ลำดับตอนที่ #26
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : Phase 26
Phase 26 ฟรีด้อมและคุซานางิ
‘ที่นี้มันที่ไหน’คางาริมองดูรอบๆที่มีแต่ความมืด
‘ไง’มีเสียงทักขึ้นมา คางาริรีบหันไปมอง
‘คิ ค คิระ’คางาริเอ่ยชื่อของคนที่ทักและวิ่งเข้าไปกอด
‘เฮ้คางาริฉันหายใจไม่ออก’คิระรีบบอกเนื่องจากน้องสาวเล่นกอดซะแน่น
‘ขอโทษ’คางาริรีบปล่อยมือพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาทั้ง2ข้าง
‘คางาริเป็นอะไรไปนะ’คิระถามอย่างเป็นห่วง
‘ก็ฉันคิดว่านายตายไปแล้ว’คางาริบอกและร้องไห้ออกมา
‘แล้วนี้ฉันตายไปแล้วหรอ’คางาริถาม คิระลูบหัวของคางาริ
‘ยังไม่ตาย’คิระบอกอย่างอ่อนโยนและเช็ดน้ำตาของคางาริ
‘คิระนายอยู่ที่ไหน’คางาริถาม
‘ไม่ต้องห่วงนะคางาริ ฉันอยู่ใกล้ๆเธอและพวกอัสรันเสมอ’คิระบอกและเดินหายไป
‘เดี๋ยวก่อนสิคิระ’คางาริวิ่งตามคิระไปแล้วกลับถูกดึงไปที่อื่นแทน
“คางาริ คางาริ”ทุกคนต่างเรียกคางาริที่สลบไป
“อืม”คางาริค่อยๆลืมตาออกมา
“คางาริ”ทุกคนเรียกคางาริโดยความดีใจ มีลี่รีบกอดคางาริไว้
“ฉันนึกว่าเธอจะตายซะอีก”มีลี่รีบบอกพร้อมกับน้ำตา
“อย่าทำให้พวกเราใจหายอีกนะ”ชิโฮะบอก
“ดีนะค่ะที่ไม่เป็นอะไรมาก”สเตล่าบอก
“โอ้ดีใจ”ดีอัคก้าร้องไห้อย่างมากมาย
“ไอ้บ้าอย่าทำตัวทุเรศสิฟ่ะ”อิซาคบอกและพยายามไม่ให้ใครเห็นน้ำตา
“เมื่อกี้คุณอิซ๊าคยังร้องไห้ใหญ่เลย”ชินบอก
“แกพูดใหม่อีกทีสิ”อิซ๊าคเดินไปบีบคอชิน
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”คางาริหัวเราะออกมาเป็นครั้งแรกที่มาอยู่ในโรงเรียนและเป็นครั้งแรกที่พวกอัสรันต่างเห็นคางาริหัวเราะออกมาซึ่งเป็นเหมือนนางฟ้ามาหัวเราะอย่างร่าเริงอยู่ตรงหน้า
“หัวเราะน่ารักดีนะ”อัสรันบอก
“ไม่เป็นไรมากนะ”ลักซ์ถามออกมา
“ไม่เป็นไรมากแล้วนี้ฉันสลบไปนานเท่าไร”คางาริบอก
“ประมาณ10นาที”มีลี่บอก
“นี้นะที่เจ้านี้ช่วยไว้ไม่งั้นเธอตายไปแล้ว”ดีอัคก้าบอกพร้อมกับชี้ไปที่ด้านหลัง คางาริหันไปมอง
“ฟรีด้อม”คางาริเอ่ยชื่อของมังกรสีฟ้าอ่อน
“รู้จักด้วยหรอ”อิซ๊าคถาม มังกรสีฟ้าอ่อนได้หายไป
“หายไปไหนแล้ว”ชิโฮะรีบหองหาแต่ไม่พบ คางาริค่อยๆลุกขึ้นมา
“ระวัง”อัสรันรีบจับที่แขนของคางาริ
“ขอบใจ”คางาริบอก
“คุณคางาริจะไปไหนครับ”ชินถาม
“ไปนอน”คางาริบอกและค่อยๆเดิน
“แล้วศัตรูละค่ะ”สเตล่าถาม
