บารามอส ตอน คุมตัวนักโทษแห่งเดมอส

ลำดับตอนที่ #16 : 015 เดมอสคือครอบครัว

 กลับมาแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
===================================================================

เหมือนแรงลมที่รุนแรงอ่อนลงแล้ว ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์นี้กลืนน้ำลายของตัวเองอย่างยากลำบาก ก็ความอลังการของผู้คุมที่ดูแล้วแต่ละคนมีฝีมือที่อยู่เหนือเกณฑ์มาตรฐานของคนธรรมดาทั่วไปไปมาก

สิ่งที่ทุกคนต่างเห็น ยามเมื่อที่เม็ดทรายที่ปลิวไปกับแรงลมนั้นพัดผ่านไป หลุมทรายดูดที่อยู่ตรงหน้า กลายที่ว่ามีหลุมเกิดขึ้นมาอีกหลุมหนึ่งขึ้นมาแทนที่ แล้วในหลุมที่สองมาบางอย่างอยู่ที่ก้นหลุมอยู่

“ราชาหนอนทะเลทราย”ลูซิน่าเอ่ยขึ้นมาเบาๆ เมื่อหนอนทะเลทรายขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับความบาดเจ็บมากมายนั้น ซึ่งมันสามารถบอกไว้เลยว่า การลงมือของผู้คุมด่าน3นั้น ไม่ได้ตั้งใจที่จะจัดการตรงๆ ราชาหนอนทะเลทรายดำลงไปในทรายทันที เพื่อที่จะไปหาเหยื่อรายใหม่

“เฮ้ย!!!!!”วูฟร้องออกมาเมื่อจีนนั้นร่วงลงมาจากฟ้า ผมสีเงินไปยาวไปถึงกลางหลังหลุดออกจนมันกลับที่ผมสีดำระดับเพียงต้นคอเหมือนเดิม แท่นแก้วที่แต่ละคนจับไว้ก็สลายหายไว้ด้วย ทำให้แต่ละคนร่วงลงเหมือนกัน

“ปีนกันขึ้นมาไว้ไหม”โรมตะโกนถาม พวกรุ่นน้องที่ร่วงลงไปอยู่ในหลุมกันอีกครั้ง แต่ละคนจึงพยายามที่จะปีนขึ้นมาดูแต่ก็กลิ้งลงมาทุกครั้ง

“ต้องโรยเชือกลงไปซะแล้วละ”โรเวนเอ่ยเมื่อไม่มีใครสามารถขึ้นมาได้สักคน

“จีน จีน เฮ้”วูฟที่ดึงผู้คุมด่านขึ้นมาจากเชือกที่เตรียมไว้ได้แล้ว วูฟเขย่าตัวทันทีมีวิกเตอร์กับลูซิน่าคอยอยูข้างๆ ซึ่งดูวิกเตอร์จะเป็นห่วงจีนมากกว่าใครในบรรดาทั้ง 3คน

“วิก เตรียมตัวไว้ละกันคืนนี้นะ”ลูซิน่าพูดขึ้น ซึ่งมีคนที่เข้าใจกันเพียงแค่สามคนนั้นเท่านั้น โรเวนต้องมาขอเชือกจากวูฟเพื่อที่จะดึงพวกที่ยังอยู่ข้างล่าง ซึ่งจากดึงคนจากข้างล่างขึ้นมาดำเนินการไปด้วยความทุลักทุเลเป็นอย่างมากจนดึงคนสุดท้ายขึ้นมาได้นั้นเวลาก็ผ่านเลยจนถึงตอนเย็นมากแล้ว ทำให้ทุกคนต้องหยุดการเดินทางไว้เพียงเท่านี้

ตอนมืดโรเวนเรียกทุกคนมาประชุมเพื่อหาสาเหตุที่เกิดขึ้นมา ซึ่งทุกคนได้ฟังเรื่องที่เกิดขึ้นจากคำพูดของอาชูร่าและนิกซ์แล้ว ก็ทำเอาทุกคนต่างก็เครียดกันได้ทันที เพราะน้ำที่ทุกคนมีอยู่ในตอนนี้มันเหลือน้อยมากจริงๆ แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะออกคำสั่งให้ทุกคนไม่ดื่มน้ำได้

