ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 3 (2)
“ว่า!” ายหนุ่มรอเสียลไป้วยน้ำเสียที่หุหิ
“ราฟว่าไหมอัเอ”
“มีอะไร”
“อัเหา อัไม่มีเพื่อนมาหาอัหน่อยไ้ไหม”
“อยู่นิ่ๆ สิ” พระลบหันไปพูับพลอยน้ำเพรที่พยายามะผลัเาออห่าแ่ายหนุ่ม็ไม่ยอมลุไปไหน
“ราฟว่าอะไรนะอัไม่ไ้ยินเลย”
“อือ เี๋ยวเราไป” พระลบหันมา้อหน้าพลอยน้ำเพรและปล่อยให้หิสาวเป็นอิสระ
“เพื่อนพี่เาสำัมาไปสิะ”
เพราะไ้ยินทั้หมึให้พระลบออไปหาเพื่อน เพื่อนนนี้ะสำัสำหรับีวออพระลบมาึๆ ื่นๆ อยู่ไลแ่ไหน็ะไปนไ้
“อัเาเป็นโรึมเศร้า เาเป็นเพื่ออพะ...” ายหนุ่มยัพูไม่บประโยหิสาว็พูึ้นมา่อน
“่ะ น้อพลอย็ไม่ไ้ว่าอะไรเพราะสำหรับพี่ราฟเพื่อนมา่อนเสมอ” พลอยน้ำเพรึเินออมาาห้อนอนอัวเอเพราะหายืนอยู่นานว่านี้ะร้อไห้ออมา
“ฮึ! ฮือ! ถ้าน้อพลอยเลิรัพี่ราฟเมื่อไระไปไม่้อเลย”
พลอยน้ำเพรร้อไห้ออมาเมื่อไ้ยินเสียรถอพระลบแล่นออาบ้านไป เาแร์เพื่อนมาว่าเธอ
พระลบับรถออาหมู่บ้านและมุ่หน้าเาสู่ัวเมือทันทีอนนี้วามรู้สึอเาูสับสนไปหม ทำไมในใถึแร์พลอยน้ำเพรทั้ที่เาไม่ไ้รัหิสาวเลย
“ราฟมาแล้วเหรอ?”
“ไหนว่าอยู่นเียว” าภาพที่เห็นือหิสาวำลัอยู่ับวีราิและแนเทพ
“็ทั้สอเพิ่มา”
“มานั่่อนสิไอ้ราฟแร์เมียมาหรือไ”
แนเทพถามอย่าวนเพราะเ้าใว่าพระลบไม่รู้สึอะไรับพลอยน้ำเพร ะเป็นแ่ารรับผิอบมาว่า
พระลบึนั่ลและยเหล้าึ้นื่มออมาเที่ยวแบบนี้็ีเหมือนันีวิะไ้ไม่น่าเบื่อ ลับบ้านไป็ไม่ไ้เอหน้าใรหาให้อยู่ับพลอยน้ำเพรทั้วันเาเป็นบ้าาย่อน
“เพิ่หมั้นไ้วันเียวหนีออมาินเหล้าย้อมใแล้วเหรอวะ น้อพลอยเสียใแย่เลย” วีราิพยายามะเือนสิอเพื่อนเพราะอนนี้พระลบไม่ไ้ัวนเียวแล้ว
“ใรสนัน”
“มึแม่! ถูทิ้มาเมื่อไรูะสมน้ำหน้านแร” แ่ำอบอพระลบทำให้อัลีรู้สึพอใเพราะเท่าที่รู้มาายหนุ่มหมั้นเพราะวามำเป็นแบบนี้เธอ็มีสิทธิ์ที่ะไ้รอบรอพระลบ
“แๆ เ้าไปอย่าพูมา” พระลบัวามรำาแ่พอินเหล้าหนัๆ และเริ่มเมาในใ็ิถึพลอยน้ำเพรึิะับรถลับบ้านอหิสาว
“ราฟะไปไหนเมามาแล้วนะ” อัลีพยายามห้ามเพราะลัวเพื่อนะเิอุบัิเหุ
“ปล่อย!”
