ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ถ้าพี่ได้หนูจะทิ้งหนูมั้ย
ลาึในืนที่ฝนทำให้บรรยาาศรอบๆ ูน่าลัวยิ่แถวบ้านนอแล้วไฟ้าทาลับับสนิท ้ววามที่บ้านห่าาัวเมือทำให้พระลบพาแฟนสาว้อแวะที่รีสอร์เพื่อรอฝนหยุ
“หนาวเหรอ ถอเสื้อผ้าที่เปียออ่อนะไ้ไม่เป็นหวั”
“แ่หนูไม่มีเสื้อผ้าใส่นะะ พี่ราฟทำอะไร!” เ็สาวรีบถามลับเพราะเห็นพระลบหำลัถอเสื้อผ้าและใ้ผ้าเ็ัวพันายไว้
“ไม่ถอ็นอนหนาวอยู่นั่นแหละ เ้าแล้วพี่ะพาลับ”
พระลบ้อมอพลอยน้ำเพรอย่าไม่วาาแ่หิสาวยัเ็เินว่าที่ะทำเรื่ออย่าว่า
พลอยน้ำเพรึัสินใถอเสื้อผ้าที่เปียออและรีบึ้นมานอนบนที่นอนถึแม้ทั้สอะบหาูใันแ่็ไม่เยใล้ิันนานี้มา่อน
“อุ้ย พี่ราฟมาอน้อพลอยไว้ทำไม”
“ให้วามอบอุ่นไ” ลิ่นหอมอ่อนๆ อแป้เ็ลอยเ้ามาแะมูอพระลบทำให้อะไร่อมิอะไรื่นัวึ้นมามือหนาึ่อยๆ เลื่อนล่ำ
“พี่ราฟ มัน่ำลไปแล้ว อ๊ะ!” พลอยน้ำเพรร้อออมาเพราะมือหนาเริ่มอยู่ไม่เป็นสุ และมูโ่เริ่มฝั่เ้าไปที่อออหิสาว
“ไหนว่าะไม่ทำอะไระ”
“็น้อพลอยัวหอม นพี่อยาะ...” พระลบเว้นำไว้้วยสายาที่เ้าเล่ห์มือหนามาวาไว้บนหน้าออพลอยน้ำเพร
“อะ เอามือออไปาหน้าอนะ” พลอยน้ำเพรเริ่มโวยวายเมื่อายหนุ่มเริ่มมืทำามที่พูไว้
“เราเป็นแฟนันไม่ใ่เหรอ ็้อทำไ้สิมันเป็นเรื่อธรรมาิ” พระลบพูออมาอย่าหน้าาเยและเริ่มลุหนัึ้นว่าเิม
“พี่อไ้ไหม”
“ะ แ่หนูยัเ็” เพราะอายุยัไม่บรรลุนิิภาวะหิสาวึรู้สึลัวึ้นมา หาพลาท้อไปพ่อแม่็้ออับอายาวบ้านอี
“พี่็ะรับผิอบไ” พระลบอบลับมาเพื่อให้หิสาวสบายใแ่ปาะทำแบบที่พูหรือไม่นั้น็อีเรื่อแ่อนนี้ายหนุ่มอยาะินพลอยน้ำเพรไปทั้ัว
“ถ้าพี่ไ้หนู ะทิ้หนูไหมะ” เพราะวามลัวว่าายหนุ่มะทิ้ึัสินใถามออมา เธอรัเาึยอมพระลบทุอย่าเพราะไม่อยาเสียายหนุ่มไป
“พี่ะทิ้ไปไหน พี่สัาเลยเี๋ยวพี่พาแม่ไปอเลย”
้วยวามที่บ้านรวยระับัหวัายหนุ่มึพูแบบไม่ิ อนนี้อแ่ไ้พลอยน้ำเพร็พอ
“อื้อออ” ายหนุ่มไม่ให้หิสาวถามอีึูบปิปาหิสาวมือหนา่อยเลื่อนเ้าไปในผ้าห่มและ่อยสัมผัสับหน้าออพลอยน้ำเพรที่ให่โเินวัย
