คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ทำเองเจ็บเอง
[บทเปิัวพระ-นายู่หลั/ฟ้าราม+หมอเรียว]
[เรียวพาร์ท]
วันนี้ผมพารามมาหาสามีอเาถึที่บ้าน เพราะผมทนเห็นน้อายอผมเ็บปวไม่ไ้อี่อไปแล้ว และผม็ิว่าพวเาะปรับวามเ้าใันไ้แล้ว เพราะผมนั่รอรามอยู่ที่ห้อรับแนานร่วมั่วโม ผม็ยัไม่เห็นรามออมาาห้ออมาินเลย
และในระหว่าที่ผมรอ ผม็เห็นฟ้ารามเินอวไวน์ลบันไมา ึู่แล้วท่าทาอเาูเมามานผมอเป็นห่วเาไม่ไ้
พอฟ้ารามเินลมาถึ้านล่า ผม็เห็นลูน้ออเาอย่าอนนี่วิ่เ้าไป่วยประอเา แ่เาลับะออนนี่ออมาเสียัว่า
“ไม่้อมายุ่ ันะเินเอ”
“แุ่ฟ้ารามเมามานะรับ ให้ผม่วยีว่านะรับ”
“ไม่ไ้เมา นายไปเรียมรถไ้แล้วไป ันะไปหาที่ื่ม่อสัหน่อย”
“เอ่อ...เ้านายะไปื่มที่ไหน่อรับ พรุ่นี้มีประุมนะรับ ผมว่าเ้านายลับบ้านีว่านะรับ”
“ลนายเป็นพ่อหรือเป็นลูน้อันแน่วะ ห๊ะ ทำไมนายถึพูมาัวะ?”
“เอ่อ...เป็นลูน้อรับ แ่ว่าผมมีหน้าทีู่แลุฟ้ารามให้ีที่สุรับ ุฟ้ารามลับบ้านเถอะนะรับ ุอรโทรามแล้วนะรับ”
“อืม...ถ้าะให้ลับบ้าน็รีบไปเรียมรถไ้แล้วไป”
“รับ”
ผมเห็นฟ้ารามำลัะเินออาบ้านอมาินไป ผมึรีบลุึ้นาโฟา แล้ว็รีบเ้าไปวาทาเาไว้ านั้นผม็พูับฟ้ารามว่า
“ุฟ้ารามรับ? ุำผมไ้ไหมรับ? ุสบายีไหมรับ?”
ฟ้าราม้มลมา้อหน้าผม พร้อมับย่อัวลมานหน้าเราอยู่ในระับเียวัน แล้วฟ้าราม็ยิ้มหวานให้ับผม และอบผมลับมาแบบวน ๆ ว่า
“อ้อ...ำไ้สิรับ ทำไมผมะำุหมอเรียวนอบอ่อยไม่ไ้ล่ะรับ”
ผมรู้สึไม่พอใเอามา ๆ ที่เาพูาวนประสาทผมแบบนี้ แ่ผม็พยายามทำหน้านิ่เยเหมือนับว่าผมไม่ไ้รู้สึอะไร แล้วผม็ถามเา่อว่า
“เอ่อ...ุฟ้ารามรับ ผมอยาอโทษุเรื่อวันนั้นที่ผมทำสร้อย้อมืออุาน่ะรับ”
“หึ...ะมาอโทษผมทำไมเอาป่านนี้เหรอรับ? เอ...นี่ลว่าอยาะอโทษหรือว่าอยาะมาให้ท่าผมันแน่รับ”
“ฟ้าราม...ถึแม้ว่าุะเมามา แ่็รุาพูาให้เียริผมบ้า็ไ้นะรับ”
“หึ หึ หึ รับ ผม้ออโทษุหมอเรียวผู้มีเียริมา ๆ เลยนะรับที่ผมพูาเสียมารยาทับุไป อโทษนะรับ ผมอัวนะรับุหมอผู้มีเียริ”
“เอ่อ...ฟ้าราม? อผมุยับุสัเี๋ยวไ้ไหมรับ?”