“มึะไปไหนวะ” แนเทพเินเ้ามาเพราะพระลบะับรถออไปท่าเียว
“ูะลับบ้าน!” วามเมาทำให้พระลบไม่สนใเสียร้อห้ามอเพื่อน พยายามะสบัแนอแนเทพอออนนี้ในหัวำลัิถึพลอยน้ำเพร
“ลับบ้าน บ้านมึอยู่หน้าปาอยหรือไ” วีราิเินมาสมทบเพราะบ้านอายหนุ่ม้อับรถ้ามไปอีอำเภอึ่ระยะทา่อน้าไล
“ห้ามูทำไมูะลับ”
“มึเป็นบ้าอะไรเนี้ย็็ไ้ายันบ่ี”
“ราฟเมาแล้ว็นอนที่นี่เถอะ” อัลีเป็นห่วายหนุ่มึไม่อยาให้ับรถะอนที่เมา
“บ้านมึมีอะไรวะถึะลับอนเที่ยืน” แนเทพเท้าสะเอวแล้วถามอยาะ่อยหน้าให้เพื่อนหลับไปนัเพราะอนนี้เริ่มะห้ามไม่อยู่
“ูิถึเมีย!”
ำอบอพระลบทำให้ทุนที่ไ้ยินถึับมอหน้าันไม่รู้ว่าเพราะวามเมาหรือหัวใเป็นนสั่ให้พูออมาแ่อัลีที่ไ้ยินถึับำหมัแน่น้วยวามอิา
“เี๋ยวูไปส่เอ” วีราิที่อยู่บ้านใล้ๆ พระลบึอาสาเพราะเาไม่ไ้ินเหล้าเมาาลับะไ้แวะนอนที่บ้านัวเอ
“ลับันีๆ นะ” วีราิหันมาลาเพื่อนๆ แ่นิถึเมียึ้นไปนั่รออยู่บนรถแล้ว
“ับรถเร็วๆ ิวะ” นใร้อนที่อยาะถึบ้านเร็วๆ ถึับหุหิเพราะิถึพลอยน้ำเพรอยานอนอหิสาวให้สมับที่หัวใเรียหา
“บัห่า!” (เป็นำอุทาน่าอวัยรุ่นในภาอีสาน)
“บัาิหมา” พระลบ่าเพื่อนออมาเพราะไม่ไ้ั่ใ
“ูื่อาิไม่้อเิมำ้าหลัใหู้”
เมื่อมาถึบ้านปราว่าพลอยน้ำเพรล็อห้อไว้ายหนุ่มะะโนเรีย็ลัวว่าแม่อหิสาวและนทั้บ้านะื่นึ้นมาในเวลานี้
“พลอย น้อพลอย”
พรืบ!
