ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เกลียดไม่ลง
[เรียว]
ผมยัยืนยันว่าผมะไม่ยอมราบอโทษอรอุมาอย่าที่ฟ้าราม้อาร และเรื่อนี้็ทำให้ฟ้ารามโรธมาเพระพอเาไ้ยินผมบอว่าะไม่ยอมทำามที่เา้อาร เา็เินเ้ามาหาผมและไหล่บัับให้ผมนัุ่เ่าล่อหน้าอรอุมา แล้วเา็ถามย้ำับผมอีรั้
"ราบเท้าอโทษน้าอรอผมเี๋ยวนี้!!!"
"ผมไม่ทำรับ!!!"
"ไม่ทำอย่านั้นเหรอ?"
ฟ้ารามเินเ้ามาระาแนอผมให้ลุึ้น แล้วเาใ้มืออี้าอเายึ้นมาบีบออผมไว้นผมเหมือนะาอาาศหายใ แ่อรอุมา็รีบทำทีเป็นเ็นวีแร์เ้ามาห้าม
"ฟ้าราม? พอเถอะลู ปล่อยเรียวเาไปเถอะลู น้าไม่เป็นไรหรอ ไม่้อให้เาอโทษน้า็ไ้๊ะ น้าไม่โรธและน้า็ให้อภัยเรียวเาแล้วล่ะ"
"แ่เาทำให้น้าอร้อลายเป็นนพิารนะรับ แล้วน้าอระให้ผมปล่อยนเลวแบบนี้ไป่าย ๆ เหรอรับ ่ายไปมั้รับ"
"แ่ถึเรียวเาะทำร้ายน้า น้า็ไม่โรธอะไรเาหรอลู เื่อน้าเถอะนะฟ้าราม ปล่อยเาไปเถอะ"
"ไม่รับ เพราะมัน่ายไปสำหรับนมั่ายอย่าเา ถ้าน้าอรไม่้อารำอโทษาเา เี๋ยวผมะทำให้เาสำนึผิเอรับ"
"ฟ้าราม???"
ฟ้ารามลาผมออาห้อออรอุมามานถึานบันไ แล้วฟ้าราม็รวบมืออผมไปไว้ไว้้านหลัและทำท่าทาเหมือนะผลัผมลบันไ ส่วนผม ผมรู้สึลัวึ้นมานสั่นไปทั้ัวแล้วผม็หลับาลเพื่อ่มวามลัวอัวเอเอาไว้ให้ไ้มาที่สุ านั้นฟ้าราม็ระิบถามผม
"ลัวเหรอ?"
"ไม่! ผมไม่ไ้ลัว"
"หึ! ถ้าไม่ไ้ลัว็ามมานี่เลย"
"ุะพาผมไปไหนรับ?"
"็ะพาไปละลายพฤิรรมไล่ะ"
ผลั!!! ุ๊บ!!! ปั้!!! ฟ้ารามุระาลาผมเ้าไปในห้ออเา แล้วเา็ผลัผมลบนเียและามึ้นมานอนทับผมทันที านั้นฟ้าราม็้มลมาูบผมโยไม่พูพร่ำอะไรเลย ส่วนผม็พยายามเอาัวรอโยารัปาอฟ้ารามนฟ้าราม้อถอนูบที่ป่าเถื่อนอเาออไป แล้วผม็บหน้าฟ้ารามหนึ่รั้ เพี๊ยะ...
ผมใ้ัหวะที่ฟ้ารามำลัใและเ็บอยู่ผลัเาออาัวผม แล้วผม็รีบลุึ้นาเียและวิ่ไปที่ประู แ่ฟ้าราม็ามมาว้าผมไว้ทัน แล้วเา็ับผมเหวี่ยใสู่้โว์ ผลั๊! ุ๊บ! เพล้! โอ้ย! นระู้โว์แและลมาบาเท้าอผม
ผมรีบเอื้อมมือไปุมเท้าอผมเอาไว้เพื่อห้ามเลือ แล้วผม็ไ้ยินฟ้ารามถามผม้วยน้ำเสียที่แสนเย็นา
"หึ!!! ล้มแ่นี้ทำเป็นสำออย ทำไมไม่ลุึ้นล่ะ? หรือว่าพิารไปแล้ว...เอาวีแร์ไหมรับ?"
