คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : เรือศัตรู
เรือพิาาานทัพพิัยยุทธอเทียบ้าเรือไม้อลุ่มผู้ประสบภัยที่เพิ่โนศัรูไม่ทราบสัาิุามใส่ ึ่ไม่ี่ั่วโม่อนเรื่อบินับไล่เอฟ-16 ถล่ม้วยอาวุธทรอานุภาพนมลสู่้นบึ้ทะเล
นบนเรือไม้ประหลาใรูปลัษ์เรือเหล็สีเินนี้ อีฟาฝั่พบลุ่มนในุสีาวโพลนยืนถือบาอย่าสีำ มันเหมือนไม้เท้าสำหรับนแ่ไว้่วยเลื่อนไหว
สะพานไม้ทาเื่อมวาพาเ้าับสอเรือพร้อมใ้เือมัแท่นไว้เพื่อไม่ให้ลอยแยออาันโยลื่นน้ำ
“สวัสีรับ เห็นว่าพวุ้อเอปัหา เราเลยรีบแล่นมาที่นี่”
ทอมล่าวทัทาย้วยสีหน้าเป็นมิร ทว่าสถานาร์อลุ่มที่เาทัทายลับรัน้าม วามหหู่ วามเศร้า และวามโรธปราเห็นไ้ัภายในสอแววา
สภาพทุนโทรมมา ส่วนเ็ในอ้อมแนพ่อแมู่ไม่่อยมีแรเอาเสียเหมือนาอาหารมาหลายวัน
“ใ่ พวเราเอ แ่มีาบเหล็สีเินบนท้อฟ้าเ้า่วยเราเอาไว้าพวออเรลเทียร์แล้ว่อนพวท่านะมาถึเสียอี”
หมายถึเอฟ-16
ายหนุ่มนหนึ่เป็นนเอ่ยปา เามีมาที่แ็แรอย่าเห็นไ้ัแม้อยู่ภายใ้ร่มผ้า รสี้ามีฝัาบว่าเปล่าิไว้
“ไม่้อแปลใไปหรอรับ อพวเราเอ และเราเป็นนออำสั่ให้่วยพวท่านเอ”
““หาาาาาาาา!???””
“พวเ้าืออมเวทในำนานรึ?!”
ทุสายแฝวามันล้วนับ้อมามอทอมเพื่อเ้นำอบาปาเาโยร ส่วนเ็ๆาเป็นประายอย่าเห็นไ้ัับวามื่นเ้นไ้พบอแปลาสุระารารั้แรในีวิ ัับเมื่อรู่ที่มีสภาพอิโรย
“อ..เอ่อ ผมไม่ใ่อมเวทหรือนมีพลัพิเศษหรอรับ” ทอมอธิบาย้วยใบหน้ายิ้มแห้ “่อนอื่นเิพวท่านพัีว่านะรับ เี๋ยวนอผมะเ้ามาแ่ายอาหาร น้ำให้”
ทหารอทอมเินแ่ายอาหารและน้ำให้น่อน เพราะวามหิวระหายทุน่ารีบินมันโยไม่ิถึรูปลัษ์ภายนอออาหาร
ทอมสั่พ่อรัวทำเมนู้าวผัะเพราหมูสับไ่าว อันเป็นเมนูั้นยอาโลเิมสำหรับนไทยทุเพศทุวัย
“อาหารนี่อร่อยมา! ท่าน่าเมาพวเราเหลือเินไม่รู้ะอบแทนท่านอย่าไร”
ายนหนึ่ล่าวึ้นใบหน้าาบึ้บอไม่ถู แ่็มีวามเ็มใล้วนๆแฝในนั้น
ะเียวันทอมเหลือบเห็นายเอลฟ์ผมหาม้านหนึ่ไม่แม้แ่แะอาหารหรือื่มน้ำ ไม่ใ่เาระแว ทว่าวามรู้สึัวลปราับนใบหน้า มือบีบ้ามาบราวับำลัโรธัวเอ
