จุดหมายสุดท้ายคือความรัก

  4.9.20

xx.xx.xxxx

คุณเคยรู้สึกอยากออกเดินทางไปที่ไหนซักที่รึเปล่า? ที่ๆไกลมากๆ ไกลจากชีวิต ผู้คน เรื่องราวในชีวิตคุณ

                ผมกำลังรู้สึกอย่างนั้นตอนที่ยืนอยู่ด้านหลังรั้วเหล็กของราวสะพานเบื้องล่างคือแม่น้ำกว้างไกลที่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้ามันจะโอบรับร่างของผมเอาไว้

                ที่ๆที่ตัดสินใจให้เป็นจุดstartของการเดินทางในครั้งนี้

                ผมยิ้มขมขื่นให้กับความบัดซบที่ผ่านมาของชีวิต รวมถึงเป็นยิ้มบอกลามันด้วย บอกลาคนพวกนั้นที่ผมจะไม่มีวันกลับไปเจออีก บอกลาชีวิตเฮงซวยนี่

                ผมว่าผมพร้อมแล้วนะ ทว่าหยดน้ำตาหยดหนึ่งก็ไหลลงมากระทบข้อมือที่กำราวเหล็กแน่น

                ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วันกี่เดือนหรือกี่ปีผมก็ยังคงอ่อนแออยู่เช่นเดิม แค่คิดว่าต้องจากบุคคลอันเป็นที่รักไปน้ำตาอีกมากมายก็ไหลรินลงมา

                ทว่าบนใบหน้ากลับแห้งสนิท

                มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่กำลังหลั่งน้ำตา รำไห้ให้กับอดีตที่ทั้งหวานและขม

                ผมร้องไห้มาตลอดคืนจนคิดว่าน้ำตาคงไม่ไหลมาอีกแล้ว

                พลันมือทั้งสองข้างก็กำราวเหล็กแน่นขึ้นเพื่อพยุงตัวเองปืนข้ามผ่านราวสะพานที่สูงเกือบถึงเอวของผม นั่งพักซักเล็กน้อยตอนที่ปีนข้ามมาได้แล้ว

                ผมมองตรงไปด้านหน้ามันเป็นวิวท้องฟ้ายามค่ำคืนเป็นวิวที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น เสียงแม่น้ำไหลเอื่อยแทรกเข้ามาในโสตประสาทราวกับจะเร่งให้ผมทิ้งตัวลงสู่ด้านล่าง

                ไม่ต้องรีบหรอก ยังไงวันนี้ผมก็ตัดสินใจแล้วที่จะออกเดินทางเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อไปสู่ชีวิตที่ดีกว่าเดิมไปยังโลกที่ผมจะไม่เจ็บปวดกับการกระทำของคนที่ผมรักอีก

ตอนนี้ผมแค่อยากนั่งชมวิว แค่แป๊ปเดียวเท่านั้น

“จะโดดหรอ”

                เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างตัว ผมไม่ได้หันไปมองด้วยจำได้ดีว่ามันเป็นเสียงของใคร

                เสียงของคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ เสียงของคนที่ควรจะอยู่ในห้องหอกับคนที่เขารักคนที่เขาเลือกว่าจะใช้ชีวิตคู่ด้วย และใช่ เมื่อผมหันไปมองด้านข้างมันไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

                เสียงที่ได้ยินเป็นเพียงสิ่งที่สมองผมจินตนาการขึ้นมาเท่านั้น

                ทว่าผมก็เลือกที่จะตอบกลับไป

                “ไม่ได้โดด แต่กำลังจะออกเดินทาง” ผมยิ้มขณะตอบ เข็มวินาทีบนนาฬิกาข้อมือเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ ใกล้ถึงเวลาที่สมควรแล้ว “ออกเดินทางไปที่ไกลมากๆน่ะ ที่ๆคุณหาผมไม่เจอ”

                จบประโยคนั้นเข็มยาวและเข็มสั้นก็ซ้อนทับกันที่เลขสิบสอง พลุมากมายถูกจุดขึ้นบนฟ้าผมยิ้มบอกลาโลกนี้เป็นครั้งสุดท้ายเพื่อออกเดินทางสู่โลกใบใหม่ของตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงสู่เบื้อล่างโดยมีสายน้ำคอยโอบรับร่างผมเอาไว้

                ผมหลับตาลงเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการออกเดินทาง

                มันไม่น่ากลัวอย่างที่คิดเลย

                ไม่เลยซักนิด

#จุดหมายสุดท้ายคือความรัก

B
E
R
L
I
N
?