“ไม่มีแล้ว ฉันไม่รู้สึก” ทั้ง9คนเดินไปที่ห้องพักของตัวเอง โดยที่อิซ๊าค ดีอัคก้า มีลี่และชิโฮะแยกกับอัสรัน ชิน ลักซ์ สเตล่าและคางาริเนื่องจากพวกอิซ๊าคพักอยู่ที่ชั้น 5 ห้องของพวกอัสรันอยู่ชั้น6
“ขอบใจนะที่มาส่ง”ลักซ์บอก
“ชินเจอกันพรุ่งนี้นะ”สเตล่าบอกกันชินและหอมแก้มชินที่หนึ่งก่อนที่จะเข้าห้องตามด้วยลักซ์ ลักซ์ยิ้มให้ชินพร้อมกับปิดประตูห้องแต่ชินกลับยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพร้อมกับหน้าที่แดงอย่างมาก ส่วนอัสรันได้เดินไปส่งคางาริที่ห้อง ทั้ง2คนต่างไม่พูดอะไรกัน อัสรันเหล่สายตามองตามตัวของคางาริซึ่งตอนนี้ไม่มีเลือดไหลออกมาแล้วแต่เหลือบาดแผลไว้ท่าสังเกตดีๆจะเห็นว่ามีบาดแผลลางๆมากๆไปหมด ทำให้อัสรันไม่ชอบตัวเองที่เป็นอยู่ตอนนี้ที่ไม่สามารถปกป้องใครไว้ได้ บางทีการต่อสู่เมื่อกี้ดีไม่ดีคางาริอาจตายเหมือนคิระก็ได้
“นายคิดอะไรของนาย”หน้าของคางาริอยู่ใกล้หน้าอัสรันมาก
“ป...เปล่า”
“นายไม่ต้องคิดมากหรอก”คางาริบอกกับอัสรันและเดินต่อไป
“คางารินี้เธออ่านความคิดของฉันได้งั้นหรอ”อัสรันรีบถาม
“นายคิดว่าฉันอ่านได้ได้ไง แต่สีหน้าของหน้ามันบอกแทนต่างหาก”
“ขอโทษนะที่ฉันไม่สามารถสู้เคียงข้างเธอได้”อัสรันบอก
“คิดมากไปก็เท่านั้นอีกอย่างหมอนั้นฝากฉันดูแลพวกนายไว้ด้วย”คางาริบอกกับอัสรันและเปิดประตูห้อง
“แต่ว่า”
“อัสรันฉันจะบอกอะไรบางอย่างให้”คางาริหันมามองอัสรัน
“ในโลกนี้มีคนอยู่ 2คนเท่านั้นที่เก่งกว่าฉันและเป็น2คนที่ต่อให้ฉันทุ่มพลังทั้งหมดก็ไม่สามารถชนะได้”คางาริบอกพร้อมกับสายตาที่เย็นชา
“แล้วใครละคนที่เธอไม่สามารถเอาชนะได้”
“อีกไม่นานนายก็จะได้เจอเอง” คำพูดของคางาริยิ่งทำให้อัสรันไม่สบายใจยิ่งขึ้น
เพี๊ยะ
“โอ๊ย”อัสรันรีบเอามือถูทีหน้าผากที่โดนคางาริดีดใส่อย่างเจ็บถึงแม้แค่ทีเดียวก็เถอะ
“เธอทำอะไรของเธอนะ”อัสรันตวัดถาม
“นายมันพวกชอบคิดแล้วเก็บไว้คนเดียวอย่างกับคนแบกโลกทั้งใบไว้อย่างนั้นละมีอะไรจะพูดออกมาก็พูดออกมาสิ ฉันมันไม่ใช่คนที่ชอบให้ใครเก็บบางอย่างไว้พูดเปิดเผยออกมาเลยจะได้ไม่ต้องเก็บความคิดไว้คนเดียว”คางาริจัดการเทศน์อัสรันยกใหญ่ก่อนที่จะปิดประตูใส่
“ขอบใจนะคางาริ”อัสรันตะโกนบอก
“เจ้าบ้า”คางริที่ยืนพิงประตูยิ้มออกมาและนอนหลับใหลจากการต่อสู่ที่หนักหนามา
