ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Come back home
อนที่ 13
Come back home
“อฮยอน พี่ฮโยยอนยัไม่ลมาทานอาหารเ้าอีหรอ” ันนี่ถามหาฮโยยอนทันทีที่เินมาถึโ๊ะอาหาร
“ุฮโยยอนออไปั้แ่เ้าแล้ว่ะ สสัยะมีาน่วน่ะ อนออไป็ูรีบมาเลย่ะ” อฮยอนอบันนี่ะที่ยอาหารเ้าอีุมาัวา้าๆันนี่
“านอะไรนะรีบนานั้น ั้นพี่ฮโยยอนไม่อยู่แล้วเธอัอาหารให้ใร” ันนี่ถามอฮยอน
“อพี่เอแหละ อินอาหารเ้า้วยไ้มั้ย หิวมาเลยอ่ะ” เ้าอเสียพูบ็ถือวิสาสะเินมานั่้าันนี่
“พีู่ยอ” ันนี่อึ้อยู่รู่หนึ่่อนะนึไ้
“พี่มาทำไมแ่เ้าะ พี่ฮโยยอนไม่อยู่หรอ่ะ” ันนี่เ๊หน้ารึมเพื่อลบเลื่อน
“พี่ไม่ไ้มาหาฮโยยอน” ูยออบันนี่โยที่มืออเธอ่วนอยู่ับอาหาร
“แล้วพี่มาทำไม” ันนี่ถามูยอหยั่เิเพราะรู้ว่าูยอ้อมาหาเธอแน่ๆ
“พี่มาอ้าวเ้าอฮยอนิน เห็นฮโยยอนบอว่าอฮยอนทำอาหารอร่อย” ูยออบันนี่
“ั้น็ินไปนเียวเลย ันะไปทำาน” ันนี่โมโหึ้นมาทันที เมื่อไ้ยินำอบที่ไม่ถูใเธอ ันนี่วา้อนส้อมและลุออาโ๊ะอาหาร้วยวามนอย์เพราะิว่าูยอน่าะอบำถามเธอไ้ีว่านี้
“เี๋ยวิันนี่ พี่มารับเธอไปโรเรียนามำสั่อฮโยยอน พอใยั” ูยอรีบลุาโ๊ะเินไปว้าแนอันนี่ไว้
“ามำสั่อพี่ฮโยยอนหรอ ไ้!! ั้น็ไปไ้แล้ว ไม่้อินแล้ว อฮยอนเ็บโ๊ะไ้เลย” ันนี่แสวามเอาแ่ใออมาใหู้ยอเห็นนูยอามอารม์ไม่ถู รวมถึอฮยอนที่ยืนมอันนี่ับูยอเถียันลอมื้อเ้า
“เี๋ยวิันนี่ รอพี่้วย ยัยเี้ย” ูยอวิ่ามันนี่ไปที่รถ
ลอระยะทาาบ้านถึโรเรียนันนี่ไม่ยอมพูับูยอแม้แ่ำเียว ส่วนูยอเอ็ว่าเธอไปทำอะไรให้ันนี่ไม่พอใ แ่็เป็นเรื่อแปลที่เธอไม่รู้สึรำาันิที่ันนี่เป็นแบบนี้ ถ้าเป็นนอื่นเธอไม่ยุ่้วยแล้ว
บรรยาาศที่เียบสนิทถูทำลายลเมื่อรถอูยอแล่นมาอที่หน้าโรเรียนอฮโยยอน
“อบุนะะ พี่ลับไปไ้แล้ว่ะ” ันนี่บอูยอ้วยน้ำเสียที่เย็นยะเยือ
“แ่ฮโยยอนบอให้พี่อยู่เป็นเพื่อนันนี่นะ เผื่อว่าะ้อไป้านอะไ้ไม่้อนั่รถไปเอ” ูยอพยายามยิ้มสู้เสือใส่ันนี่ ูยอพยายามหว่านล้อมันนี่โยใ้ื่ออฮโยยอนเป็นเรื่อมือ
“านารไม่มีทำหรอะ ันไม่้อารเพื่อน่ะ ถ้าัน้อารเพื่อนันโทรเรียยุนอามา็ไ้่ะ” ันนี่อบูยอ้วยน้ำเสียเรียบ เธอเอ็ไม่รู้เหมือนันว่าัวเอเป็นอะไร แ่แ่รู้สึอยาอนและอยาใหู้ยอ้อและเอาใเธอ