ผม่อย ๆ เยหน้าึ้นและมอสบาับฟ้าราม ึ่ฟ้ารามเอ็ำลั้อมอมาที่ผมล้ายับำลัเยาะเย้ยผมอยู่ แ่ผมลับรู้สึเสียวามรู้สึมาับสิ่ที่ฟ้ารามทำับผมนผม้อถามเาออไปว่า
"ฟ้าราม? ุำผมไม่ไ้สันิเลยเหรอ? ุำไม่ไ้เลยเหรอว่าเมื่อ่อนเราเยรัันนาไหนน่ะ"
"ำอะไร? พูเรื่ออะไร? ำลัเรียร้อวามสนใหรือไ?"
"ุเยสสัยไหมว่าทำไมผม้ออยามอแยุอยู่แบบนี้ ุไม่เยสสัยสันิเลยเหรอว่าทำไมผม้อยอมุนานี้ ทั้ ๆ ทีุ่็ไม่เยสนใใยีผม้วย้ำ ุเยิที่ะถามผมบ้าไหมว่าผมทำแบบนี้เพราะอะไร?"
"หึ!!! ผมเยสสัยแ่ผมไม่อยาถาม เพราะผมรู้ำอบีอยู่แล้ว"
"ุรู้อะไรรับ? ลอบอผมหน่อยสิว่าุรู้อะไรเี่ยวับผมบ้า?"
"็รู้ว่าทีุ่อยวิ่ามผม เพราะุอยานอนับผมไ"
เพี๊ยะ!!! หลัาที่ผมไ้ยินฟ้ารามบอว่าผมอยานอนับเา ผม็บเาไปอีหนึ่ที เพราะผมทนไม่ไ้ที่ฟ้ารามอบพูาูถูผมอยู่แบบนี้ทั้ ๆ ที่เมื่อ่อนฟ้ารามเป็นผู้ายที่อบอุ่นและอ่อนโยน แ่อนนี้เาไม่เหมือนเิมอี่อไปแล้ว และพอผมบเา เา็ระาไหล่ผมเ้าไปหาเานัวอผมับเาแนบิัน านั้นเา็ูบผมอย่ารุนแรไร้วามปราีอีรั้
และรั้นี้เาไม่ยอมเปิโอาสให้ผมไ้หายใเลยนผมรู้สึเหมือนะาใเาึยอมปล่อยผม พร้อมับผลัผมลบนพื้นอย่าไม่ใยี่อนที่เาะพูับผมว่า
"ไ??? เลิ้มไปเลยล่ะสิ หึ!!! แุ่ไม่้อห่วหรอนะ เพราะผมไม่เอาุหรอ ลับไปไ้แล้ว"
ฟ้ารามไล่ผมอีแล้ว เาเอ่ยปาไล่ผมอีแล้ว แ่ผม็ยัไม่เยหลาบำเลย ผมยัพยายามรื้อฟื้นอีที่เลือนหายไปอเาให้ลับมา้วยารทบทวนวามำให้ับเาอีรั้ว่า
"พี่ฟ้าราม? ทำไมพี่ถึำผมไม่ไ้รับ? ผมเรียวไรับ ผมน้อเรียวแฟนอพี่ฟ้ารามไรับ? พี่ำไ้ไหมเมื่อ่อนเราเยไปเรียนพร้อมันทุวัน พี่ำไ้บ้าไหมรับ?"
"เรียว? น้อเรียว?"
