ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    กรงขังรักมาเฟียร้าย [มี E-BOOK]

    ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 งานแต่งงาน (2)

    • อัปเดตล่าสุด 20 ก.ย. 66


    ครืด ครืด ครืด

    “เสียงมือถือของพี่เคลย์ตันค่ะ”

    “ใครมันกล้าโทรเข้ามาขัดจังหวะ!” เคลย์ตันมองชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูก่อนจะกดตัดสายทั้งและลงจากเตียงเพื่อไปคุยธุระสำคัญ

    จินนี่ที่เห็นเขาเดินหายไปนอกห้องจึงมานั่งคิดทุกอย่างเขาจะออกไปคุยธุระข้างนอกบางทีเขาทำเหมือนมีความลับจนเธอแทบจะไม่รู้จักตัวตนของขาเลยสองปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยรู้จักคนรอบข้างของเขาเลย

    จินนี่ หรือ จางจินเยว่ สาวน้อยวัยยิ่บเอ็ดปีลูกครึ่งไทย-จีน สาวน่อยในตาคมผมดำสลวยและผิวขาวบวกกับแก้มป่องๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่คนอิจฉา นิสัยดื้อรั้นเป็นคนอ่อนโยนแต่ไม่ยอมคน

    เธอกับเขารู้จักกันเมื่อสองปีที่แล้ววันนั้นเธอโดนเพื่อนมอมเหล้าทำให้เดินชนกับเคลย์ตันด้วยความเมาเธอจึงหมดสติไปในอ้อมกอดของเขา เมื่อลืมตาขึ้นมาจึงพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงกับเขา เธอคิดว่าเขาคงจะทิ้งเธอแต่ผิดคาดที่เขาเอ่ยปากขอรับผิดชอบเธอ

    ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอจึงใช้ชีวิตกับเคลย์ตันโดยมีสถานะเป็นคนรักกันเขาเสมอต้นเสมอปลายมาจนถึงทุกวันนี้

    ด้านเคลย์ตันที่ออกมารับสายของคนที่เขาไม่อยากคุยด้วยมากที่สุดเพราะเขาเกลียดผู้ชายคนนี้

    “หากแกไม่เลิกกับผู้หญิงคนนั้น แกรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ได้ใจดี”

    “คุณจะเข้ามาในชีวิตผมอีกทำไม”

    “ฉันจะให้แกแต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนฉัน หากแกยังยืนยันที่จะต่อต้านฉันจะทำให้นั่งเด็กนั่นหายไปจากโลกนี้”

    นี่ไม่ใช้คำขู่แค่คนอย่างหวังเฟยอินทำได้ทุกอย่างเพื่ออำนาจแม้กระทั่งยอมเลิกกับแม่ของเขาและเฉดเขากับแม่ให้ออกไปจากชีวิตแต่วันนี้ผู้ชายคนนี้กำลังกลับมา

    “ผม...”

    “หากแกคิดว่าจะปกป้องเด็กนั้นได้ตลอดก็ลองดูได้ ฉันเลวพอที่จะทำอะไรได้แบบที่แกไม่คาดคิด ฉันจะยกทุกอย่างให้แก”

    “อย่ายุ่งกับเธอ!”

    “ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้นฉันยอมให้แกใช้ชีวิตด้วยไม่ได้ หากแกยอมแต่งงานอนาคตข้างหน้าฉันจะให้แกเป็นคนตัดสินใจเองทุกอย่าง”

    เมื่อบิดาวางสายไปทำให้เคลย์ตันต้องคิดหนักเพราะเขาจะต้องเลือกสิ่งใดสิ่งหนึ่ง โดยจะต้องมีอีกคนที่ต้องเสียใจ

    “คุยกับใครคะ หน้าเครียดจัง”

    จินนี่ที่เห็นชายหนุ่มหน้าเครียดจึงเดินเข้ามาหาหญิงสาวอยากรู้หนักว่าเขาปิดบังอะไรเธอไว้หรือเปล่า

    “เปล่าครับ จินนี่กลับบ้านไหมเดี๋ยวพี่ไปส่งพอดีพี่มีธุระต้องไปทำต่อ”

    “จินนี่ไปด้วยได้ไหมคะ”

    “ไม่ได้!”

    เคลย์ตันตะคอกเสียงดังจนทำให้หญิงสาวหยุดชะงักและมองใบหน้าของเขา ชายหนุ่มเมื่อรู้ว่าเผลอตะคอกหญิงสาวไปจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

    “เอ่อ พี่หมายถึงจะกลับดึกเดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอพักนะครับ”

    “ค่ะ”

    หญิงสาวจึงเลิกเซ้าซี่ช่วงนี้เขากำลังเปลี่ยนไปเธอไม่ได้คิดไปเองทุกครั้งที่มีสายโทรเข้ามาเขาจะรีบเดินออกไปคุยข้างนอกโดยที่ไม่ให้เธอได้รับรู้ด้วย

    “เดี๋ยวพี่โทรหานะครับ”

    ฟอด!