“อ่าส์! พี่ไม่ไหวแล้วอนะรับ” พระลบไม่รอ้าที่ะสะบัผ้าห่มออาายร่าหนาึ้นร่อมหิสาวและเริ่มุไร้ออาวนเิเป็นรอยแึ้นมา
“หือ อ๊า! มันัะี้” นไม่มีประสบาร์ึรู้สึแปลแ่วามรู้สึับ้อารเป็นอย่ามาับสิ่ที่ายหนุ่มำลัะมอบให้
“พี่ราฟะทำอะไร!” หิสาวแปลใเพราะเห็นายหนุ่มเลื่อนัวนไปหยุที่ระหว่าเรียวออเธอและยัับเรียวาอ้าออว้า
“็ะเลียไรับ ปิทำไม”
พระลบึมืออหิสาวออและแทรใบหน้าเ้าไประหว่าเรียวา่อนะ้อมอลีบุหลาบที่มีน้ำไหลเยิ้มออมาเล็น้อย
“อ๊ะ! ไม่อาววว อ่าส์..!!” หิสาวพยายามะผลัใบหน้าอพระลบออแ่็ไม่เป็นผล เมื่อลิ้นอุ่นร้อนสัมผัสับลืบุหลาบพลอยน้ำเพรสะุ้ัวึ้นมา
“มัน อ๊ะ! เสียว อืมมมม” หิสาวราออมาไม่เป็นศัพท์เมื่อายหนุ่มำลัะมอบประสบาร์ใหม่ๆ ให้
ลิ้นหนายัหยอล้อับลีบุหลาบไม่หยุถึแม้ะมีแฟนมาแล้วหลายนแ่็ไม่เยทำแบบนี้ให้ใรมา่อน นิ้วเรียว่อยแทเ้าไปในร่อสวาท
“รี๊ เ็บเอามันออไป”
“เี๋ยว็หายเ็บทนหน่อย” แรอรัทำให้ายหนุ่มรู้สึพอใเพราะยัไเา็เป็นนแรอพลอยน้ำเพร แ่ทำไมวามรู้สึเหมือนำลัะทำลายีวิเ็นหนึ่
“เ็บ่ะ น้อพลอยไม่ไหวแล้ว”
“ทนอีนิ” พระลบยัสอนิ้วเ้าไปและเริ่มยับเ้าออพร้อมับ้มเลียน้ำหวานที่ไหลออมา
“อ๊ะ! มันเหมือน...” อนนี้เหมือนับว่าร่าายำลัล่อลอยอยู่บนอาาศ
“เสร็แล้วใ่ไหม” พระลบึนิ้วมือออาร่อสวาทและใ้ปาูเลียน้ำหวานที่อยู่บนนิ้วัวเออย่าเอร็อร่อยและสายายัับ้อไปที่พลอยน้ำเพร
“พี่ะทำริๆ แล้วนะ” พระลบทาบทับัวลมาและใ้มือับท่อนเอ็นมาถูไถที่ร่อสวาท่อนะันเ้ามาในร่อสวาทอันแสนับแน่นไปหมว่าะผ่านเยื่อพรมรรย์มาไ้
“ะ เ็บ่ะ อื้อเอาออไป” อนนี้่วล่าเหมือนโนมีรีเพราะรู้สึเ็บ
“ี๊! โอ้ว! มันแน่นมา” เมื่อเห็นหิสาวเริ่มปรับัวไ้ึเริ่มยับสะโพและระแทเ้าไปในร่อสวาทอย่าเมามันโยลืมัวไปว่าสิ่ที่ทำไปทั้หม็เพราะวามึะนอและำท้าพนันอเพื่อนเท่านั้น
“อื้อ! อ่าส์!” พลอยน้ำเพรราออมาแ่ับเสียฝน้านอ อนนี้เธอมีวามสุที่สุเหมือนำลัไ้ึ้นสวรร์