ฟ้ารามทวนำพูอผมและมีท่าทาเหมือนับำลัิามผม ผมแอบยิ้มออมา้วยวามีใเมื่อผมไ้ยินเาเรียื่ออผมอย่าุ้นเยอีรั้ แ่แล้ววามหวัอผม็พัเหมือนเิมเพราะเาเริ่มบ่นออมานเียวเหมือนนเสียสิว่า
"เรียว? น้อเรียวแฟนอผมายไปแล้วเมื่อแปปีที่แล้ว เาายแล้ว เาาผมไปแล้ว ไม่มีน้อเรียวอี่อไปแล้วล่ะ น้อเรียวายแล้ว เรียวายแล้วริ ๆ"
"พี่ฟ้าราม? น้อเรียวยัไม่ายรับ ผมอยู่ที่นี่ไรับ ผมือน้อเรียวอพี่รับ ผมยัไม่าย ผมยัมีีวิอยู่และรอพี่ฟ้ารามลอแปปีที่ผ่านมา พี่ำไ้ไหมรับ"
"ไม่...ไม่ริ ุโห เรียวายแล้ว หมอบอว่าเาายแล้ว น้าอรเป็นนทำพิธีฝัศพอเา้วยัวเอ น้าอรบอว่าเรียวายแล้ว หมอบอว่าเรียวาผมไปแล้ว เาไม่ไ้อยู่ับผมอี่อไปแล้ว"
"พี่ฟ้าราม? เิอะไรึ้นับพี่ันแน่รับ ทำไมพี่ถึำผมไม่ไ้รับ บอผมสิว่าลอแปปีที่ผ่านมามันเิอะไรึ้นับพี่ มีใรทำร้้ายพี่หรือเปล่า ทำไมพี่ถึไ้เป็นแบบนี้รับ"
"ผมปวหัว ออไป ออไป ุออไปไ้แล้ว ผมปวหัว ผมอยาอยู่นเียว ผมไม่อยาเห็นหน้าุ เพราะุไม่ใ่เา ุำลัหลอผม ุำลัทำให้ผมสับสน ออไป ออไป ลับไปไ้แล้ว"
"พี่ฟ้าราม? พี่เป็นอะไรไปรับ???"
ผมเห็นฟ้าราม่อย ๆ ทรุล้า ๆ ผมนเศษระาู้โว์บาาเาหลายแผล เพราะเาทรุนั่ลโยไม่สนใว่าเาำลันั่ทับเศษระอยู่ แล้วผม็เห็นเายมือึ้นมาุมมับทั้สอ้าอเา และบ่นว่าปวหัว
ผม่อย ๆ ยับเ้าไปหาฟ้าราม แล้วผม็ใ้แนที่บวม้ำาารถูฟ้ารามระาลาถูไปมาอ้อมไปโอบอไหล่อเาเ้ามาหาผม านั้นผม็หัวอเาลหนุนที่ไหล่อผม แล้วผม็ถามเาเบา ๆ ว่า
"ถ้าน้อเรียวอุายไปแล้วริ ๆ ั้นุบอผมไ้ไหมว่าเาายเพราะอะไร และศพเาฝัอยู่ที่ไหน"
"ผมไม่รู้ว่าเาายเพราะอะไร ผมำไม่ไ้ ผมรู้แ่ว่าศพอเาฝัอยู่ที่สุสานนอเมือ ผมไปไหว้หลุมศพอเาทุปี"
"หึ...ถ้าอย่านั้นวันหลัพาผมไปไหว้หลุมศพอเาบ้าไ้ไหมรับ?"
"ผม...ผมำไม่ไ้ว่าสุสานอยู่รไหน ผมรู้แ่ว่าอยู่นอเมือ"
"หึ...ำไม่ไ้็ไม่เป็นไรรับ แ่อนนีุ้นอนเถอะนะรับ่อนทีุ่ะปวหัวมาไปว่านี้"
"ผมนอนไม่หลับ ผมิถึน้อเรียว ผมปวหัว ผมนอนไม่หลับ"
"ถ้าอย่านั้นเี๋ยวผมะนวให้นะรับ ุะไ้หลับไรับ"
"อืม"
สุท้ายผม็เป็นฝ่าย่อย ๆ พยุฟ้ารามไปนอนที่เียถึแม้ว่าผมะเ็บระบมไปทั้ัว็าม และผม็่วยนวมับให้ับเาเหมือนที่ผมเยทำ แล้วฟ้าราม็หลับไปริ ๆ เาหลับไปทั้ ๆ ที่เายันอนหนุนัและอเอวผมอยู่ พอผมเห็นฟ้ารามเาหลับไปแล้ว ผม็่อย ๆ หลับาล้วยวามเหนื่อยล้าเหมือนัน...
*****
Sundog
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น