[FIC] MISTLETOE [RedVelvet : SeulRene]

ลำดับตอนที่ #3 : 2nd MISTLETOE

2nd MISTLETOE



 

2nd MISTLETOE

เมื่อแยกตัวออกมาดูเหมือนว่าอารมณ์หน่วงภายในใจของคังซึลกิจะเพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ค็อกเทล สีสันสวยงามบนบาร์ยาวสีดำเงา ถูกวางไว้จนไอน้ำขึ้นเกาะที่ข้างแก้ว เจ้าของมันยังคงนั่งมองค็อกเทลในแก้วละลายไปเรื่อย ไม่มีอารมณ์พอที่จะหยิบมันขึ้นมากระดกเข้าปาก ถ้าเรื่องเมื่อตอนนั้นไม่เกิด เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอน ม.ต้น วันนี้เธอก็ไม่ต้องมาอยู่บ้านเดียวกับไอรีน บ้านเธอไฟไหม้.... ไม่มีใครรอดเหลือเพียงแค่เธอ กับพินัยกรรมเงินเป็นร้อยล้านไว้ให้เธอ แทนที่เธอจะได้อยู่คอนโดหรือสร้างบ้านใหม่ให้ตัวเอง แต่พ่อกับแม่ของไอรีน กลับดึงเธอเข้ามาอยู่ด้วย นับแต่นั้น ไอรีนก็ถือได้ว่าเป็นพี่สาวของเธอคนนึงจนกระทั่งมหาวิทยาลัย เธอสอบเข้าได้ในคณะที่อยากเข้า ซึ่งไอรีนก็อยู่คณะนี้เช่นเดียวกัน เธอมีเพื่อน อย่างเวนดี้ และจอย ทั้งสองคน เป็นเพื่อนที่ดีมาก คอยช่วยเหลือทุกอย่าง ช่วยกันทำงาน ชวนกันโดดบ้างครั้งคราว จนวันที่พาเวนดี้และจอยไปที่บ้าน...

"ขอนั่งข้างๆได้มั้ยคะ"

เสียงผู้หญิงคนนี้คุ้นหูเหลือเกิน... คังซึลกิ หันไปแล้วพยักหน้ายิ้มๆให้ ผู้หญิงคนนี้ใสเสื้อโค้ทยาว หมวกแก้บ กับ... แว่นตาดำ? แปลกคน แต่ก็ช่างมันเถอะ วันนี้เธอไม่อยากจะเปิดปากพูดอะไร ก็มันไม่มีอารมณ์จะพูดนี่...

"มาคนเดียวเหรอคะ"

คังซึลกิหันไปมองหญิงสาวข้างกาย ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความงง ถามเรางั้นหรอ?

"ค่ะ"

คำตอบสั้นๆ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ตอบ

"ดูเหมือนคุณมีเรื่องไม่สบายใจนะคะ"

อะไรกัน ผู้หญิงคนนี้ นอกจากจะแต่งตัวแปลกๆแล้ว ยังจะถามอะไรแปลกๆอีก

"เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร

ซึลกิยังไม่คลายปมคิ้วที่แทบจะผูกดติดเป็นเส้นเดียวกัน พร้อมหันไปสั่งเครื่องดื่มแก้วใหม่ อย่าง ลิเคียว กระดกเข้าปากอย่างรวดเร็ว อยากจะมานั่งคนเดียวแท้ๆ

"คนไม่เป็นอะไรเขาไม่มานั่งคนเดียวที่บาร์หริกนะคะ"

"งั้นแสดงว่าคุณก็มีอะไรไม่สบายใจเหมือนกัน"

แทบจะในทันทีที่หญิงแปลกหน้าพูดจบซึลกิก็พูดขึ้น ก่อนจะวางแก้วเครื่องดื่มใบจิ๋วลงบนเคาน์เตอร์

"ก็ใช่ค่ะ"

ซึลกิปรายตามอง ก่อนจะสั่งเพิ่มเครื่องดื่มอีกแก้ว และกระดกมันเข้าปากอย่างเร็วเหมือนเดิม

"ฉันทำคนสำคัญ งอนฉันน่ะค่ะ"

"งอน?"