ทอมึัสินใเินเ้าไปหาเพื่อถามสารทุ์สุิบอย่าันท์มิร ่อนไ้้อสรุปว่าผู้นำอประเทศึ่อยู่บนเรือไม้โนศัรูลัพาัวไป
“เอ๋? ือมันยัไัน ่วยเล่าเรื่อทั้หมมาให้หน่อย”
ทอมพา เลม นายทหารส่วนัวนายรัมนรีูนาะแห่รารัอิลบอร์มายัห้อประุมบนเรือรบยุใหม่ เาแปลใ่อรูปร่า้าในแ่แ่อึใเียวเนื่อามีเรื่อน่าัวลมาว่า
“พวที่ไล่ล่าพว้าน่ะือพวอาาัรอีสทีเรีย ั้อยู่บนทวีปเอโรส อีเยเป็นประเทศมหาอำนายิ่ให่่อนล่มสลายล้วยเหุผลทาารเมือ ษัริย์และลุ่มุนนาผลประโยน์ไม่ลรอยระหว่่าัน ารรวมศูนย์อำนาเบ็เสร็สร้าวามไม่พอใแ่ประเทศรา แ่เมื่ออีสทีเรียไ้ล่มสลายล ประเทศเล็น้อยทยอยประาศเอรา่อั้ประเทศ รวมถึประเทศเรา รารัอิลบอร์” เลมหลับาลพลาถอนหายใเหนื่อยหน่าย ทอมและพรรพวยืนออพิโ๊ะอยฟั่อ “เือบหนึ่ร้อยปีอีสทีเรียมีแ่วามโลาหล ้อล แย่ิบัลลั์ันในสายเลือรอบรัว ระทั่ลูายนอสมรสอราาเวิส มุราุมารโรล์เ้าิอำนาบิานและแ่ั้ัวเอึ้นเป็นษัริย์ไ้ประาศร้าว่ออีรับริวารหาไม่อยาเ็บัวให้ยอมสวามิภัิ์แ่โยี….แ่ปราศานอบรับ ทุประเทศล้วนเสริมสำราอิสรภาพยุใหม่ันแล้ว ประเทศ้า อิลบอร์ำลัอยู่ใน่วารเิบโทาเศรษิ้อโนอีสทีเรียเ้ารุราน อทัพประเทศ้าสู้ไม่ไหว้อถอยร่นพาะรับาลลี้ภัยออนอประเทศสู่อาาัรเบลโวเพื่ออวาม่วยเหลือพันธมิรเพียหนึ่เียว…”
“รู้ไหมฟินน์"
“เรื่ออะไรเหรอรับ?”
“เรื่อนี้ทำันนึถึประเทศรัสเียเลยว่ะ”
“เลิพูถึเรื่อที่ผมไม่รู้เถอะรับ”
“แฮะๆ โทษที…ว่าแุ่เทม ะั้อใไหมหาผมอยา่วยน่ะ”
เทมเยหน้ามอแสวามาหวับนใบหน้า เาเินทาไม่สำเร็เพราะอีสทีเรียามทันและลัพาัวูนาะไปแล้ว ไม่ว่าู่สนทนาอเทมเป็นใรมาาไหน สำหรับะนี้เาไม่สน แ่้อารสันสามารถ่วยเหลือผู้นำประเทศออมาให้ไ้
และทอมเพิ่ยื่น้อเสนอให้ปราศาวามรู้สึเป็นปรปัษ์
“ไ้เลย ้ายินีมาถ้าพวท่าน่วย” เทมวา้อมอทอมอย่าไม่ละ “ถ้าเิท่านูนาะลับถึฝั่เมื่อไหร่ พวอีสทีเรียะใ้เาเป็นหมาันทหารที่ำลัสู้รบอยู่บนผืนแผ่นินให้ยอมศิโรราบ…แ่ท่าน ท่านะามทันพวมันเหรอ?”
