คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไปบ้านเพื่อน
ที่หน้าโรพยาบาล
หลัาที่หมออนุาิให้อมทัพลับบ้านไปพัผ่อนไ้ นาวา็รีบเ้าไปออมทัพ และวนอมทัพไปทาน้าวที่บ้านอัวเอ โยอ้าว่า พ่อแม่อัวเอิถึอมทัพมาเลย อมทัพ็เลยยอมล ถึแม้อมทัพะยัเพลีย ๆ อยู่มา็าม
และารไปเยี่ยมบ้านนาวารั้นี้ มีเพียอมทัพนเียวเท่านั้นที่ไปับนาวา เพราะนอื่นิธุระ สายล็ิทำานพิเศษ ส่วนรถถั็้อรีบลับไปูแลพ่อที่าบอ
ที่บ้านอนาวา
เมื่ออมทัพมาถึบ้านอนาวา พ่อับแม่อนาวา็รีบออมา้อนรับอมทัพ เพราะพ่อแม่อนาวาเอ็นูอมทัพมา โยเพาะแม่อนาวา รัอมทัพมา นเยเอ่ยปาอร้อให้อมทัพมาพัอยู่ที่บ้านับนาวาะเลย แ่อมทัพอยปิเสธอยู่เรื่อยไป และอมทัพเอ็รู้ีว่า พ่อแม่อนาวานั้นเอ็นูัวเอมา ๆ นบารั้นาวาถึับน้อยใไปเลย
เหมือนในะนี้ แม่อนาวารีบโผเ้าไปสามออมทัพ ้วยวามีในออหน้าออา โยไม่สนใที่ะถามนาวาลูอัวเอเลยว่า เหนื่อยไหม หิวไหม
และนาวา็อนอีามเย โยนาวาร้อถามแม่อัวเอว่า
"แม่รับ? ทำไมไม่อนาวาบ้าล่ะ นาวาเป็นลูแม่นะรับ ส่วนอมทัพ... เป็นแ่เพื่อนอลูแม่รับ"
"นาวา? แม่็อนาวาอยู่เป็นประำ แ่อมทัพ แม่ไม่่อยไ้มีโอาสอบ่อย ๆ แบบนี้นี่ นาน ๆ อมทัพะมาบ้านเราสัรั้ แม่็เลยอยาอ เพราะแม่ิถึ"
"แม่? นาวาน้อยในะรับ แม่ทำอย่าับอมทัพเป็นลูในไส้อแม่อย่านั้นแหละ"
"หืมม... เ้านาวาี้อิา พูอะไรแบบนั้น? หืม... อมทัพเป็นเพื่อนลู ็เหมือนเป็นลูอแม่อีนเหมือนันนั่นแหละ แ่ถ้าเิว่าอมทัพเป็นลูอแม่ริ ๆ ็ีสินะ"
"แม่รับ? เลิมโนไ้แล้วรับ? "
"เอ... เ้านาวา ูพูับแม่เ้าสิ เี๋ยวแม่ีสัทีีไหม หืม... ไปเถอะ พาอมทัพเ้าบ้านันไ้แล้ว แแร ร้อน"
"รับแม่"
นาวาวนอมทัพเ้าบ้าน และนาวา็พาอมทัพไปนัู่ทีวีรอพ่อับแม่ ไม่นานพ่ออนาวา็เินถือถานมเ้ามาในห้อนั่เล่น แล้วพ่ออนาวา็ถามอมทัพว่า
"เห็นนาวาบอว่าอมทัพไม่สบาย เป็นอะไรมารึเปล่าลู? "
"เอ่อ... เปล่ารับ ไม่ไ้เป็นอะไรมา"
"อืม... ีแล้วล่ะ แล้วพ่อออมทัพเป็นไบ้า พ่อสบายีใ่ไหม? "
"รับ... พ่อสบายีและมีวามสุอยู่ับเมียน้อยนใหม่อพ่อเหมือนเิมนั่นแหละรับ"
"อมทัพ? อย่าไปน้อยใพ่อเาเลยนะลู ปล่อยให้พ่อเาหาวามสุใส่ัวเถอะ พ่อเาอายุเยอะแล้ว"
"รับ"
"อ้อ... นี่มาทานนมร่อนมา แม่เาทำสุฝีมือเพื่อ้อนรับอมทัพเลยนะ ลอิมูสิ อร่อยมานะ อโปรเ้านาวามันเลยล่ะ"
"รับ... อบุรับ"
