เพลงของเธอ...

ลำดับตอนที่ #3 : คำสุดท้าย

"ปอ"
"พี่จะไปฝรั่งเศสแล้ว"
เสียงที่ออกมาจากโทรศัพท์
คำๆนั้นทำผมสั่นเข้าไปในใจ
"หา?"
"จริงดิ?"ผมถามกลับไปอย่างตกใจ
ใครอยากจะไปเชื้อผมบอกตรงผมนึกว่าจะโทรมาล้อเล่นหรืออะไรซะอีก

"จริงสิพี่จะไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนนะ"
"อีก 2 อาทิตย์หน่ะ"พี่เบลล์บอกผ่านโทรศัพท์
"หรอครับ..."
"ดีจังเลยนะครับ"
"ผมยังอยากไปเลย"ผมได้แต่ตอบเสียงสั่นผ่านทางโทรศัพท์

"จ้า.."
"ขอบคุณนะ"
"พี่โทรมาแค่นี้แหละไม่มีอะไรหรอก"
"แค่นี้นะ บ๊ายย บายย"
"ครับ"
"บาย...ครับ"

เพียงแค่สิ้นเสียงโทรศัพท์ลงไป
เหมือนโลกของผมมันจบสิ้นลงไปตรงนั้นเลยทีเดียว
ผมเลือกที่จะมาเรียนภาษาฝรั่งเศสเพียงเพราะอยากอยู่ใกล้
ผู้หญิงที่เป็นที่รัก.............................ก็เท่านั้นเอง

แปะ..............แปะ.......................แปะ.............

ผมเงยหน้ามองขึ้นฟ้า พร้อมกับรอยยิ้ม...
"ฮะ ฮะ ฮะ"
"ช่างรู้ใจจังเลยนะ"ผมพูดบอกมาเบาๆ

ฝนตกลงในบรรยากาศแบบนี้ มันเหมือนกับฟ้าเป็นใจให้ผมเก็บความรู้สึก
ฝนที่ไหลของผ่านใบหน้าของผม น้ำที่ค่อยไหลๆลงไปสู่พื้น
ผมเดินกลับหอพักท่ามกลางฝนที่ตกกระหน่ำ...

.................ให้ตายสิ..............................
................ผมไม่เคยรักวันที่ฝนตกมากขนาดนี้เลย....................


วันรุ่งขึ้นที่โรงเรียน

"ไอปอทำไมมึงตาช้ำๆวะ"
แม็กเพื่อนผมที่เดินมาถามตอนเช้าตอนผมมาโรงเรียน
"เฮ้ย...หรือว่ามึง"
"เล่นเนื้อวะ" แม็กพูดพร้อมทำหน้าอึ้งๆ
ผมได้แค่อึ้งพร้อมเอามือปิดหน้าส่ายหัวกับความคิดไร้สาระของแม็กมัน
"พ่องสิ" ผมได้แต่ตอบเสียงตายเสียงมึนๆอารมณ์

"ไปเข้าแถวไป...จะสายแล้ว"ผมชวนแม็กไปเข้าแถว
ผมมองหันไปรอบๆในแถวห้องผม พร้อมกับแปลกใจที่ไม่เห็นพิมพ์มาเพราะปกติจะไม่มาสายเลย
"พิมพ์ยังไม่มาโรงเรียนหรอ?"
ผมหันหน้าไปแถมแม็ก
แม็กทำหน้าส่ายหัวพร้อมกับตอบผม
"โหยยย...มึง"
"ขนาดแฟนมึง...มึงยังไม่รู้อยู่ไหน"
ผมมองหน้าไอแม็ก
"พ่องสิ"

โชคยังดีที่คาบแรกว่างผมกับเพื่อนๆก็เลยจะบาสกัน
"เฮ้ย ปวดฉี่อะไปเข้าห้องก่อนนะ"ผมบอกกับเพื่อนๆพร้อมวิ่งไปห้องน้ำ
ทางที่จะไปห้องน้ำจะผ่านหน้าโรงเรียนซึ่งขณะผมวิ่งผมเหลือบไปเห็น
พิมพ์...กำลังเดินเข้ามาในโรงเรียน ซึ่งหน้าโรงเรียนมีอาจารย์ฝ่ายปกครองรอจับเด็กสายอยู่

