คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Never-Ending [Love] }7
"อ้าว ฮีอล มาแล้วหรอ" ีวอนพูึ้น
"ฮีอลหันมายิ้มให้
"มานานรึยั ทำไมไม่บอให้ฮยอแไปามให้ล่ะ" ีวอนถาม
"ันรอไ้น่ะ"ฮีอลอบ
"ป่ะ! ไปันเถอะ" ีวอนูมือฮีอลออมาาัวบ้าน
"เี๋ยวีวอน นายไม่ึ้นรถหรอ"ฮีอลถามเพราะีวอนพาเินเลยรถมา
ไลแล้ว
"เราะออเทนะ ้อแบบสนุๆ แบบิินไ" ีวอนยิ้ม
ีวอนเินูมือฮีอลมาถึสวนสาธาระ เล่นเอาทั้ 2 เหื่อแท่วม
ัว ฮีอลนั่ลที่ม้านั่ใ้้นไม้ ริมทาเิน
ีวอนรีบโบมือเพื่อพัให้ฮีอล
“นายทำอะไรน่ะ”ฮีอลถาม เพราะีวอนเ็บใบไม้ที่พึ่ร่วึ้นมาพัให้
“็นายร้อนหนิ...ันน่าะเอารถมา้วย”ีวอนมีสีหน้าสำนึผิ
“่าเหอะ...ันหิว้าวแล้ว” ฮีอลเปลี่ยนเรื่อ่อนที่ะึ้ในวามรั
อีวอน
“อ้อ! เี๋ยวนะเี๋ยวนะันเรียมอาหารมาปินิโยเพาะเลยล่ะ”ีวอน
รีบเปิะร้าอาหารที่ถือมาลอทา และเา็เป็นนลมือทำเอ
แ่็พบว่าอาหารในะร้าเลอะเทอะรวมันมั่วไปหม ็เพราะีวอนถือ
ไม่ระวัเอ
“.........................”ีวอนมอะร้า
“ฮีอล เี๋ยวันไปหาอะไรมาให้ิน”ีวอนพูแล้วรีบวิ่ไปทันที
“เฮ้ออออ” - -มันะรอมั้ยออเทหนิ--ฮีอลิ
10 นาทีผ่านไป
ีวอนมาพร้อมับบะหมี่ึ่สำเร็รูป 2 ถ้วย
“ันไม่เยินบะหมี่แบบนี้หรอว่ารสเป็นยัไ แ่็ะีว่าที่ะ
ปล่อยเธอหิว”ีวอนยื่นถ้วยบะหมี่ให้ฮีอล
“ัน็ไม่เยินหรอนะ แ่็อบุมานะ”ฮีอลพู่อนที่ะรับถ้วย
บะหมี่มา
“อร่อยเหมือนันหนิ” ฮีอลินเสร็่อน
“ใ่ๆ อร่อยเหมือนัน” ีวอนเห็น้วย
“โปรแรมออเท่อไป เราะทำอะไร” ฮีอลถาม
“เห็นเาลูนั้นมั้ย” ีวอนี้ไปทาภูเาที่อยู่ไลๆ แถบานเมือ
“เห็นๆ”ฮีอลมอามมือที่ี้ไปภูเา
“เราะเินึ้น้วยัน”ีวอนอบ
“ึ้น? มันอยู่ไลาที่นี่มานะ และเรา็ไม่มีรถ” ฮีอลแย้
“รถไฟไ”ีวอนอบแล้ว้มหน้าินบะหมี่่อ
“รถไฟหรอ...ป่ะ ไปเถอะ ัอยาไปเร็วๆแล้วสิ” ฮีอลึมือีวอนแล้ว
ลุึ้น
“เี๋ยว่อนสิ ันยัินบะหมี่ไม่เสร็เลยนะ”ีวอนึมือลับ
“มานี่”ฮีอลหยิบบะหมี่ที่อยู่ในมืออีวอน ึ้นมาแล้วินแทนนหม
อย่ารวเร็ว
“ป่ะ ไปันไ้รึยั”ฮีอลส่ถ้วยบะหมี่เปล่าลับืนให้ีวอน แล้วออ
เินไป่อน
ีวอนมอถ้วยพลาสิ 2 ถ้วยที่อยู่ในมือ ่อนะเินามฮีอลไป
............................................................
.......................................................................
................................................................................
“ฮ้าาาา ถึแล้ว”ฮีอลร้อพอระโลารถไฟไ้
“ยัไม่ถึัหน่อย เรา้อเินึ้นภูเาอีไลนะ” ีวอนแย้
“อื้มๆ ไปันเถอะ” ฮีอลพูแล้วเผลอับมือีวอนเินไป้วยัน
.............................................................
...............................................................................
.........................................................................................
อนนี้ีวอนและฮีอลเินึ้นมาถึบนภูเาแล้ว
“อาาศเย็นสบายีเนอะ”ฮีอลสูอาาศ แล้วนั่ลใ้้นไม้ให่
มอทิวทัศน์รุโลที่อยู่้าล่า ีวอนเินมานั่าม
“นายมาที่นี่บ่อยหรอ”ฮีอลถาม
“อนเล็ๆันมาบ่อยๆ เวลามาที่นี่แล้วะมีวามสุน่ะ ันเลยอยาให้เธอมีวามสุไ”ีวอนอบ
“ันไม่เยสบายใเท่านี้มา่อนเลย อบุนะ”
แล้วฮีอล็ลัวลมาบับไหล่ว้าอีวอน่อนที่ะหลับไป
...................................................................
................................................................................
.........................................................................................
เวลาบ่ายแ่ๆ
“ฮีอลๆๆๆ ื่นไ้แล้ว เราลับันเถอะ ” ีวอนปลุ
“อื้ม”ฮีอลลุึ้น
แล้วทั้ 2 ็เินลเา้วยัน
“โอ๊ย!” ฮีอลสะุ้อนหินล้มล
“ฮีอล! เป็นอะไรมามั้ย” ีวอนรีบเ้ามาูาอฮีอล
ที่หัวเามีแผลเลือึมแไหลเ็มไปหม ที่้อเท้า ้อเท้าแพล
ีวอนรีบเอาผ้าเ็หน้ามาพันแผลให้
“อะไรอนายน่ะ”ฮีอลถามเมื่อีวอนย่อัวล
“ึ้นหลัันสิ”ีวอนบอ ฮีอล่อยๆปีนึ้นหลัอีวอนอย่าทุลั
ทุเล
แล้วีวอน็แบร่าอฮีอลไปนถึบ้านอฮีอล
ความคิดเห็น