ไฟทั้บ้านสว่าึ้นมาทำให้ายหนุ่ม้อหันมามอเห็นแม่อหิสาวยืนอออยู่
“อ้อย ไปปลุลูัน เมาแล้วมาที่นี่ทำไม” ลำวนที่เห็นสภาพอลูเาถึับส่ายหัว
“ผม ผม...” พระลบลายเป็นนิอ่าึ้นมาทันทีเพราะไม่รู้ะแ้ัวยัไ ะยืน็ยัเอนนี้เาอยาทิ้ัวลนอนมา
“แม่ พี่ราฟลับมาทำไม”
พลอยน้ำเพรที่เห็นสภาพอายหนุ่มึรีบเินเ้ามาหาเวลานี้เือบีหนึ่แล้วไม่ิว่าพระลบะลับมา
“อีหล่าพามันเ้าไปนอน แม่ปวหัวอีหลี” (ลูพามันเ้าไปนอนแม่ปวหัวริๆ)
“้ะ เ้าห้อเร็ว” พลอยน้ำเพรึพาายหนุ่มเ้ามาในห้อนอนเมื่อืนเธอไปอนอนับแม่เพราะิว่าพระลบไม่ลับมาแล้ว
“ออหน่อยสิน้อพลอยมาให้พี่อหน่อย” นเมาเริ่มะอแึ้นมาแถมยัอ้าแนเพื่อให้หิสาวเ้ามาอแ่พลอยน้ำเพรับเินออาห้อไปและลับเ้ามา้วยาละมัและผ้าผืนเล็ๆ
“อยู่นิ่ๆ น้อพลอยะเ็ัวให้”
“ม่ายอาว ออหน่อย” พระลบไม่ยอมและุให้หิสาวมานอน้าาย เมื่อไ้ลิ่นหอมาัวหิสาวายหนุ่มึลืมาึ้นมา
“น้อพลอย”
“ะเ็ัวให้่ะะไ้นอนสบาย”
“เี๋ยว่อยเ็ทีหลัอนนี้ไม่ไหวแล้ว” พระลบไม่รอให้หิสาวพูึใ้ปาหนาูบพลอยน้ำเพรส่วนมือ็ไม่รอ้าที่ะัารเสื้อผ้าอเาและพลอยน้ำเพร
“อย่า พรุ่นี้น้อพลอยมีสอบ” หิสาวพยายามปิเสธแ่ายหนุ่ม็ไม่หยุอยู่แ่นั้นปาหนาพรมูบไปทั่วใบหน้าอหิสาวาม้วยลำอ
“เี๋ยวพี่ไปส่ อ่าส์!” พระลบเผลอราออมาอนนี้ำลัมัวเมาับหน้าออหิสาวปาหนาเลียยอปทุมถันนแ็ูเลียสลับันไปมา
“ย หยุไม่เอาแบบนี้น้อพลอยลัว” เพราะวามรู้สึเ็บเหมือนรั้แรอยู่ฝั่อยู่ในสมอึรู้สึลัวึ้นมา
“พี่ะทำเบาๆ ไม่ให้้ำหรอ” รั้่อนเาเผลอรุนแรไปนิหน่อยนลืมิว่าหิสาวยับริสุทธิ์ รั้นี้เาะแ้มือให้ะทำให้หิสาวลืมรั้แรไปเลย
“อ๊ะ! มะ ไม่”
พระลบ้มปาเลียน้ำหวานที่ร่อสวาทอหิสาวอย่าไม่นึรัเียลิ่นายที่บริสุทธิ์ผุผ่อยิ่ทำให้เาหลและเิวามหวแหนึ้นมา
“พี่แทเ้าไปแล้วนะ โอ้ว!!”
“อ๊ะ! เ็บน้อพลอยไม่เอาแล้ว”
“อย่าร้อัไปสิเี๋ยวแม่็ไ้ยินหรอ” พระลบยัไม่เลิแล้หิสาวเวลาที่ายหนุ่มไ้ยินเสียราอพลอยน้ำเพรทำให้เารู้สึีทุที
“ร้อให้ฟัหน่อย”
“ไม่เอา” หิสาวพยายามใ้มือปิปาเพื่อไม่ให้เสียัเล็ลอออมาาปาแ่เหมือนายหนุ่มะแล้ึระแทสะโพเ้าออมาอย่าถี่เร็ว
“เอามืออาปา”
“อ๊ะ อื้อ! อ่าส์!”
