คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 5 รอเวลา (2)
ชายหนุ่มกระชิบข้างใบหูขาวเนียนจนหญิงสาวขนลุกและปล่อยให้หญิงสาวลุกออกจากตักอย่างง่ายดาย
หลังจากวันนั้นที่เจอกันครั้งแรกเคลย์ตันจึงเดินหน้าจีบหญิงสาวอย่างหนัก คนอย่างเคลย์ตันอยากได้อะไรก็ต้องได้คืนนั้นโชคก็เข้าข้างในคืนฝนตกบวกกับบรรยากาศดีทำใหจินนี่ตกเป็นเคลย์ตัน
“ร้องไห้ทำไมครับ หืมมม”
“พี่เคลย์ตันได้จินนี่ จะทิ้งจินนี่ไหมคะ”
จินนี่พูดออกไปและพยายามหลบสายตาด้วยความที่ยังเด็กจึงกลัวว่าจะถูกหลอกฟันแล้วทิ้ง
“เด็กดื้อ ไม่คิดมากนะครับพี่จะทิ้งไปไหน”
เคลย์ตันหัวเราะออกมาตอนนี้เขายังไม่เบื่อและในอนาคตก็ปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตา ตอนนี้เขาขอมีความสุขกับหญิงสาวตรงหน้าก็พอแล้ว
“จินนี่รักพี่เคลย์ตันนะคะ”
เคลย์ตันยังคงนิ่งไม่ตอบโต้อะไรเมื่อหญิงสาวพูดคำว่ารักออกมาตลอดเวลาที่เขาคบกับจินนี่เขาเย็นชาและปกปิดตัวตนว่าเขาเป็นใครจนสุดท้ายเขาก็ทำทุกอย่างพังลง
เคลย์ตันตื่นออกจากพะวังเมื่อนึกถึงอดีตที่ผ่านมาทำไมเขาถึงเย็นชากับจินนี่ได้ถึงขนาดนี้ เวลานี้เขารับรู้ความรู้สึกนั้นแล้วว่ามันเจ็บปวดขนาดไหน
“พี่ขอโทษ”
ตลอดเวลามีแค่น้ำเมาที่ช่วยให้เขาหลับลงได้หนวดเคราปล่อยให้ยาวใบหน้าที่โทรมเหมือนคนอดหลับอดนอนมานานแต่ความหล่อก็ไม่ทำให้ชายหนุ่มดูแย่ลงไป
“นายช่วยให้ลูกสาวนายกลับมาเถอะ”
“ฉันพยายามมาตลอด”
เฟยอินกับเลี่ยงหลินเห็นใจเคลย์ตันจึงอยากจะช่วยให้ชายหนุ่มได้เจอกับจินนี่ แต่เลี่ยงหลินก็หนักใจเพราะกลัวว่าเจียลี่จะเสียใจอีกเพราะลูกสาวเขาเพิ่งจะทำใจได้
“เอาอย่างนี้...”
