ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 งานแต่งงาน (2)
ครืด ครืด ครืด
“เสียงมือถือของพี่เคลย์ตันค่ะ”
“ใครมันกล้าโทรเข้ามาขัดจังหวะ!” เคลย์ตันมองชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูก่อนจะกดตัดสายทั้งและลงจากเตียงเพื่อไปคุยธุระสำคัญ
จินนี่ที่เห็นเขาเดินหายไปนอกห้องจึงมานั่งคิดทุกอย่างเขาจะออกไปคุยธุระข้างนอกบางทีเขาทำเหมือนมีความลับจนเธอแทบจะไม่รู้จักตัวตนของขาเลยสองปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยรู้จักคนรอบข้างของเขาเลย
จินนี่ หรือ จางจินเยว่ สาวน้อยวัยยิ่บเอ็ดปีลูกครึ่งไทย-จีน สาวน่อยในตาคมผมดำสลวยและผิวขาวบวกกับแก้มป่องๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่คนอิจฉา นิสัยดื้อรั้นเป็นคนอ่อนโยนแต่ไม่ยอมคน
เธอกับเขารู้จักกันเมื่อสองปีที่แล้ววันนั้นเธอโดนเพื่อนมอมเหล้าทำให้เดินชนกับเคลย์ตันด้วยความเมาเธอจึงหมดสติไปในอ้อมกอดของเขา เมื่อลืมตาขึ้นมาจึงพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงกับเขา เธอคิดว่าเขาคงจะทิ้งเธอแต่ผิดคาดที่เขาเอ่ยปากขอรับผิดชอบเธอ
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอจึงใช้ชีวิตกับเคลย์ตันโดยมีสถานะเป็นคนรักกันเขาเสมอต้นเสมอปลายมาจนถึงทุกวันนี้
ด้านเคลย์ตันที่ออกมารับสายของคนที่เขาไม่อยากคุยด้วยมากที่สุดเพราะเขาเกลียดผู้ชายคนนี้
“หากแกไม่เลิกกับผู้หญิงคนนั้น แกรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ได้ใจดี”
“คุณจะเข้ามาในชีวิตผมอีกทำไม”
“ฉันจะให้แกแต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนฉัน หากแกยังยืนยันที่จะต่อต้านฉันจะทำให้นั่งเด็กนั่นหายไปจากโลกนี้”
นี่ไม่ใช้คำขู่แค่คนอย่างหวังเฟยอินทำได้ทุกอย่างเพื่ออำนาจแม้กระทั่งยอมเลิกกับแม่ของเขาและเฉดเขากับแม่ให้ออกไปจากชีวิตแต่วันนี้ผู้ชายคนนี้กำลังกลับมา
“ผม...”
“หากแกคิดว่าจะปกป้องเด็กนั้นได้ตลอดก็ลองดูได้ ฉันเลวพอที่จะทำอะไรได้แบบที่แกไม่คาดคิด ฉันจะยกทุกอย่างให้แก”
“อย่ายุ่งกับเธอ!”
“ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้นฉันยอมให้แกใช้ชีวิตด้วยไม่ได้ หากแกยอมแต่งงานอนาคตข้างหน้าฉันจะให้แกเป็นคนตัดสินใจเองทุกอย่าง”
เมื่อบิดาวางสายไปทำให้เคลย์ตันต้องคิดหนักเพราะเขาจะต้องเลือกสิ่งใดสิ่งหนึ่ง โดยจะต้องมีอีกคนที่ต้องเสียใจ
“คุยกับใครคะ หน้าเครียดจัง”
จินนี่ที่เห็นชายหนุ่มหน้าเครียดจึงเดินเข้ามาหาหญิงสาวอยากรู้หนักว่าเขาปิดบังอะไรเธอไว้หรือเปล่า
“เปล่าครับ จินนี่กลับบ้านไหมเดี๋ยวพี่ไปส่งพอดีพี่มีธุระต้องไปทำต่อ”
“จินนี่ไปด้วยได้ไหมคะ”
“ไม่ได้!”
เคลย์ตันตะคอกเสียงดังจนทำให้หญิงสาวหยุดชะงักและมองใบหน้าของเขา ชายหนุ่มเมื่อรู้ว่าเผลอตะคอกหญิงสาวไปจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“เอ่อ พี่หมายถึงจะกลับดึกเดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอพักนะครับ”
“ค่ะ”
หญิงสาวจึงเลิกเซ้าซี่ช่วงนี้เขากำลังเปลี่ยนไปเธอไม่ได้คิดไปเองทุกครั้งที่มีสายโทรเข้ามาเขาจะรีบเดินออกไปคุยข้างนอกโดยที่ไม่ให้เธอได้รับรู้ด้วย
“เดี๋ยวพี่โทรหานะครับ”
ฟอด!