เมื่อไ้ยินเสียราอหิสาวสาวึรู้สึพอใแ่ืนนี้ใ้เวลาไม่มาเพราะพรุ่นี้หิสาว้อไปเรียน
ว่าทั้สอะไ้นอน็ใ้เวลาเือบสอั่วโม พลอยน้ำเพรไม่รู้ว่าัวเผลอหลับไปอนไหนรู้สึัวอีที็ไ้ยินเสียนาฬิาปลุมนอนเ้า
****************
ราาสุุ้ม่าาา ้อนรับปีใหม่
“ราฟว่าไหมอัเอ”
“มีอะไร”
“อัเหา อัไม่มีเพื่อนมาหาอัหน่อยไ้ไหม”
“อยู่นิ่ๆ สิ” พระลบหันไปพูับพลอยน้ำเพรที่พยายามะผลัเาออห่าแ่ายหนุ่ม็ไม่ยอมลุไปไหน
“ราฟว่าอะไรนะอัไม่ไ้ยินเลย”
“อือ เี๋ยวเราไป” พระลบหันมา้อหน้าพลอยน้ำเพรและปล่อยให้หิสาวเป็นอิสระ
“เพื่อนพี่เาสำัมาไปสิะ”
เพราะไ้ยินทั้หมึให้พระลบออไปหาเพื่อน เพื่อนนนี้ะสำัสำหรับีวออพระลบมาึๆ ื่นๆ อยู่ไลแ่ไหน็ะไปนไ้
“อัเาเป็นโรึมเศร้า เาเป็นเพื่ออพะ...” ายหนุ่มยัพูไม่บประโยหิสาว็พูึ้นมา่อน
“่ะ น้อพลอย็ไม่ไ้ว่าอะไรเพราะสำหรับพี่ราฟเพื่อนมา่อนเสมอ” พลอยน้ำเพรึเินออมาาห้อนอนอัวเอเพราะหายืนอยู่นานว่านี้ะร้อไห้ออมา
“ฮึ! ฮือ! ถ้าน้อพลอยเลิรัพี่ราฟเมื่อไระไปไม่้อเลย”
พลอยน้ำเพรร้อไห้ออมาเมื่อไ้ยินเสียรถอพระลบแล่นออาบ้านไป เาแร์เพื่อนมาว่าเธอ
พระลบับรถออาหมู่บ้านและมุ่หน้าเาสู่ัวเมือทันทีอนนี้วามรู้สึอเาูสับสนไปหม ทำไมในใถึแร์พลอยน้ำเพรทั้ที่เาไม่ไ้รัหิสาวเลย
“ราฟมาแล้วเหรอ?”
“ไหนว่าอยู่นเียว” าภาพที่เห็นือหิสาวำลัอยู่ับวีราิและแนเทพ
“็ทั้สอเพิ่มา”
“มานั่่อนสิไอ้ราฟแร์เมียมาหรือไ”
แนเทพถามอย่าวนเพราะเ้าใว่าพระลบไม่รู้สึอะไรับพลอยน้ำเพร ะเป็นแ่ารรับผิอบมาว่า
พระลบึนั่ลและยเหล้าึ้นื่มออมาเที่ยวแบบนี้็ีเหมือนันีวิะไ้ไม่น่าเบื่อ ลับบ้านไป็ไม่ไ้เอหน้าใรหาให้อยู่ับพลอยน้ำเพรทั้วันเาเป็นบ้าาย่อน
“เพิ่หมั้นไ้วันเียวหนีออมาินเหล้าย้อมใแล้วเหรอวะ น้อพลอยเสียใแย่เลย” วีราิพยายามะเือนสิอเพื่อนเพราะอนนี้พระลบไม่ไ้ัวนเียวแล้ว
“ใรสนัน”
“มึแม่! ถูทิ้มาเมื่อไรูะสมน้ำหน้านแร” แ่ำอบอพระลบทำให้อัลีรู้สึพอใเพราะเท่าที่รู้มาายหนุ่มหมั้นเพราะวามำเป็นแบบนี้เธอ็มีสิทธิ์ที่ะไ้รอบรอพระลบ
“แๆ เ้าไปอย่าพูมา” พระลบัวามรำาแ่พอินเหล้าหนัๆ และเริ่มเมาในใ็ิถึพลอยน้ำเพรึิะับรถลับบ้านอหิสาว
“ราฟะไปไหนเมามาแล้วนะ” อัลีพยายามห้ามเพราะลัวเพื่อนะเิอุบัิเหุ
“ปล่อย!”