‘อืมที่นี้ที่ไหนกัน’ลักซ์มองไปรอบๆที่มีแต่ทุ่งหญ้ากว้าง
‘เอ๋จำได้ว่าเราอยู่ในห้องแล้วนอนนี้อืมมมมม’ลักซ์พยายามคิดว่าเธอว่าอยู่ที่นี้ได้อย่างไรแถมชุดของเธอก็ไม่ใช้ชุดที่เธอนอนด้วยกลับเป็นชุดคล้ายพวกจอมเวทย์แถมชุดยังเป็นสีขาวอีกด้วย ได้มีชายคนหนึ่งเดินมาหาลักซ์จากข้างหลัง
‘ไง’ชายคนนั้นทัก ลักซ์รีบหันมามอง
‘คุณเป็นใครหรอค่ะ’ลักซ์ถามชายแปลกหน้า
‘แล้วเธอคิดว่าฉันเป็นใครละ’ชายแปลกหน้าถามคืนอย่างอารมณ์ดี
‘นั้นซิคุณเป็นใครแต่ฉันรู้สึกเหมือนเคยเจอคุณมาก่อนเลย’ลักซ์บอก แล้วทั้ง2คนต่างนั่งลง
‘3ครั้งแล้วนะที่เธอถามฉันอย่างนี้’ชายแปลกหน้าบอกแล้วทิ้งตัวนอนลงแล้วได้มีดอกไม้โผล่ออกมา
‘3ครั้ง?’
‘ที่เธอถามว่าฉันเป็นใครไงละ’ได้มีลมพัดมาอย่างรุนแรงท้องฟ้าได้เปลี่ยนเป็นสีดำมืด ชายแปลกหน้าลุกขึ้นลักซ์ลุกตาม
‘อีกไม่นานเราคงได้เจอกันอีก’ชายแปลกหน้าบอกพร้อมกับผลักลักซ์เบาๆแต่ลักซ์กลับรู้สึกว่าชายแปลกหน้าคนนี้ผลักอย่างแรงเธอพยายามทรงตัวแต่กลับไม่มีพื้นดินให้เธอเหยียบไว้
‘ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่’ลักซ์ร้องออกมาพร้อมกลับมองชายแปลกหน้าที่มองดูเธอร่วงลงข้างล่างโดยไม่ช่วยอะไร ชายแปลกหน้าได้ส่องแสงมีขาวพุ่งไปยังท้องฟ้าที่มืด
“เดี๋ยวก่อน”ลักซ์ตื่นจากความฝันที่น่ากลัวโดยที่มีเหงื่อเต็มใบหน้าแล้วรีบหันมองข้างๆ สเตล่ายังคงหลับอยู่...อะไรกันฝันไปหรอเนี้ยแต่ทำไมถึงเหมือนจริงขนาดนั้น...ลักซ์ลุกจากเตียงแล้วไปอาบน้ำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ค่ะรอเดี๋ยวค่ะ”ลักซ์รีบอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเปิดประตู
“ไง”
“เข้ามาก่อนสิค่ะ”ลักซ์เชิญผู้ที่มา
“มีธุระอะไรงั้นหรอค่ะถึงมาหาแต่เช้าแถมยังเป็นวันหยุดอีกด้วย”
“คุณลักซ์ใครมาหรอค่ะ”สเตล่าที่พึ่งจะตื่นนอนถาม
“คางาริมานะจ๊ะ”
“งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ”สเตล่าบอกและเดินไปอาบน้ำ
“แล้วมีเรื่องอะไรงั้นหรอค่ะถึงได้มาหา”ลักซ์ส่งแก้วกาแฟให้
“ไม่มีอะไรมาก”คางาริยกแก้วชาขึ้นมาชิม
“หนาวไปนิดนึง”คางาริบอก
“ยอดเลยนะค่ะรู้รสชาติได้ดีมากเลย”ลักซ์ชมออกมา
“โทษทีลิ้นฉันมันดีกว่าคนทั่วไปเยอะ”
“ฉันไม่ได้ว่าสักหน่อยนี้ค่ะ”
“นี้เธอชวนฉันคุยนอกเรื่องแล้วนะกลับเรื่องได้แล้ว ฉันขอดูสร้อยไม้กางเขน”คางาริยืนมาออกมาพร้อมด้วยสายตาจริงจังมาก