“วูฟ  จีนตื่นหรือยัง”โรเวนถามราชันมนุษย์หมาป่าที่นั่งฟังอยู่ด้วย

“ถึงยัยนั้นจะตื่นขึ้นมาก็ตามนะ แต่ฉันไม่แนะนำให้พวกนายทุกคนเจอยัยนั้นในตอนนี้ดีกว่า ไว้เป็นพรุ่งนี้เหมาะกว่า”คำพูดของวูฟทำให้ทุกคนงงถึงความหมายของมัน

“ทำไมละ วูฟี่”ลูคัสถามถึงเหตุผล

“ถามมากเย็บปากซะแล้วดีไหม”ลูซิน่าที่แปลกจากคนอื่นนั้นพูดขึ้น ก็ทำให้ไม่มีใครกล้าจะหือกับใครเลยซักคนเดียว

“แล้วเวรเฝ้ายามวันนี้ละ”คาโลถามขึ้น

“คืนนี้ให้ วิกเตอร์เป็นคนเฝ้าทั้งคืนนั้นละ”วูฟเสนอ ซึ่งดูเหมือนว่าคนถูกเสนอจะไม่มีความสนใจสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อย

“วิก คืนนี้นายเฝ้าคนเดียวนะเฟ้ย”วูฟต้องตะโกนบอกไอ้คนที่นั่งเงียบมาตลอด ซึ่งวิกเตอร์พยักหน้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น งานนี้ไม่มีใครสามารถคัดค้านได้เลยแม้แต่คนเดียว ทุกคนเลยนอนพักผ่อนกันให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“อ อืม”จีนที่สลบไปก็เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา คนแรกที่ย่อมรู้อยู่แล้วนั้นก็คือวิกเตอร์ เมื่อเห็นว่าจีนกำลังจะลืมตาขึ้นมา วิกเตอร์รีบหันไปมองรอบข้างว่ามีใครที่ยังอยู่อีกไหม ซึ่งจากการมองแบบผ่านไปแล้ว ทำให้เห็นว่าไม่มีใครอยู่เลย ทำเอาวิกเตอร์โล่งใจขึ้นมา ถ้ามีใครมาเห็นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นตอนนี้มีหวังเรื่องยุ่งมากแน่(ยกเว้นคนอ่านละนะที่รู้เห็นตอนนี้)

“ฟื้นแล้วหรอ”วิกเตอร์ทักคนที่พึ่งตื่นขึ้นมา แล้วไม่มีคำตอบกลับมาให้มีเพียงมือทั้งสองข้างที่ถูแก้มทั้งสองของวิกเตอร์เท่านั้น ไม่มีคำพูดอะไรทั้งสิ้น จากการถูแก้มเปลี่ยนมาเป็นการคล้องคอไว้แทน ใบหน้าของวิกเตอร์ลื่นลงมาอย่างช้าๆ สิ่งที่วิกเตอร์เห็นก็คือสีดวงตาจากที่มันเคยเป็นที่ดำมาก่อนที่เขาเห็นอยู่ทุกเวลาที่มองดูเจ้าของดวงตานี้ แต่แล้วในตอนนี้มันไม่ใช่สีดำเหมือนเดิมแต่กลับกลายเป็นสีแดงเหมือนกับอัญมณีรูบี้ นั้นคือสิ่งที่เขารู้อยู่แล้วว่าจะต้องเจอกับมัน เพราะดวงตาสีแดงนี้มันก็เกิดขึ้นมาจากที่คนในการดูแลของเขาทำเอาไว้ เขาต้องรับผิดชอบในเรื่องนี้

“กัดสิ อย่าห้ามตัวเองเลย”วิกเตอร์กระซิบบอก จีนที่ได้ฟังไม่พูดอะไรเพียงแค่โน้มหน้าไปที่บริเวณลำคอขาวๆของวิกเตอร์สูดดมกลิ่นอายเป็นการจดจำกลิ่นนี้ไว้โดนเฉพาะเหมือนทุกครั้งที่เธอทำเสมอ ทุกครั้งที่เธอรู้สึกกระหายจากการใช้พลังไปจนหมด เธอก็มักจะมุ่งหน้ามาหาเขาเป็นคนแรกเสมอ จนมันเป็นปัญหาเรื่องการเดินทางของเธอเสมอตอนที่ต้องกลับมาคุมด่านของตัวเองทุกครั้งไป เธอเคยกัดกินเลือดของคนอื่นมาก่อนหน้านี้มาแล้วแต่ร่างกายก็กลับปฏิเสธเลือดอื่นทั้งหมด ยกเว้นเพียงเลือดของวิกเตอร์เท่านั้น

