คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : Phase 32
Phase 32 วันก่อนงานเต้นรำ
“อ๊าก”มีร่างของคนๆหนึ่งดีดตัวขึ้นมาจากเตียง พร้อมกับเหงื่อที่ไหลออกมาเต็มร่าง
“ฟื้นขึ้นมาตะโกนเชียว”เสียงของคนๆหนึ่งบอกขึ้น คนที่พึ่งตื่นขึ้นหันไปมอง คนที่นั่งอยู่ภายในห้องกำลังนั่งปลอกแอบเปิ้ล
“ที่นี้ ที่...”ผู้ที่พึ่งตื่นถาม
“ห้องของนายเองไงจำไม่ได้หรอไง”คนที่นั่งบอกก่อน
“ฉันมาที่นี้ได้ไง”คนที่พึ่งตื่นถาม
“สงสัยรับมากไปเลยวูบลงง่ายๆ”คนที่นั่งยื่นแอบเปิ้ลที่อยู่ในจานให้
“แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ละ”
“ไม่ต้องห่วงไป นอนอยู่ห้องข้างๆ”คนที่นั่งบอกพร้อมกับเดินไปที่ประตู
“นายจะไปไหนนะคิระ”คนที่ตื่นถาม
“นายจะให้ฉันนั่งตลอดชาติหรือไงเจ้าบ้าอัสรัน ฉันนั่งเฝ้านายฟื้นต้อง 3ชั่วโมง นั่งจนเมื่อยก้นหมดแล้ว ขอไปรับลมบ้างไม่ได้เหรอไง”คิระตอบอย่างเซ็ง...รู้งี้ไม่นั่งเฝ้ารอให้มันฟื้นก็ดี...ความคิดแรกที่ถูกคิดขึ้น
“อีกอย่างเพื่อนของนาย คงอยากให้นายเล่าให้ฟังเต็มแก่แล้ว”คิระเปิดประตูพร้อมกับร่างของเพื่อนๆอีก 6คนล้มลงเมื่อไม่มีที่ให้พิงฟัง คิระก้าวข้ามเพื่อนๆออกไป
“พวกแกลุกกันได้ยัง ฉันหนัก”ดีอัคก้าที่ถูกทับอยู่ล่างสุดบอก เพื่อนอีก5คนจึงลุกขึ้น
“เฮ้ อัสรันมันเกิดอะไรขึ้นให้ห้องท่านซีเกลว่ะ”อิซ๊าคถามเป็นคนแรก
“นายหมายความว่าไง”คนถูกถามไม่เข้าใจความหมาย
“ก็พวกเราเห็นว่ามันนานแล้วเลยกะจะไปดูที่ห้องท่านซีเกล พอพวกเราไปถึงหน้าประตูเท่านั้นละ”ชิโอะบอกคราวๆแล้วยกให้คนอื่นพูดต่อ
“คิระโผล่พรูดออกมาจากห้องโดยที่มีอุ้มลักซ์ที่ไม่ได้สติกลับไปที่ห้องแถมให้สเตล่าไปด้วย”มีลี่บอกแล้วยกให้ชินต่อเลย
“ส่วนผมโดนคุณคางาริลากไปพร้อมกับคุณอัสรันที่สลบไปเช่นกัน”ชินเล่าสิ่งที่เจอให้ฟัง
“แทบยังนั้นตะโกนบอกให้ช่วยพวกสภาไปนอนที่ห้องของพวกเราอีก มันเกิดอะไรขึ้นฟ่ะ ตูงง”ดีอัคก้าบอกแถมถามด้วย อัสรันนึกถึงอดีตของคิระและคางาริอีกครั้งก่อนที่จะเล่าให้พวกอิซ๊าคฟังทั้งหมด
“พวกนั้นเจอเรื่องร้ายๆทั้งนั้นเลย”อิซ๊าคบอกเมื่อได้รู้เรื่องทั้งหมด
“นี้ถ้าเป็นคนอื่นคงบ้าไม่ก็คิดฆ่าตัวตายไปแล้ว”ชิโฮะเสริม
“แต่ทั้ง 2กลับไม่เล่าให้ฟังเลย แถมไม่คิดจะร้องต่อหน้าคนอื่นนะ”มีลี่บอกและพยายามหยุดน้ำตาที่ไหลออกมา
“เหมือนกับว่าทั้ง 2คนกำลังแบกรับบางสิ่งอยู่นะค่ะ”สเตล่าบอก ทุกคนต่างหันไปมอง
“หมายความว่าไงนะ”ชินถาม