“อ่าส์! แม่! อแใน็แล้วัน” เพราะะหันไปหยิบถุยาอนามัย็ลัวะเสียเวลาแถมเอาสยัมันว่าใส่เรื่อป้อันอีหลายเท่า
“หนาวเหรอ ถอเสื้อผ้าที่เปียออ่อนะไ้ไม่เป็นหวั”
“แ่หนูไม่มีเสื้อผ้าใส่นะะ พี่ราฟทำอะไร!” เ็สาวรีบถามลับเพราะเห็นพระลบหำลัถอเสื้อผ้าและใ้ผ้าเ็ัวพันายไว้
“ไม่ถอ็นอนหนาวอยู่นั่นแหละ เ้าแล้วพี่ะพาลับ”
พระลบ้อมอพลอยน้ำเพรอย่าไม่วาาแ่หิสาวยัเ็เินว่าที่ะทำเรื่ออย่าว่า
พลอยน้ำเพรึัสินใถอเสื้อผ้าที่เปียออและรีบึ้นมานอนบนที่นอนถึแม้ทั้สอะบหาูใันแ่็ไม่เยใล้ิันนานี้มา่อน
“อุ้ย พี่ราฟมาอน้อพลอยไว้ทำไม”
“ให้วามอบอุ่นไ” ลิ่นหอมอ่อนๆ อแป้เ็ลอยเ้ามาแะมูอพระลบทำให้อะไร่อมิอะไรื่นัวึ้นมามือหนาึ่อยๆ เลื่อนล่ำ
“พี่ราฟ มัน่ำลไปแล้ว อ๊ะ!” พลอยน้ำเพรร้อออมาเพราะมือหนาเริ่มอยู่ไม่เป็นสุ และมูโ่เริ่มฝั่เ้าไปที่อออหิสาว
“ไหนว่าะไม่ทำอะไระ”
“็น้อพลอยัวหอม นพี่อยาะ...” พระลบเว้นำไว้้วยสายาที่เ้าเล่ห์มือหนามาวาไว้บนหน้าออพลอยน้ำเพร
“อะ เอามือออไปาหน้าอนะ” พลอยน้ำเพรเริ่มโวยวายเมื่อายหนุ่มเริ่มมืทำามที่พูไว้
“เราเป็นแฟนันไม่ใ่เหรอ ็้อทำไ้สิมันเป็นเรื่อธรรมาิ” พระลบพูออมาอย่าหน้าาเยและเริ่มลุหนัึ้นว่าเิม
“พี่อไ้ไหม”
“ะ แ่หนูยัเ็” เพราะอายุยัไม่บรรลุนิิภาวะหิสาวึรู้สึลัวึ้นมา หาพลาท้อไปพ่อแม่็้ออับอายาวบ้านอี
“พี่็ะรับผิอบไ” พระลบอบลับมาเพื่อให้หิสาวสบายใแ่ปาะทำแบบที่พูหรือไม่นั้น็อีเรื่อแ่อนนี้ายหนุ่มอยาะินพลอยน้ำเพรไปทั้ัว
“ถ้าพี่ไ้หนู ะทิ้หนูไหมะ” เพราะวามลัวว่าายหนุ่มะทิ้ึัสินใถามออมา เธอรัเาึยอมพระลบทุอย่าเพราะไม่อยาเสียายหนุ่มไป
“พี่ะทิ้ไปไหน พี่สัาเลยเี๋ยวพี่พาแม่ไปอเลย”
้วยวามที่บ้านรวยระับัหวัายหนุ่มึพูแบบไม่ิ อนนี้อแ่ไ้พลอยน้ำเพร็พอ
“อื้อออ” ายหนุ่มไม่ให้หิสาวถามอีึูบปิปาหิสาวมือหนา่อยเลื่อนเ้าไปในผ้าห่มและ่อยสัมผัสับหน้าออพลอยน้ำเพรที่ให่โเินวัย
“อ่าส์! พี่ไม่ไหวแล้วอนะรับ” พระลบไม่รอ้าที่ะสะบัผ้าห่มออาายร่าหนาึ้นร่อมหิสาวและเริ่มุไร้ออาวนเิเป็นรอยแึ้นมา
