คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1st MISTLETOE
MISTLETOE
1ST MISTLETOE
เสื้อโค้ทสีดำถูกพาดไว้ที่เก้าอี้โต๊ะคอมภายในห้องนอนของ คัง ซึลกิ หลังจากออกไปเดินเล่นท่ามกลางหิมะมาพักใหญ่ ซึลกิเอนหลังลงบนเตียงนอนกว้างอย่างช้าๆ ความปวดแล่นจี๊ดขึ้นกลางหลัง อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหากัน เฮ้อออ คงจะเดินหลังค่อมมากเกินไปล่ะมั้ง เมื่อนอนลงได้เต็มแผ่นหลัง ซึลกิ ก็ควักเอาโทรศัพท์เครื่องหรูตราผลไม้ชื่อดังออกมา เปิดเครื่องหลังจากที่ปิดมันไว้ตั้งแต่เช้า ยังไม่ทันที่จะปลดล๊อค เมื่อเครื่องประมวลผลได้เต็มกำลัง แถบข้อความก็แสดงให้เห็นว่ามีผู้คนพยายามติดต่อเธอ ซึลกิยังคงไล่อ่าน แถบที่แสดงอยู่บนหน้าจอทั้งๆที่ยังไม่ได้ปลดล๊อค ข้อความอัตโนมัติ ข้อความที่ส่งเข้ามา มันมักจะเป็นแบบนี้เสมอเมื่อซึลกิรู้สึกไม่สบายใจและอยากที่จะอยู่เงียบๆกับตัวเอง ใช่และวันนี้เธอก็ไม่สบายใจ
ซึลกิเลื่อนอ่านเรื่อยๆจนถึงข้อความสุดท้าย
‘ กลับบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วย ’
ซึลกิไม่อยากจะคุยกับใครตอนนี้ ร่างสูงวางโทรศัพท์ลงไว้ข้างตัว ก่อนจะค่อยๆหลับตา จนเข้าสู่ห้วงนิทราไป โดยไม่รู้ตัวเลยว่า มีคนโทรเข้ามาหา ณ เวลานั้น โทรศัพท์เครื่องหรูสั่นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนกระทั่งไม่มีใครโทรเข้ามา และแสงหน้าจอก็ดับลง
ดวงตาเล็ก ลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืด หลังจากที่เธอผล็อยหลับไปเมื่อหัวค่ำ หลังจากกลับมาจากข้างนอก ผ้าห่มผืนหนาคลุมตัวเธออยู่... เธอยืดแขนขึ้นเหนือศีรษะ เพื่อคลายความง่วงที่ยังตกค้างหลังจากตื่น พร้อมกับบิดตัวไปมา ซ้ายขวา ก่อนจะพบคนคนหนึ่งนอนฟุบหน้าอยู่กับที่นอนข้างๆเธอ
“พี่ไอรีน นี่ พี่ไอรีน”
ซึลกิสะกิดคนตัวเล็กพร้อมเรียกชื่อ ไอรีนค่อยๆลืมตา และยืดหลังขึ้นตรง หน้าตาของเธอยังงัวเงียอยู่เลย มันดูน่ารักไม่น้อยสำหรับซึลกิ
“มานอนทำอะไรตรงนี้คะ ไม่เมื่อยเหรอ”
“ก็พี่เป็นห่วง กิออกจากบ้านตั้งแต่พี่ยังไม่ไปทำงาน โทรหาก็ปิดเครื่อง ส่งข้อความทิ้งไว้บอกว่ากลับบ้านแล้วให้โทรหา กิก็ไม่โทรพอข้อความแจ้งเตือนว่าติดต่อได้แล้ว พี่โทรมากิก็ไม่รับ เป็นอะไร ทำไมไม่บอกกันล่ะ หายไปแบบนี้ คนอื่นเขาใจคอไม่ดีไม่รู้รึไงกัน”