ทั้งสองจึงวางแผนเพื่อหลอกให้หญิงสาวกลับมาอยู่ที่บ้าน เฟยอินรู้สึกผิดที่เขาเป็นต้นเหตุเรื่องราวทั้งหมดจึงอยากจะไถ่โทษให้กับลูกชายคนโต
จินนี่วางสายจากเลี่ยงหลินเพราะพ่อมีโรคประจำตัวทำให้อาการแย่ลงทำให้หญิงสาวเป็นห่วงอย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อ และคิดหนักเพราะไม่อยากกลับไปที่นั้น
“กลับไปเถอะจินนี่ พ่อมีแค่คนเดียวนะ”
อ้ายเหม่ยพยายามกล่อมเพื่อนเพราะเหก็นเพื่อนสาวคิดหนักตลอกเวลาจินนี่ไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลยและเธอก็ไม่เซ่าซี้
“เราตัดสินใจแล้ว”
@บ้านตระกลูจาง
จินนี่ที่กลับมาดูแลเลี่ยงหลินได้สามวันแล้วแต่ไม่เจอกับเจียลี่เพราะจินนี่ไม่ได้พักอยู่ที่บ้านหลังนี้
“จินเยว่ลูก เย็นนี้เขาของขวัญไปส่งให้พ่อหน่อยที่โรงแรมxxx”
“ค่ะ”
โดยที่หญิงสาวไม่รู้เลยว่างานที่จัดขึ้นในโรงแรมนั้นเป็นงานมิตติ้งของตระกูลหวังเมื่อถึงเวลาจินนี่จึงเดินเข้ามาบริเวณโรงแรมและยื่นบัตรเข้างานให้พนักงานทุกสายตาจับจ้องมาที่หญิงสาว จินนี่ในชุดเดรสที่เขาโชว์หลังปล่อยผมสลวยทำให้หญิงสาวดูเด่นขึ้นมา
เคลย์ตันที่ยืนพุดคุยกับแขกอยู่จึงมองไปรอบๆ บริเวณแต่สายตาไปสะดุดเข้ากับหญิงสาวที่ยืนหันหลังอยู่เขาจำแผ่นหลังนั้นได้ดีและจำไม่เคบลืม
“จินนี่”
เมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกไปแล้วชายหนุ่มจึงรีบเดินตามไปเพื่อให้ทันกับหญิงสาวหัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะและดีใจต้องเป็นจินนี่เขาจำคนไม่ผิด
จินนี่ที่เดินออกมาบริเวณสวนย่อมต้นไม้มากมายทำให้เธอผ่อนคลายลง เมื่อกำลังจะหันหลังกลับก็มีอ้อมแขนสวมกอดมาที่ด้สนหลังกลิ่นน้ำหอมที่เธอจำได้ดีทำให้ยิ่งสาวหยุดนิ่ง
“คิดถึงจังเลย”
เคลย์ตันสวมกอดหญิงสาวไว้แน่นกลิ่นน้ำหอมของเธอเขาจำได้ดีเมื่อเห็นหญิงสาวเริ่มต่อต้านเขาจึงปล่อยให้จินนี่เป็นอิสระ
“คุณ!”
“ทำไมเรียกอย่างนั้นที่รัก”
เคลย์ตันยังคงยิ้มไม่หยุดวันนี้เขาก็ได้เจอหญิงสาวแล้วอย่าหวังเลยว่าเขาจะปล่อยเธอไปไหนอีก
“ต้องการอะไร!”
“พูดไม่เพราะเลยนะ”
.” อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”
จินนี่พยายามจะสะบัดแขนออกเมื่อเคลย์ตันยื่นมือมาจับแขนเธอไว้ ทำไมเธอถึงไม่อ่านบัตรเชิญสักนิดว่าใครเป็นเจ้าของงานพ่อของเธอคงตั้งใจให้เธอมาที่นี้
“แตะมากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว”
เคลย์ตันนึกโมโหขึ้นมาเมื่อหญิงสาวเริ่มต่อต้านและใช้คำพูดที่ห่างเหินกับเขาจนเขาทนความเย็นชาไม่ไหว
“ปล่อยฉันไม่รู้จักคุณ”
“ได้เดี๋ยวพี่จะพาไปทำความรู้จักตัวต่อตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยว”
“กรี๊ดดดด ไอ้บ้า ไอ้ชั่วปล่อยฉัน”
หญิงสาวกรีดร้องขึ้นมาเมื่อเคลย์ตันอุ้มเธอพาดบ่าและเดินขึ้นลิฟต์ลงมาที่ลานจอดรถก่อนจะยัดหญิงสาวเข้าไปในรถและตามด้วยตัวเขาที่เข้ามานั่งฝั่งคนขับ
“สงสัยไม่อยากทำที่ห้อง บนรถก็ได้พี่ไม่เกี่ยง”
“อะไรบนรถ”
“ก็ Yes เมียบนรถไงครับ”
“ไอ้บ้า!”