ซึลกิเลิกคิ้วขึ้น งอน? แค่งอนเนี่ยนะ ต้องไม่สบายใจขนาดมานั่งที่บาร์เลยรึไงกัน

"ใช่ค่ะ เมื่อวาน เขาหลบหน้าฉันแล้วปิดมือถือทั้งวัน วันนี้ก็เจอกันแค่ตอนเช้า ฉันดันไปร่ายยาวใส่เขา ป่านนี้เขายังไม่กลับบ้านเลยค่ะ"

ซึลกิพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ

"เขาอาจจะยังไม่พร้อมคุยก็ได้ ตอนนี้คุณก็กลับบ้านเถอะเผื่อเขารออยู่"

ซึลกิลุกขึ้นจากเก้าอี้บาร์ก่อนจะหยิบเงินในกระเป๋าตัวเอง วางไว้ใต้แก้วเครื่องดื่มหันมาอีกทีผู้หญิงที่นั่งข้างเธอเมื่อกี้ก็หายไปไหนแล้วไม่รู้

"คุณคะ ผู้หญิงคนเมื่อกี้ไปไหนคะ?"

"อ่อ เห็นเขาโดนผู้ชายคนนั้นดึงไปน่ะครับ นั่นไงครับ"

บาร์เทนเดอร์พูดพร้อมชี้ให้ซึลกิเห็น ก่อนที่ ซึลกิ จะวิ่งตามไปอย่างทุลักทุเล ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลสีใสที่รสชาดไม่น่าคบหาด้วยเท่าไหร่ แต่ก็ถึงตัวล่ะนะ

"นี่คุณ..."

"ช่วยฉันด้วย เขาลากฉันมา!"

ก่อนที่จะได้พูดจบประโยค ซึลกิก็ได้ยินเสียงตะโกนแหวกเสียงเพลงดังกระหึ่ม ผ่านเรียวปากบาง ห้ะ? ลากมา? หมายความว่าไม่เต็มใจน่ะหรอ? ยังไม่ทันที่สมองจะได้คำตอบมือเรียวของซึลกิ ก็จับเข้าที่แขนชายตัวการสะแล้ว..

"ว่าไงจ้ะ อยากไปกับพี่.."

ผั๊วะ!

ยังไม่ทันที่ชายหน้าหล่อจะได้พูดจบ ก็โดนหมัดของคังซึลกิ ล้มลงไปสะแล้ว เพราะไม่ทันได้ระวังตัว ซึลกิ จับแขนหญิงสาวแปลกประหลาด ก่อนจะดึงให้วิ่งไปที่รถเธอ ทั้งสองคนวิ่งไปอย่างทุลักทุเล จนถึงรถสปอร์ตสีดำด้านก่อนที่หญิงสาวแปลกหน้าจะเปิดประตูให้ซึลกิเข้าไปนั่งฝั่งข้างคนขับ และเธอก็วิ่งไปฝั่งคนขับแทน

"พี่ไอรีน ขอโทษนะ"

ซึลกิพูดทั้งที่ยังคงหลับตา หญิงสาวที่กำลังง่วนอยู่กับการหาวิธีสตาร์ทรถก็ชะงัก ก่อนจะหันมามองคนที่เมามายไม่ได้สติ จุมพิตลงไปที่ริมฝีปากแดงระเรื่อ กระตุกยิ้มขึ้นเบาๆ ก่อนจะจัดการถอดแว่นตาดำแล้วหมวกออก หาปุ่มสตาร์ทรถ กดมัน แล้วขับรถออกไปได้เสียที

"อ่า.. ปวดหัวชะมัด"

ตาเล็กค่อยหรี่ขึ้นรับแสง ก่อนจะหันไปมองนาฬิกา

14:10

ดีที่วันนี้เธอไม่มีงานอะไร ซึลกิลุกขึ้นพาตัวเองพิงหัวนอน ก่อนจะสังเกตุข้างนาฬิกาที่ดูเมื่อสักครู่อีกที มันเป็นแก้วน้ำกับยา แก้เมาค้าง .... ถึงจะสงสัยอยู่ก็เถอะ แต่คังซึลกิ ก็หยิบมันขึ้นมากิน ลุกขึ้นพาตัวเองอาบน้ำ ไล่ความง่วงและความมึนไปได้บ้าง ก่อนจะเดินเช็ดผมลวกๆออกจากห้องนอน จานสปาเกตตี้วางไว้อยู่บนโต๊ะกินข้าว พร้อมกับโพสต์อิทสีม่วงอ่อน ลายมือน่ารักๆถูกตะหวัดไว้บนกระดาษแผ่นนั้น