พิมพ์หันมาเจอผมพร้อมยิ้มเหยๆ
แล้วพิมพ์ก็โดนอาจารย์ฝ่ายปกครองด่าซักพักใหญ่ๆ
ผมยืนดูแล้วได้แต่ยิ้มเล็กๆ

แล้วผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
ขณะที่ผมเดินออกมาจากห้องน้ำกลับไปยังสนามบาส
อยู่ๆก็เหมือนมีคนมาพลักคนจากด้านหลัง
"นี่แหนะ"
ผมหันหวับกลับไปพร้อมความแปลกใจ


เห็นภาพที่เบลล์ยืนยิ้มอยู่กับพี่บลู
"อ่าวพี่เบลล์ไม่เรียนหรอครับ"ผมถามไปแบบเขินๆ
"จ้าไม่เรียนจ้า..."พี่เบลล์ตอบกลับด้วยความร่าเริง
"เออ......นี่"
"พี่จะฝรั่งเศสอีก 2อาทิตย์ ไปวันอาทิตย์นะ"
"มาส่งพี่ด้วยล่ะอย่าลืมนะ" พี่เบลล์บอกผมพร้อมกับยิ้มให้
"อ่าครับ"
"ว่าแต่พี่จะไปอยู่เมืองอะไรหรอครับ" ผมถาม
"อยู่ ลียง จ๊ะ" 
"ว้าววว....ฝากซื้อเสื้อบอลทีมลียงหน่อยดิพี่"
"อีบ้า..."พี่เบลลฺ์พูดเสียงสูง
"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ"
"อ๊ะ...พี่ไปก่อนนะ บายนะ" พี่เบลล์เดินไปแล้วหันมาโบกมือบ๊ายบายให้กับผม
ผมก็ได้แต่โบกมือให้กับพี่เบลล์พร้อมยิ้มให้

ผมกำลังจะเดินกลับไปสนามบายก็เจอ พิมพ์เดินเหงื่อยแตกเต็มตัวอยู่มาทางผมพอดี
ผมยืนล้วงทิชชู่ในกระเป๋ารอพิมพ์เดินเข้าใกล้ๆ
"เป็นอะไรล่ะนั่น เหงื่อยแตกหรืออาบน้ำมาน่ะ"
พิมพ์เอาทิชชู่ของผมไปแล้วก็เช็ดหน้าพร้อมหอบแฮ่กๆ..
"ก็อาจารย์น่ะสิ...ให้เดินเป็ดไปกลับตั้งหลายรอบ เหนื่อยเป็นนะเนี้ย"
"นิ...ปอ"
"ไปกินน้ำเป็นเพื่อนหน่อยสิ"
ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วก็พยักหน้าให้
"อืมได้สิ"
ระหว่างกำลังเดินพิมพ์ก็หันหน้ามาคุยกับผม
"แก...เค้าลืมทำการบ้านเลขมา.."
"ขอลอกหน่อยสิ"
"อืม..."
"กระเป๋าอยู่ที่สนามบาสน่ะไปเอาสิ"ผมก็ตอบพิมพ์ไปเรื่อย

ผมกับพิมพ์ก็เดินไปกินน้ำที่โรงอาหารด้วยกันเสร็จแล้วก็เดินไปสนามบาสด้วยกัน

แม็กที่กำลังเล่นบาสหันมาเจอผมพอดี
"นั่นไง...กูว่าแล้วหายไปไหนนานแม่งไปสวีทกับแฟมิลี่มันอีกล่ะ"
ทำให้เพื่อนคนอื่นหันมาหัวเราะกับแม็ก
ผมก็ได้แต่ส่ายหัวกับเพื่อน ไม่รู้มันจะบีบผมไปไหน
ผมก็หยิบหนังสือคณิตศาสตร์ให้พิมพ์
"ขอบคุณนะ"พิมพ์ยิ้มให้กับผม
พิมพ์หยิบหนังสือไปแล้วก็โทรหากลุ่มเพื่อนของเค้า
ผมก็เข้าไปสนามเพื่อที่จะไปเล่นบาสกับเพื่อน