เคลย์ตันก้มลงมาหอมแก้มของหญิงสาวเขาจินนี่เดินหายเข้าไปในห้องพักแล้วเขาจึงรีบออกรถเพื่อไปสะสางปัญหาที่กำลังเกิดขึ้น เขาคบกับหญิงสาวโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัวตนที่แท้ของเขาเลย เธอรู้แค่ว่าเขาคือพนักงานระดับสูงของบริษัทแห่งหนึ่ง
จินนี่เมื่อกำลังจะเดินขึ้นไปหอพักกับเจอลูกน้องของจางเลี่ยงหลินหญิงสาวเข้าใจดีว่าผู้ชายคนนี้ต้องการพบเธอ จึงยอมขึ้นรถเพื่อไปพบคนที่เธอไม่อยากเจอ
“มาแล้วเหรอลูก”
“คุณมีอะไรอยากจะคุยกับหนู”
จินนี่ไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าผู้ชายคนนี้เขาแค่คนที่ทำให้เธอเกิดมาแต่ไม่มีปัญญาเลี้ยงดู
“พ่ออยากจะขอให้ลูกช่วย...”
“หนูไม่มีอะไรที่จะช่วยคุณได้”
จางเลี่ยงหลินปวดใจกับท่าทีห่างเหินของลูกคนเล็กเขาควรจะชินแล้วตั้งแต่หญิงสาวยังเด็กก็ต่อต้านเขาทุกอย่างแถมยังหนีออกไปใช้ชีวิตคนเดียว
“พ่อ... (อยากขอให้ลูกแต่งงาน) ”
คำนี้จึงถูกเก็บเข้าใจเขาไม่อยากให้ลูกเกลียดเขาไปมากกว่าคราวนี้เขาคงต้องบังคับเจียลี่ให้เด็ดขาด หากจะบังคับลูกคนเล็กคงได้หนีหายไปจากชีวิต
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวก่อน”
จินนี่รีบเดินออกมาทิ้งให้บิดานั่งหน้าเครียดคนเดียวเดมื่อเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็เจอกับบุคคลที่ไม่อยากจะเจอมากที่สุด
“ไง กลับมาบ้านได้มาขอเงินคุณพ่ออีกหรือไง”
เจียลี่ยิ้มเยาะไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีหญิงสาวก็ยังคงเกลียดจินนี่ เกลียดที่หญิงสาวเป็นแค่ลูกเมียน้อยแต่ทั้งหน้าตาและมันสมองเธอสู้น้องสาวคนนี้ไม่ได้เลย
“คนเก่งๆ เขามีปัญญาหาเงินได้ค่ะ”
“ด้วยกันขายตัวไปนอนกัผู้ชายนะเหรอ ระวังจะท้องไม่มีพ่อขึ้นมา”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ”
จินนี่จึงรีบออกไปพ้นเจียลี่สาเหตุที่หญิงสาวอยู่บ้านหลังนี้ไม่ได้เพราะแบบนี้ไม่มีใครรักเธอเลยสักนิด เมื่อเดินขึ้นมาบนห้องนอนจึงรีบหยิบโทรศัพท์กดส่งข้อความหาชายผู้เป็นที่รัก
จินนี่นั่งมองโทรศัพท์ที่เคลย์ตันยังไม่ตอบกลับมาหากวันไหนที่เขาติดงานเขาจะหายเงียบไปเธอไม่มีบทบาทกับชีวิตเขาเลยสักนิด หากวันหนึ่งเขาเกิดเบื่อเธอขึ้นมาไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ยังไงเพราะเขาคือผู้ชายคนแรกที่เธอมอบหัวใจให้
“จินนี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่เคลย์ตัน”
หญิงสาวมักพูดคำนี้เสมอเธอยอมเขาทุกอย่างแม้กระทั่งยอมพลีกายให้ น้อยใจหรือโกรธก็ไม่มีสิทธิแสดงออกมาเพราะเขานั้นไม่เคยคิดจะสนใจมีแค่เธอที่คอยวิ่งตามเขาฝ่ายเดียวอยู่เรื่อยมา
“พี่ติดงานอยู่ครับ”
“คืนนี้ไม่ต้องโทรมาหา”
นั้นเป็นข้อความที่แสนเย็นชาของเขาที่ตอบกลับมาหญิงสาวควรจะชินแต่ทุกครั้งที่ได้เห็นเธอกลับเสียใจทุกครั้งไม่มีคำว่าคิดถึงหรือความห่วงใยส่งผ่านมาให้เลย เจ็บแต่พูดออกมาไม่ได้เพราะรักเขาเกินกว่าจะทนหาเรื่องงี่เง่ามาให้เคลย์ตันปวดหัว
“เสียงมือถือของพี่เคลย์ตันค่ะ”
