ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เป็นชู้โดยไม่รู้ตัว
[ฟ้าราม]
ผมไม่รู้เลยว่าัวเอหลับไปนานเท่าไหร่ แ่ผมื่นึ้นมาอีรั้เพราะผมรู้สึหนัที่บริเวหน้าออผมล้ายับมีใรสันมานอนทับอยู่ และพอผมลืมาึ้น ผม็เห็นหมอเรียวำลันอนหลับาพริ้มอยู่บนัวอผมริ ๆ
ผม้อมอูใบหน้าที่อิโรยอหมอเรียว้วยวามรู้สึผิ เพราะผมเห็นรอยแบนสอแ้มอเา ึ่ผมเป็นนสร้ามันึ้นมา้วยสอมืออผมเอ านั้นผม็มอามมือและแนอเาที่มีรอยบาแผลี่วนเล็ ๆ าเศษระเ็มไปทั่วมือและแนนแทบะไม่มีที่ว่าเลย แถมยัมีราบเลือที่ยัแห้สนิทแล้วิอยู่ เนื่อายัไม่ไ้ล้าแผล
ผม่อย ๆ เอื้อมมือที่สั่นเทาไปประอแ้มอหมอเรียวให้เิึ้นเล็น้อย แล้วผม็บอเาเบา ๆ อย่าสำนึผิว่า...อโทษที่ทำร้ายุ ผมอโทษ ผมไม่รู้ว่าทำไมผม้อโมโหนานี้้วย ผมไม่เ้าใัวเอริ ๆ ว่าทำไมผม้ออบหาเรื่อุนัทั้ ๆ ที่ผม็ไม่ไ้เลียุเลยแม้แ่น้อย ผมอโทษ
ในะที่ผมำลัเอ่ยำอโทษหมอเรียวออมาเบา ๆ ผม็เห็นหมอเรียว่อย ๆ ลืมาึ้น แล้วผม็เห็นน้ำาอเาเอ่อลอเบ้าออมาเล็น้อย่อนที่เาะเอื้อมมืออเาึ้นมาุมมืออผมแนบไว้ับแ้มอเา และบอับผม้วยำพูที่ทำให้ผมรู้สึผิมาว่าเิมว่า
"ผมไม่โรธุหรอรับ ถึุะอบหาเรื่อผม ผม็ไม่มีวันโรธุ ผมมีแ่วามห่วใยที่มีให้ับุ ผมมีแ่วามหวัีที่อยาะมอบให้ับุเสมอรับ ไม่้ออโทษผมหรอรับ ไม่้อรู้สึผิ เพราะผมไม่เป็นไรรับ"
เมื่อผมไ้ฟัเหุผลที่หมอเรียวพูมา ผม็รู้สึว่าผมุ้นเยับเาเหลือเิน ผมรู้สึว่าผมเยรู้ัเามา่อน ผมรู้สึว่าผมเยไ้ยินำพูเหล่านี้าเามา่อนหน้านี้ แ่ผม็ำไม่ไ้อยู่ีว่าผมเยไ้ยินอนไหน เมื่อไหร่ ผมรู้เพียแ่ว่าผมอบบรรยาาศแบบนี้ั แบบที่ผมับหมอเรียวนอนอันอยู่บนเียแบบนี้
ผมอระับหมอเรียวเ้ามาหาผมเพื่อให้ร่าายอเราแนบสนิทันมาึ้น านั้นผม็เยาอเาึ้นมา แล้วผม็ถามเาว่า
"ทำไมผมรู้สึว่าเราเยนอนอันแบบนี้มา่อน ผมรู้สึว่าเราเยนอนอันอยู่บนเียแบบนี้ ที่บ้านหลันี้ ที่ห้อนี้ แ่ผมไม่รู้ว่าใุ่หรือเปล่า บอผมไ้ไหมว่าทำไมผม้อรู้สึแบบนี้"
"พี่ฟ้าราม? ที่พี่รู้สึแบบนั้นเพราะเราเยนอนอันแบบนี้มา่อนรับ เราเยนอน้วยันที่บ้านหลันี้ ที่ห้อนี้ ที่เียนี้้วยันรับ พี่ฟ้ารามำไ้บ้าหรือเปล่ารับ พี่เริ่มะำผมไ้แล้วใ่ไหมรับ?"