“ก็แบบว่า ฉันคิดในความคิดของฉันนะ ทั้ง2คนมีบางอย่างเป็นแรงผลักดันให้ทั้ง 2คนอยากทำบางอย่างที่ค้างไว้ให้สำเร็จไม่ว่าจะต้องแลกกับบางสิ่งไป”สเตล่าบอกในสิ่งที่คิด
“นี้ ฉันมีความคิดอะไรเจ๊งๆ ได้”ดีอัคก้าบอก
“อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเต้นรำของโรงเรียนใช่ไหมละ ทำไมพวกเราไม่ชวนให้ 2คนนั้นนะมาร่วมด้วย”ดีอัคก้าเสนอ
“นานๆทีมีความคิดดีๆเหมือนกันนี้”มีลี่ลูบหัวดีอัคก้า ดีอัคก้าเกาหัว
ทางคิระที่เดินออกมารับลม ลมที่พัดมาไม่แรงมากนักเป็นลมอ่อนๆคิระเดินไปเลื่อยๆอย่างไม่มีที่ให้ไป...หึ ขอโทษนะพวกนายไอ้ความทรงจำที่ให้นะของปลอม ถ้าให้นายเห็นจริงๆนะน่ากลัวมาก ไม่สิน่าจะเป็นภาพที่น่าสะอิดสะเอียน...
“จริงสินะ ตอนนั้นที่หมู่บ้าน”คิระเริ่มย้อนความทรงจำของตัวเองเมื่อตอน 5ขวบ
หมู่บ้าน L4
“หนีเร็ว พวกสัตว์ปีศาจบุกมาแล้ว”เสียงของคนในหมู่บ้านตะโกนบอกคนอื่นๆ ขณะที่หมู่บ้านกำลังลุกเป็นไฟ
“จับมาให้หมดแต่ห้ามฆ่าเด็จขาด”มีคำสั่งออกมาจากคนที่พาสัตว์ปีศาจมา เมื่อมีทำสั่งมาการล่าก็เริ่มขึ้น สัตว์ปีศาจล่าทุกคนในหมู่บ้านมาโดยไม่สนว่าใครจะบาดเจ็บแค่ไหน จน2ชั่วโมงมันก็ล่าคนในหมู่บ้านได้จนหมด
“จับหมดทุกคนแล้วสินะ”ชายคนนั้นถามสัตว์ปีศาจ สัตว์ปีศาจทั้งหมดพยักหน้า
“แกเป็นใครกัน”ชายคนหนึ่งในหมู่บ้านถาม
“ข้าชื่อว่า อาลู เลอ ครูเซ่”ชายคนนั้นแนะนำตัว
“หนูกลัว”เสียงเบาๆของเด็กหญิงคนหนึ่งที่ถูกจับมาในกลุ่มบอกผู้เป็นแม่ที่กอดลูกสาวและลูกชายไว้
“ไม่เป็นไรจ๊ะ คางาริแม่ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกแน่นอน”อีวาบอกกับลูกสาวให้หายกลัว
“ใช่แล้วละไม่ต้องกลัว พี่ต้องปกป้องคางาริให้ได้”คิระบอกเช่นกัน คางาริสังเกตเห็นมือของคิระเองก็สั่นเหมือนกัน
“อืม คางาริมีพี่ชายอยู่ข้างๆนี้”คางาริยิ้มออกมา
“เอาลูกของฉันคืนมา”เสียงของหญิงในหมู่บ้านคนหนึ่งร้องขอ
“ชิไม่ใช่”ครูเซ่โยนเด็กไปข้างหลัง พวกสัตว์ปีศาจต่างกระโดดแย่งกินเด็กที่เจ้าส่งมาให้
“ไม่จริง”แม่ของเด็กร้องออกมาเมื่อเห็นภาพลูกของตัวเองโดนกิน
“แก”ชายในหมู่บ้าน 2คนลุกขึ้นและวิ่งเข้าไปชกครูเซ่ แต่ก่อนที่จะถึงตัวของครูเซ่ได้โดนสัตว์ปีศาจกินซะก่อน
“ถ้าไม่อยากตายเหมือนเจ้าโง่2คนนั้นก็อย่าคิดทำอะไรโง่ๆไปเลย”ครูเซ่ บอกและเริ่มเดินสำรวจเด็กในหมู่บ้านอีกครั้ง
“พระแม่แห่งสายน้ำ ข้าขอวินวรได้โปรดให้พลังของท่านกลายเป็นแท่งน้ำแข็งมากมาย ทิ่มแทงเหล่าคนชั่วด้วย Ice Spike”อีวาร่ายมนด้วยเสียงที่เบาเพื่อไม่ให้ฝ่ายนั้นรู้ตัว หอกน้ำแข็งมากมายพุ่งไปยังครูเซ่และสัตว์ปีศาจ