“ใครมันกล้าโทรเข้ามาขัดจังหวะ!” เคลย์ตันมองชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูก่อนจะกดตัดสายทั้งและลงจากเตียงเพื่อไปคุยธุระสำคัญ
จินนี่ที่เห็นเขาเดินหายไปนอกห้องจึงมานั่งคิดทุกอย่างเขาจะออกไปคุยธุระข้างนอกบางทีเขาทำเหมือนมีความลับจนเธอแทบจะไม่รู้จักตัวตนของขาเลยสองปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยรู้จักคนรอบข้างของเขาเลย
จินนี่ หรือ จางจินเยว่ สาวน้อยวัยยิ่บเอ็ดปีลูกครึ่งไทย-จีน สาวน่อยในตาคมผมดำสลวยและผิวขาวบวกกับแก้มป่องๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่คนอิจฉา นิสัยดื้อรั้นเป็นคนอ่อนโยนแต่ไม่ยอมคน
เธอกับเขารู้จักกันเมื่อสองปีที่แล้ววันนั้นเธอโดนเพื่อนมอมเหล้าทำให้เดินชนกับเคลย์ตันด้วยความเมาเธอจึงหมดสติไปในอ้อมกอดของเขา เมื่อลืมตาขึ้นมาจึงพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงกับเขา เธอคิดว่าเขาคงจะทิ้งเธอแต่ผิดคาดที่เขาเอ่ยปากขอรับผิดชอบเธอ
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอจึงใช้ชีวิตกับเคลย์ตันโดยมีสถานะเป็นคนรักกันเขาเสมอต้นเสมอปลายมาจนถึงทุกวันนี้
ด้านเคลย์ตันที่ออกมารับสายของคนที่เขาไม่อยากคุยด้วยมากที่สุดเพราะเขาเกลียดผู้ชายคนนี้
“หากแกไม่เลิกกับผู้หญิงคนนั้น แกรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ได้ใจดี”
“คุณจะเข้ามาในชีวิตผมอีกทำไม”
“ฉันจะให้แกแต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนฉัน หากแกยังยืนยันที่จะต่อต้านฉันจะทำให้นั่งเด็กนั่นหายไปจากโลกนี้”
นี่ไม่ใช้คำขู่แค่คนอย่างหวังเฟยอินทำได้ทุกอย่างเพื่ออำนาจแม้กระทั่งยอมเลิกกับแม่ของเขาและเฉดเขากับแม่ให้ออกไปจากชีวิตแต่วันนี้ผู้ชายคนนี้กำลังกลับมา
“ผม...”
“หากแกคิดว่าจะปกป้องเด็กนั้นได้ตลอดก็ลองดูได้ ฉันเลวพอที่จะทำอะไรได้แบบที่แกไม่คาดคิด ฉันจะยกทุกอย่างให้แก”
“อย่ายุ่งกับเธอ!”
“ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้นฉันยอมให้แกใช้ชีวิตด้วยไม่ได้ หากแกยอมแต่งงานอนาคตข้างหน้าฉันจะให้แกเป็นคนตัดสินใจเองทุกอย่าง”
เมื่อบิดาวางสายไปทำให้เคลย์ตันต้องคิดหนักเพราะเขาจะต้องเลือกสิ่งใดสิ่งหนึ่ง โดยจะต้องมีอีกคนที่ต้องเสียใจ
“คุยกับใครคะ หน้าเครียดจัง”
จินนี่ที่เห็นชายหนุ่มหน้าเครียดจึงเดินเข้ามาหาหญิงสาวอยากรู้หนักว่าเขาปิดบังอะไรเธอไว้หรือเปล่า
“เปล่าครับ จินนี่กลับบ้านไหมเดี๋ยวพี่ไปส่งพอดีพี่มีธุระต้องไปทำต่อ”
“จินนี่ไปด้วยได้ไหมคะ”
“ไม่ได้!”
เคลย์ตันตะคอกเสียงดังจนทำให้หญิงสาวหยุดชะงักและมองใบหน้าของเขา ชายหนุ่มเมื่อรู้ว่าเผลอตะคอกหญิงสาวไปจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“เอ่อ พี่หมายถึงจะกลับดึกเดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอพักนะครับ”
“ค่ะ”
หญิงสาวจึงเลิกเซ้าซี่ช่วงนี้เขากำลังเปลี่ยนไปเธอไม่ได้คิดไปเองทุกครั้งที่มีสายโทรเข้ามาเขาจะรีบเดินออกไปคุยข้างนอกโดยที่ไม่ให้เธอได้รับรู้ด้วย
“เดี๋ยวพี่โทรหานะครับ”
ฟอด!