“ั้น…...ให้พี่อยู่เป็นแฟนมั้ยะไ้ไม่้ำับยุนอา” ูยอลั้นใอยู่นานว่าะพูำนี้ออมาถึะเป็นแ่ำพูเิหมาหยอไ่ แ่มันับทำให้แววาทีุ่อันนี่่อยๆาลลายเป็นแววาอสาวน้อยผู้น่ารัแทน
“ไปอรถิ ันรอที่ลอบบี้นะะ” เสียที่เย็นยะเยืออันนี่ลายเป็นเสียปินทำใหู้ยอเผยยิ้มออมาที่มุมปา ในที่สุแมวน้อยอย่าันนี่็้อเสียท่าให้เสืออย่าเธอนไ้
ที่สนามบิน
“ฮัลโหลูยอ”
“ฮัลโหลฮโยยอน ว่าไ”
“เธอไปส่ันนี่หรือยั”
“เรียบร้อย ันำลัอรถ”
“อ่อ อื้มๆอบุนะ”
“อรถที่โรเรียนเธอน่ะ”
“ห้ะ!!! เธออยู่ทำอะไร ไม่ไปทำานทำารหรือไูยอ”
“เรื่ออัน เธออนุาเอนะ แ่นี้นะ บะบาย”
“ให้ันเอเธอ่อนนะูยอ แายยยยย”
ฮโยยอนวาสายูยอ้วยสีหน้าหุหิเล็น้อยเพราะวามวนประสาทอเพื่อนสนิทเธอ อุส่าห์ไว้ใให้่วยูแลน้อสาวแ่ับโนลบหลั้วยารวยโอาสอูยอ
“ฮโยยอน” เสียเรียทีุ่้นเย เสียอโบราเพื่อนสนิทอีนอเธอ เธอำเสียนั้นไ้ีแ่ทำไมรู้สึว่าไ้ยินเสียนั้นใล้หูเธอเหลือเิน ฮโยยอนหันไปมอามเสียแล้ว็….ุฟ
“โบรา ทำอะไรอเธอันใหมเลย” ฮโยยอนผะออาโบรา เพราะอนนี้หน้าอโบราอยู่ห่าับเธอแ่ืบ
“miss kiss เธอไม่ิถึันบ้าหรอ” โบรามอฮโยยอน้วยสายาเศร้า วิธีเรียวามสสาราฮโยยอนที่ใ้เมื่อไหร่็ไ้ผลี
“ิถึิ แล้วนี่ะไปบ้านไหนันะไ้ไปส่” ฮโยยอนรีบับท่อนที่โบราะเล่นที่น่าสสารไปมาว่านี้
“ไปนอนบ้านเธอไ ่ายๆสบายๆ ไปันเถอะ” หลัาโบราพูบ็ลาระเป๋าเินนำฮโยยอนไปยัลานอรถ ทิ้ให้ฮโยยอนนิ่อยู่รู่นึ่อนะเินามไป
มันไม่ใ่เรื่อแปลสำหรับารที่ะมีเพื่อนสนิทมานอนที่บ้าน แ่สำหรับโบรา ฮโยยอน่อน้าที่ะหนัใเป็นพิเศษเพราะโบรามัะลุล้ำอาาเอเธอทุรั้ที่นอน้วยัน แ่ที่ฮโยยอนไม่พูอะไร็เพราะมันยัอยู่ในรอบที่เธอยัพอรับไ้อยู่ แ่นั่น็นานมาแล้วั้แ่่อนที่โบราะไปเรียน่อที่อเมริา ผ่านมาเือบ 4 ปี ไม่รู้ว่าอนนี้สิลารสินิพอโบราะเพิ่มึ้นนาไหน นาเอันเมื่อี้็ยัโมยหอมแ้มเธอไปแล้วหนึ่ที
หลัาที่ัวิับูยอมาลอ วันนี้ือวันที่ทิฟฟานี่ไม่้อไปห้าสรรพสิน้าับูยอ ทิฟฟานี่เลยวนอฮยอนออไป้านอ ทิฟฟานี่อยารู้เรื่อบริษัทอแทยอนและอยารู้เรื่ออโบิทที่ถูเียนในหนัสือาหลายๆสำนัพิมพ์ ทิฟฟานี่พยายาม้น่าวที่เี่ยวับยานอวาศหรือมนุษย์่าาวใน่วเวลาเียวับมินโฮแ่็ไม่มี้อมูลมานั ทิฟฟานี่เลยวาแผนว่าวันนี้เธอะออไปหา้อมูลให้ไ้มาที่สุเพราะไม่รู้ว่าะมีโอาสแยัวาูยออีเมื่อไหร่