ไอรีนไม่ได้กระชากเสียง ไม่ได้เหวี่ยง เธอพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แทบไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าเธอ ถ้าหากไม่ใช่คนที่สังเกตจริงๆ แต่ซึลกิเองก็ไม่ได้สังเกตขนาดนั้นหรอก มัน.. รู้สึกได้เองต่างหาก ไอรีนกำลังจะเดินออกจากห้อง
“ขอโทษ”
คัง ซึลกิ พูดเสียงแผ่ว ก้มหน้ากัดริมฝีปากล่างของตัวเอง ก่อนจะได้ยินเสียงประตูห้องปิดลงเบาๆ เมื่อไหร่กันนะ ที่เธอจะไม่ต้องพูดคำว่าขอโทษ เมื่อไหร่กันที่ เธอจะเลิกหวง เบ จูฮยอน อย่างไม่มีเหตุผลสักที
แสงแฟรชวูบวาบไปมาภายในสตูดิโอถ่ายภาพ อย่าง KANG STUDIO เหล่า ทีมงานเดินกันให้วุ่นวายหลังช่างภาพคนสวย ที่ตอนนี้ระรัวกดชัตเตอร์เก็บภาพนางแบบหน้าสวยใส่ชุดบิกินี่แบรนด์ดังอยู่ตรงหน้า เสียงหวาน พูดรายละเอียดโพสต์ท่ายังคงดังอย่างต่อเนื่อง จนภาพเซตสุดท้ายจบลง คัง ซึลกิ เดินไปหน้าจอมอนิเตอร์ที่เก็บภาพเมื่อสักครู่นี้ไว้ ก่อนจะลองบอกให้ทีมงานตัดแต่งสี ระหว่างนั้นนางแบบคนที่สมควรจะกลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และแต่งตัวได้แล้ว กลับเดินมาหยุดอยู่ด้านข้างเธอ ก่อนจะเรียกบอกทีมงานขอเก้าอี้เพื่อมานั่ง ซึลกิยังคงไม่สนใจ และไม่รู้ตัวว่ามีคนมานั่งข้างๆตนเอง จนกระทั่งทีมงานที่นั่งอยู่ด้วยกันกระซิบบอก ซึลกิจึงหันมาทักทาย กับสาวสวยที่ยังอยู่ในชุดบิกินี่ข้างตัวเอง ด้วยใบหน้าเหลอหลา
“มีอะไรรึเปล่าคะ”
“หลังจากนี้ คุณคัง มีงานอีกรึเปล่าคะ”
นางแบบหน้าสวยถามเสียงหวาน และด้วยความซื่อ(บื้อ)ของซึลกิ
“ไม่มีค่ะ วันนี้มีแค่งานนี้งานเดียวค่ะ”
นั่นไง...
“งั้นไปทานข้าวกันนะคะ ฉันอยากเลี้ยงขอบคุณ”
“ท่าทางคงไม่ได้ค่ะ คัง ซึลกิ มีนัดแล้ว”
แน่นอนว่าประโยคตัดเยื่อใยแบบนั้น ไม่ใช่ซึลกิ ที่โพล่งออกไป แต่กลับเป็นสาวหน้าสวยอย่าง ซน เวนดี้ เพื่อนคนสนิท ของ คัง ซึลกิ เขาว่ากันว่าโหดยิ่งกว่าแม่
“เรา มีนัดหรอ?”
ซึลกิ หันไปกระซิบกับเพื่อนสนิท ก่อนคำตอบจะกลายเป็นเธอถูกดึงที่หูกางๆอันเป็นที่รักของเธอ ซึลกิร้องไม่ออกเสียง ก่อนจะเงยหน้ามองเวนดี้ เธอยิ้ม!! โรคจิตชะมัด ดึงหูกันอยู่แท้ๆ ยังจะยิ้มทำหน้าระรื่นอีก
“ดีกันรึยัง?”
“ยัง”
สิ้นเสียง เจ้าของคำตอบ ก็โดนปลายส้อมอลูมิเนียมหนาเตอะเคาะหน้าผากเหม่งๆเข้าอย่างจัง
“แกจะมาเคาะหัวฉันทำไม ยังนี่หมายถึง ให้ดีอะไร ในเมื่อมันไม่ได้มีอะไร...”