' กินยาที่หัวนอน แล้วก็กินข้าวสะ วันนี้กลับมืดหน่อยนะ มีงาน '

รอยยิ้มบางๆถูกระบายขึ้นที่ปากบางของคังซึลกิ นานมากแล้วที่ไม่ได้เห็นลายมือน่ารักๆของพี่สาวคนนี้ ว่าแล้วเธอก็นั่งกินสปาเกตตี้ที่ถูกเตรียมไว้ มันคงจะถูกเตรียมไว้นานนับชั่วโมง จนมันเย็น แต่ซึลกิกลับกินมันได้อย่างอเร็ดอร่อย รอยยิ้มยังคงไม่หายไปไหน มันกว้างขึ้น กว้างขึ้นทุกที

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้น พร้อมโชว์ผู้โทรเข้ามา

‘ พี่ไอรีน ’

“ว่าไงคะ พี่ไอรีน...”

[กินข้าวรึยัง]

“ถ้าหมายถึงข้าวที่พี่เตรียมไว้ให้ก็เรียบร้อยตั้งแต่ตื่นแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

[อืม พี่กำลังกลับ แต่งตัวไว้ล่ะ จะไปกินข้าวข้างนอก ตื้ดๆๆๆ]

พี่? นานแค่ไหนที่ไอรีนไม่ได้ใช้คำนี้กับเธอ นานแค่ไหนที่ไอรีน ไม่ได้มารับเธอออกไปกินข้าวข้างนอกหลังเลิกงานนานมากแล้วจริงๆ คิดถึงจัง.. ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมง คังซึลกิก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย กางเกงยีนขายาวซีด เสื้อกล้ามสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกพาดอยู่บนแขนเรียว ทำนองเพลงช้าๆน่าฟังถูกฮัมออกมาจากริมฝีปากบาง ผมตรงยาวดำสนิทถูกปล่อยสยายกลางหลัง ขอบตาถูกกรีดด้วยอายไลน์เนอร์สีดำเข้ม น้ำหอมราคาแพง ถูกแต้มไว้บนปกเสื้อ หลังหู และคอขาวของคังซึลกิ

"ซึลกิเสร็จรึยัง"

อาจจะด้วยความเพลิน ซึลกิจึงไม่ได้ยินเสียงประตูห้องที่ถูกเปิดเข้ามาโดยเจ้าของห้องอีกคน

"เสร็จแล้วค่ะ"

น้ำเสียงดูเหม่อลอย วันนี้ไอรีนแต่งตัวน่ารักๆสบายๆ เสื้อยืดสีขาวถูกใส่ทับด้วยเสื้อยีนส์สีซีดกับกางเกงยีนส์ขาสั้น ผมยาวดำสนิท ถูกดัดที่ปลายให้เป็นลอนนิดๆ ริมฝีปากแดงอมชมพู ปราศจากลิปสติกสีเพลิงของทุกๆวัน

"ซึลกิ!"

"คะ คะ?"

ไอรีนเรียกซึลกิด้วยเสียงแสบแก้วหู ก่อนเจ้าของชื่อจะสะดุ้ง

"พี่จะเสียงดังทำไมเนี่ย"

"เรียกหลายรอบแล้วกิไม่ได้ยินเอง จะไปกินข้าวมั้ยเนี่ย ไปได้แล้ว"

ซึลกิระบายยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินตามพี่สาวไปอย่างเงียบๆ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

[TBC.]

            แฮ่ๆ มาแล้วววว ช้าไปหน่อย พึ่งสอบเสร็จค่ะ555555 คงไม่มีใครโกรธเค้าเนอะ ตอนนี้ดีขึ้นแล้วว ไม่เกิน 2 ตอนน่าจะจบลงแล้วแหล่ะค่ะ ไม่กี่วัน555 ใกล้ไวท์เดย์แล้ว เตรียมหมอนไว้ดีๆนะคะ ขอบคุณนะคะที่ติดตามกัน ><

O W E N TM.