“วิก”เธอเรียกเขาได้เพียงแค่เท่านี้ คมเขี้ยวกัดลงไปยังลำคอนั้นไม่รอช้าความเจ็บปวดที่ลำคอที่ถูกกัดนั้น เป็นสิ่งที่เขาไม่สนใจกับมัน เขาทำเพียงแค่กอดไว้เท่านั้น กอดคนที่ทำให้เขารู้จักคำว่าคนสำคัญเพียงหนึ่งเดียวไว้เท่านั้น

…ค...ล....ใครบางคนกำลังเรียกเขาอยู่ คาโลที่เข้านอนอยู่นั้นในความฝันที่ดูเหมือนว่าสถานที่ที่เขากำลังยืนอยู่ในความฝันนั้น น่าจะเป็นที่ที่เรียกว่าสวนสมเด็จแต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้ฝันถึงที่แห่งนี้ได้

...คา...โ...ล...เสียงเรียกเขาเรียกอีกครั้ง คาโลหันไปมองยังทิศทางที่เสียงมา แต่ก็มองไม่เห็นอะไรนอกจากดอกไม้เท่านั้น คาโลมองอยู่พักหนึ่ง ก็มองเห็นบางสิ่งเข้าจนได้ มันเป็นแสงสีขาวเล็กๆดวงหนึ่งที่รอยอยู่ในอากาศ ซึ่งในตอนแรกที่มองไม่เห็นก็น่าจะมาจากที่แสงนี้มีขนาดเล็กมาก จนแสงนี้เริ่มส่องแสงมากขึ้นมากเรื่อยๆ เขาถึงได้มองเห็นมัน เหมือนแสงของหิ่งห้อยแต่หิ่งห้อย แต่ความรู้สึกนั้นกลับบอกว่าแสงนี้เป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับเขา ทั้งๆที่สิ่งสำคัญสำหรับเขามีเพียงแค่เฟรินเท่านั้น

แก๊ง แก๊ง เสียงโซ่ดังกระทบกันไปมาจากความมืดมิดที่อยู่ชั้นล่างสุดของที่คุมขังนักโทษที่ร้ายแรงที่สุดของเดมอสเอาไว้ สีเพียงแค่ความมืดเท่านั้นที่อยู่ที่แห่งนี้เพราะผู้ที่อยู่ในไม่มีการเคลื่อนไหวในๆเลยตั้งแต่ที่มาอยู่ที่นี้ ที่จะมีการเคลื่อนไหวก็มาเพียงแค่ผู้คุมด่านที่6 เท่านั้นที่จะเข้ามายังที่นี้เพื่อตรวจตราความเรียบร้อย ครั้งนี้ก็เป็นเช่นนั้นอีกเหมือนเคย

“ข้ามีข่าวมาบอก”เสียงของผู้คุมด่าน6 เอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด แต่ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดเกิดขึ้นมา ผู้คุมด่าน6จึงพูดต่อ “เอวิเดสส่งคนมารับตัวท่านกลับขึ้นมาข้างบนพร้อมกับ”

“พอแล้ว”เสียเอ่ยตอบกลับมาให้หยุดเรื่องที่พูดกันไว้เพียงเท่านี้ซึ่งผู้คุมด่าน6 ก็ทำตามที่เสียงนั้นต้องการโดยไม่โต้ตอบกลับอะไรเลยแล้วจากไปอย่างเงียบๆ

“ถ้าไม่รีบมาที่นี้ละก็ เวลาจะหมดไปซะก่อน”

“กังวลอยู่สินะ เอดิเวส อลิเซีย”ดวงตาสีน้ำตาลข้างหนึ่ง สีฟ้าข้างหนึ่งลืมตาขึ้นมามองไปยังความมืดมิดที่ไม่มีสิ้นสุด แล้วดวงตาทั้งสองก็เคลื่อนที่ไปมองยังข้างบนที่เป็นผนังถ้ำ แต่ดูเหมือนว่าดวงตานั้นจะมองทะลุไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนมากกว่าที่สุกไสวอยู่บนฟากฟ้า