“ผมไม่ว่ารับ และผม็ไม่มีอะไระุยับุ้วย”
“ฟ้าราม แ่ผมมีเรื่อสำัะุยับุนะรับ”
“หึ...สเ็ปารอ่อยไม่น้อยหน้าใรเลยนะรับ แ่อโทษนะรับ เพราะผมไม่หลลมุเสี่ยว ๆ แบบนี้หรอนะรับุหมอี้อ่อย”
“นี่ฟ้าราม...เี๋ยว่อนสิ”
ฟ้ารามเินอวไวน์อเาออาบ้านไป านั้นเา็รีบ้าวึ้นรถ พร้อมับรถหรูอเาที่เลื่อนัวออไปาบ้านอมาินอย่ารวเร็ว และผมเอ็ไม่ละวามพยายาม ผมรีบวิ่ออไปับรถอผมามรถอฟ้ารามไปทันที เพราะผมมีเรื่อะุยับเา และผม็อยาะืนสร้อย้อมือให้ับเา้วย
ผมับรถามฟ้ารามมาเรื่อย ๆ แ่รถอฟ้ารามับเร็วมา ผมไม่รู้ว่าทำไมลูน้ออฟ้าราม้อพาฟ้ารามับรถเร็วนานี้ แ่ผมิว่าบาทีเาอาะรู้ว่าผมำลัามเาอยู่ เา็เลยรีบับรถหนีผม็ไ้
เมื่อผมเห็นลัษะารับรถแบบนี้ ผม็เร่วามเร็วอรถผมนเือบประิท้ายรถอฟ้าราม และพอรถเริ่มออานอเมือไ้นิหน่อย ผมเห็นว่าทา่อน้าโล่ และ้านหลัอผม็ไม่มีรถวิ่อยู่บนถนนเลย ผม็เลยัสินใับรถอผมนท้ายรถอฟ้าราม
โรม!!! ปั้!!!
แผนอผมที่้อารแ่ะหยุรถอฟ้ารามเอาไว้ เพื่อที่ผมะไุ้ยับเาี ๆ แ่ว่ามันลับผิแผน เพราะผมนแรเินไปนทำให้รถอฟ้ารามพุ่ล้าทา และยัพุ่ไปนรถันที่วิ่อยู่้านหน้าลไปไหล่ทา้วย
อนนี้ผมเลยลายเป็นผู้้อหาับรถนรถสอันพร้อม ๆ ัน านนี้ผมรู้ัวว่าผมผิเ็ม ๆ อย่าหา้อแ้ัวไม่ไ้เลย
เมื่อรถอผมับรถอฟ้ารามอนิ่สนิท ผม็พยายามเปิประูลารถ แ่าอผมลับเิเป็นะริวึ้นมาเอาื้อ ๆ เลยทำให้พอผมออาัวรถไป ผม็้อล้มพับลไปนั่ลับพื้นถนนร้อน ๆ อย่าหลีเลี่ยไม่ไ้
แ่ถึผมะรู้ัวว่าอนนี้าอผมเ็บเหมือนเหน็บินอยู่ ในใอผม็ยัเป็นห่วฟ้ารามมา ผมอยมอูว่าเมื่อไหร่ฟ้ารามะออารถอเาสัที แล้วสัพัผม็เห็นฟ้ารามเปิประูรถอเาออมา พร้อมับเอามือุมที่หน้าผาอเาเพราะเา็ไ้รับบาเ็บบริเวศีรษะ
ผมใมาที่ผมเป็น้นเหุทำให้เาไ้รับบาเ็บ ผมพยายามที่ะลุึ้นไป่วยเา แ่ผม็ยัลุไม่ไ้ ผมึนั่บีบนวาัวเอเพื่อลายล้ามเนื้อ่อไป แ่สายาอผม็ยัอยมอูฟ้ารามอยู่ลอเวลานผมเห็นเาเินไปที่รถัน้าหน้า านั้นผม็เห็นฟ้ารามเปิประูรถ และ่วยพยุนับรถันหน้าออมา
แล้วผม็เห็นฟ้ารามยมือไหว้อโทษเา แ่เ้าอรถัน้านหน้าลับ้อมอฟ้าราม้วยแววาที่หวานเื่อมนผมสามารถบอไ้เลยว่า...เานนั้นปิ๊ฟ้ารามเ้าเสียแล้ว
ไม่พอแ่นั้นผมยัเห็นฟ้ารามพยายามประอเาึ้นมาบนไหล่ทา และฟ้าราม็ถามไถ่เาล้ายับห่วใยว่า
“ุเป็นอะไรหรือเปล่ารับ ุเ็บรไหนหรือเปล่า ไปหาหมอไหมรับ”
“เอ่อ...ผม...ไม่เป็นไรมาหรอรับ แ่้ำามแนานิหน่อยรับ ไม่้อไปหาหมอหรอรับ อบุนะรับที่เป็นห่ว”
“ผม่าหาที่้ออโทษุ เพราะรถผมนรถอุ็เลยทำใหุ้้อมาวยแบบนี้ ถ้ายัไ...ผม้ออโทษุอีรั้นะรับ”
“เอ่อ...รับ แ่ว่าุหัวแนี่รับ ไปโรพยาบาลันไหมรับ เี๋ยวผมะไปส่”
“อ้อ...ไม่เป็นไรรับ ผมไม่เป็นไร เอ่อ...แล้วเรื่อรถอุ เี๋ยวผมะส่นมาัารให้นะรับ ส่วนวันนี้ผมะให้ลูน้อไปสุ่็แล้วัน เอ่อ...ส่วน่าเสียหายุ็เรียร้อมาไ้เลยนะรับ เี๋ยวผมะรีบัารให้รับ”
“ไม่เป็นไรรับ...อืม...ผมผู้อไม้นะรับ แล้วุ...?”
