บารามอส ตอน คุมตัวนักโทษแห่งเดมอส

ลำดับตอนที่ #10 : 009 เด็กสาวผู้เข้าไปยังด่านสุดท้าย

อืม~ ไม่มีใครแสดงอย่างเห็นคิดเลยเหอะ ซักน้อยใจซักแล้วสิ หรือว่าหัวเรื่องมันไม่ได้ให้อารมย์สนใจเนี้ย

==========================================================================

                “ฟราย อ่อขอโทษด้วยนะครับ รู้สึกว่าผมจะลืมแนะนำ คนที่จะเป็นจะต้องเดินทางมากับพวกเราแต่เนื่องจาก ที่ธุระสำคัญซะก่อน เธอเลยไม่ได้มาด้วย”วิกเตอร์ก็เหมือนนึกขึ้นมาได้ว่าลืมแนะนำอีกคนที่ไมได้มีด้วย

“ฟราย หรือ ฟราย มาเซียน่าเป็นแม่มดดำครับ เป็นคนหนึ่งที่ต้องร่วมเดินทางกับพวกเราครั้งนี้ด้วย แต่มีธุระที่สำคัญต้องทำเข้ามาแทนเลยไม่ได้มาด้วย แต่ถ้าให้พูดถึงความสามารถละก็บอกได้เลยครับว่า เก่งอาจเก่งเท่าๆกับมหาปราชญ์เมโลธีก็ได้ครับ”

“ทำไมต้องก็ได้ละ”โรเวนถาม

“ทางคุณเธอไม่ยอมแสดงฝีมือเต็มๆออกมาซักทีนี้สิ”วูฟตอบให้แทน ลูวิน่าที่นั่งอยู่ข้างๆเลยหยิกที่เอวของวูฟเต็มแรง ทำเอาคนโดนหยิกร้องจ๊ากสุดๆ

“จะฆ่ากันหรือไง”วูฟตะโกนถาม

“นายไม่มีสิทธิ์มาพูดไม่ดีกัน ฟราย”ลูซิน่าบอก ทำเอาทุกคนในที่นี้คงบอกได้ว่า ลูซิน่านี้ติดคนที่ชื่อฟรายมากๆแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้นพูดต่อเลยนะครับ อย่างที่รู้จักแล้วว่าพวกเราเดมอสจะมีอยู่ช่วงหนึ่งที่จะต้องเข้ามายังที่แห่งนี้แล้วใช้ชีวิตรอดให้ได้นั้นเป็นเรื่องที่ปกติมากแต่ก็มีบ้างที่จะมีคนที่เสียชีวิตลง แต่ก็ไม่มีใครที่จะกล้าพอที่จะเข้าไปยังด่านที่7 ที่เป็นด่านสุดท้ายที่อยู่ลึกสุดของที่นี้ กระทั้งมีคนๆเดียวนี้ละครับ นั้นก็คือ ฟราย

ฟรายนะเข้าไปอยู่ที่ด่านนั้นประมาณ 1สัปดาห์ได้ละครับถึงได้ออกมา ซึ่งการออกมาของฟรายครั้งนั้นเรียกได้ว่า มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ให้กับเดมอสมากเลย เพราะเดมอสมีช่วงหนึ่งที่มีการเปิดรับสมัครตำแหน่งสำคัญตำหน่งหนึ่งขึ้นมา มีคนสมัครเป็นพันคนรวมทั้งพวกเราทั้ง 3คนและฟรายก็รวมอยู่ในนั้นด้วย ผลก็คือ ฟรายเป็นผู้ที่ชนะครับ”

“แม่มดดำชนะอย่างนั้นหรือ ก็คงจะหลบอยู่ด้านหลังแล้วร่ายเวทระดับสูงซินะ”อาเธอร์คาดการณ์ชนะของฟรายไว้อย่างนี้ แต่วิกเตอร์ส่ายหน้าปฏิเสธแทน

“แม่มดก็เหมือนกับพวกจอมเวทไม่ใช่หรือไง เป็นแนวหน้าไม่ได้ไม่อย่างนั้นก็เสร็จกัน”โรมเองก็เห็นด้วยกันอาเธอร์เรื่องวิธีการชนะของฟราย

“ไม่หรอกครับ เอาไว้ซักวันที่พวกคุณทั้งหมดนี้พบกับเธอ ก็จะรู้เองละครับ”วิกเตอร์บอกเพียงแค่นี้ เพราะในตอนนี้ก็มืดมากแล้ว ถึงเวลาได้พักผ่อนกันซะที การเฝ้ายามเริ่มต้นไปได้ด้วยดีไม่มีอะไรแปลกประหลาดเกิดขึ้นมา จนถึงเวรของพวกสาวๆที่ต้องมาอยู่ต่อ ขนาดลูซิน่าที่โดนยัดเยียดหน้าที่ให้ก็ยังมาอยู่เฝ้าด้วย เพียงแต่ไม่เข้าร่วมการสนทนากับใครก็เท่านั้น