"ผมำุไม่ไ้หรอ ผมแ่รู้สึว่าผมุ้นเยับอ้อมออุ มันุ้นมา แล้วผม็ุ้นเยับลิ่นน้ำหอมอุมา"
อุ๊บ...หมอเรียวพลิัวอเาึ้นมาร่อมผม แล้วหมอเรียว็รีบประบปาูบผมอย่ารวเร็ว ส่วนผม็ปล่อยให้หมอเรียวูบผมไ้ามใ เพราะผมยัใับารระทำที่าไม่ถึอเาอยู่
หมอเรียวไม่มีทีท่าว่าะหยุารระทำอเาเลย เาูบผมลึและเนิ่นนานมานผมเริ่มเลิ้มและล้อยามูบที่เื้อเิอเา และเมื่อเาใยั่วยวนผม ผม็ไม่สามารถวบุมอารม์อัวเอไ้อี่อไป ผมรีบพลิัวึ้นมา้านบนแล้วผม็ัารหมอเรียวลบนเีย และถอเสื้อผ้าอเาออหมทุิ้น ่อนที่ผมะัารถอเสื้อผ้าอัวเอออนไม่เหลือสัิ้นเหมือนัน
ถึแม้ผมะถอเสื้อผ้าอหมอเรียวและผมอออย่าใเย็น แ่หมอเรียว็ไม่มีทีท่าว่าะปิเสธผมเลย เา็ยันอนให้ท่าผมอยู่ที่เิม ผมึ้มลไปูบเาอย่าร้อนแรเหมือนอารม์อผมที่ำลัุเือทวีูึ้นเรื่อย ๆ นเหนือารวบุม านั้นพวเรา็ผลัันูบันนเราไ้เสียันในที่สุ
---าั---
หลัาที่ผมับหมอเรียวไ้เสียันไปหนึ่รอบ ผม็ว้าเอวอหมอเรียวเ้ามาอไว้ แล้วผม็้มลไปหอมแ้มอเาอย่าหลใหล ่อนที่ผมะระิบถามเาออมา้วยวามสสัย
"หมอเรียว? ุ? ุ...ที่ผ่านมาุยัไม่เย...ทำเรื่ออย่าว่าับใรเลยเหรอ?"
"ยัรับ...ั้แ่เิมาผม...ผมเพิ่ะเยมีเพศสัมพันธ์ับุเป็นรั้แรรับ"
หมอเรียวุหน้าอเาลับอที่ยัเปลือยเปล่าอผม้วยท่าทาเอียอาย และพอผมไ้รับารยืนยันาเาว่าผมือนแรอเา็ทำให้ผมยิ้มออมานเียวเหมือนนบ้า เพราะผมรู้สึมีวามสุอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อนเลย านั้นผม็ถามหมอเรียว่อว่า
"แล้วับนายน้อยล่ะ? เอ่อ...ือผมหมายถึับธารา ุบับธารามาหลายเือนแล้ว แล้วุไม่เยมีอะไรับธาราเลยเหรอ?"
"ผมไม่เยมีอะไรับุธารารับ ไม่เยแม้แู่บ และอีอย่าผม็ไม่ไ้รัุธารา้วยรับ"
"แล้วับผมล่ะ? ทำไมุถึล้าูบผมทั้ ๆ ที่เราไม่เยบันมา่อน แล้ว็ไม่เยูบันมา่อน้วย"
"เอ่อ...ะเป็นเพราะว่าผม...ผมรัุ...มั้รับ แล้ว...ุฟ้ารามล่ะรับ รู้สึอะไรับผมบ้าไหมรับหลัาที่เรา เอ่อ... มีอะไรันแล้ว"
"ผม ือว่าผม ผม..."
ปั๊!!! ผมำลัะบอหมอเรียวว่าผมอเวลาหน่อยนะ เพราะมันยัเร็วเินไปที่ผมะบอว่ารัเา เนื่อาเราเพิ่ะเยมีอะไรเป็นรั้แร ถึผมะ่อน้าอบารมีอะไรับเาและถูใลีลาอเามา แ่ผม็อยาที่ะมั่นใ่อนะเอ่ยำว่ารัออไป แ่ผมยัพูไม่บประโยเลย ผม็ไ้ยินเสียนผลัประูห้ออผมเ้ามาเสียัลั่น
ผมับหมอเรียวรีบผละออาัน โยที่ผมับหมอเรียวว้าผ้าห่มนละ้าไปปปิร่าายเปลือยเปล่าอัวเอเอาไว้ ผมมอไปที่ประูห้อ้วยวามใ แล้วผม็เห็นน้าอรับธาราอยู่ที่หน้าประูห้อ และท่าทาอพวเาูไม่พอใมา โยเพาะธารา
ผมเห็นธาราำหมัอเาแน่น่อนที่เาะเินเ้ามาที่เียอผม และถอเสื้อลุมอเาออมาใส่ให้ับหมอเรียว แล้วธารา็่อย ๆ พยุหมอเรียวให้ลุึ้นาเียนอนอผม านั้นธารา็โอบไหล่อหมอเรียวเอาไว้ล้ายำลัหึหวสุี
ธาราใ้มืออี้าอเา้มลไปเ็บเสื้อผ้าอผมึ้นมา แล้วเา็ปาเสื้อผ้าใส่หน้าอผม พรึบ...และาม้วยเสียะอออมาอย่ามีอารม์ว่า