----------------------2อาทิตย์ต่อมา--------------------------------

วันอาทิตย์ เวลา 11.45

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น
ผมที่กำลังหลับเป็นตายในหอ...
ผมหัวเสียมากเลยที่ใครก็ไม่รู้โทรมาขัดจังหวะการตอนของผม

"ฮัลโหละ"ผมงัวเงาขึ้นมารับโทรศัพท์ด้วยความไม่สบอารมณ์
"นิ...เธอ"
"ใจร้ายจังนะ"
ปลายเสียงโทรศัพท์ที่โทรมาคือพี่เบลล์
"หา...พี่เบลล์โทรมามีอะไรหรอครับ?"
ผมถามกลับมางงๆ...

"ไม่อะไรหรอก อยากฟังเสียงคนใจร้ายน่ะ"
"พี่จะไปฝรั่งเศสแล้ว น้องรหัสไม่คิดจะมาส่งเลยนะ"
เสียงพี่เบลล์พูดเหมือนจะประชดนิดๆ

"อ่าวว...พี่จะไปวันไหนอ่ะ แล้วจะไปส่งผมลืมแล้วซะด้วย" ผมตอบกลับ

"ไม่ต้องแล้วล่ะ ตอนนี้พี่อยู่สนามบินแล้ว...จะขึ้นเครื่องอีก 2 ชั่วโมงไม่ต้องมาแล้วล่ะ"
"งอลนะเนี้ย เรื่องของพี่นี่ไม่ต้องจำหรอกลืมไปเหอะ..."
เสียงพี่เบลล์เหมือนจะงอนและประชดนิดหน่อย 
ทำให้ผมซีดขึ้นในทันใด..
(ชิบหายล่ะ)
(ลืมได้ไงวะเนี้ย)
"เอ่อ.....พี่เบลล์" ผมเอ่ยเสียงอ่อย
"ผมขอโท๊ดดดดดดดดดดดดดดดด..."

"จ้าไม่เป็นอะไรหรอกพี่ไม่ถือ.."
ถึงแม้พี่จะบอกไม่ถือแต่เสียงพี่ทางโทรศัพท์ผมไม่คิดว่างั้นนะ...

"ฮะ ฮะ ฮะ"
"พี่เบลล์ไปอยู่นู้นอย่าไปหลงหนุ่มฝรั่งเศสนี่นู้นละครับ"
ผมชวนคุยเรื่องฮาๆเปลี่ยนอารมณ์
"ไม่หรอก...."
"แต่...ก็ไม่แน่นะ" ผมเบลล์ตอบกลับมาด้วยอามณ์ขัน

"หา...?" ผมอึ้งกับคำตอบ
"พี่ชอบผู้ชายเล่นดนตรีได้นะ พี่ว่ามันโรแมนติกดี"

"หรอ...ครับ..."
"เอางี้มั้ยพี่...."
"พอพี่เบลล์กลับมา ก็มาดูวงผมเล่นดนตรีในวันงานโรงเรียนมั้ยล่ะ" ผมตอบกลับไปแบบขำๆ

"เอาสิ..."
"พี่จะรอนะ..." พี่เบลล์ตอบกลับมา

มันทำให้ผมเริ่มมีกำลังใจมากขึ้น

"อ๊ะ...พ่อเรียกล่ะ แค่นี้ก่อนนะ"
"ครับ...โชคดีนะครับ Auvoir" ผมตอบกลับครั้งสุดท้ายก่อนวางสาย

ถึงแม้วันนี้เป็นต้นไปผมจะไม่ได้อยู่กับเธอผู้เป็นที่รัก แต่ผมก็ได้รู้แล้วล่ะว่าพรุ่งนี้ของผม...จะเป็นยังไง
เพื่อเธอที่รัก และวันพรุ่งนี้ของผม
ผมเคยคิดว่าวันที่ไม่มีเธอผมจะเป็นยังไง
แต่ผม.....
มีเป้าหมายใหม่ในชีวิตของผมแล้ว
วันพรุ่งนี้ที่ผมรอเธอ...
ดนตรีที่ผมจะทำเพื่อเธอ...
รอเพื่อซักวันที่เธอจะมา...