“หือ อ๊า! มันัะี้” นไม่มีประสบาร์ึรู้สึแปลแ่วามรู้สึับ้อารเป็นอย่ามาับสิ่ที่ายหนุ่มำลัะมอบให้
“พี่ราฟะทำอะไร!” หิสาวแปลใเพราะเห็นายหนุ่มเลื่อนัวนไปหยุที่ระหว่าเรียวออเธอและยัับเรียวาอ้าออว้า
“็ะเลียไรับ ปิทำไม”
พระลบึมืออหิสาวออและแทรใบหน้าเ้าไประหว่าเรียวา่อนะ้อมอลีบุหลาบที่มีน้ำไหลเยิ้มออมาเล็น้อย
“อ๊ะ! ไม่อาววว อ่าส์..!!” หิสาวพยายามะผลัใบหน้าอพระลบออแ่็ไม่เป็นผล เมื่อลิ้นอุ่นร้อนสัมผัสับลืบุหลาบพลอยน้ำเพรสะุ้ัวึ้นมา
“มัน อ๊ะ! เสียว อืมมมม” หิสาวราออมาไม่เป็นศัพท์เมื่อายหนุ่มำลัะมอบประสบาร์ใหม่ๆ ให้
ลิ้นหนายัหยอล้อับลีบุหลาบไม่หยุถึแม้ะมีแฟนมาแล้วหลายนแ่็ไม่เยทำแบบนี้ให้ใรมา่อน นิ้วเรียว่อยแทเ้าไปในร่อสวาท
“รี๊ เ็บเอามันออไป”
“เี๋ยว็หายเ็บทนหน่อย” แรอรัทำให้ายหนุ่มรู้สึพอใเพราะยัไเา็เป็นนแรอพลอยน้ำเพร แ่ทำไมวามรู้สึเหมือนำลัะทำลายีวิเ็นหนึ่
“เ็บ่ะ น้อพลอยไม่ไหวแล้ว”
“ทนอีนิ” พระลบยัสอนิ้วเ้าไปและเริ่มยับเ้าออพร้อมับ้มเลียน้ำหวานที่ไหลออมา
“อ๊ะ! มันเหมือน...” อนนี้เหมือนับว่าร่าายำลัล่อลอยอยู่บนอาาศ
“เสร็แล้วใ่ไหม” พระลบึนิ้วมือออาร่อสวาทและใ้ปาูเลียน้ำหวานที่อยู่บนนิ้วัวเออย่าเอร็อร่อยและสายายัับ้อไปที่พลอยน้ำเพร
“พี่ะทำริๆ แล้วนะ” พระลบทาบทับัวลมาและใ้มือับท่อนเอ็นมาถูไถที่ร่อสวาท่อนะันเ้ามาในร่อสวาทอันแสนับแน่นไปหมว่าะผ่านเยื่อพรมรรย์มาไ้
“ะ เ็บ่ะ อื้อเอาออไป” อนนี้่วล่าเหมือนโนมีรีเพราะรู้สึเ็บ
“ี๊! โอ้ว! มันแน่นมา” เมื่อเห็นหิสาวเริ่มปรับัวไ้ึเริ่มยับสะโพและระแทเ้าไปในร่อสวาทอย่าเมามันโยลืมัวไปว่าสิ่ที่ทำไปทั้หม็เพราะวามึะนอและำท้าพนันอเพื่อนเท่านั้น
“อื้อ! อ่าส์!” พลอยน้ำเพรราออมาแ่ับเสียฝน้านอ อนนี้เธอมีวามสุที่สุเหมือนำลัไ้ึ้นสวรร์
“อ่าส์! แม่! อแใน็แล้วัน” เพราะะหันไปหยิบถุยาอนามัย็ลัวะเสียเวลาแถมเอาสยัมันว่าใส่เรื่อป้อันอีหลายเท่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น