"ทำแบบนี้ทำไม? นายทำแบบนี้ทำไมฟ้าราม!!! นาย็รู้ว่าันับหมอเรียวเป็นอะไรัน แล้วนายทำแบบนี้ทำไม นาย้อารที่แย่ทุอย่าไปาันใ่ไหม? เท่าที่เป็นอยู่ทุวันนี้นายยัไม่พอใอีเหรอ? นายยั้อารอะไรอีห๊ะ? ั้แ่เิมาันเสียสละให้นายไ้ทุอย่าเพราะันิว่านายเป็นพี่ ันิว่านายวระไ้รับโอาสมาว่าัน ันึยอมนายทุอย่า แล้วนายล่ะ นายเยิว่าันเป็นน้อบ้าไหมห๊ะ? นายล้าแะ้อแม้ระทั่นที่ันรัที่สุอย่าหมอเรียว นายทำแบบนี้ทำไม นายทำแบบนี้ไ้ยัไห๊ะ? "
"นายน้อย พี่อโทษ ฟัพี่่อนนะ พี่อโทษ พี่ไม่ไ้ั้ใให้มันเป็นแบบนี้เลย พี่อโทษ"
"อโทษเหรอ? ำว่าอโทษอนายมันไม่มีประโยน์อะไรับันอี่อไปแล้ว เพราะนายมันมั่าย เห็นแ่ัว นายล้าแย่แม้ระทั่นรัอัน นายมันไม่่าอะไรับู้เลย นายมันไอ้นวยโอาส ันะไม่มีวันให้อภัยนายอีแล้ว ฟ้ารามั้แ่วันนี้เป็น้นไปันับนายาัน เราะไม่มีอะไรเี่ยว้อันอี่อไป ันะไม่อยู่ที่นี่ ันะออาบ้านนี้ ันะไปอยู่ที่โรแรม"
"นายน้อย?"
ผมรู้สึผิและสับสนมาเมื่อผม้อมาเอับสถานาร์ที่น่าอึอัแบบนี้ ผมไม่วรเลยริ ๆ ผมไม่วรเผลอัวเผลอใทำร้ายิใอธาราเลยริ ๆ และนระทั่อนนี้ผมยัไม่รู้เลยว่าผมะอบธาราว่ายัไี แล้วผม็รีบหยิบเสื้อผ้าอผมมาใส่ให้เรียบร้อย านั้นผม็มอสบาับหมอเรียวที่ยืนน้ำาลอมอผมอยู่้า ๆ ธารา
ผมมอสบาอหมอเรียวเพื่อที่ะเ็บภาพอเาเอาไว้ให้ไ้มาที่สุ านั้นผม็ัสินใลุึ้นาเียนอนอผม แล้วผม็เินเ้าไปหาธาราับหมอเรียว และบอธาราว่า
"ธารา? ันับหมอเรียวยัไม่ไ้มีอะไรันอย่าที่นายิหรอ นายเ้าใผิแล้วล่ะ"
"ไม่ไ้มีอะไรันแล้วนี่มันอะไร ทำไมนายับหมอเรียวถึไ้ถอเสื้อผ้านอนอยู่ใ้ผ้าห่มผืนเียวันแบบนี้"
"เพราะหมอเรียวเมามานไม่ไ้สิ แล้วหมอเรียว็ถอเสื้อผ้าและึ้นมานอนบนเียอัน แ่ันไม่รู้เรื่อเลยนะ และมัน็เลยลายเป็นอย่าที่นายเห็นไ แ่ันับเายัไม่ไ้มีอะไรันริ ๆ นะ"
"นายพูริเหรอ?"
"ริสิ ถึันับเาะนอนอยู่บนเียเียวัน แ่เรา็่าน่านอน เราไม่ไ้แะ้อันเลย้วย้ำ และอีอย่าัน็ไม่ไ้รู้สึอะไรับเาสันิเลย แล้วทำไมัน้อทำแบบนั้นับเา้วยล่ะ"
"เอ่อ...ริเหรอ?"
"อืม"
ผมัสินใโหธาราออไป เพราะผมไม่อยาให้ธาราเสียใและผมไม่อยาให้ธาราออาบ้านไปอยู่โรแรมเพียลำพั และธารา็ูเหมือนะเื่อำโหอผม เพราะผมเห็นเาหันไปยิ้มให้ับหมอเรียว แล้วเา็ว้าหมอเรียวเ้าไปอ และรีบ้มลไปเ็บเสื้อผ้าอหมอเรียวึ้นมาให้หมอเรียวใส่นเสร็
านั้นผม็เห็นหมอเรียวร้อไห้ออมาเียบ ๆ ่อนที่เาะเยหน้าึ้นมา้อหน้าผม และบหน้าผมอีรั้ เพี๊ยะ!!! แล้วเา็เินเ้ามาระาอเสื้ออผม และพูับผมเบา ๆ ว่า
"ลา่อนนะรับู้รั"
หมอเรียวลายมือออาอเสื้ออผม แล้วเา็ยมืออี้าึ้นมาเ็น้ำาอเาออนแห้สนิท านั้นเา็หันลับไปล้อแนอธารา และพูับธาราว่า...เราไปันเถอะรับุธารา
*****
Sundog
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น