“ทุกคนหนีเร็ว”อีวารีบบอกทุกคน แต่คิระและคางาริยังนั่งอยู่ที่พื้นไปลุกไปไหน
“คิระ คางาริรีบไปเร็วสิ”อีวาสั่งลูกของตัวเอง แต่กลับไม่ได้ผล
“ทำอะไรอยู่ไปเร็ว”อีวาบอกลูกทั้ง 2ใกล้ๆ
“กะ แก”ลูกทั้ง 2กลับไม่ไปแต่มีท่าทีตกใจหรือไม่ก็กำลังหวัดกลัวบางสิ่งแทน
“คิระ คางาริ”อีวาตะโกนเรียกใกล้ๆ ทำให้สติของทั้ง 2กลับมา
“รีบไปเร็ว”อีวาผลักลูกทั้ง 2คนให้หนีไป คิระจูงมือของคางาริวิ่งไป
“คิดว่าแค่นี้ทำอะไรได้อย่างนั้นหรือไง”เสียงของครูเซ่ถาม อีวารีบหันกลับไปมองภาพที่เห็นคือ ร่างของครูเซ่ได้ถูกแท่งน้ำแข็งเสียบทะลุแขนทั้ง2ข้าง ขา2ข้าง กลางท้องโดยเฉพาะแทงน้ำแข็งไปเสียบทะลุหัวใจ ซึ่งที่มีหารอดตายได้แต่ สิ่งที่เธอเห็นคือครูเซ่กำลังพูดกับเธอ ไม่มีเลือดไหลออกมาจากร่างกายนั้นเลยสักหมดเดียว
กึก กึก กึก ร่างของอีวากำลังสั่นอย่างหวาดกลัวเป็นครั้งแรกที่เธอเคยเจอ
“น่าเสียดายถ้าเธอมีสายเลือดนั้นหรือไม่ก็มีอาวุธพวกนั้นชนิดใดชนิดหนึ่ง อาจทำให้ฉันบาดเจ็บจริงๆขึ้นมาก็ได้”ครูเซ่กล่าวต่อพร้อมกับเดินมาหาอีวา
“เด็ก 2คนนั้นคงเป็นลูกของเธอสินะ”ครูเซ่มองไปยังคิระและคางาริ ได้ชี้นิ้วไปทางทั้ง2คน ลำแสงได้ถูกปล่อยออกจากนิ้วของครูเซ่ 2ลำแสงพุ่งตรงไปที่คิระและคางาริ
เสียววินาทีนั้น ร่างของเด็กทั้ง 2ล้มลงไปยังพื้นที่กำลังลุกเป็นไฟ ไม่มีการขยันใดๆจากทั้ง2คนเพลิงได้ลุกไหม้ร่างทั้ง2
“คิระ คางาริ”อีวากำลังจะวิ่งไปที่ร่างของคิระและคางาริที่กำลังลุกไหม้
แปะ แปะ แปะ
อีวารู้สึกเหมือนมีบางอย่างทะลุร่างของตัวเองจึงก้มลงดู ปรากฏดาบเล่มหนึ่งเสียบทะลุจากกลางหลัง ซึ่งดาบที่เสียบมานั้นเป็นของครูเซ่ อีวามองไปที่ร่างของลูกทั้ง2ที่กำลังลุกไหม้และพยายามที่จะเอื้อมมือไปหาแต่ภาพทุกอย่างกลับมืดลง ครูเซ่ดึงดาบออกมา ร่างของอีวาล้มลงไม่มีการขยับใดๆเช่นกัน
“น่าเสียดายจริงๆ ข้าว่าข้าซักถูกใจเจ้าขึ้นมาแล้วแท้แต่กลับต้องมาตายเร็วอย่างนี้ เลยไม่ได้เป็นภรรยาของข้า”ครูเซ่ลูบหน้าของอีวา แล้วเดินไปทางอื่น
...ใครกัน...ครูเซ่รู้สึกถึงบางอย่างจากข้างหลัง จึงรีบหันกลับไปปรากฏว่ามีเลือดพุ่งออกมาจากไหล่ทั้ง 2ข้าง
“แก”เสียงร้องดังขึ้นพร้อมกับร่างของคิระและคางาริที่มีพลังเวทออกมา รวมทั้งบาดแผลที่น่าจะมีกลับไม่มี
ณ ที่ที่แห่งหนึ่ง
...ทีนี้ที่ไหน ทำไมมันมืดอย่างนี้...