ทอม่อยๆียิ้ม “เรื่อามใรพวเราถนัมารับ” ายหนุ่มยื่นมือแะไหล่เลมันท์เพื่อนสนิท ่อนรอาหาฟินน์ที่ยืนอยู่้าๆ
“บอบนฝั่ให้เรียมอุปร์ เรือโิแอ เฮลิอปเอร์ให้หน่อย เราะไป่วยท่านนายรัมนรีัน”
“รับทราบรับ”
ลาืนท้อฟ้าถูปลุม้วยเมสีำ บริเวรอบมืรื้มมาว่าเิม่อนที่เม็ฝนะพรั่พรูลมาพร้อมับลมพายุพัเรือโลเล
เหนือไป้านบน เฮลิอปเอร์ใบพัเรียสอเรื่อยน์บินฝ่าพายุฝนลอยัวท่ามลาลมที่มีแรมาพอให้เรื่อไม่นิ่ บนห้อโยสาร ทอม ฟินน์ และทัศอยู่เรียมออปิบัิาร ลาทาเินมีเรือโิแอเอาไว้สำหรับรีุเิน
พายุฝนระทบผืนน้ำทะเลันลบเสียใบพัที่ั พั่บ พั่บ ไ้อยู่หมั ประูท้ายเรื่อินุยับเปิออโยมีเ้าหน้าที่บนเรื่อนายหนึ่ทำหน้าที่ทิ้เือลไปให้ บริเวาฟ้าพัาเรือ
เาให้สัามือ อันเป็นสารบ่บอทุนลุยไ้ ทอมลุึ้นวิ่นำหน้าว้าเือแล้วโรยลไปอย่ารวเร็วในสายฝน าม้วยฟินน์และทัศามลำับ
ทันทีทั้สามนายลแะถึพื้นาฟ้า ินุบินาหายไปในวามมื แ่ะบินวนอยู่รอบๆไม่ให้ใล้นสะุาพวศัรูในเรือ
“ไปลุยันเลย”
ทอมเริ่มยับเินลบันไ ฝนระทบผิวไม้เปิโอาสให้เินหน้าอย่าไม่้อระวัมา ปืนไรเฟิลHK416 ิปลอเ็บเสียวาหาเป้าหมาย้ายวา
เมื่อเลียร์าฟ้าเสร็ มีทหารยามแอบหลับลาสายฝนโยสวมุันลุมเอาไว้ ึ่ทอมสั่อย่าเ้าใล้ปล่อยให้หลับสบายไปอย่านั้นแล้วเ้าประิประูทาเ้าสู่ในัวเรือ
ฟินน์สอสายล้อสอเ้าใ้ประูรวสอบหาภัยุาม และเป็นั่ที่า ศัรูำนวนหนึ่เินวนไปวนมาโยมีแสไฟแวนไว้ลาห้อ ถั้าหลัอีมีประูเื่อม่อสู่พื้นที่อื่น
ผู้่วยทอมยมือแล้วยับนิ้วึ้นนับไ้สี่ เาเ็บสายล้อให้เ้าที่ มือเอื้อมึระเบิแสที่ิรอ เยหน้ามอผู้บัาารรอให้ำสั่
ทอมไม่รีรอให้เสียเวลา เาผหัวลเริ่มเปิาเ้าู่โมทำลายเป้าหมาย่วยเหลือเป้าหมาย
ประูถูแ้มอย่ารวเร็ว เสียัเอี๊ยเรียวามสนใแ่ทหารหันมอที่้นทา ทว่าไม่ี่วินาทีถัมาแสวาบและเสียสนั่นระายภายในห้อที่ับแบนั้นส่ฝ่ายร้ามหมสภาพทันทีอาวุธบนมือ่าร่วหล่นแะลูาที่มออะไรไม่เห็นาวามสว่า้าอวัถุปริศนา
“..า้า ไม่นะ!?” “อะไรวะ ใรมันโยนอะไรเ้ามา?!” “ไอิบหายเอ้ย า้าบอเหรอ?!”
ท่ามลาพายุโหมระหน่ำทอมถีบประูเปิเ้ามา ยปืนไรเฟิลู่โมเป่าศีรษะเรียนอย่ารวเร็วทัน่อนศัรูะมีโอาสว้าอาวุธึ้นโ้อบ….ปั! ปั! ปั! ปั! ท่อเ็บเสียอาเรียศัรู้านอื่นไ้ แ่พายุฝนนั้นลบทั้หมราวับว่าไม่มีสิ่ใเิึ้น
To be continued
หายไปนานเอาเรื่อเลยานมาใ้สมอเยอะ ะเียนทั้ที้อัเลาสำนวนให้ออมาีที่สุ ยิ่ผ่านไปนานรู้สึหัวใ้ิเียนนิยายเริ่มยาทุที ไรท์ิถึสมัยที่เยอัพสามอนรวภายในวันเียวเมื่อสอปี่อนมา555+
ความคิดเห็น