“พูดเหมือนไม่เคย ดูดตรงนั้นก็เคยดูดมาแล้วทั้งดูดทั้งเลียจนร้องลั่นห้อง”
เคลย์ตันพูดอย่างหน้าไม่อายเรื่องธรรมชาติทำไมต้องอายที่ผ่านมาเขากับเธอก็ไม่เห็นมีอะไรต้องอายเลยสักนิดแถมยังร้องให้เขาช่วยบ่อยๆ
ชายหนุ่มกระชิบข้างใบหูขาวเนียนจนหญิงสาวขนลุกและปล่อยให้หญิงสาวลุกออกจากตักอย่างง่ายดาย
หลังจากวันนั้นที่เจอกันครั้งแรกเคลย์ตันจึงเดินหน้าจีบหญิงสาวอย่างหนัก คนอย่างเคลย์ตันอยากได้อะไรก็ต้องได้คืนนั้นโชคก็เข้าข้างในคืนฝนตกบวกกับบรรยากาศดีทำใหจินนี่ตกเป็นเคลย์ตัน
“ร้องไห้ทำไมครับ หืมมม”
“พี่เคลย์ตันได้จินนี่ จะทิ้งจินนี่ไหมคะ”
จินนี่พูดออกไปและพยายามหลบสายตาด้วยความที่ยังเด็กจึงกลัวว่าจะถูกหลอกฟันแล้วทิ้ง
“เด็กดื้อ ไม่คิดมากนะครับพี่จะทิ้งไปไหน”
เคลย์ตันหัวเราะออกมาตอนนี้เขายังไม่เบื่อและในอนาคตก็ปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตา ตอนนี้เขาขอมีความสุขกับหญิงสาวตรงหน้าก็พอแล้ว
“จินนี่รักพี่เคลย์ตันนะคะ”
เคลย์ตันยังคงนิ่งไม่ตอบโต้อะไรเมื่อหญิงสาวพูดคำว่ารักออกมาตลอดเวลาที่เขาคบกับจินนี่เขาเย็นชาและปกปิดตัวตนว่าเขาเป็นใครจนสุดท้ายเขาก็ทำทุกอย่างพังลง
เคลย์ตันตื่นออกจากพะวังเมื่อนึกถึงอดีตที่ผ่านมาทำไมเขาถึงเย็นชากับจินนี่ได้ถึงขนาดนี้ เวลานี้เขารับรู้ความรู้สึกนั้นแล้วว่ามันเจ็บปวดขนาดไหน
“พี่ขอโทษ”
ตลอดเวลามีแค่น้ำเมาที่ช่วยให้เขาหลับลงได้หนวดเคราปล่อยให้ยาวใบหน้าที่โทรมเหมือนคนอดหลับอดนอนมานานแต่ความหล่อก็ไม่ทำให้ชายหนุ่มดูแย่ลงไป
“นายช่วยให้ลูกสาวนายกลับมาเถอะ”
“ฉันพยายามมาตลอด”
เฟยอินกับเลี่ยงหลินเห็นใจเคลย์ตันจึงอยากจะช่วยให้ชายหนุ่มได้เจอกับจินนี่ แต่เลี่ยงหลินก็หนักใจเพราะกลัวว่าเจียลี่จะเสียใจอีกเพราะลูกสาวเขาเพิ่งจะทำใจได้
“เอาอย่างนี้...”
ทั้งสองจึงวางแผนเพื่อหลอกให้หญิงสาวกลับมาอยู่ที่บ้าน เฟยอินรู้สึกผิดที่เขาเป็นต้นเหตุเรื่องราวทั้งหมดจึงอยากจะไถ่โทษให้กับลูกชายคนโต
จินนี่วางสายจากเลี่ยงหลินเพราะพ่อมีโรคประจำตัวทำให้อาการแย่ลงทำให้หญิงสาวเป็นห่วงอย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อ และคิดหนักเพราะไม่อยากกลับไปที่นั้น
“กลับไปเถอะจินนี่ พ่อมีแค่คนเดียวนะ”
อ้ายเหม่ยพยายามกล่อมเพื่อนเพราะเหก็นเพื่อนสาวคิดหนักตลอกเวลาจินนี่ไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลยและเธอก็ไม่เซ่าซี้
“เราตัดสินใจแล้ว”
@บ้านตระกลูจาง
จินนี่ที่กลับมาดูแลเลี่ยงหลินได้สามวันแล้วแต่ไม่เจอกับเจียลี่เพราะจินนี่ไม่ได้พักอยู่ที่บ้านหลังนี้