“อ้อ...ผมฟ้ารามรับ”
“ฟ้ารามเหรอรับ? ื่อเพราะัเลยนะรับ เอ่อ...ถ้ายัไวันนี้ผมอรบวนุฟ้ารามไปส่ผมที่อนโหน่อยไ้ไหมรับ เพราะูแล้ว...รถอผมะลาลับึ้นมาไม่ไ้ภายในวันนี้แน่นอนเลยรับ”
“อ้อ...ไ้รับ ถ้าอย่านั้นุนั่รอผมอยู่ที่นี่สัรู่นะรับ เี๋ยวผมะโทรามให้นที่บ้านเอารถมาเปลี่ยนให้่อน”
“รับ”
ผมแอบฟับทสนทนาที่พวเาุยัน และผม็อยสัเุอาารอผู้อไม้นนั้นไป้วยนผมมั่นใที่สุว่า...นายผู้อไม้นนี้อบฟ้ารามอผมเ้าแล้วริ ๆ
ผมรู้สึระวนระวายและไม่พอใมาที่มีนอื่นมาอยมอฟ้ารามาหวานเื่อมนานี้ ผมอยาะเ้าไปััหวะ อยาเ้าไปัวาทุทา แ่ผม็ทำไม่ไ้ ผมึนั่ทุบาอผม่อไปเรื่อย ๆ และอนนี้าอผม็เริ่มะพอเนื่อาผมนั่อยู่บนพื้นถนนร้อน ๆ นานเินไป
แล้วสัพัผม็เห็นฟ้ารามเินุมหน้าผาอเาเ้ามาหาผม ่อนที่เาะถามผมเสียแ็และเอาเรื่อว่า
“นี่หมอเรียว...ุั้ใับรถนรถอผมใ่ไหม?”
ผมใมาทีู่เหมือนว่าฟ้ารามะรู้ทันผม ผมึิไม่ออว่าะอบฟ้ารามว่ายัไี ผมึทำไ้แ่อ้ำอึ้และพยายามิหาำอบแ่ผม็อบเาไม่ไ้อยู่ี
“เอ่อ...ือ...ือว่า...ผม...ผม”
“ืออะไร? ุ้อารอะไราผม ุับรถนรถอผมทำไม ุับรถามผมมาทำไม?”
“ือว่า...ผมมีเรื่อสำัะุยับุ ผม็เลยับรถามุ และับเร็วไปหน่อย มัน็เลยเป็นอย่าที่เห็นนี่แหละรับ ผมอโทษนะรับที่ทำใหุ้้อเ็บัวน่ะ แ่ว่าเี๋ยวผมะทำแผลให้นะรับ”
“ไม่้อ!!! แล้วนี่เป็นอะไร? ทำไมถึ้อลมานั่พับเพียบบนถนนร้อน ๆ แบบนี้ ลโ่หรือบ้าันแน่?”
“ือ...ือว่า...ผม...ผมเป็นะริวรับ ผม็เลยยัลุไม่ไ้รับ”
“หึ...นี่ะเป็นแผนารอ่อยผู้ายอีระบวนท่าอุสินะ เฮ่ย...ท่ายาะ้วย”
“เปล่า...ไม่ใ่ระบวนท่าอ่อยผู้ายอย่าทีุ่ิหรอ แ่ว่าผมลุไม่ไ้ริ ๆ รับ”
“เฮ่ย...”