“คุณลูซิน่าไม่มานั่งกับพวกเราหรอค่ะ”เรน่อนเป็นคนเข้าไปคุยเป็นคนแรก

“ไม่ละ”ลูซิน่าปฏิเสธ แล้วดึงบางอย่างออกมาจากข้างในเสื้อ เป็นกระจกบานหนึ่งที่สูงกว่าความสูงของตัวเอง

“นี้อะไรค่ะ”เรน่อนถาม แต่ลูซิน่าไม่ตอบอะไรกระจกเริ่มปรากฏบางอย่างขึ้นมา เป็นห้องของใครบางคนที่กำลังนั่งหันหลังให้กับพวกเธออยู่

“ฟราย”ลูซิน่าเรียกคนที่อยู่ในกระจกซึ่งเจ้าของชื่อหันมาทันทีที่มีคนเรียก ทำเอาสาวๆคนอื่นที่อยู่เฝ้าด้วยนั้นเดินไปดูด้วยความสนใจว่า ฟรายนี้เป็นคนอย่างไร การเฝ้าในรอบของสาวๆดูเหมือนจะมีแต่เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะกับการขายเพื่อนที่ทำเรื่องหน้าแตกไว้ ทำให้ลูซิน่าเข้ากับพวกสาวๆได้ทันที หลังจากที่เวลาเฝ้าของพวกสาวๆหมดลงไป กลุ่มถัดไปก็มาเฝ้าต่อ พวกสาวๆจึงกลับไปนอนด้วยรอยยิ้มในค่ำคืนนี้

ในตอนเช้าทุกคนต่างเก็บสัมภาระของตัวเองกันทั้งทีไม่ให้เสียเวลามากไป แต่วันนี้ที่ดูจะแปลกไปซักหน่อยก็คงเป็นลูซิน่ากับพวกสาวๆช่วยกันเก็บของ แถวลูซิน่ายังใจดีใช้เวทมนตร์ของเธอนำกระเป๋าของพวกสาวๆเก็บไว้ในกล่องใบหนึ่งเพื่อความสะดวกในการเดินทาง

“เมื่อคืนมันเกิด อะไรขึ้นเงี้ย”คิลหันไปถามพวกรุ่นพี่ที่เมื่อคืนเฝ้าต่อจากพวกสาวๆ ส่วนทางรุ่นพี่ก็ไม่ตอบอะไรทำเพียงแค่ส่ายหน้าไม่รู้เท่านั้น

“เดินทางกันต่อเถอะครับ อย่างน้อยวันนี้ก็น่าจะไปถึงด่านที่สองทันก่อนค่ำ”คณะเดินทางเมื่อได้ยินที่วิกเตอร์บอกก็ออกเดินทางกันทันที เมื่อทั้งหมดอออกเดินทางกันไปได้สักพัก วูฟก็ให้ทุกคนออกวิ่งทันทีโดยที่มี ลูซิน่าคุมอยู่ด้านหลัง วิกเตอร์อยู่ตรงกลาง วูฟอยู่หน้าสุด

“ทำอะไร”โรถามลูซิน่าที่ร่ายเวทบางอย่างอยู่ ตั้งแต่อยู่ท้ายสุดแล้ว

“กับดัก”ลูซิน่าตอบเพียงเท่านี้ เสียงระเบิดก็ดังขึ้นด้านหลังห่างจากหยุดที่พวกเขาพึ่งวิ่งผ่านมาไม่นานนัก ลูซิน่ามองที่โรเหมือนเป็นเชิงบอกว่า รู้แล้วใช่ไหม

“เกิดอะไรขึ้น”โรเวนถามวิกเตอร์ซึ่งดูเหมือนทุกคนก็ต้องการคำตอบเพียงแต่ไม่มีใครหยุดวิ่งซักคนเดียว

“พวกเศษเดน เมื่อวาน”วูฟเป็นคนตอบแทนพร้อมกับหันไปมองซ๊ายขวาอยู่บ่อยๆเหมือนมองหาอะไรอยู่

“วูฟได้กลิ่นพวกนั้น เลยให้พวกเราวิ่งกันแทนครับ”วิกเตอร์ตอบต่อ อย่างน้อยก็สามารถสื่อให้พวกเขาเข้าใจได้ว่า พวกเมื่อวานตามพวกเขามา วูฟที่เป็นมนุษย์หมาป่าจำกลิ่นของเมื่อวานได้ จึงมีหน้าที่ในการเฝ้าระวังโดยรอบเอาไว้

“จัดการพวกนั้นดีไหมละ”ลอเรนซ์ถาม เพราะทางจัดการให้เสร็จจะดีกว่า

“อย่าเลยครับ พวกเราวิ่งอย่างนี้จนไปถึงด่านที่2 พวกนั้นก็จะไม่มายุ่งกับพวกเราแล้ว”วิกเตอร์ปฏิเสธ เขาไม่ได้บอกเรื่องที่ด่านแรกมีนักโทษอยู่มากที่สุดในด่านทั้งหมด จากการที่เขาเห็นว่าพวกนักโทษในด่านนี้ไม่มีค่าอะไรที่จะจดจำให้ลกสมองไว้

