คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เล่มที่ 2 - 51 - Tell me why?
[ห้อนอน]
พอล้อยหลัสาวสวยทั้สอแล้ว มานพ็รีบเินลิ่วเ้าไปในห้ออนายทันที้วยวามเป็นห่วเ้านาย
“เมาอะไรนานี้นะ”
มานพบ่นพึมพำเบา ๆ ่อนะยมือึ้นมาเท้าสะเอวมอูสภาพอเ้านายผู้เยมานิ่มาลอ้วยวามรู้สึที่ยาะอธิบาย เพราะอนนี้นายมีสภาพที่ไม่่าายาอนาถาเลย
“ทำไมไม่รู้ัรััวเอบ้านะ”
สุท้ายแล้วมานพ็้อเินไปเปิู้เสื้อผ้าเพื่อเอาุนอนออมาเรียมไว้เปลี่ยนให้ับเ้านายอเา้วยัวเออยู่ี เพราะอนนี้เสื้อผ้าุเ่าอนายนั้นส่ลิ่นเหม็นมานมานพแทบะอาเียนอยู่แล้ว
“เหม็นนานี้ ยัหลับไ้อีนะ”
มานพบ่นพร้อมับเอื้อมมือไปว้าผ้าห่มนวมผืนให่ึ้นมาห่มให้ับนายนมิถึอ ่อนที่มานพะ่อย ๆ สอมือเ้าไปถอเสื้อผ้าและาเุเ่าออให้ับนาย้วยวามระมัระวัเป็นพิเศษ
“ผมไม่ไ้แะ้ออวัยวะสำับนร่าายอุเลยนะ ผมแ่ะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เย ๆ”
มานพเอ่ยปาบอนเมาที่หลับไม่ไ้สิ ่อนที่เาะหันไปว้าเอาุนอนที่เรียมไว้สอเ้าไปใ้ผ้าห่ม และสวมใส่แทนุเ่าให้ับนาย้วยวามระมัระวัเป็นพิเศษว่าอนถอ
“เรียบร้อยรับ านนี้ผ่านลุย”
มานพยยิ้มอย่าพอใับผลานอเา ่อนที่เาะัมืออเาออมาาใ้ผ้าห่มเมื่อเาใสุ่นอนให้ับนายเสร็แล้วแบบรวบรั เพราะเาไม่ไ้ิระุมเสื้อให้ับนายสัเม็เลย
“ุมัน็เป็นแ่นใร้ายที่ไม่รู้อะไรเลย”
มานพนั่มอใบหน้าที่หล่อเหลาปนสวยหวานอนาย้วยวามหลใหลไ้ปลื้ม ่อนที่เาะยื่นนิ้วอเาเ้าไปิ้มหน้าผาอนเมาอย่าลืมัว
“ุายใร้าย”
มานพนั่้อมอใบหน้าอนาย่อไปอย่าไม่รู้ัเบื่อ นระทั่เารู้สึว่าวาม่วมันืบลานเ้ามาเล่นานเาให้แล้ว
“่วั”
มานพยมืออเาึ้นมาป้อปาเมื่อเาอ้าปาหาว ่อนที่เาะฟุ๊บหน้าอัวเอลไปบนอบเียอนายเพราะวาม่วั
“อหลับสัีบหน่อยละันนะ”
มานพหลับาพริ้มล้วยวามเพลีย ่อนที่เาะหลับลึไป้าเียนอนอเ้านายอย่า่ายาย...
[อนบ่าย]
“ไอ้มานพ!”
เสียโหวเหวโวยวายอนาย ทำให้มานพสะุ้ื่นึ้นมาอีรั้้วยวามใ แล้วมานพ็เห็นนายลมายืนเท้าสะเอว้อหน้าเาอยู่้าเียนอน
“ุาย!”
"ไอ้มานพ! มึเ้ามานอนในห้อูไ้ยัไ? ห๊ะ? ูเยบอแล้วใ่ไหมว่า เวลาูอยู่ในห้อมึไม่้อเ้ามาน่ะ? มึำไม่ไ้เหรอ? ห๊ะ?"
