คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : อันเดดเวียเฮล
เสียหอบหายใหนัอผมลืนไปับวามเียบหลัาที่เอลฟ์สาวปิาาร่อสู้ ร่าออสูรปาีสลายลายเป็นผุยผ่อหน้า่อา เลือสีำที่เยเปื้อนพื้น่อยๆ เลือนหายไป ผมยืนนิ่ เหลือบมอหิสาวที่ปราัว่วยพวเราอย่าทันท่วที เธอือเอลฟ์ ผมสีเินยาว วาสีเียวเ้มประุมร และอาวุธในมือเธอทั้ธนูสีทอและมีทีู่ไม่ธรรมา
“ัารมันไ้ยัไ?” ผมถามพร้อมหอบหนัๆ ้วยวามเหนื่อยล้าาาร่อสู้
“ลูธนูและมีอ้า อาบ้วยอามเวทโบราอเอลฟ์ พวมันสามารถทำลายอันเแบบนี้ไ้” เธออบ น้ำเสียนิ่เรียบ “เ้าที่เพิ่สู้ไปือ ‘เวียเฮล’ อันเสายพันธุ์โบรา หายาและอันราย”
ผมเลิิ้ว แม้ะประหลาใแ่็ไม่มีแรถามอะไร่ออี วามเ็บปวาบาแผลและวามเหนื่อยล้าทำให้วามสสัย้อรอไป่อน
ผ่านไปรู่หนึ่ เสียหอบหายใอฟราน์เียบลนน่าลัว ผมับไลน์หันไปมอพร้อมัน ร่าอฟราน์นิ่สนิท เลือไหลท่วมพื้น ไลน์ัฟันแน่น พยายามประอัวเอให้ยืนร
“ฟราน์…” ไลน์เอ่ยเสียแผ่ว ะที่พยายามวามรู้สึอนไว้
่อนที่เราะทันไ้ล่าวอะไรเพิ่มเิม เสียไลอันัึ้นอย่าื่นเ้นาทาวิหารโบราที่อยู่ไม่ไล
“ทุน! มานี่เร็ว! ้าพบบาอย่าในนี้!”
ผมระับปืนในมือ รู้ไ้ทันทีว่ามันไม่ใ่เรื่อธรรมา แม้วามเหนื่อยล้าะัน แ่ผมรู้ว่าเรา้อเินหน้าไปสำรว่อ
ผมเ็บปืนึ้นมา ปาเหื่อที่ึมผ่านหน้าผา แม้าร่อสู้ะสิ้นสุล แ่มัน็ทิ้ร่อรอยวามเหนื่อยล้าไว้เ็มที่ ผมหันไปมอเทรย์ที่ยืนอยู่้าๆ ่อนะถามึ้น้วยน้ำเสียเป็นห่ว
“เธอโอเไหม?”
เทรย์พยัหน้าเล็น้อย แ่ันอบลับ้วยวามเป็นห่วแทน
“ันโอเ…นายูแลัวเอ่อนเถอะ”
ผมหัวเราะเบาๆับำอบนั้น พร้อมแวเธอเล็น้อย
“ว่าแ่นะ เทรย์ ยิ HK416 ไ้สุัเลยนะ”
ใบหน้าอเทรย์แ่ำ เธอยับมือปัผมเล็น้อย้วยวามเินอาย ไม่อบอะไรลับมา แ่ผม็สัมผัสไ้ว่าเธอยัรู้สึเินอยู่มา
ระหว่าที่พวเรา่อยๆ เินเ้าไปยัวิหาร ผมสัเเห็นเอลฟ์สาวเินามมาเียบๆ ้าหลั ไม่พูไม่า แ่สายาอเธอ็ไม่ละาารสำรวรอบๆ เลยสันิ เธอูระมัระวั แ่ไม่แสวามหวาลัวออมา
เราเินเ้ามาถึุที่ไลอันรออยู่ ้าในวิหารโบรานี้ ผนัและเพานถูสร้าึ้นาหินโบราที่มีลวลายเ่าแ่าหายไปามาลเวลา บรรยาาศภายในเย็นยะเยือ และเียบสนิท
แสไฟาะเียที่ไลอันถือส่อสว่าไปยัมุมหนึ่อห้อ และทันทีที่ผม้าวเท้าเ้าไป ผม็เห็นมัน… โรระูมนุษย์นับสิบัว อัันอยู่ในมุมหนึ่อห้อ ทั้ระูแน า และี่โรสุมันเหมือนถูทิ้ไว้โยไม่สนใ นอานี้ ยัมีระูสัว์มามายนับไม่ถ้วน ระัระายรอบๆ บรรยาาศในที่นี้่าหนาวเหน็บและเ็มไป้วยลิ่นอายอวามาย
ไลอันเ่าทรุลทันทีที่เห็นบาสิ่ในอระู เาหยิบวแหวนสอวึ้นมาาพื้น วแหวนที่ผุร่อนแ่ยัลัษะัเน ไลอัน้อมอมันนิ่ ่อนที่น้ำาะเริ่มเอ่อล้นออมา
“นี่มัน…อพ่อแม่ผมนิ…” เาพูเสียสั่นเรือ มืออเาำวแหวนแน่น ร่าายสั่นเทิ้ม้วยวามโศเศร้า
ผมับเทรย์มอันเียบๆ ไม่พูอะไรออมา ทุนในที่นี้สัมผัสไ้ถึวามสูเสียที่ไลอันแบรับอยู่ บรรยาาศในวิหารถูปลุม้วยวามเียบอันเยือเย็น มีเพียเสียสะอื้นเบาๆ อไลอันที่ั้อไปทั่ว