“ตกลง”ทุกคนตอบรับ ทุกคนจึงวิ่งกันต่อไปตามด้วยเสียงระเบิดที่ตามหลังมาตลอดทาง ซึ่งบอกได้เลยว่าฝั่งคนตามก็ไม่ลดละความพยายามที่จะตามมาเลยซักนิด ทั้งๆที่รู้ว่ามีกับดักอยู่แต่คงไม่รู้ว่าวางไว้ตรงไหนเลยติดกับดักทุกอันที่ลูซิน่าวางไว้

“ทนกันหน่อย จะถึงกันแล้ว”วูฟที่อยู่หน้าสุดตะโกนบอก ทุกคนที่วิ่งมีกันตั้งแต่เช้าจึนถึงช่วงบ่ายไม่มีการหยุดพักเลยก็ต่างเริ่มที่จะไม่ไหวกันแล้ว แล้วอยู่ๆวูฟก็หยุดวิ่งลงทุกคนจึงต้องหยุดด้วย เมื่อทุกคนมองไปข้างหน้าจึงเห็นว่ามีคนยืนรออยู่เป็นจำนวนมาก

“มาเป็นหมาหมู่”ลูซิน่าบอก เพราะคนที่มายืนรออยู่นั้นเป็นพวกนักโทษของด่านแรก อาจจะทั้งหมดก็ได้ที่มีอยู่ตรงนี้ แถมคนที่ยืนอยู่หน้าสุดก็น่าจะเป็นไอ้คนที่เมื่อวานนี้ลูซิน่าระเบิดหน้าจากการที่ทุกคนต่างเดากัน

“ไอ้เด็กบ้า เมื่อวานทำแสบนักวันนี้ข้าจะ...”คนเมื่อวานตะโกนพูด แต่ไม่ทันที่จะพูดจบก็โดนแบบเมื่อวานทันที ทำเอาทุกคนต่างยืนกับตะลึงว่าเรื่องมันจะเดจาวูไปไหม

“ใครอยากมาตายนัก ก็เข้ามา”เป็นครั้งแรกที่ทุกคนต่างได้เห็นได้ยินท่าทีที่ลูซิน่าตะโกนออกมา ถึงแม้จะได้เดินทางกันเพียงแค่ 2วันกว่า ถึงแม้ว่าจะเป็นประเภทปากเสียแน่ไม่น่าจะถึงขนาดตะโกนออกมาได้ ส่วนวิกเตอร์กับวูฟที่มองดูเพื่อนจะตั้งท่าสู้ก็วางกระเป๋าเดินทางลง ดัดนิ้วอีกเล็กน้อยเป็นการวอมร่างกาย

“ให้ตายซิ เมื่อกี้ไม่ให้จัดการทีตอนนี้จะจัดการซะงั้นละ”ชิวาสบ่นออกมาไม่เข้าใจความคิดของพวกนี้เลยจริงๆ

“อย่างน้อยก็จะได้รู้ความสามารถของพวกเขาละ”โซมาเนียวางมือบนไหล่ชิวาส ซึ่งดูเหมือนว่าคนอื่นๆก็อยากอัดเจ้าพวกนี้จริงๆ

“จัดการพวกมัน”ใครคนหนึ่งใดพวกนักโทษตะโกนขึ้นมา พวกนักโทษต่างวิ่งเข้าหาพวกคาโล

ก่อนที่พวกนักโทษจะทันได้แตะตัวก็โดนเวทสายต่างๆระดมให้ทันทีมีหลากหลายสาย นักเวทที่มีก็มี แองจี้ เรน่อน คาโล เจ้าหญิงวีชา และลูซิน่าส่วนมาก คาโลกับลูซิน่าจะเป็นคนที่ร่ายเวทมากกว่าคนอื่นๆ ส่วนพวกที่เป็นแนวหน้าชนนั้นก็กำลังสนุกกันเป็นอย่างมาก อัดไปนับจำนวนคนที่ตัวเองอัดไป อย่างกันว่ากำลังแข่งกันอยู่ใครจะจัดการได้มากที่สุด คนภายนอกถ้าหาเห็นเหตุการณ์ก็คงจะบอกได้อย่างหนึ่งเลยว่าไม่ใช่การต่อสู้หรือตะลุมบอนอย่างแน่นอนแต่เป็นการอัดอยู่ฝ่ายเดียวมากกว่า ระหว่างที่อัดอยู่ฝ่ายเดียวนั้น ไม่มีใครรู้เลยว่า ทั้งฝ่ายอัดกับฝ่ายถูกอัดกำลังถูกจ้องมองอยู่อย่างเงียบๆ