คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Phase 27
Phase 27 ความในใจที่อยากบอก
“พอๆเข้าเรื่องได้แล้ว”คางาริบอกหลังจากที่เรียกคุซานางิและฟรีด้อมออกมา ทำให้พวกอัสรันตื่นเต้นกันใหญ่โดยเฉพาะตอนที่ได้คุยกันมังกรทั้ง2ตัว เลยเริ่มมีการคุยกันมากมายจนดูเหมือนว่าพวกอัสรันลืมจุดประสงค์ที่มาซะแล้ว
“มีเรื่องอะไรที่เรียกพวกเรามาละ”คุซานางิถามเพราะรู้ว่าเจ้านายคนนี้เริ่มมีน้ำโหแล้ว
“เรื่องคืนความทรงจำให้ลักซ์ไงละ”คางาริบอกทำให้ฟรีด้อมสะดุ้งขึ้นมา
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเราละ”ฟรีด้อมถาม คางาริเริ่มอยากฆ่ามังกรตรงหน้าขึ้นมาแล้วแต่พยายามอดทนไว้...ใจเย็นไว้จัดการเรื่องของลักซ์ก่อน...
“มั่นใจเชียวนะ”คางาริบอกกลั้นมากขึ้น
“ตกลงเรียกพวกเราออกมาเล่นๆใช่ไหม”ฟรีด้อมถาม เชือกเส้นสุดท้ายของคางาริได้ขาดลงคางาริกระโดดอยู่เหนือหัวของฟรีด้อม
เปรี๊ยะ
“เจ็บนะ”ฟรีด้อมบอกหลังจากที่โดนคางาริกระโดดเขกหัว
“ยังจะพูดกวนประสาทอีกนะ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนดึงความทรงจำออกมาจากลักซ์เองแท้ๆยังทำเป็นไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นมันจะมากเกินไปแล้ว ถึงแม้คิระจะไม่อยู่แต่ก็ไม่มีสิทธิออกมาโดยอำเภอใจนะนี้ฉันยังไม่จัดการปิดผนึกสร้อยนี้ไว้ก็ดีแล้ว”คางาริยั่วสุดๆพร้อมกับหยิบสร้อยไม้กางเขนออกมาขว้างใส่หน้าฟรีด้อม
“น่าๆใจเย็นไว้ก่อนเถอะแล้วค่อยๆคุยกัน”คุซานางิบอกเพื่อห้ามคางาริก่อนที่จะปิดผนึกฟรีด้อมขึ้นจริงๆ
“คางาริยอดไปเลย”อัสรันเอ่ยออกมา
“จริงด้วยครับกล้าทำพันธะสัญญากับมังกรเชี่ยว”ชินเองก็อึ้งไปเช่นกัน
“พวกนายอย่าอึ้งกันจะได้ไหม”คางาริหันมาถามอย่างรวดเร็วอย่างกับมองเห็นด้านหลัง
“ถ้าไม่มีอะไรพวกเรากลับก่อนละ”ฟรีด้อมรีบบอกและหายตัวไปเพราะไม่อยากจะออกมานาน
“เดี๋ยวก่อน”คางาริรีบตะโกนแต่ก็ไม่ทันเนื่องจากตัวการได้หายไปแล้วพร้อมกับคุซานางิได้หายไปด้วย...โธ่เว้ยแล้วอย่างนี้จะเอาความทรงจำของลักซ์คืนมาได้ไงกัน...
“งั้นพวกฉันกลับก่อนนะค่ะ”ลักซ์บอก
“ลักซ์ขอโทษจริงๆนะที่ฉันเอาความทรงจำของเธอกลับมาไห้ไม่ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ วันหลังก็ได้”ลักซ์บอกอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“ขอบใจมากนะ”คางาริขอบคุณ ทั้ง5คนจึงแยกย้ายกันไป คางาริได้เดินกลับมายังห้องพักของตัวเองจนถึงห้องพักข้างในห้องคางาริมีเหงื่อไหลออกมามากมาย
“แย่จริง ไหนเรียกฟรีด้อมกับคุซานางิออกมาถึงได้เหนื่อยขนาดนี้”คางาริพูดกับตัวเองแล้วแล้วรู้สึกว่าทุกอย่างรอบหัวหมุนไปมาจนเริ่มที่จะตาลายขึ้นมาแล้ว
“แย่ชะมัด”คางาริล้มลงไปยังเตียงนอน
...คางาริจะอยู่ไหมเนี้ย...อัสรันมองไปยังประตูที่อยู่ข้างหน้าตัวเองพร้อมกับขยันมือเพื่อจับที่ลูกบิดประตู
...เดี๋ยวก่อนถ้าเราทำอย่างนี้ก็เหมือนกับไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของห้องก่อนนะสิทำจะถูก...อัสรันรีบปล่อยมือออกจากลูกบิด
“อัสรันอยู่เปล่านี้คางารินะ” ...ตูพูดอะไรไปฟ่ะเราตังหากที่เป็นอัสรัน...อัสรันตีแก้มตัวเองทั้ง2ข้างเพื่อคืนสติ
“คางาริ คางาริ”อัสรันเคาะประตูแต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับ อัสรันลองเปิดประตูดูซึ่งประตูไม่ได้ล็อกไว้ จึงถือวิสาสะเข้าไปพบว่าคางารินอนอยู่ที่เตียงจึงลองจับที่หน้าผากของคางาริ
“ตัวร้อนจี้เลย”อัสรันรีบหาถังมาใส่น้ำพร้อมกับผ้ามาชุบน้ำมาวางไว้ที่หน้าผากของคางาริจนเวลาเลยไปถึง 1ชั่วโมงไข้ของคางาริจึงลดลง อัสรันจับมือของคางาริไว้อย่างอ่อนโยน
“อย่า อย่า หนู ไว้”คางาริพึมพำออกมาอัสรันขยับเข้าไปใกล้ๆเพื่อที่จะได้ฟังให้ชัดๆ
ความคิดเห็น