มันเป็น่วเวลาที่เ็บปวสำหรับเา ผมรู้สึใหาย เหมือนลับไปิถึรอบรัวอผมเอที่าไป แ่็รู้ีว่าสิ่เียวที่ทำไ้ในอนนี้ ือ้าว่อไป
เสียสะอื้นอไลอันยััอยู่ในมุมห้อ มันเป็นเสียที่บอถึวามเ็บปวและารสูเสียที่ไม่อาย้อนลับไ้…ผมเห็นใและเ้าใไลอันถึ้นบึ้อหัวใเลย
เมื่อถึหน้าหมู่บ้าน หมู่บ้านถูปลุม้วยสายหมอาๆ แสอาทิย์ที่ำลัะึ้นทอแสอ่อนๆ ส่อผ่านยอไม้ ส่อระทบให้บรรยาาศูสบ แ่เาแห่วามสูเสียยัืบลานไปทั่ว หลัาืน่อสู้อันน่าสะพรึนั้น
าวบ้านำนวนมาพาันออมายืนเรียรายเพื่อรอ้อนรับพวเรา แววาพวเาูเ็มไป้วยวามหวั แ่มัน็่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นวามเศร้า เมื่อเห็นร่าไร้วิาอฟราน์ที่พวเราหามลับมา้วย
ไลอันยัเียบสนิท เายัรุ่นิถึารสูเสียนสำั สายาอาวบ้านทุน่าเศร้าและหหู่ แม้ว่าภาริะสำเร็ แ่วามสูเสีย็มาพร้อมับมันเสมอ
“อบุ…อบุทุนริๆ” เสียสั่นๆ อหิรานหนึ่ที่ยืนอยู่หน้าลุ่มเอ่ยึ้น ใบหน้าอเธอเ็มไป้วยน้ำา แววาสะท้อนถึวามรู้สึอบุพวเราที่่วยลี่ลายเหุาร์ร้ายแรนี้ไ้
แ่บรรยาาศลับเียบันไม่มีใรพูอะไร่อ เพราะวามายอฟราน์ยัรารึในใอทุน
“ผู้ให่บ้าน้อารพบพวุ” เสียหนึ่าาวบ้านเอ่ยึ้น่อนะพาพวเราเ้าไปในบ้านอผู้ให่บ้าน
เมื่อเราเินเ้ามาถึห้อโถให่ ามอส ผู้ให่บ้าน็ำลันั่อยู่ที่โ๊ะใบให่รลา เามอมาที่เรา้วยสีหน้าที่แฝไป้วยวามรู้สึหลาหลาย ทั้อบุและเสียใในราวเียวัน
“ธั… เทรย์… ้าอยาะล่าวำอโทษ” ามอสล่าวพร้อมลุึ้นยืน วาอเามอเราทั้สอน้วยวามสำนึผิ “้ารู้ว่า้าูถูพวเ้าไปมา แ่พวเ้า็พิสูน์ให้เห็นแล้วว่าเ้าเป็นนัผภัยที่แท้ริ ้าอยาอบุาใริ”
“ไม่เป็นไรหรอ” ผมอบเรียบๆ “สิ่สำัือหมู่บ้านอพวท่านปลอภัยแล้ว”
ามอสพยัหน้าเบาๆ ่อนะหันหลัเินไปเปิหีบใบหนึ่ที่วาอยู่มุมห้อ หีบไม้ใบให่ทีู่เ่าแ่ เมื่อเาเปิออ็เผยให้เห็นแสทอวาววับา้าใน ามอสหยิบแท่ทอสาม้อนออมาแล้วเินลับมาหาเรา
“นี่ือ่า้าอพวเ้า” เาพูพร้อมยื่นแท่ทอให้ับมืออผม
ผมรับแท่ทอมาอย่าเียบๆ น้ำหนัอมันทำให้ผมรู้ว่ามันมี่ามหาศาล เทรย์ยืนอยู่้าๆ มอแท่ทออย่าสสัยแ่ไม่ไ้พูอะไร
“อบุ…” ผมล่าวอบเบาๆ
“้าเป็นหนี้บุุพวเ้ามา” ามอสล่าวอีรั้ เสียอเาแผ่วลเล็น้อย “ถ้าหาพวเ้า้อารวาม่วยเหลือใๆ ในอนา หมู่บ้านอเรายินีะอบแทนเสมอ”
เมื่อ้าวเท้าออาบ้านอามาส ผมสัเเห็นเอลฟ์สาวนนั้นยืนเียบๆ อยู่ไม่ห่าประูบ้าน ราวับเธอำลัรุ่นิอะไรบาอย่า ผมัสินใเินเ้าไปหาเธอ เทรย์มอามแ่ไม่ไ้พูอะไร
"เอานี่ไป ถือว่าเป็นารอบุสำหรับวาม่วยเหลืออุรับ"
ผมพูอย่าริใ พร้อมยื่นแท่ทอ้อนหนึ่ที่ไ้รับาามอสให้ับเอลฟ์สาว
"ันไม่้อารสิ่อบแทน สิ่ที่ทำลไปไม่ใ่เพื่อผลประโยน์"
เธออบอย่าสุภาพ เสียนั้นแฝ้วยวามแน่วแน่
"ไม่เป็นไรหรอ ุ่วยพวเราไว้ และผมอยาใหุ้รับมัน" ผมย้ำหนัแน่น
เมื่อเห็นว่าผมยืนยันแน่วแน่ เอลฟ์สาวึยอมรับแท่ทอไปในที่สุ เธอรับมันไป้วยท่าทาลัเลเล็น้อย ่อนะถามลับ
"นายื่ออะไร?"