“คางาริจะเอาไปทำอะไร”ลักซ์ถาม
“เอาเหอะน่าฉันขอดูสร้อยแป๊ปหนึ่ง”คางาริบอกอย่างรำคาญกับคำถามของลักซ์ ลักซ์จึงยอมถอดสร้อยที่สวมอยู่ออกและยื่นให้กับคางาริ คางาริมองดูสร้อยสักพักพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย
“หึอย่างนี้เองหรอ”
“อะไรหรอค่ะ”ลักซ์กับสเตล่าถามพร้อมกัน
“อยากรู้เรอะ”ลักซ์กับสเตล่าพยักหน้า
“ฉันรู้แล้วละว่าความทรงจำทั้งหมดของเธอที่เกี่ยวกับคิระหายไปไหน”
“จริงหรอค่ะ”สเตล่าถามเพื่อยืนยัน
“ใช่ถ้าอยากรู้ฉันจะไปรอที่สวนด้านหลัง”คางาริบอกเสร็จก็หายไป ลักซ์และสเตล่าต่างรีบออกจากห้องไปยังสวนหลังโรงเรียนพอดีกับที่เจออัสรันและชินจึงชวนทั้ง2คนไปด้วยกัน
สวนหลังโรงเรียน
“ตกลงมามากัน4คนสินะ”คางาริมองดูผู้มาทั้ง4คน
“แล้วทำไมต้องเลือกสวนหลังโรงเรียนด้วยละครับ”ชินสงสัย
“มันเหมาะดีที่จะเรียกบางอย่างออกมาไงละ”
“ไอ้สิ่งที่เธอจะเรียกออกมา มันคือมังกรเมื่อคืนใช่ไหม”อัสรันถาม คางาริพยักหน้า
“จะไม่มีคนอื่นเห็นงั้นหรอค่ะ”สเตล่าถามเนื่องจากสวนหลังโรงเรียนติดกลับหอพักนักเรียน ถ้าเรียกมังกรออกมามีสิทธิ์นักเรียนทั้งโรงเรียนใจวายกันหมด
“ไม่ฉันกางเขตเกาะกำบังไว้แล้ว”คางาริบอกซึ่งสิ่งที่ทำมันรอบคอบมากเกินไปสำหรับสาวอายุ 17ปีมันเหมือนกับคนที่มีประสบการณ์มานาน
“ฉันจะเริ่มเลย”คางาริบอกพร้อมกับถอดสร้อยที่สวมอยู่ออก
“จงออกมา คุซานางิในนามของข้าที่เป็นเจ้านายของเจ้าผู้มีพันธะสัญญาของเจ้านับแต่อดีตกาล”คางาริร่ายออกมาได้เกิดแสงออกมาจากสร้อยคอของคางาริพร้อมกับมังกรสีเหลืองค่อยๆออกมาจากแสงจนออกมาได้ทั้งตัวแสงจากสร้อยคอถึงหายไป
“แล้วอีกตัวหนึ่งละครับ”ชินถามอย่างสงสัยเนื่องจากความจริงน่าจะออกมาทั้ง2ตัว
“รอหน่อย”คางาริหยิบมีดสั้นที่แอบไว้ใต้เสื้อคุมออกมาซึ่งตัวด้านจับเป็นรูปมังกรขดตัวรอบลูกแก้ว คางาริทาบมีดที่มือขวาพร้อมกับกรีดมันที่มือทำให้มีเลือดออกมา
“ทำอะไรของเธอนะ”อัสรันรีบยื่นมือมาจับคางาริห้ามไว้ก่อน
“ออกมาซิฟรีด้อม”คางาริเอ่ยอย่างสั้นเลือดได้หยดลงที่ไม้กางเขน ไม้กางเขนได้ส่องแสงพร้อมกับมังกรสีฟ้าอ่อนออกมาจากไม้กางเขน
“ไงฟรีด้อม คุซานางิเมื่อคืนต้องขอบใจมากนะ”คางาริลูบมังกรทั้ง2ตัวอย่างอ่อนโยน
“จะ จะ เจ้า พะ พวก นี้ ชะ ใช่ มัง กร จะ จริงระ หรือ คะ ครับ”ชินถามอย่างไม่เชื่อสายตาของตนเอง
