คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฤดูที่แตกต่าง………..การพบเจอที่ต้องลาจาก
เ้าอวันานูเหมือนท้อฟ้าะไม่่อยเป็นใสัเท่าไหร่ฝนลมแรสารพัูแล้วไม่น่าออไปไหนะเลย
แ่ผม้อทำหน้าทีแฟนที่ี่อเล
ผมับรถมาเรื่อยๆมุ้หน้าไปบ้านอเลเพื่อไปรับเธอ
เส้นทาที่ผมับผ่านไปนั้นเป็นป่าสนึ้นทึบนบบัแสอาทิย์ไ้บรรยาาศราวับเรื่อ
ทไวไลท์็ไม่ปราน
อาาศเย็นๆที่สัมผัสไ้โยไม่้อเปิแอร์รถ
มีหมอลบาๆที่พื้นถนนลอทาแลูน่าวัเวผมับมาไ้สัพั็เอเ้าับอุบัิเหุ้าหน้าผมเสียหวอ
อรถำรวและรถพยาบาลัสลับันไปมา
ผมหยุูเหุาร์สัพั็เห็นบุรุษพยาบาลหามร่าๆหนึ่วาบนเียแล้ว็ันเ้าไปในรถาที่ผมฟัมาาาวบ้านที่เห็นเหุาร์เ้าบอว่ารถเ๋ับมา้วยวามเร็วสูแล้วเิเสียหลัพุ่นเ้าับ้นไม้นร่าอเ้าทะลุออมานอรถลิ้ไปไลหลายเมร
และถูรถที่วิ่ามมา้าหลัเหยียบเ้าที่ะโหลนเละไม่มีิ้นี OMG อะไรมันะน่าลับปานนั้นเฮ้อเวรรรมริๆ
“ริ๊……………………………………………………”
เสียโทรศัพท์ผมั
ไม่้อสสัยเลยว่าใรโทรมา
“้าเล๋าผมำลัไปรับ”
“โหรึเปล่า
ทำไมนานั”
“พอีมีอุบัิเหุหนะเลยินานหน่อยเี่ยวไปแล้ว๊ะ”
“อุบัิเหุหรอ แล้วแ๊เป็นอะไรรึเปล่า!!!!!!”
“เปล่าๆ้าแ๊ไม่ไ้เป็นไร๊ะ”
“แล้วไปใหมเลย
ั้น็มาๆนะ”
“รับรับทราบร้าบบบบ”
ระหว่าทาที่ับรถไปานเล็เล่าให้ผมฟัว่า
เทหายไปม่ไ้ลับบ้านเลยเมื่อืนนี้ อนแร็ิว่าไปปาร์ี้
แ่พอโทรไปหาเพื่อนๆ็ไม่มีใรัปาร์ั้เลย เลูเป็นห่ว และวิอยู่ไม่น้อย
21:00 ที่านเลี้ย
เหล่าบรราหนุ่มสาวมรมนรี่าพาันแ่ัวสวยหล่อันแบบัเ็มเินันเ็มไปหมแล้วผมหละแน่นอนอยู่แล้วว่าเล้อไม่ยอมให้ใรมาว่าู่วอเธอไ้เลำผมแ่ัวเป็นุสูทสีเทาูเรียบๆแ่็เท่ไม่เบาเหมือนัน
ผมับเลเ้ามาในาน่อนเละแยัวไปห้อน้ำ
ที่ๆผมอยู่อนนี้เป็นอาารให่ั้นเียวสีาวทั้อาารสัษะเป็นอาารไม้ทั้หลัูเ่าแ่แฝไป้วยมน์เสน่ห์ที่น่าหลไหล้านในออาาร็มีารัเวทีเล็ๆสำหรับโว์ห้อมล้อมไป้วยวนรีลาสสิ
บรรเลเพลลอานผมเินหาอะไรินไปเรื่อยในานเพราะะให้ไปุยับใรที่ไหน็ไม่รู้ัสัน
แสไฟในานอ่อนล สปอ์ไล์
ายสานส่อไปทั่วาน่อนะายไปที่เวทีปราให้เห็นายสวมุสูทสีำวัยลานยืนถือไม์อยู่
“ฮัลโหล 1 2
3
ยินี้อนรับทุนเ้าสู่านเลี้ยอเราใน่ำืนนี้ ัน โนาธาน ไรท์
รับหน้าที่เป็นพิธีรในวันนี้
ืนนี้เป็นอี่ำืนหนึ่ที่เราาววออเรส้าะไ้โว์แสวามสามารถให้ทุนไ้รับมรับฟัันอีรั้แ่่อนที่ะไปพอับพวเา
ผมอเสนอโว์พิเศษโว์หนึ่ให้ับทุท่านไ้รับมัน่อน อเิทุท่านพบับ
เสสิ้า เล บรรเลศิลป์”
เสียปรบมือัไปทั่วอาาร แ่ผมับอึ้เมื่อไ้ยินื่อนัแส เล
นี้หน่าแสอะไรเนี่ยไม่เห็นบอผมมา่อนเลย
“เพลนี้ันอมอบให้ับ นที่ันรัมาที่สุ
และะรัลอไป่ะ….. แ๊”
ห๊ะให้ผมหรออะไรเนี่ยเลผมไปหมแล้วนะ
เลีีย์เปียโนัวแร บทเพล็ปลปล่อยพลัอันน่าประทับใอย่าที่สุออมาภายใ้ารบรรเลสุแสนวิเศษอเธอ
บทเพลเปียโนนี้มีลีลาท่วทำนอวนเวียน้ำไปมา
แ่ในบทเพลยัแฝไป้วยวามรู้สึอผู้เล่นออมาไ้อยาัเนเพลที่เลเล่น่อยไปในท่วทำนอทีู่เศร้าหมอแล้วมื่นเหมือนับว่าพรุ่นี้ะไม่มีอีแล้ว็ไม่ปรา
ทุนในาน่าพาันมอูารแสอเลันอย่าั้ใ
แ่แล้ว็เิพายุึ้นเสียฟ้าร้อัระหึ่มไปทั่วบริเวทำเอาทุนในานใหายันไปามๆัน
“อ่าส์สสสสสสสส”ใรเหยียบเท้าว่ะเนี่ย
“โอ๊ย
อโทษรับ”เสียเ็ผู้ายอบลับมาพร้อมับ้มหน้ส้มาอโทษ
“อ่อไม่เป็นไรหรอ
พอแล้วๆไม่้ออโทษแล้ว”
เ็นนั้นเยหน้าึ้นมา
“เฮ้ย!!!แบมแบม”
“นายไอ้นวนประสาท” แบมแบมว่าผมทันทีพอเห็นหน้าผม
“นายมาทำอะไรที่นี่เนี้ย”แบมแบมถาม
“ันมาับเลแฟนันหนะ”
“อ่อมาับแฟนหรอ”
“ทำไมอ่ะนายมีไร แบมแบม”
บึ้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!เสียระเบิัมา้อไปทั่วอาาร่อนที่ทุนะหันไปมอที่เวทีเป็นาเียว
ความคิดเห็น