...นี้เราตายแล้วอย่างนั้นหรอ...
‘เจ้าเป็นใคร’
...ใครนะ...
‘เจ้าเป็นใคร’
...ฉันชื่อ คิระ ฮิบิกิ/คางาริ ฮิบิกิ แล้วแกละ...
‘ชื่อของข้า ฟรีด้อม/คุซานางิ’
...ยังมีอีกไม่ใช่หรือไง ไอ้ที่อยู่ข้างหลังของแกนะ...
‘เจ้ามองเห็นข้าอย่างนั้นสินะ ชั่งเป็นการรอคอยที่นานแสนนานจริงๆ’
...หมายความว่าไง...
‘คำตอบนั้น อยู่ที่พวกเจ้า’
“แกฆ่าคุณแม่”พลังเวทของทั้ง 2ค่อยๆสูงขึ้น
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”ครูเซ่หัวเราะออกมาก่อนที่จะหายไป
“อย่าหนีสิ”คำพูดคำสุดท้าย ฝนค่อยๆตกลงมาไฟที่ลุกไหม้หมู่บ้านค่อยๆมอดลง คิระและคางารินั่งลุกเข่าอยู่ข้างๆร่างของผู้เป็นแม่
“ทำไมกันทำไม”คิระตะโกนถาม พร้อมกับปีกสีขาวที่ปรากฏออกมาจากหลัง
“ถ้าพวกเราไม่เกิดมาก็ดี”คางาริร้องไห้ปีกสีทองปรากฏออกมาเช่นกัน
“ทำไมถึงไม่จบลงสักที พวกเราต้องตายสักกี่ครั้งกันทั้งที่คราวนี้พวกเราไม่ได้มีสายเลือดนั้นสักหน่อยทำไมกัน ฟรีด้อม”คิระถามปีกของตัวเอง
‘มันเป็นภาระที่เจ้าต้องแบกรับไว้ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือไง’มังกรสีฟ้าบอก
“แล้วเหมือนไรมันจะจบ”คางาริถาม
‘จนกว่า เจ้าจะทำเรื่องที่ค้างไว้เมื่อตอนนั้นให้เสร็จสิ้น’มังกรสีทองตอบได้เพียงเท่านี้ มังกรทั้ง2เองก็ไม่อยากให้เด็กทั้ง2ต้องแบกรับเหมือนกันแต่ก็ทำไม่ได้
ปัจจุบัน
“คุณแม่ครับ”น้ำตาได้ไหลออกมาจากดวงตาของคิระ
“คิระค่ะ”เสียงอ่อนโยนเรียกขึ้น คิระรีบเช็ดน้ำตาของตัวเอง
“คิระ”เสียงอันอ่อนโยนเรียกอีกครั้ง
“ทำไมไม่พักละลักซ์”คิระถาม
“ฉันไม่เป็นไรแล้วละค่ะ แต่คิระละค่ะไม่เป็นไรแน่นะค่ะ”ลักซ์ถาม ทำไมคิระสะดุ้งขึ้นมา
“ผมไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย”คิระพยายามแสดงให้ดู ลักซ์กลับเดินเข้ามากอดคิระไว้
“ลักซ์”คิระตกใจกลับการกระทำของลักซ์
“ร้องออกมาเถอะค่ะ”ลักซ์บอก คิระวางหน้าไปที่ไหล่ของลักซ์
“ผมมันอ่อนแอ”คิระบอกซึ่งเสียงคราวนี้เป็นเสียงที่ไม่เหมือนเดิม เป็นเสียงที่เหนื่อยอ่อน
“ไม่ใช่หรอกค่ะ คิระไม่ได้อ่อนแอ”ลักซ์ปลอบ
“ผมมันปกป้องคนที่ผมรักทั้ง 2คนไม่ได้ ทั้งๆที่ผมอยากจะปกป้องและช่วยทั้ง 2คน ผมมันอ่อนแอ”คิระบอกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา เมื่อนึกถึงอดีตที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้
