ! สวัสดีขอรับ ข้าน้อยสิบโทเคโรโระขอร้าบ ขอฝากตัวด้วยขอร้าบ ”
“กะ กบพูดได้?”
“กระผมไม่ใช่กบนะขอร้าบ”
‘งั้นมันเป็นตัวอะไรฟะ’ชายหนุ่มเริ่มคิดหาวิธีรับมือกับกบ
‘กีอัส’
“นายเป็นใคร? มาจากไหน? มาทำไม? ”
“กระผมเป็นมนุษย์ต่างดาวมาจากดาวเคโรนขอรับ ว่าแต่ว่าทำไมตานายท่านลูลูชถึงเป็นสีแดงล่ะขอรับ?”
“นาย! นายรู้ชื่อฉันได้ยังไง!” (ลูลูชของเราช็อคแล้วครับท่านผู้อ่าน)
“โอ๊ย เรื่องแค่นี้กระผมรู้หมดแหละขอรับทั้งเรื่องที่ท่านมีพลังกีอัส ด้วยขอรับ... อุ๊บ!”
“เงียบก่อน มีคนมา”ลูลูชกระซิบบอกเคโรโระพร้อมกับเอามืออุดปาก พลางชำเลืองมองว่าผู้มาเยือนอีกคนเป็นใคร
‘!เชอร์ลี่! แย่ล่ะซิ เราคงต้องหนีออกไปก่อนแล้วค่อยไปคุยกับเจ้ากบทีหลัง ที่ไหนดีฟะ อืม… ที่บ้านคงได้’ ลูลูชคิดหาทางหนีทีไล่ พร้อมกับหาข้อแก้ตัวกับเชอร์ลี่ที่เดินมาถึงพอดี (อ้าว เวงแล้ว ลู่เอ๋ย)
“ลูลู่ มาทำอะไรอยู่ที่นี่ รู้ไหมคนอื่นเค้าประชุมเรื่องงานโรงเรียนคราวนี้กันจนเสร็จแล้วนะ”เชอร์ลี่ว่า
“เอ่อ..คือว่า..ฉัน..เอ่อ..ฉัน ฉันมีงานค้างนิดหน่อยน่ะ ไปก่อนนะ”(ไปซะแล้วไอ้ลู่ ข้อแก้ตัวโค-ต-ร ฮิตเลย) ลูลูชว่าพลางวิ่งกลับห้อง พร้อมทั้งไม่ลืมฉุดกระชากลากถูเคโรโระกลับไปด้วย
“เดี๋ยวก่อนสิลูลู่ฉันยังพูดไม่จบเลยนะเดี๋ยวก๊อนน…”
เช้าวันหนึ่ง (วันเดียวกับไอ้ลู่นั่นแหละ) ณ LAB อัพเกรทแลนสล๊อท
“สวัสดีคร้าบบ ท่านผู้อ่าน ผมเป็นผู้ที่มีหน้าที่อัพเกรทแลนสล๊อทนะคร้าบ ผู้ที่ติดตาม Code Geass มาตลอดคงจะรู้จักผมแล้วซิน้าาา.. ผมเป็นผู้สร้างแลนสล๊อทด้วยนะคร้าบบ..”
“คงสงสัยล่ะซิว่าผมมาทำไม ตอบง่ายๆก็คนแต่งฟิคจ้างผมมาเล่นไง(โป๊ก! แอ๊ก!)แหะ แหะ จริงๆแล้วผมจะมาเล่าเรื่องที่ทำให้ผมเจอกับไอ้เจ้านี่น่ะคร้าบ..”ชายหนุ่มอารมณ์(กวนที่ยืนคนเขียน)ดี พูดพลางชี้ไปที่ตัว (อะไรก็ไม่รู้) สีเหลืองๆ
“ครุ ครุ ครุ ครุ ครุ..” เสียงของสิ่งนั้นดังออกมา
“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ..เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเช้า…”ชายหนุ่มเริ่มเล่าขณะที่เริ่มเข้าสู่ภวังค์…
“ฮ้าวว~..”เสียงหาว ของชายหนุ่มคนเดิมดังออกมาจากห้องพักข้าง lab อัพเกรท
‘ฮ้าว~ ง่วงโวย..’เขาบ่นในใจพร้อมกับเดินเข้าไปอาบน้ำ ซ่า…ซ่า…(เสียงอาบน้ำนะอย่าคิดมาก)
ซักพัก..
‘เฮ้ย! เราอัพเกรทแลนสล๊อทเอาไว้นี่หว่า ตายๆ ห้องก็ไม่ได้ล็อคจะมีใครขโมยแบบแปลนอาวุธรึเปล่าฟะโอย ตายแน่!!!’ เมื่อนึกขึ้นได้จากการที่อาบน้ำกลายเป็นวิ่งผ่านน้ำ สบู่ไม่ต้อง!!
ตึกตึกตึกตึกตึก! ฟร้าว!(เสียงประตูเปิด)
“เฮ้ย!!!”
“ครุครุครุครุครุ~..”สิ่งมีชีวิตไม่ใช่คน ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรดของเขา ส่งเสียงออกมา
“…”(ยังงงไม่หายครับท่านผู้ชม)
‘นี่มันตัวอะไรเนี่ย’
“ครุ ครุ นายคงจะเป็นลอยด์ แอสปลันด์ คนสร้างไอ้เจ้านี่ซินะ..” ผู้ที่ถือวิสาสะนั่งบนเก้าอี้เอ่ยปากขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่แปลนอาวุธใหม่ของแลนสล๊อท
“ฉัน สิบเอก คุรูรุ อาวุธน่าสนใจดีนี่ ครุครุ ..”
“นายเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่? ”ลอยด์ ถามขึ้น
“..ฉันอัพเกรทเจ้านี่จนเสร็จแล้วนะครุ ครุ ครุ ระเบิดฮาตรอนเชียว คล้ายๆFreedom mode จากเรื่อง Gund#m s**d เลยแฮะ ครุครุครุครุครุ~” ครูรุพูดขึ้น
“ฉันถามว่านายมาทำอะไร?!”(ลอยด์เริ่มเดือดแล้วค่ะท่านผู้โช้มม~)
“หืม ฉันมาที่นี่เพื่อจะเตือนพวกนายบางอย่าง แต่นายต้องหาพวกเพื่อนฉันให้เจอก่อนฉันถึงจะเล่านะครุครุ..”
“ได้แต่นายต้องเล่าความจริง…”
++++++++++++++++(กลับมาปัจจุบันอีกครั้ง)
“ใช่แล้วคร้าบบ..ตอนนี้ผมก็เลยกำลังตามหาพวกของไอ้เจ้านี่อยู่ครับ…แต่ผมก็ถูกใจเจ้านี่อยู่เหมือนกันแหละครับก็เลยให้อยู่ด้วยซะเลย อ้าว! ซูซาคุคุงมาพอดี …ซูซาคุคุงมานี่หน่อยซี~~..”
“ครับคุณลอยด์ มีอะไรเหรอครับ”
part 3+
กลางดึกคืนนั้น ณ ห้องบรรทมส่วนพระองค์ ขององค์หญิงลำดับ3 แห่งราชอาณาจักร บริททาเนีย
‘อย่านะ...’
‘ไม่..ไม่นะ..’
‘อย่าเข้ามา..อย่าเข้ามานะ..’
‘ออกไป..’
‘อย่าน้า..’
‘อย่า..’
‘ท่านพี่ระวัง!..’
‘ไม่น้าา..’
‘กรี๊ดด...’
!!! ฟึ่บ !!!
องค์หญิงลำดับ 3 ตื่นขึ้นมาพร้อมเหงื่อเปียกซกทั้งตัว
‘เอ้..นี่เราฝันไปเหรอนี่’
องค์หญิงคิดพลาง...
‘ช่างเถอะ..นอนต่อดีกว่า’
…ล้มตัวลงนอนต่อ (อ้าว..-_-;)
เช้าวันรุ่งขึ้น ณ ห้องเสวยพระกระยาหาร
“ท่านพี่โคเนเรียคะ” องค์หญิงลำดับ 3 เรียกท่าน ผบ. หรือ องค์หญิงลำดับ 2
“หืม..? อะไรเหรอจ๊ะยูฟี่”
“คือว่าอย่างนี้เพคะ..เมื่อคืนหม่อมฉันฝันว่า เอ่อ..มียานอวกาศแปลกๆลงมาจอดที่สวนหลังวัง แล้วมีมนุษย์รูปร่างแปลกๆ คล้ายกับกบตัวเล็กๆลงมาจากยาน แล้วมียานแม่ตามมายิงถล่มยานนั้นจนไหม้ราบเป็นหน้ากลองเลยล่ะค่ะ...ท่านพี่คิดว่ามันเป็นลางบอกเหตุอะไรรึเปล่าคะ..”
“พี่ว่า..” ผบ.หยุดพูดเพื่อใช้ความคิดก่อนจะพูดต่อ
“..มันก็แค่ความฝันนั่นแหละ..น้องอย่าไปคิดมากเลย..ถ้าไม่มีอะไรแล้ว..พี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะ”โคเนเรียพูดก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้ยูฟี่นั่งเซ็ง แต่แล้วสายตาเธอก็เหลือบไปเห็น องค์ชายอับดับ 1 แห่งบริททาเนียที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ
‘เฮือก!!..ซวยแล้วตู ’(ชไนเซล: เขียนให้ยูฟี่เห็นฉันทำม๊ายย../writer:จะเขียนอ่ะมีปัญหาป่ะ/ชไนเซล: - # -+)
“ท่านพี่ชไนเซลคะ”ยูฟี่ทำตาวิบ วับ วิ้งๆ เพื่อที่จะเอาคำตอบ
“เอ่อ..พี่ไม่ว่างน่ะจ้ะ..มีงานค้างอยู่น่ะ..พี่ไปก่อนนะ”
(ชไนเซล:ท่านผู้อ่านรู้ไหมครับ เวลายูฟี่รู้สึกสังหรณ์อะไรซักอย่าง มันมักจะเป็นจริงเสมอ อย่างเช่นตอนเด็กๆผมแอบหนีเที่ยวโดยไม่ชวนยูฟี่ พอเธอรู้ว่าผมหายไป เธอทำยังไงรู้ไหมครับ ... ถูกแล้วครับเธอฟ้องท่านแม่ พอผมกลับมานะ ผมเป็นยังไงนะเหรอ ฟังเทศนาจากท่านแม่ 20 กว่ากัณฑ์ได้ /writer:บอกทำไมอ่ะ จะให้คนอ่านเค้าเดาเอง/ชไนเซล:จะบอกอ่ะมีปัญหาป่ะ/writer: -*-)
และแล้วชไนเซลก็หนีไป
‘เฮ้อ~..อีกแล้วท่านพี่นะท่านพี่..’ยูฟี่คิดพลางเดินไปที่ห้องทำงานของตนเอง
‘อ๊ะ..จริงสิเมื่อวานเราบอกให้คุณแม่บ้านเอาขนม มาร์ชเมนโลว์ วางไว้บนโต๊ะเรานี่นา..อืม..เราไม่ได้กินนานแล้วแฮะ ^ ^’
และเมื่อเธอเปิดประตูเข้าไปก็พบกับ!!!!!!!
to B con...^^
ความคิดเห็น