เคลย์ตันก้มลงมาหอมแก้มของหญิงสาวเขาจินนี่เดินหายเข้าไปในห้องพักแล้วเขาจึงรีบออกรถเพื่อไปสะสางปัญหาที่กำลังเกิดขึ้น เขาคบกับหญิงสาวโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัวตนที่แท้ของเขาเลย เธอรู้แค่ว่าเขาคือพนักงานระดับสูงของบริษัทแห่งหนึ่ง
จินนี่เมื่อกำลังจะเดินขึ้นไปหอพักกับเจอลูกน้องของจางเลี่ยงหลินหญิงสาวเข้าใจดีว่าผู้ชายคนนี้ต้องการพบเธอ จึงยอมขึ้นรถเพื่อไปพบคนที่เธอไม่อยากเจอ
“มาแล้วเหรอลูก”
“คุณมีอะไรอยากจะคุยกับหนู”
จินนี่ไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าผู้ชายคนนี้เขาแค่คนที่ทำให้เธอเกิดมาแต่ไม่มีปัญญาเลี้ยงดู
“พ่ออยากจะขอให้ลูกช่วย...”
“หนูไม่มีอะไรที่จะช่วยคุณได้”
จางเลี่ยงหลินปวดใจกับท่าทีห่างเหินของลูกคนเล็กเขาควรจะชินแล้วตั้งแต่หญิงสาวยังเด็กก็ต่อต้านเขาทุกอย่างแถมยังหนีออกไปใช้ชีวิตคนเดียว
“พ่อ... (อยากขอให้ลูกแต่งงาน) ”
คำนี้จึงถูกเก็บเข้าใจเขาไม่อยากให้ลูกเกลียดเขาไปมากกว่าคราวนี้เขาคงต้องบังคับเจียลี่ให้เด็ดขาด หากจะบังคับลูกคนเล็กคงได้หนีหายไปจากชีวิต
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวก่อน”
จินนี่รีบเดินออกมาทิ้งให้บิดานั่งหน้าเครียดคนเดียวเดมื่อเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็เจอกับบุคคลที่ไม่อยากจะเจอมากที่สุด
“ไง กลับมาบ้านได้มาขอเงินคุณพ่ออีกหรือไง”
เจียลี่ยิ้มเยาะไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีหญิงสาวก็ยังคงเกลียดจินนี่ เกลียดที่หญิงสาวเป็นแค่ลูกเมียน้อยแต่ทั้งหน้าตาและมันสมองเธอสู้น้องสาวคนนี้ไม่ได้เลย
“คนเก่งๆ เขามีปัญญาหาเงินได้ค่ะ”
“ด้วยกันขายตัวไปนอนกัผู้ชายนะเหรอ ระวังจะท้องไม่มีพ่อขึ้นมา”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ”
จินนี่จึงรีบออกไปพ้นเจียลี่สาเหตุที่หญิงสาวอยู่บ้านหลังนี้ไม่ได้เพราะแบบนี้ไม่มีใครรักเธอเลยสักนิด เมื่อเดินขึ้นมาบนห้องนอนจึงรีบหยิบโทรศัพท์กดส่งข้อความหาชายผู้เป็นที่รัก
จินนี่นั่งมองโทรศัพท์ที่เคลย์ตันยังไม่ตอบกลับมาหากวันไหนที่เขาติดงานเขาจะหายเงียบไปเธอไม่มีบทบาทกับชีวิตเขาเลยสักนิด หากวันหนึ่งเขาเกิดเบื่อเธอขึ้นมาไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ยังไงเพราะเขาคือผู้ชายคนแรกที่เธอมอบหัวใจให้
“จินนี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่เคลย์ตัน”
หญิงสาวมักพูดคำนี้เสมอเธอยอมเขาทุกอย่างแม้กระทั่งยอมพลีกายให้ น้อยใจหรือโกรธก็ไม่มีสิทธิแสดงออกมาเพราะเขานั้นไม่เคยคิดจะสนใจมีแค่เธอที่คอยวิ่งตามเขาฝ่ายเดียวอยู่เรื่อยมา
“พี่ติดงานอยู่ครับ”
“คืนนี้ไม่ต้องโทรมาหา”
นั้นเป็นข้อความที่แสนเย็นชาของเขาที่ตอบกลับมาหญิงสาวควรจะชินแต่ทุกครั้งที่ได้เห็นเธอกลับเสียใจทุกครั้งไม่มีคำว่าคิดถึงหรือความห่วงใยส่งผ่านมาให้เลย เจ็บแต่พูดออกมาไม่ได้เพราะรักเขาเกินกว่าจะทนหาเรื่องงี่เง่ามาให้เคลย์ตันปวดหัว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น