“มึะไปไหนวะ” แนเทพเินเ้ามาเพราะพระลบะับรถออไปท่าเียว
“ูะลับบ้าน!” วามเมาทำให้พระลบไม่สนใเสียร้อห้ามอเพื่อน พยายามะสบัแนอแนเทพอออนนี้ในหัวำลัิถึพลอยน้ำเพร
“ลับบ้าน บ้านมึอยู่หน้าปาอยหรือไ” วีราิเินมาสมทบเพราะบ้านอายหนุ่ม้อับรถ้ามไปอีอำเภอึ่ระยะทา่อน้าไล
“ห้ามูทำไมูะลับ”
“มึเป็นบ้าอะไรเนี้ย็็ไ้ายันบ่ี”
“ราฟเมาแล้ว็นอนที่นี่เถอะ” อัลีเป็นห่วายหนุ่มึไม่อยาให้ับรถะอนที่เมา
“บ้านมึมีอะไรวะถึะลับอนเที่ยืน” แนเทพเท้าสะเอวแล้วถามอยาะ่อยหน้าให้เพื่อนหลับไปนัเพราะอนนี้เริ่มะห้ามไม่อยู่
“ูิถึเมีย!”
ำอบอพระลบทำให้ทุนที่ไ้ยินถึับมอหน้าันไม่รู้ว่าเพราะวามเมาหรือหัวใเป็นนสั่ให้พูออมาแ่อัลีที่ไ้ยินถึับำหมัแน่น้วยวามอิา
“เี๋ยวูไปส่เอ” วีราิที่อยู่บ้านใล้ๆ พระลบึอาสาเพราะเาไม่ไ้ินเหล้าเมาาลับะไ้แวะนอนที่บ้านัวเอ
“ลับันีๆ นะ” วีราิหันมาลาเพื่อนๆ แ่นิถึเมียึ้นไปนั่รออยู่บนรถแล้ว
“ับรถเร็วๆ ิวะ” นใร้อนที่อยาะถึบ้านเร็วๆ ถึับหุหิเพราะิถึพลอยน้ำเพรอยานอนอหิสาวให้สมับที่หัวใเรียหา
“บัห่า!” (เป็นำอุทาน่าอวัยรุ่นในภาอีสาน)
“บัาิหมา” พระลบ่าเพื่อนออมาเพราะไม่ไ้ั่ใ
“ูื่อาิไม่้อเิมำ้าหลัใหู้”
เมื่อมาถึบ้านปราว่าพลอยน้ำเพรล็อห้อไว้ายหนุ่มะะโนเรีย็ลัวว่าแม่อหิสาวและนทั้บ้านะื่นึ้นมาในเวลานี้
“พลอย น้อพลอย”
พรืบ!