“จินเยว่ลูก เย็นนี้เขาของขวัญไปส่งให้พ่อหน่อยที่โรงแรมxxx”
“ค่ะ”
โดยที่หญิงสาวไม่รู้เลยว่างานที่จัดขึ้นในโรงแรมนั้นเป็นงานมิตติ้งของตระกูลหวังเมื่อถึงเวลาจินนี่จึงเดินเข้ามาบริเวณโรงแรมและยื่นบัตรเข้างานให้พนักงานทุกสายตาจับจ้องมาที่หญิงสาว จินนี่ในชุดเดรสที่เขาโชว์หลังปล่อยผมสลวยทำให้หญิงสาวดูเด่นขึ้นมา
เคลย์ตันที่ยืนพุดคุยกับแขกอยู่จึงมองไปรอบๆบริเวณแต่สายตาไปสะดุดเข้ากับหญิงสาวที่ยืนหันหลังอยู่เขาจำแผ่นหลังนั้นได้ดีและจำไม่เคบลืม
“จินนี่”
เมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกไปแล้วชายหนุ่มจึงรีบเดินตามไปเพื่อให้ทันกับหญิงสาวหัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะและดีใจต้องเป็นจินนี่เขาจำคนไม่ผิด
จินนี่ที่เดินออกมาบริเวณสวนย่อมต้นไม้มากมายทำให้เธอผ่อนคลายลง เมื่อกำลังจะหันหลังกลับก็มีอ้อมแขนสวมกอดมาที่ด้สนหลังกลิ่นน้ำหอมที่เธอจำได้ดีทำให้ยิ่งสาวหยุดนิ่ง
“คิดถึงจังเลย”
เคลย์ตันสวมกอดหญิงสาวไว้แน่นกลิ่นน้ำหอมของเธอเขาจำได้ดีเมื่อเห็นหญิงสาวเริ่มต่อต้านเขาจึงปล่อยให้จินนี่เป็นอิสระ
“คุณ!”
“ทำไมเรียกอย่างนั้นที่รัก”
เคลย์ตันยังคงยิ้มไม่หยุดวันนี้เขาก็ได้เจอหญิงสาวแล้วอย่าหวังเลยว่าเขาจะปล่อยเธอไปไหนอีก
“ต้องการอะไร!”
“พูดไม่เพราะเลยนะ”
.”อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”
จินนี่พยายามจะสะบัดแขนออกเมื่อเคลย์ตันยื่นมือมาจับแขนเธอไว้ ทำไมเธอถึงไม่อ่านบัตรเชิญสักนิดว่าใครเป็นเจ้าของงานพ่อของเธอคงตั้งใจให้เธอมาที่นี้
“แตะมากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว”
เคลย์ตันนึกโมโหขึ้นมาเมื่อหญิงสาวเริ่มต่อต้านและใช้คำพูดที่ห่างเหินกับเขาจนเขาทนความเย็นชาไม่ไหว
“ปล่อยฉันไม่รู้จักคุณ”
“ได้เดี๋ยวพี่จะพาไปทำความรู้จักตัวต่อตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยว”
“กรี๊ดดดด ไอ้บ้า ไอ้ชั่วปล่อยฉัน”
หญิงสาวกรีดร้องขึ้นมาเมื่อเคลย์ตันอุ้มเธอพาดบ่าและเดินขึ้นลิฟต์ลงมาที่ลานจอดรถก่อนจะยัดหญิงสาวเข้าไปในรถและตามด้วยตัวเขาที่เข้ามานั่งฝั่งคนขับ
“สงสัยไม่อยากทำที่ห้อง บนรถก็ได้พี่ไม่เกี่ยง”
“อะไรบนรถ”
“ก็ Yes เมียบนรถไงครับ”
“ไอ้บ้า!”
“พูดเหมือนไม่เคย ดูดตรงนั้นก็เคยดูดมาแล้วทั้งดูดทั้งเลียจนร้องลั่นห้อง”
เคลย์ตันพูดอย่างหน้าไม่อายเรื่องธรรมชาติทำไมต้องอายที่ผ่านมาเขากับเธอก็ไม่เห็นมีอะไรต้องอายเลยสักนิดแถมยังร้องให้เขาช่วยบ่อยๆ
ความคิดเห็น