ส่วนทาฝั่อฮโยยอนหลัาที่ยืนเถียับโบราเรื่อารับรถอยู่ัพัฮโยยอน็้อเป็นฝ่ายยอมแพ้ยอมให้โบราเป็นนับ เพราะเถียไป็เสียเวลา เธออยาลับบ้านไปนอนมาว่า โบราับรถามทาที่ฮโยยอนบอมานถึบ้านอฮโยยอน ฮโยยอนนั่รออยู่ในรถัพัเพราะิว่าอฮยอนะออมาเปิประูรั้วให้
“เป็นอะไรหรือเปล่าฮโยยอน ถึบ้านแล้วนะลไปเปิประูให้หน่อยิ” โบรายับัวเ้าหาฮโยยอนหลัาที่นั่มอฮโยยอนอยู่ัพั
“อ่อ ไ้ๆเี๋ยวันลไปเปิให้นะ” ฮโยยอนยับัวหนีโบราและเินลไปเปิประูรั้วให้โบรา ฮโยยอนพยายามะเ้อมอในบ้านแ่็ไม่มีวี่แววว่าอฮยอน
“โบรา ฝาเอาระเป๋าเ้ามาให้้วยนะ” ฮโยยอนะโนบอโบราและรีบวิ่เ้าไปในบ้าน่อน เพื่อเ็ูว่าอฮยอนอยู่ที่ห้อหรือเปล่า
“ไปไหนอเธอนะอฮยอน” ฮโยยอนวิ่ึ้นลบ้านพยายามหาอฮยอนทุอทุมุม แ่สิ่ที่พบือวามว่าเปล่า ฮโยยอนรู้สึเป็นห่วและวิัวล เธอโทรไปถามันนี่เรื่ออฮยอนเผื่อว่าันนี่ะพาอฮยอนไป้วย แ่็ไ้รับารปิเสธ
“ฮโยยอน เธอเป็นอะไรทำไมวิ่ไปวิ่มาแบบนี้” โบรารวบัวอฮโยยอนมาอเอาไว้
“ิิทัลเลี้ ิิทัลเลี้อันหายไป” ฮโยยอนย่อัวลในอ้อมออโบรา เธอไม่รู้ว่าเธอะิ่ับอฮยอนยัไ และแล้วน้ำาอวามห่วใย็่อยๆไหลออมา
ฮโยยอนไม่สามารถอธิบายไ้ว่าวามรู้สึนี้ืออะไร แ่เธอรู้สึใหายที่ลับมาบ้านและพบว่าอฮยอนหายัวไป ทั้ที่อฮยอนมาอยู่ับเธอไ้ไม่นานแ่ทำไมเธอถึรู้สึผูพันธ์ราวับว่ารู้ัันมานาน วามสับสนภายในใอฮโยยอนถ่าโถมเ้ามาอย่าไม่หยุหย่อน ภาพอฮยอนวนเวียนอยู่ในหัวอเธอนทำให้เธอรู้สึอึอัและน้ำา็่อยๆไหลออมาอย่าไม่มีเหุผล
“ออไป้านอหรือป่าว แ่ิิทัลเลี้หายไปทำไมเธอ้อระวนระวายนานี้้วยล่ะฮโยยอน” โบราประอฮโยยอนไปนั่ที่โฟา
“ที่รินั่นไม่ใ่แ่ิิทัลเลี้ แ่นั่นืออฮยอน รอบรัวอัน” ฮโยยอนทำาุใส่โบรา
“อื้มๆ เี๋ยวันโทรบอยูริให้มาอยู่ับเธอแล้วัน ยูริน่าะเ้าใเธอมาว่าัน” โบราพูวามน้อยใและเินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรบอเรื่อนี้ับยูริ
ผ่านไปรึ่ั่วโมรถยูริมาอที่หน้าบ้านอฮโยยอน โบราอาสาออไปเปิประูให้ับยูริเพราะเป็นห่วฮโยยอนลัวว่าฮโยยอนะเินออไปและล้มระหว่า