ไฟทั้บ้านสว่าึ้นมาทำให้ายหนุ่ม้อหันมามอเห็นแม่อหิสาวยืนอออยู่
“อ้อย ไปปลุลูัน เมาแล้วมาที่นี่ทำไม” ลำวนที่เห็นสภาพอลูเาถึับส่ายหัว
“ผม ผม...” พระลบลายเป็นนิอ่าึ้นมาทันทีเพราะไม่รู้ะแ้ัวยัไ ะยืน็ยัเอนนี้เาอยาทิ้ัวลนอนมา
“แม่ พี่ราฟลับมาทำไม”
พลอยน้ำเพรที่เห็นสภาพอายหนุ่มึรีบเินเ้ามาหาเวลานี้เือบีหนึ่แล้วไม่ิว่าพระลบะลับมา
“อีหล่าพามันเ้าไปนอน แม่ปวหัวอีหลี” (ลูพามันเ้าไปนอนแม่ปวหัวริๆ)
“้ะ เ้าห้อเร็ว” พลอยน้ำเพรึพาายหนุ่มเ้ามาในห้อนอนเมื่อืนเธอไปอนอนับแม่เพราะิว่าพระลบไม่ลับมาแล้ว
“ออหน่อยสิน้อพลอยมาให้พี่อหน่อย” นเมาเริ่มะอแึ้นมาแถมยัอ้าแนเพื่อให้หิสาวเ้ามาอแ่พลอยน้ำเพรับเินออาห้อไปและลับเ้ามา้วยาละมัและผ้าผืนเล็ๆ
“อยู่นิ่ๆ น้อพลอยะเ็ัวให้”
“ม่ายอาว ออหน่อย” พระลบไม่ยอมและุให้หิสาวมานอน้าาย เมื่อไ้ลิ่นหอมาัวหิสาวายหนุ่มึลืมาึ้นมา
“น้อพลอย”
“ะเ็ัวให้่ะะไ้นอนสบาย”
“เี๋ยว่อยเ็ทีหลัอนนี้ไม่ไหวแล้ว” พระลบไม่รอให้หิสาวพูึใ้ปาหนาูบพลอยน้ำเพรส่วนมือ็ไม่รอ้าที่ะัารเสื้อผ้าอเาและพลอยน้ำเพร
“อย่า พรุ่นี้น้อพลอยมีสอบ” หิสาวพยายามปิเสธแ่ายหนุ่ม็ไม่หยุอยู่แ่นั้นปาหนาพรมูบไปทั่วใบหน้าอหิสาวาม้วยลำอ
“เี๋ยวพี่ไปส่ อ่าส์!” พระลบเผลอราออมาอนนี้ำลัมัวเมาับหน้าออหิสาวปาหนาเลียยอปทุมถันนแ็ูเลียสลับันไปมา
“ย หยุไม่เอาแบบนี้น้อพลอยลัว” เพราะวามรู้สึเ็บเหมือนรั้แรอยู่ฝั่อยู่ในสมอึรู้สึลัวึ้นมา
“พี่ะทำเบาๆ ไม่ให้้ำหรอ” รั้่อนเาเผลอรุนแรไปนิหน่อยนลืมิว่าหิสาวยับริสุทธิ์ รั้นี้เาะแ้มือให้ะทำให้หิสาวลืมรั้แรไปเลย
“อ๊ะ! มะ ไม่”
พระลบ้มปาเลียน้ำหวานที่ร่อสวาทอหิสาวอย่าไม่นึรัเียลิ่นายที่บริสุทธิ์ผุผ่อยิ่ทำให้เาหลและเิวามหวแหนึ้นมา
“พี่แทเ้าไปแล้วนะ โอ้ว!!”
“อ๊ะ! เ็บน้อพลอยไม่เอาแล้ว”
“อย่าร้อัไปสิเี๋ยวแม่็ไ้ยินหรอ” พระลบยัไม่เลิแล้หิสาวเวลาที่ายหนุ่มไ้ยินเสียราอพลอยน้ำเพรทำให้เารู้สึีทุที
“ร้อให้ฟัหน่อย”
“ไม่เอา” หิสาวพยายามใ้มือปิปาเพื่อไม่ให้เสียัเล็ลอออมาาปาแ่เหมือนายหนุ่มะแล้ึระแทสะโพเ้าออมาอย่าถี่เร็ว
“เอามืออาปา”
“อ๊ะ อื้อ! อ่าส์!”
เมื่อไ้ยินเสียราอหิสาวสาวึรู้สึพอใแ่ืนนี้ใ้เวลาไม่มาเพราะพรุ่นี้หิสาว้อไปเรียน
ว่าทั้สอะไ้นอน็ใ้เวลาเือบสอั่วโม พลอยน้ำเพรไม่รู้ว่าัวเผลอหลับไปอนไหนรู้สึัวอีที็ไ้ยินเสียนาฬิาปลุมนอนเ้า
****************
ราาสุุ้ม่าาา ้อนรับปีใหม่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น