    เคลย์ตันก้มลงมาหอมแก้มของหญิงสาวเขาจินนี่เดินหายเข้าไปในห้องพักแล้วเขาจึงรีบออกรถเพื่อไปสะสางปัญหาที่กำลังเกิดขึ้น เขาคบกับหญิงสาวโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัวตนที่แท้ของเขาเลย เธอรู้แค่ว่าเขาคือพนักงานระดับสูงของบริษัทแห่งหนึ่ง

    จินนี่เมื่อกำลังจะเดินขึ้นไปหอพักกับเจอลูกน้องของจางเลี่ยงหลินหญิงสาวเข้าใจดีว่าผู้ชายคนนี้ต้องการพบเธอ จึงยอมขึ้นรถเพื่อไปพบคนที่เธอไม่อยากเจอ

    “มาแล้วเหรอลูก”

    “คุณมีอะไรอยากจะคุยกับหนู”

    จินนี่ไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าผู้ชายคนนี้เขาแค่คนที่ทำให้เธอเกิดมาแต่ไม่มีปัญญาเลี้ยงดู

    “พ่ออยากจะขอให้ลูกช่วย...”

    “หนูไม่มีอะไรที่จะช่วยคุณได้”

    จางเลี่ยงหลินปวดใจกับท่าทีห่างเหินของลูกคนเล็กเขาควรจะชินแล้วตั้งแต่หญิงสาวยังเด็กก็ต่อต้านเขาทุกอย่างแถมยังหนีออกไปใช้ชีวิตคนเดียว

    “พ่อ... (อยากขอให้ลูกแต่งงาน) ”

    คำนี้จึงถูกเก็บเข้าใจเขาไม่อยากให้ลูกเกลียดเขาไปมากกว่าคราวนี้เขาคงต้องบังคับเจียลี่ให้เด็ดขาด หากจะบังคับลูกคนเล็กคงได้หนีหายไปจากชีวิต

    “ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวก่อน”

    จินนี่รีบเดินออกมาทิ้งให้บิดานั่งหน้าเครียดคนเดียวเดมื่อเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็เจอกับบุคคลที่ไม่อยากจะเจอมากที่สุด

    “ไง กลับมาบ้านได้มาขอเงินคุณพ่ออีกหรือไง”

    เจียลี่ยิ้มเยาะไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีหญิงสาวก็ยังคงเกลียดจินนี่ เกลียดที่หญิงสาวเป็นแค่ลูกเมียน้อยแต่ทั้งหน้าตาและมันสมองเธอสู้น้องสาวคนนี้ไม่ได้เลย

    “คนเก่งๆ เขามีปัญญาหาเงินได้ค่ะ”

    “ด้วยกันขายตัวไปนอนกัผู้ชายนะเหรอ ระวังจะท้องไม่มีพ่อขึ้นมา”

    “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ”

    จินนี่จึงรีบออกไปพ้นเจียลี่สาเหตุที่หญิงสาวอยู่บ้านหลังนี้ไม่ได้เพราะแบบนี้ไม่มีใครรักเธอเลยสักนิด เมื่อเดินขึ้นมาบนห้องนอนจึงรีบหยิบโทรศัพท์กดส่งข้อความหาชายผู้เป็นที่รัก

    จินนี่นั่งมองโทรศัพท์ที่เคลย์ตันยังไม่ตอบกลับมาหากวันไหนที่เขาติดงานเขาจะหายเงียบไปเธอไม่มีบทบาทกับชีวิตเขาเลยสักนิด หากวันหนึ่งเขาเกิดเบื่อเธอขึ้นมาไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ยังไงเพราะเขาคือผู้ชายคนแรกที่เธอมอบหัวใจให้

    “จินนี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่เคลย์ตัน”

    หญิงสาวมักพูดคำนี้เสมอเธอยอมเขาทุกอย่างแม้กระทั่งยอมพลีกายให้ น้อยใจหรือโกรธก็ไม่มีสิทธิแสดงออกมาเพราะเขานั้นไม่เคยคิดจะสนใจมีแค่เธอที่คอยวิ่งตามเขาฝ่ายเดียวอยู่เรื่อยมา

    “พี่ติดงานอยู่ครับ”

    “คืนนี้ไม่ต้องโทรมาหา”

    นั้นเป็นข้อความที่แสนเย็นชาของเขาที่ตอบกลับมาหญิงสาวควรจะชินแต่ทุกครั้งที่ได้เห็นเธอกลับเสียใจทุกครั้งไม่มีคำว่าคิดถึงหรือความห่วงใยส่งผ่านมาให้เลย เจ็บแต่พูดออกมาไม่ได้เพราะรักเขาเกินกว่าจะทนหาเรื่องงี่เง่ามาให้เคลย์ตันปวดหัว
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    ดูอีบุ๊ก

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนปิดการแสดงความคิดเห็น
    ×