“โบรา ฮโยยอนอยู่ไหน” ยูริถามหาฮโยยอนทันทีที่อรถเสร็
“นั่ร้อไห้อยู่้าใน” โบราอบยูริ และเินามยูรอเ้าไปหาฮโยยอน
“ฮโยยอน”
“ยูริ อฮยอนหายัวไป ันะทำยัไี” ฮโยยอนเหลียวหลัามเสียเรีย ทันทีที่เห็นยูริวามอ่อนไหวอสาวแร่อย่าฮโยยอน็ปราออมาโยอัโนมัิ ยูริเินเ้ามาอปลอบและเ็น้ำาให้ฮโยยอน
“ใเย็นๆนะฮโยยอน ันว่าเี๋ยวอฮยอน็ลับมาอาะออไปเินแถวๆสวนสาธาระ็ไ้” ยูริพยายามพูปลอบฮโยยอน
“ยูริ!!! แถวนี้ไม่มีสวนสาธาระ” ฮโยยอนมอหน้ายูริแล้วเผลอยิ้มออมา เพราะลที่ยูริพยายามหาวิธีมาพูปลอบใเธอ
“เออริ้วย ฮ่าๆๆ” แล้ว็เป็นอีรั้ที่ยูริทำให้ฮโยยอนยิ้มออมาไ้ในเวลาที่เศร้าใ โบรายืนมอยูริและฮโยยอนที่ทำราวับว่าเธอเป็นอาาศ าวันนั้นถึวันนี้โบรายัรู้สึเหมือนเิมว่ายูริือศัรูหัวใที่น่าลัวที่สุ แม้ว่าฮโยยอนะพยายามบอว่าเธอับยูริไม่มีทาเป็นมาว่าเพื่อนไ้ แ่วามห่วใยที่ยูริมี่อฮโยยอนมัน่าน่าสสัยมาลอ
ยูริ ฮโยยอนและโบรา นั่รออฮยอนอยู่พัให่แ่็ไม่มีวี่แววว่าอฮยอนะลับมา ยูริโทรบอยุนอาให้พาเสสิ้าลับบ้าน้วยเนื่อาเธอิธุระเรื่อฮโยยอน
“เสสิ้า เี๋ยววันนี้ลับบ้านับันเลยนะ” ยุนอาเินมาามเสสิ้าที่ห้ออยูริหลัาวาสาย
“ุยูริไปไหนหรอะ ไม่เ้ามาที่ร้านแล้วหรอะ” เสสิ้าถามยุนอา้วยวามอยารู้เพราะปิถ้ายูริะไปไหนมัะ้อบอเธอ่อน
“พี่ยูริไปหาพี่ฮโยยอนน่ะ เห็นว่าิิทัลเลี้อพี่ฮโยยอนหายัวไป” ยุนอาอบเสสิ้าพร้อมับาเ็มันิรภัยให้เสสิ้า วามอ่อนโยนอยุนอาทำให้เสสิ้ารู้สึหวั่นไหวแปลๆ เสสิ้ารู้สึร้อนในท้อึ้นมาอย่าระทันหันแ่เธอะปั่นป่วนมาว่าถ้านรหน้าอเธอือยูริ
“ิิทัลเลี้หายหรอะ ิิทัลเลี้แบบันหรอะ” เสสิ้าถาม้ำับยุนอา
“อื้ม ไม่รู้ว่าพี่ฮโยยอนเป็นยัไบ้า เห็นว่านั่ร้อไห้ไม่หยุเลย” ยุนอายัับรถไปวนเสสิ้าุยไป
“ร้อไห้หรอะ” เสสิ้าถามย้ำยุนอาเป็นรอบที่สอ
“พี่ฮโยยอนอ่อนไหวับเรื่อที่ละเอียอ่อนน่ะ เป็นนที่แ็นออ่อนในสุๆเลยล่ะ” เสสิ้าทำไ้เพียยิ้มรับแ่เอาริๆเธอ็ไม่เ้าใหรอว่าสิ่ที่ยุนอาพูแปลว่าอะไร เสสิ้านั่มอถนนไปเรื่อยอย่าใใ่อ เธออยาะหยิบโทรศัพท์ึ้นมาิ่ออฮยอนะเี๋ยวนี้เลย ไม่รู้ว่าไปมัว่อเรื่ออยู่ไหนถ้าเิฮโยยอนับไ้ว่าอฮยอนไม่ใ่ิิทัลเลี้ ารามหาท่านพี่มินโฮ็ะยิ่ยาึ้นไปอี