“ไม่ใช่ค่ะ คิระนะมีภาระหน้าที่ที่ต้องแบกรับมาตลอด แต่ตอนนี้พักให้พอเถอะค่ะไม่ต้องคิดอะไรแล้วละในตอนนี้ คิระปกป้องมามากแล้ว ปกป้องพวกเราในตอนที่สิ้นหวัง แต่พักเถอะค่ะ พอเถอะ พักให้สบายใจ”ลักซ์บอกอย่างอ่อนโยนพร้อมกับลูบหัวคิระไปด้วย
“อืม”คิระตอบเพียงนิดเดียว
“คุณแม่ค่ะ”เสียงพึมพำปรากฏออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเมื่อนึกถึงความทรงจำครั้งเลวร้าย
”ทำอะไรนะ”เสียงของคนๆหนึ่งถาม เจ้าของเสียงพึมพำรีบเช็คน้ำตาโดยเร็ว
“นายมีธุระอะไร”คนรีบเช็คน้ำตาถามและไม่มองหน้า
“ก็ไม่มีอะไรมากนะ”คนโดนถามตอบพร้อมกับจับหัว ก่อนที่จะถอนหายใจเล็กน้อย
“แค่มาดูเธอว่าไม่เป็นไรใช่ไหม ก็ฉันมีส่วนผิดที่ต้องให้เธอ รื้อฟื้นทรงจำไปไม่อยากจำนี้”ผู้มาเยือนตอบอย่างห่วงใย
“ขอบใจนะ อัสรัน”ผู้มีความทรงจำที่เลวร้ายขอบคุณแต่ไม่หันไปมอง ...นายนี้เป็นคนดีจริง...
“นี้เธออายใช่ไหม”อัสรันถาม
“นายไม่ต้องมายุ่ง”คางาริรีบตอบ ...ฉันขอเปลี่ยนคำพูดเมื่อกี้...
“นี้ เธอมีพวกชุดราตรีบางไหม”อัสรันถามอย่างอายๆ
“ไม่รู้”คำตอบเพียงอย่างสั้นจากสาว ก่อนที่สาวจะกางปีกของตัวเองบินไปที่อื่น
“บ้าจริง”อัสรันเจ็บใจเล็กน้อย ...ทุกทีเลยสิน่าพอฉันจะทำอะไรหน่อยเธอก็ชอบบินหนีอยู่เลื่อย...
“บ้าจริงอยากมีปีกบางเฟ้ย”คำตะโกนดังขึ้นก่อนที่จะเดินไปที่อื่น
วันถัดมาที่ห้องเรียน ซึ่งเป็นวันปกติธรรมดาเหมือนทุกวัน เพียงแต่วันนี้ดูเป็นวันที่นักเรียนและเหล่าอาจารย์ดูตื่นเต้น ต่างไปจากทุกวันโดยเฉพาะสาวๆที่ดูกระดี๋กระด๋ากว่าทุกวัน
“ค่อยดูให้ดีคืนของมะรืนนี้ ฉันจะได้ควงอัสรันเต้นรำ”ลูน่าบอกกับคู่แข่ง
“ฉันไม่ยอมหรอกย่ะ แถมอัสรันคงไม่สิ้นคิดขอเธอเต้นรำหรอก”ลูน่ารีบบอก
“เธออยากหาเรื่องกับฉันใช่ไหม ยัยอกใหญ่”ลูน่าถาม หน้าผากของ 2สาวชกกัน ก่อนที่จะเปิดศึกกันอีกครั้ง
“2คนนั้นกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้วนะครับ”ชินบอกเมื่อมองดูมวยเอก
“งั้นมั้ง”คำตอบเพียงสั้นๆจากคนที่ส่ง 2คนนั้นไปห้องพยาบาล
“นี้ สาวๆจ้า เลือกชุดสำหรับงานหรือยังจ๊ะ”คำถามจากดีอัคก้าถามสาวในกลุ่มทั้ง 5คน
“ฉันมีแล้ว”ชิโฮะรีบบอก
“ฉันเองก็มีแล้ว”มีลี่บอก
“งั้นตอนวันงานฉันไปใส่ให้ไหม”คำถามที่สิ้นคิดถามขึ้น
เปรี้ยง ตัวคนถามถูกซัดไปชกกับกำแพง จากเพื่อนชี้ คู่หมั้นเพื่อนชี้และแฟนสาว
“มึงลองดูสิ ตูฆ่าแกแน่”คำตอบที่เด็ดขาดของเพื่อนชี้บอก
“แต่วันนี้ คุณคิระมาช้าจังนะค่ะ”สเตล่าบอกเมื่อมองไปยังโต๊ะที่เจ้าของยังไม่มา