“มันจะไม่มีอะไรได้ยังไง ในเมื่อแกหึงพี่เขา ส่วนพี่เขาก็โกรธที่แกปิดเครื่อง แถมออกไปไหนไม่รู้ทั้งวัน แบบนี้แกก็ต้องขอโทษพี่เขาดิ อื้อๆๆๆอึนอิ อ่อยเอี๊ยวอี๊อ้ะ”
ไม่ทันที่ซึลกิจะพูดจนจบประโยคที่อยากพูดออกมา เพื่อนสนิทหน้าสวยโพล่งออกมาเสียงดัง จนโต๊ะข้างๆ อดไม่ได้ที่จะมอง ทำให้ซึลกิต้องกุลีกุจอรีบหาอะไรปิดปากเวนดี้ ตัวแสบ
“แล้วแกจะเสียงดังทำไม”
ซึลกิขมวดคิ้วเข้าหากัน ถ้ามันยาวเพิ่มได้ คงได้ผูกกันแน่นเหนียวแฝดสยามต้องอายเป็นแน่
“ฉันทำให้พี่เขาเป็นห่วง ฉันขอโทษแล้ว”
“แล้วแกได้บอกป้ะ ว่าหึงเขาอ้ะ”
เวนดี้ หลังจากมุ่นอยู่กับการเช็ดขี้มือของเพื่อนหมีที่ปากของตัวเองเสร็จ ก็ไม่วายถามในสิ่งที่สงสัย คนโดนถามก็ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆเป็นคำตอบ
“ไอ้บื้อเอ้ยยยยยยย”
“ก็แกจะให้ฉันหึงพี่เขาในสถานะอะไรล่ะ เวนดี้ หืม?”
“……”
“แกจะให้ฉันเดินเข้าไปหาเขา แล้วบอกว่า ฉันกำลังหึงพี่นะ ฉันกำลังไม่พอใจ หงุดหงิด ?”
“…..”
“แกจะให้ฉันทำยังไง ในเมื่อฉันไม่มีสิทธิที่จะพูดมัน”
“…..”
“คนที่พี่เขาอยากให้พูดน่ะ เป็นแก ไม่ใช่ฉัน เวนดี้ แกรู้ดี”
เสียงท้ายประโยคแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ซึลกิวางบัตรเครดิตสีดำไว้ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ซน เวนดี้ ก็ได้แค่เพียงมองตาม ใช่ซึลกิ หึง พี่ไอรีน ที่อยู่ดีๆ ก็เกิดอยากรับงานถ่ายแบบชุดว่ายน้ำวาบหวิวกลางหิมะ กับนายแบบหนุ่มสุดล่ำบึก และใช่ เวนดี้รู้ดี ว่าคนที่ไอรีนพยายามเรียกร้องความสนใจ ไม่ใช่ซึลกิ แต่เป็นเธอ เป็น ซน ซึงวานคนนี้ เป็นแบบนี้มาจะ 5 ปีแล้ว แต่มีอย่างนึงที่หมีทึ่มไม่รู้ พี่ไอรีนน่ะ เรียกร้องความสนใจจากฉัน แค่ปีเดียวเท่านั้นแหละ ก็ตอนนี้เขารู้ใจเขาแล้วนี่ เหลือหมีทึ่มเนี่ยแหละ ที่ไม่ยอมฉลาดสักที อิอิ ซน ซึงวาน ไม่อยากจะเม้าท์
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[TO BE CON.]
โอย แต่งฟิคกินพลังงานมากมาย 555555555 พยายามมากค่ะ ภาษาแปลกก็ขอโทษด้วย ;__; ฟิคนี้ประมาน 4-5 ตอนค่ะ จบให้ทันวัน White Day [ 14 มีนาคม ] ของเกาหลี >< มาช่วยกันลุ้นหมีทึ่มกันค่ะ ><
ขอบคุณทีมสวยๆจาก
O W E N TM.
ความคิดเห็น