พ่ออนาวารีบัานั่อมให้นาวาและอมทัพ เพื่อทานนมรฝีมือแม่ และอนนี้ทั้นาวาและอมทัพ็ทานนมรันอย่าอร่อยเลย แ่ไม่นานทุน็ไ้ยินเสียรถวิ่เ้ามาอหน้าบ้าน นาวาึอาสาออไปูเอ
สัพันาวา็เินเ้าบ้านมาพร้อมับรถถั ึ่รถถัถือ้าวอเ็มไม้เ็มมือเินามนาวาเ้ามาในบ้าน แล้วรถถั็ยื่นถุมามายให้ับพ่ออนาวา และไหว้สวัสีอย่านอบน้อม่อนะบอพ่อนาวาว่า
"สวัสีรับุพ่ออนาวา ผมรถถันะรับ เป็นเพื่อนลุ่มเียวันับนาวา และนี่อฝารับ? ไ้ยินว่าพ่อับแม่อนาวาอบทานเ้มา ๆ ผม็เลยทำมาฝารับ"
"อ้อ... อบุมาเลยนะลู นี่ลูทำเอหมเลยเหรอ"
"รับ"
"ถ้าั้นนัุ่ยับนาวา อมทัพ ไป่อนนะลู? พ่อะไป่วยแม่เาหน่อย แม่เาำลั่วยแม่บ้านเรียมอาหารอยู่ เี๋ยวพ่อะไปบอแม่ว่าเพื่อนนาวามา แม่เาะไ้ัานเพิ่มให้อีุ ามสบายนะลูนะ"
"รับ... อบุรับ"
พ่ออนาวาอัวไป่วยภรรยาัอาหาร เพื่อ้อนรับเพื่อนอลูาย หลัานั้น รถถั็หันไปทัอมทัพทันทีว่า
"อมทัพ? นายีึ้นแล้วใ่ไหม? "
"รับ... ีึ้นแล้ว แล้วรถถัมายัไรับ? รถถับอว่าะลับไปูแลพ่อไม่ใ่เหรอ? "
"อ๋อ... ็ลับไปแล้วไ แล้วัน็เลยอพ่อออมาหาพวนายน่ะ "
"แล้วรถถัรู้ับ้านอนาวาไ้ยัไรับ? รถถัเยมาเหรอ? "
"เปล่า... ไม่เยมาหรอ ือันไปสืบมาน่ะ ็เลยรู้... แล้ว็ให้นับแท๊ี่พามาอีที"
"รถถั? ุเป็นนที่มีวามพยายามีมาเลยนะรับ นาบ้านนาวาอยู่ไลาบ้านุนานี้ ยัามมาถู"
"อ๋อ... อืม.... ็ธรรมาแหละ อะไรที่รถถัอยารู้ รถถั้อรู้ให้ไ้"
"..."
เมื่อไ้ฟัำอบ ทำให้อมทัพอน้อยใไม่ไ้ อมทัพเลยหันไปูทีวี่อ โยไม่ถามอะไรรถถัอี และรถถั็หันไปวนนาวาุยเรื่อนั้นเรื่อนี้ที รถถัุยเรื่อลเ่มานนาวาหัวเราะเสียัไม่หยุ ูแล้วเหมือนพวเาำลัมีวามสุ ส่วนอมทัพเหมือนลายเป็นส่วนเินไปเลย เพราะอมทัพไม่รู้สึลเลย
เวลาผ่านไปประมารึ่ั่วโม พ่ออนาวา็มาามทุนไปทาน้าว
บรรยาาศบนโ๊ะอาหารบ้านนาวา
เมื่อทุนมาพร้อมแล้ว พ่ออนาวา็วนทุนให้ทานไ้ามสบายเลย ันั้นทุนึ่าน่าทาน ะมีเพียรถถัที่วนนนั้นนนีุ้ยไป้วยในะทานอาหาร สร้าเสียหัวเราะให้ับทุน ยเว้นอมทัพที่ไม่่อยะอินับบทสนทนาอรถถัเท่าไหร่
และในระหว่าที่อมทัพำลัเอื้อมมือไปัหมูทอ อมทัพ็มือนับรถถัพอี เพราะรถถั็ำลัะัเหมือนัน อมทัพเลยรีบถอยมือออมา และบอรถถัว่า
"อโทษรับ? เิรถถั่อนเลยรับ? "
"อบุนะ"
"อืม... ไม่เป็นไร"
อมทัพยอมเสียสละให้รถถัไ้ั่อน เพราะอมทัพรู้ว่ารถถัอบหมูทออยู่แล้ว ริ ๆ อมทัพอยาะัให้รถถั้วย้ำ แ่เพราะว่าที่นี่ไม่ใ่บ้านออมทัพ อมทัพเลยไม่อยาทำเพราะเรใเ้าอบ้าน