นายี้หน้าอมานพอย่าาโทษและไม่พอใ
"ผมอโทษรับ”
มานพยืัวลุึ้นยืนประันหน้าับนายนเ็มวามสู ่อนที่มานพะเป็นฝ่ายยอมนายเหมือนทุรั้ที่ผ่านมา
“ถ้าั้น...ผมอัวนะรับ"
มานพ้มหน้าเินผ่านนายออไปทาประูทันที เพราะมานพไม่อยาเป็น้นเหุที่ทำให้นายอารม์เสียแบบนี้อี แ่่อนที่มานพะออไปพ้นห้ออนาย นาย็เ้นเสีย่ำเรียให้มานพหยุ
"เี๋ยว! "
"รับ?"
มานพหยุนิ่ ่อนที่เาะหันลับมามอสบาับเ้านายอมเอาแ่ในิ่ เพื่อรอฟัในสิ่ที่เ้านาย้อาระพูุยถามไถ่
"เมื่อืนใรเปลี่ยนเสื้อผ้าใหู้?”
นายี้นิ้วเ้าหาัวเอเพื่อถามมานพอย่าันเอาำอบ แ่มานพ็ยันิ่ไม่อบ นายึถามมานพเพื่อหยั่เิหาำอบเอไปในัว
“อย่าบอนะว่ามึ? "
นายี้นิ้วไปที่มานพอย่ารอำอบ ึ่รั้นี้มานพ็ยอมรับออมาามรอย่าแมน ๆ เลย
"ผมเอรับ”
มานพยืนมอเ้านายนิ่ เมื่อเาเห็นสีหน้าและปิิริยาออีฝ่ายที่อบสนอลับมา้วยท่าทารัเียมา านั้นมานพ็ี้แเหุผลให้นายฟัว่าทำไมเา้อทำแบบนี้
“เพราะเสื้ออุมันเหม็น ผม็เลยำเป็น้อเปลี่ยน ผมลัวุไม่สบาย"
มานพี้แให้นายฟั้วยสีหน้าท่าทาเป็นห่วาใริ แู่เหมือนสิ่ที่เาไ้รับลับมาลับเป็นเพียำพูที่แสนหยาบายาอีฝ่าย
"ราวหลัมึไม่้อยุ่เรื่ออูอี ถ้าูไม่สั่ ร่าายอู มึไม่้อเอามือสปรอมึมาแะ้อ เพราะูรัเีย มึออไปไ้แล้ว"
มานพไม่ไ้อบโ้อะไรนายอี นอายืนมอนาย้วยสายาัพ้อ ่อนที่เาะหันหลัเินผ่านประูห้อไป ทว่าเา็้อหยุะัอีรั้เมื่อนายวาไล่หลัเามา
"เี๋ยว่อน!"
"รับ?"
มานพานรับนายเบา ๆ แ่เายัยืนหันหลัให้ับนาย เพราะเาไม่้อารที่ะหันลับมาเผิหน้าับสายารัเียอนายอี
"ัวมึไปโนอะไรมา? ทำไมถึมีแ่รอยัเหมือนับมึไปฟัับใรมาเลย"
นายมอมานพั้แ่หัวเท้า ่อนที่เาะเินามมานพออมานถึหน้าห้อ เพื่อใามมาหาเรื่อมานพโยเพาะ
"ือ...ผมโน..."
มานพั้ใที่ะบอนายามรว่าที่ามใบหน้าและามัวอเามีแ่รอยุ่มแเ็มไปหมแบบนี้ เพราะเาโนยุัในะที่ออไปยืนรอนายอยู่หน้าบ้าน แ่มานพ็ไม่มีโอาสไ้พูมันออมา เพราะนายไม่รอฟัเลย
"ห๊ะ! นี่มึโนัประูหลัไปแล้วเหรอวะ?”
นายเินอ้อมมายืนประันหน้าับมานพ พร้อมับยยิ้มเหมือนำลัยั่วโมโหมานพอยู่ แ่มานพ็ไม่ไ้่อปา่อวามอะไรับนายเลย นอายืนนิ่เียบ แม้นายะพูาูถูเหยียหยามัวเอสัเพียใ
“เฮ้อ...ถึว่ามึถึล้าเ้ามานอนในห้อู มึั้ใะมาอ่อยูใ่ไหมล่ะ? แ่อบอไว้่อนเลยนะว่า...ูไม่เอานอย่ามึเ็า”
นายใพูระุ่อมโทสะอมานพ ทว่ามันลับไม่ไ้ผล เพราะอีนยัยืนแ็เป็นหินอยู่ท่าเิม และยัไม่อบโ้หรือแสอารม์ใ ๆ ออมาเลย นายึใทำามเป้าหมายอเา่อไป
“ูถามอะไรมึหน่อยิ”
นายเินวนรอบัวอมานพ พร้อมับถามมานพในสิ่ที่นายเอ็รู้ีว่าไม่วรถามออไปแบบไม่เรใเ้าัวเลย
“หน้าหล่อ ๆ หุ่นล่ำ ๆ อย่ามึเนี่ย...เยมีผัวยัวะ?”