“นั้นสิเห็นมากัน 2คนทุกทีนี้”มีลี่เองก็คิดเช่นกัน
“เกิดอะไรขึ้นหรือไง หรือไปทะเลาะกันมา”ชิโฮะถาม
“เปล่า ตอนตื่นขึ้นมาหมอนั้นก็ไม่อยู่แล้ว”คนที่โดนถามตอบพร้อมกับเอนหลังไปทำให้ขาเก้าอี้ติดพื้นเพียง 2ขา
“จริงสิพวกนายคุยเรื่องอะไรกันตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว งานอะไร แล้วชุดอะไร”คางาริถาม
“ก็ชุดงานเต้นรำไงค่ะ”ลักซ์ตอบให้
“ก็มะรืนนี้จะมีงานเต้นรำ ทุกคนเลยคึกคักกันใหญ่”อัสรันอธิบายสั้นๆ
“เลยทำให้พวกอาจารย์นะยุ่งกับงาน ส่วนนักเรียนอย่างเราก็คิดหาชุดไปใส่”อิซ๊าคบอก
“แล้วคางาริมีชุดยัง”มีลี่ถามตาเป็นมัน
“ใครจะไปมีกันละ สำหรับฉันเวลาแห่งความสุขนะมันหายไป ตั้งแต่ 5ขวบแล้ว”คางาริบอก ทำให้พวกอัสรันสะดุ้งขึ้นมา
“คางาริมากับฉันทีสิ”คิระปรากฏตัวออกมากลางห้องพร้อมกับบอก
“มีอะไรงั้นหรอค่ะ”ลักซ์ถาม
“ไม่มีอะไรนะเพียงแค่มีคนอยากพบ คางารินะ”คิระตอบ
“ขอโทษนะเจ้าค่ะ”เสียงของคนๆหนึ่งเอ่ยขึ้น ทุกคนในห้องต่างหันไปมอง
“นี้คือห้องเรียนของท่านคิระและท่านคางาริใช่ไหมเจ้าค่ะ”ผู้ที่มาใหม่ถาม คิระจูงมาคางาริเดินออกมา
“ไม่จำเป็นต้องมาเลย”คิระบอก
“ดิฉันชื่อว่า มาน่าเจ้าค่ะ มีคนให้นำชุดราตรีมาให้ท่านทั้ง 2เจ้าค่ะ”หญิงสาวอายุประมาณ 30บอกกับเพื่อนในห้องเรียนของคิระและคางาริที่งงกันอยู่
“เข้าใจแล้วงั้นช่วยทีนะให้เหมือนทุกครั้งละ”คิระบอก มาน่าโค้งตัว
“เฮ้ นั้นใครกันนะ”อัสรันถามเมื่อยังงงอยู่
“คนรู้จักกันในอดีตนะ”คางาริตอบให้ฟัง
“รูปร่างของท่านยังคงสง่างามเหมือนเดิมนะเจ้าค่ะ ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม”มาน่าบอก
“อย่างนั้นหรอ ส่วนมาน่าเองก็ยังเหมือนเดิมนะถึงแม้จะผ่านไปนานแล้ว”คิระบอก
“ก็ดิฉัน เป็นแม่นมนี้เจ้าค่ะ”มาน่าตอบ
“ฉันว่าฝีมือของมาน่าคงไม่ตกไปนะ”คางาริบอก มาน่าโค้งเล็กน้อย
“นี้ฉันชักงงไปแล้วนะเฟ้ย”อิซ๊าคขัดจังหวะ
“พวกนายพูดกันอย่างกับไม่ได้เจอกันเป็นร้อยๆปีอย่างนั้นละ”ดีอัคก้าบอก เมื่อลองฟังๆดู
“ดิฉันว่า เราไปลองเสื้อผ้ากันเถอะเจ้าค่ะ เวลามีไม่มาก”มาน่าบอก คิระและคางาริพยักหน้า ก่อนที่จะเดินออกจากห้องเรียนไปที่ห้องของตัวเอง
“พวกท่านไม่ต้องตามมาก็ได้เจ้าค่ะ เรื่องเสื้อผ้าเดี๋ยวดิฉันจัดการเอง พวกท่านรอจนถึงวันงานเถอะเจ้าค่ะ”มาน่าบอก พวกอัสรันก่อนที่จะเดินตามคิระและคางาริไป จนถึงวันงาน
ความคิดเห็น