แ่สิ่ที่เหนือวามาหมายออมทัพือ เมื่อรถถััหมูทอแล้ว แทนที่รถถัะินเอ แ่ไม่ใ่ เพราะที่รถถัั รถถััให้นาวา นาวาเอ็ใเล็น้อย แ่็บอรถถัามมารยาทว่า "อบุนะ"
เมื่ออมทัพเห็นภาพบาาบาใ อมทัพ็รวบ้อนและ่อม แล้วอมทัพ็บอแม่อนาวาว่า
"แม่รับ? อาหารมื้อนี้อร่อยมาเลยรับ อบุมานะรับ"
"อ้าว... อร่อยแล้วทำไมไม่ทาน่อล่ะลู? "
"ือ... ผมอิ่มแล้วรับ"
"ทำไมทานน้อยัลู? เป็นอะไรรึเปล่า? "
"อ้อ... เปล่า ๆ รับ ไม่ไ้เป็นอะไร เพียแ่ผมไม่่อยหิวน่ะรับ"
"เฮ่ย... แม่อุส่าห์ ลมือทำเอสุฝีมือเลย เพราะแม่รู้ว่าอมทัพะมาทานอาหาร้วย"
"้ออโทษุแม่มา ๆ เลยนะรับ พอีเมื่อี้ผมทานนมรเยอะไปหน่อย ็เลยยัอิ่มอยู่น่ะรับ"
"อ้อ... ริ้วย ที่แท้เป็นเพราะแม่เผลอเอานมไปเสริฟ่อนนี่เอ"
"เอ่อ... ถ้าั้น.... ผมอัวออไปนั่ที่สวนหลับ้านไ้ไหมรับ พอีผมรู้สึปวหัวนิหน่อยน่ะรับ"
"อ้อ... อืม... ไปเถอะลู ไม่เป็นไรหรอ "
"อบุรับ"
อมทัพลุออาโ๊ะอาหาร่อนเ้าอบ้าน ถึแม้ะูเสียมารยาท แ่อมทัพ็ไม่อยาะทนนัู่รถถััอาหารให้นาวาอยู่แบบนั้น อมทัพเินออไปนั่ที่ม้าหินอ่อนหลับ้านอนาวา แล้วอมทัพ็ล้วเอาบุหรี่ึ้นมาสูบ เพื่อรอให้นาวาไปส่ที่บ้าน
แ่ยัไม่ถึห้านาที รถถั็เินออมาหาอมทัพ แล้วรถถั็ึบุหรี่ออามือออมทัพ แล้วว้าทิ้ พร้อมับ่อว่าอมทัพว่า
"อมทัพ? ไหนนายบอว่า... หมอห้ามไม่ให้นายสูบบุหรี่ไม่ใ่เหรอ? แล้วนี่อะไร? ทำไมนายยัสูบอยู่? ห๊ะ"
"มันเรื่ออผมรับ"
"อมทัพ? นายเป็นอะไรไป? ทำไมนายไม่เหมือนนายเลย? "
"เปล่า... ผมไม่ไ้เป็นอะไร แล้วุล่ะ? ทาน้าวอิ่มแล้วเหรอ? ทำไมถึออมาแบบนี้? เสียมารยาทรู้ไหม? "
"้อออ... ยัไม่อิ่มหรอ"
"ยัไม่อิ่ม? แล้วุลุออมาทำไม? "
"้อออออ.... ันไ้ยินนายบอว่าปวหัว เลยเป็นห่วนาย ็เลยามออมาูว่าเป็นอะไรรึเปล่า"
"อบุ... แ่ผมไม่เป็นไร ุลับเ้าไปทำหน้าที่... ที่โ๊ะอาหารอุ่อเถอะ"
"อมทัพ? นายพูเรื่ออะไร? หน้าที่อะไร? "
"้ออออ... หน้าที่ัอาหารให้นาวาไ? ุลุออมาแบบนี้ แล้วใระเป็นนัอาหารให้นาวาล่ะ"
"นี่นายพูประเหรอ? "
"เปล่า"
"??? "
อมทัพพูเสร็ อมทัพ็เินหนีรถถัออไปหน้าบ้าน ไปนั่รอนาวาที่หน้าบ้าน่อ โยมีรถถัเินามอมทัพไปห่า ๆ อย่าไม่เ้าใว่า อมทัพเป็นอะไรไป ทำไมูหุหิั
----------------------------------------------------------------------------------
sundog
ความคิดเห็น