ทิฟฟานี่และอฮยอนเินสำรวร้านหนัสือและื้อหนัสือทุเล่มที่เี่ยวับเรื่อราวอโบิท ทิฟฟานี่วนอฮยอนเ้าไปในบ้านอแทยอน แ่อฮยอนปิเสธเพราะอยาลับไปรอฮโยยอนที่บ้าน ถ้าฮโยยอนลับมาไม่เอเธอ เรื่อราว็ะแย่ลไปอี และอีบ้านอแทยอนอันรายเินว่าที่เราะเ้าไปโยไม่ไ้วาแผนอย่ารอบอบ ทิฟฟานี่พยายามเ้าี้อฮยอนนสุท้ายทิฟฟานี่้อยอมแพ้เพราะเสสิ้าส่้อวามมาเล่าเรื่อฮโยยอนให้อฮยอนฟัและบอให้อฮยอนลับบ้านฮโยยอนให้เร็วที่สุ
“เราะโนับไ้มั้ย” ทิฟฟานี่แสสีหน้าัวลเมื่อไ้อ่าน้อวามาเสสิ้า
“พี่ทิฟฟานี่ลับไปบ้านุูยอ่อนะะ ทานี้ันัารเอ่ะ” อฮยอนบอทิฟฟานี่อย่าใเย็น
อฮยอนร่ำลาทิฟฟานี่และรีบลับไปที่บ้านอฮโยยอน อฮยอนพยายามรวบรวมสิและทำัวให้พร้อมับสิ่ที่เธอำลัะเอในอีไม่ี่นาที้าหน้า อฮยอนรวบรวมลมหายในเ็มปอ่อนะถอนหายใอออย่าเ็มแร ารเผิหน้าับฮโยยอนในอนนี้ยายิ่ว่าารับยานะอี อฮยอนรู้สึื่นเ้นทุย่า้าวที่เินเ้าไปในบ้านอฮโยยอน เสียประูบ้านเปิอออย่า้าๆ
“อฮยอน” เสียสั่นเลืออฮโยยอน เสียเรียปนเสียสะอึสะอื้นราวับนที่เพิ่ร้อไห้อย่าหนั
“่ะ ุฮโยยอน” อฮยอน่อยๆเินมาหยุที่หน้าอฮโยยอน ท่ามลาสายาอยูริและโบรา
“เธอไปไหนมา” ฮโยยอนยิำถามที่อบยาที่สุใส่อฮยอน
“ือ...ันลอเินออไปหน้าบ้าน แล้วัน็หล่ะ และัน็เินไปไลมาเพราะิว่าะลับมาเอไ้ แ่สุท้ายัน็หลยิ่ว่าเ่า” อฮยอนพยายามแ่เรื่อเพื่อโหฮโยยอน
“ราวหลัอย่าทำแบบนี้อีนะอฮยอน ันไม่อยาร้อไห้เพราะเธออี” อฮยอนสบายใึ้นที่ฮโยยอนเื่อในสิ่ที่เธอพู แ่สิ่ที่แย่ว่าือำพูอฮโยยอนที่เหมือนมีรีที่ใอเธอ เธอรู้ีว่าารที่ใรันะร้อไห้เรื่อนั้นะ้อเป็นเรื่อให่มาๆ มันแสให้เห็นว่าเธอมีวามหมาย่อฮโยยอน และเธอไม่วรเป็น้นเหุที่ทำให้ฮโยยอน้อเสียใ
ฮโยยอนมอหน้าอฮยอน้วยวามโรธผสมับวามเป็นห่ว น้ำาที่เอ่อล้นอบา่อยๆไหลลมาอาบแ้มอีรั้ ยูริมอฮโยยอน้วยวามเป็นห่วนานแ่ไหนแล้วที่เธอไม่เห็นฮโยยอนร้อไห้นานี้ รั้สุท้ายะเป็นอนที่พวเธอประาศยุบว ยูริัสินใพาฮโยยอนึ้นไปพัที่บนห้อโยที่อฮยอนเินามึ้นไป้วย
“ฮโยยอน เธอรู้สึอะไรับอฮยอนอยู่ันแน่” โบรายับัวมานั่ที่โฟาอีฝั่โบรานั่มอสิ่ที่เิึ้นอย่าเียบๆ และเธอ็รับรู้ไ้ถึวามผิปิที่เิึ้นับฮโยยอน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น