#เมียวิศวะ'คณะสถาปัตย์ฯ [YAOI] - นิยาย #เมียวิศวะ'คณะสถาปัตย์ฯ [YAOI] : Dek-D.com - Writer
×

    #เมียวิศวะ'คณะสถาปัตย์ฯ [YAOI]

    โดย kitkat_cc

    ผมเป็นคนที่ค้อนข้างจะซุ่มซ่าม(?)นิดหน่อย แต่ผมว่ามันก็ไม่ได้หนักหนาอะไรมากมายนะครับ แล้วทำไมพี่ถึงต้องตามผมเหมือนผมซุ่มซ่ามมากมายนักล่ะแค่เดินไปแล้วมันสะดุดขาตัวเองเท่านั้นเอง "พี่จะตามผมไปถึงไหนครับ"

    ผู้เข้าชมรวม

    6,022

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    50

    ผู้เข้าชมรวม


    6.02K

    ความคิดเห็น


    18

    คนติดตาม


    210
    หมวด :  นิยายวาย
    จำนวนตอน :  11 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  24 ส.ค. 64 / 02:05 น.

    อีบุ๊กจากนิยาย ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    -คิสส์-

    ตั้งแต่วันที่เข้ารั้วมหาลัยมาผมก็ได้เจอกับคน คนหนึ่งตัวสูงๆ ผิวขาวอย่างคนสุขภาพดี หน้าตาหล่อๆ ออกเถื่อนหน่อยๆ เขาเป็นรุ่นพี่ปี2 คณะวิศวะฯ ผมไม่ได้อยู่คณะวิศวะฯ หรอกผมน่ะอยู่สถาปัตฯ แต่ไปเจอกันที่หอ ที่ผมอยู่พี่เขามาเอาของที่อยู่กับเพื่อนของพี่เขา ถ้าถามว่าผมกับพี่เขาเกี่ยวข้องกันยังไงก็ต้องบอกว่าพี่เขาเป็นคนที่ช่วยชีวิตผมไว้ ในวันที่ผมย้ายเข้ามาอยู่หอในวันแรกนั้นแหละ และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ผมบรรยายพี่เขามาตั้งแต่ต้น แต่สาเหตุจริงๆ มันมากกว่านั้นเพราะว่าหลังจากนั้นมันก็ทำให้เขามักจะคอยตามผมเสมอโดยให้เหตุผลว่าผมซื่อบื่อ ผมไม่ได้ซื่อบื่อสักหน่อยผมแค่ซุ่มซ่ามนิดหน่อยเองนะ แล้วมันใช่เหตุผลที่พี่ควรตามผมงั้นหรอมันไม่เกี่ยวกันสักหน่อยนะพี่จะตามผมไปถึงไหนครับ!

    "พี่จะตามผมไปถึงไหนครับพี่เฟิร์ส"

    "จนกว่ามึงจะหายซื่อบื่ออ่ะ คิสส์"

    ก็บอกว่าไม่ได้ซื่อบื่อไงครับ!

     

    -เฟิร์ส-

    ผมเจอเด็กคนหนึ่งในวันสอบสัมภาษณ์นักศักษาใหม่ มันใส่ชุดที่ใหญ่กว่าตัวมันหลายเท่า มองแล้วเหมือนเด็กปัญาอ่อนแถมยังชอบก้มหน้าก้มตาอยู่ตลอดเวลาแล้วก็หน้าม้าที่ยาวเกินไปนั้นอีกจนผมรู้สึกขัดใจแบบแปลกๆ อยากรู้สะจริงว่าใต้ผมหน้าม้านั้นน่ะหน้าตามันจะเป็นยังไง มันเข้ามาถามทางกับผมว่าคณะสถาปัตฯ อยู่ตรงไหน นี้มึงไม่ได้มองอะไรเลยใช่มั้ยคณะสถาปัตฯ แม่งก็อยู่ข้างๆ คณะวิศวะที่กูอยู่เนี้ยแหละ ก็นั่นแหละผมก็เลยบอกมันไป มันก้มหัวขอบคุณผมเสร็จมันก็รีบวิ่งไปเลย หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้สนใจมันอีก จนวันหนึ่งหลังจากที่ผมมาเอาของกับเพื่อนและกำลังจะหลับในตอนที่กำลังเดินลงบันได,กระไดดันไปเจอมันอีกครั้ง ผมเดินตามหลังมันไปเงียบๆ โดยที่มันไม่รู้ตัวเลยสักนิดเหมือนมันกำลังเหม่ออะไรสักอย่างขนาดจะตกบันได,กระไดอยู่แล้วมันก็ยังไม่รู้ตัวเลยดีนะที่ผมคว้ามันไว้ทันถ้าไม่อย่างนั้นแม่งตกบันได,กระไดตายไปละ พอผมหันหน้าไปหามันก็เจอกับไอ้ผมหน้าม้ายาวๆ ของมันเต็มๆ ยาวขนาดนี้มึงมองเห็นทางได้ไงว่ะ ผมเอื่อมมือไปเสยผมมันขึ้นกะว่าจะด่าไปสักฉาดแต่ผมก็ต้องชงักเมื่อเห็นหน้าของมันเต็มๆ ตา เชี่ย..น่ารักฉิบหาย

    "อะ เอ่อ ขอบคุณครับ.."

    "มะ มึงชื่อว่าไร"

    "เอ่อ คิสส์ครับ"

    พอมันพูดจบสายตาของผมดันหันไปมองปากมันโดยอัตโนมัติ จะว่าไปปากแม่งก็น่าจูบเหมือนกันนี่หว่า เห้ย กูคิดอะไรอยู่เนี้ย! โอ้ยจะบ้าตาย

    "ทะ ที่หลังมึงก็ระวังๆ ด้วยล่ะ อย่ามัวแต่เหม่อ"

    "ครับ ขอบคุณนะครับ"

    หลังจากนั้นไม่รู้ทำไมผมกับมันถึงเจอกันบ่อยๆ หรือจะเป็นเพราะผมมองหามันตลอดเวลาว่ะ แม่งกูเป็นอะไรว่ะเนี้ย ทำไมต้องใจเต้นแรงเวลาเห็นหน้ามันด้วยว่ะ!

    __________________________________________________________

    สวัสดีค่ะ ไรต์ชื่อซีร์นะคะ คือว่าไม่รู้ว่าจะพิมพ์อะไร เอาเป็นว่าเรื่องนี้จะไม่ดราม่าเพราะซีร์ไม่ชอบค่ะ อยากจะดำเนินเรื่องให้มันสบายๆ แบบอยู่ไปวันๆ ซืร์จะเปิดเรื่องเอาไว้ก่อนถ้าอยากลงตอนไหนเดี๋ยวมาลงเองค่ะ ตามอารมณ์เนอะ ยังไงก็ขอฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    คำนิยมล่าสุด

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    ความคิดเห็น