"ผมื่อธั ส่วนนีู่่หูผมเทรย์ แล้วุล่ะ?"
เทรย์พยัหน้า เผยรอยยิ้มเป็นมิรให้เอลฟ์สาว
"ันื่อเอเรีย"
"อบุอีรั้ เอเรีย แล้วเรื่อที่เธอบอว่าเ้าอันเเวียเฮลพวนี้ปิะสู้ไ้นานนับั่วโม...มันหมายวามว่ายัไ?"
เอเรียมอหน้าผม้วยแววาที่เร่รึม
"เวียเฮลเป็นอันเสายพันธุ์โบรา มันมีพละำลัและวามทนทานที่ไม่ธรรมา ปิพวมันะไม่ล้ม่ายๆ าร่อสู้ับพวมันใ้เวลาและพลัมหาศาล ัน่อสู้ับพวมันมาหลายรั้ แ่รั้นี้แปล...มันอ่อนแอว่าที่าไว้"
เธอหยุรู่หนึ่่อนะพูเสริม วาเหล่มอไปยัปืนไรเฟิลที่ธัสะพ่าย้า "หรืออาเป็นเพราะอาวุธอเ้า ้าไม่เยเห็นอาวุธแบบนั้นมา่อน แู่เหมือนมันะทำลายเวียเฮลไ้เร็วว่าที่้าา"
"อาวุธอผมเหรอ? มันเรียว่าปืนน่ะับเลื่อน้วยลไที่ับ้อนหน่อยๆน่ะ"
เอเรียพยัหน้าเบาๆ ่อำอธิบายอผมพลา้ออาวุธอผม้วยวามสนใ ผมรู้สึโล่ใที่เห็นเธอ่อยๆ เ้าใว่าทำไมาร่อสู้รั้นี้ถึบเร็วว่าที่เธอเยเอ
"ันอแนะนำนายอย่าหนึ่นะ" เธอหันมามอผม้วยสายาริั "นายน่าะลอหาโอาสไปลอามับอาวุธอัวเอเสียหน่อย ถึเวทมนร์อมนุษย์ะเทียบับอเอลฟ์ไม่ไ้ แ่็น่าะ่วยให้าร่อสู้ับเวียเฮลหรืออันเอื่นๆ ่ายึ้นเยอะ"
ำแนะนำอเธอทำให้ผม้อหยุิไปั่วะ นี่เป็นเรื่อที่ผมไม่เยนึถึมา่อน แ่มันฟัูมีเหุผลและเป็นประโยน์ภายภาหน้า
"อบุสำหรับำแนะนำ ันะลอหาทาู"
เอเรียพยัหน้าเบาๆ ่อนะหันหลัเรียมัวเินาไป
"โี"
เธอล่าวอวยพรสั้นๆ พร้อมโบมือให้เล็น้อย ่อนที่เินออาหมู่บ้านเียบๆ แล้วหายไปาสายาในรู่ถัมา
ผมับเทรย์มอามเธอไปนสุสายา นระทั่ามอสเินออมาาบ้านอีรั้ เามอไปรอบๆ แล้วถามึ้น้วยวามสนใ
"เอลฟ์นนั้นล่ะ? ้าอยาอบุนาสำหรับวาม่วยเหลือ"
"เธอไปแล้วรับ แ่ไม่้อห่ว ผมแบ่ทอให้เธอส่วนหนึ่แล้ว"
"แบ่ทอให้หรือ?"
"ใ่รับ เธอสมวรไ้รับมัน"
"ั้น็เหมาะสมแล้วละ"
ามอสหันหลัเินลับเ้าไปในบ้านโยไม่เอ่ยอะไร่อ ส่วนผม็ไ้แู่่ร้อในใ…าลุนี่ไม่ิให้เพิ่มหน่อยเรอะ ูเพิ่แบ่ทอัวเอให้นาไปนะเฟ้ย!
TO BE CONTINUED
ความคิดเห็น