“พวกนายไม่เคยเห็นมังกรกันหรือไง”
“จริงสินะมังกร มันหายไปตั้งนานแล้วนี้ซักเมื่อ 1,000ปีก่อนแล้วมั้ง”
“มังกร2ตัวนี้เป็น2ตัวสุท้ายงั้นหรอค่ะ”ลักซ์ถาม
“หึ ไม่หรอกยังมีมังกรตัวอื่นอยู่อีกเพียงแต่”คางาริหันมามองมังกรทั้ง2ตัว
“เพียงแต่อะไรค่ะ”สเตล่าถาม
“เพียงแต่พวกมันไม่ยอมปรากฏตัวออกมาหลังจากที่...”คางาริหยุดพูดไปเฉยๆทำให้อัสรันรู้สึกแปลกๆ
“หลังจากที่คนที่มันใกล้ชิดที่สุดตายไปโดยไม่เหลือใครซักคนที่จะอยู่เคียงข้างมันและยังมีมนุษย์บางกลุ่มตามล่าอีก”คางาริบอกอย่างแค้นใจ
“มนุษย์ตามล่า”
“มังกรนะได้ทุกเรียกว่าเป็นสิ่งที่มีการทำลายล้างสูงที่สุด ทำให้มนุษย์เริ่มหวาดกลัวหลังที่ผ่านไปถึง1,000ปีแล้ว ทั้งๆที่มังกรอยากอยู่ร่วมกันแท้ๆแต่สุดท้ายมังกรต้องหลบหนีมนุษย์อย่างยากลำบากจึงยอมที่จะไม่ให้มนุษย์เห็นหน้าอีก”
“ทำไมเธอกับคิระถึงมีมังกรละ”อัสรันถาม
“มันเป็นเรื่องของพวกฉัน”คางาริเอ่ยบอกโดยไม่หันมามองอัสรัน อัสรันนึกถึงคำพูดของคางาริที่เคยพูดตอนอยู่ L4เมนเดล
“มังกร2ตัวนี้ชื่ออะไรครับ”ชินรีบถามเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
“ข้าฟรีด้อม”มีเสียงบอกออกมา
“เสียงของใครนะ”พวกอัสรันรีบมองมาที่มาของเสียง
“ข้าเอง”ฟรีด้อมยืนหัวมาที่พวกอัสรัน ทำให้พวกอัสรันถอยหลังหนึ่งก้าว
“ไม่ต้องกลัวไป มันเป็นเสียงของฟรีด้อมเองละ”คางาริบอก
“ยอดไปเลยพูดได้ด้วย”
“ส่วนข้าชื่อคุซานางิ”มังกรสีเหลืองยื่นมาเช่นกัน เสียงของมังกรทั้ง 2ตัวเป็นเสียงของหนุ่มและสาวอายุเท่าพวกอัสรัน
ที่ทะเลทรายที่แสบทารุณสำหรับนักเดินทางที่เดินทาง อากาศที่ร้อนมากโดยไม่มีท่าทีที่จะอ่อนลงแต่กลับมีนักเดินทางคนหนึ่งเดินทางโดยที่ไม่มีอาการอะไรเลยไม่มีความหิวน้ำแต่สำหรับนักเดินทางโดยทั่วไปคงหิวน้ำตายไปนานแล้ว แต่นักเดินทางคนนี้ต่างกัน ในทะเลทรายกว้างใหญ่มากถ้าเดินทางข้ามทะเลทรายโดยมีการพักตอนกลางคืนต้องใช้เวลาเดินทางถึง 12วันแต่ถ้าไม่พักเลยใช่เวลาสูงสุด 9วัน แต่นักเดินทางคนนี้กลับใช่เวลาเพียง 4วันเท่านั้นซึ่งเมื่อนักเดินทางคนนี้เดินทางออกจากทะเลทรายไปจะเป็นทางไปสู่โรงเรียนSEED นักเดินทางคนนี้มุ่งหน้าไปที่โรงเรียนSEEDเพื่อจุดประสงค์อะไรกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น