นายวนมาหยุอยู่้านหน้าอมานพเพื่อรอฟัำอบาเ้าัว ึ่รั้นี้มานพ็ยอมอบำถามนั้นให้ับนายอย่ารไปรมา
“ยัรับ”
ำอบอมานพทำให้นายแสยะยิ้มออมาอย่าไม่อยาะเื่อ ่อนที่นายะถามมานพ่อ้วยำถามที่ไม่วรถาม
“มึอบผู้ายไม่ใ่เหรอ? แล้วทำไมโนป่านนี้แล้วมึถึยัไม่มีผัวเป็นัวเป็นนอีวะ”
นายเินวนรอบัวอมานพอย่าใยั่วโมโห แ่มานพ็พยายาม่มอารม์อัวเอไว้ให้ลึสุใ นเรียไ้ว่าอนนี้เาอทนแบบสุ ๆ ไปเลย
“หรือว่า...ไม่มีใรเอา?”
นายเินมาหยุอยู่้านหน้าอมานพอีรั้ พร้อมับ้อหน้ามานพนิ่อย่าท้าทาย มานพึำใ้ออบำถามนี้ให้ับนายไปอย่าไม่ินานอี
“ที่ริ็มีเยอะแยะนน่ารำาเลยนะรับ แ่ผมไม่อยาไ้”
ำอบอมานพทำให้นายถึับยยิ้มพอใ ่อนที่นายะี้ถามมานพ่อไปให้รประเ็นไปเลย
“หึ! ที่มึไม่อยาไ้ใร เพราะว่ามึอยาไ้น้อายอูว่าั้น”
นายเลิิ้วถามมานพ้วยท่าทาวน ๆ วนให้น่าโมโห แ่มานพ็ยัวามนิ่เอาไว้ไ้อย่ามีสิไม่เปลี่ยน
“ูะบออะไรให้นะว่า ่อให้เิน้อายไปริ ๆ นิวเา็ไม่มีวันเอานอย่ามึมาทำเมียหรอ”
นายเ้นเสียออมาัเือนมานพ้วยวามไม่พอใ เพราะนายิมาลอว่ามานพิไม่ื่อับนิว และยัิที่ะแย่นิวมาาเินอี้วย ึ่เรื่อนี้มานพเอ็รู้ีว่านายเ้าใเาผิมาลอ แ่มานพ็ไม่เยมีโอาสไ้อธิบายเรื่อนี้ให้นายฟัเลย เพราะนายไม่เยให้โอาสเาไ้ยืนยันวามบริสุทธิ์อัวเอเลย
“ุายพูบแล้วใ่ไหมรับ? ผมะไ้ไปสัที”
มานพถามนายลับไปเสียเรียบ้วยวามเหนื่อยหน่ายับท่าทีั้แ่อนายเ็มทน
“็ไปสิรับ...ใรไปรั้มึไว้ล่ะ”
นายเลิิ้วอย่าไม่ยี่หร่า พร้อมับสะบัมือไล่มานพไป ่อนที่นายะรีบเินลับเ้าห้ออัวเอทันทีเหมือนัน เพราะนายไม่มีเรื่ออะไรให้ลั่นแล้มานพอี่อไปแล้ว
นายเินเ้าไปหย่อน้นนั่ลบนเียนอนอัวเอเหมือนเิม ่อนที่เาะำหมัแน่น้วยวามโมโหร้าย
“ูะทำทุวิถีทาเพื่อำัมึออไปาฤหาสน์อัรภูมิ อยูสิว่ามึะทนอยู่ไ้สัี่น้ำ...ไอ้มานพ”
นายทุบำปั้นอเาลับหน้าาอัวเอเพื่อระบายอารม์ที่ำลัุรุ่น และพอนายสบายใึ้นมาบ้าเล็น้อย นาย็เอนหลัลไปนอนแผ่อยู่บนเียเหมือนเิม ่อนที่เาะเลิ้มหลับไปเพราะวามเพลียาารื่มแอลอฮอล์มาเินไป…
----------------------------------
ัน๊อ
ความคิดเห็น