ฟ้ารามทำท่าทาหุหิใส่ผม แล้วฟ้าราม็ย่อัวลมาอุ้มผมลับเ้าไปในรถอผม แล้วเา็ะอผมว่า
“อ้าว...ูสิว่าทีนี้ะมีระบวนท่าอะไรมาอ่อยอี อนนี้อยู่ในรถแล้ว สาร์ทรถแล้ว็รีบลับบ้านไปะ”
“รับ”
ผมเห็นฟ้ารามูท่าทาอารม์ไม่่อยี ผมเลยไม่อยาะ่อปา่อำับฟ้าราม และอีอย่าผม็รู้ัวีว่าผมผิ้วย ผมรีบสาร์ทรถอผม โยมีฟ้ารามยืนุมศีรษะ้อมอทุารระทำอผมอยู่ แ่ว่าอนิารถอผมันสาร์ทไม่ิเลย
แร็ แร็ แร็ ึ!!!
และแล้วรถอผม็น๊อไปเลย ผม่อย ๆ เยหน้าลับไปมอูฟ้าราม แล้วผม็เห็นฟ้ารามยิ้มเยาะเย้ยผมอยู่้านนอ ่อนที่เาะระาเปิประูรถอผมออ แล้วเา็้มลมาถามผมว่า
“หึ...ไ? แสว่ายัไม่หมระบวนท่าสินะรับ หึ...รถเสียสาร์ทไม่ิ ผมเยเห็นแ่ในละรน้ำเน่ารับ แ่วันนี้ผมเห็นอริ้วยาัวเอเลย หึ...มันไม่เลวเลยนะรับุหมอ ละเอายัไ? ะให้ผมโทรบอธารามารับไหม?”
“เอ่อ...ไม่ ไม่้อหรอ เี๋ยวผมลับแท๊ี่็ไ้รับ ส่วน่าเสียหายอุและอรถัน้าหน้า ผมะรับผิอบเอรับ”
“หึ”
ในที่สุผม็ำ้อ่อย ๆ ลุออารถอผม แ่ผม็พยุัวเอไว้ไ้ไม่นาน ผม็ทรุลอีรั้ แ่รั้นี้ฟ้าราม่วยรับผมไว้ แล้วเา็อุ้มผมึ้น และพาผมเ้าไปนั่ในรถอีันอเาที่ลูน้ออเาเพิ่ะเอามาส่
แล้วฟ้าราม็รีบแทรัวเ้ามานั่เบาะหลั้า ๆ ับผม ส่วนผู้อไม้นนั้น ผมเห็นอนนี่พยุเาเ้ามานั่ในรถันเียวันที่เบาะ้านหน้าู่ับนับ แล้วอนนี่็วิ่อ้อมไปนั่ประำที่นับ ่อนะหันลับมาถามฟ้ารามว่า
“ุฟ้ารามะให้ผมไปส่ใร่อนีรับ?”
“ไปสุ่หมอ่อน็แล้วัน เพราะูท่าทาแล้วเาะรีบลับไปโทรหาแฟนอเา”
“รับ”
ผมไม่ไ้่อล้อ่อเถียอะไรับฟ้าราม ถึแม้ว่าผมะไม่พอใับำพูอเาอยู่มา็าม ผมนั่นวาอผม่อไป แล้วผม็หันหน้าออไปทา้านนอัวรถอยู่ลอเวลานฟ้ารามเอ่ยถามผมว่า
“บ้านแถวอยู่ไหน?”
ผมอบฟ้ารามไปโยที่ไม่หันลับมามอหน้าอเาว่า
“ับรไป้านหน้าอีประมาสิบว่าิโล พอถึสี่แย็เลี้ยววา แล้ว็เลี้ยววาอีสอรั้ บ้านอผมรั้วสีเทาอยู่หัวมุม”
พอผมอบำถามอฟ้ารามเสร็ ผม็ไม่ไ้พูอะไร่อ เพราะผมิว่าฟ้ารามอาะไม่พอใที่ผมับรถนรถอเา แ่ว่าผมลับิผิเพราะว่าฟ้ารามเอื้อมมือมาุมมืออผมออาาอผม แล้วเา็ยาอผมึ้นไปพาาอเา ่อนที่เาะ่วยนวให้ับผม แล้วเา็ถามผมว่า
“เ็บมาหรือเปล่า?”
“นิหน่อยรับ แ่ว่าุไม่้อนวให้ผมหรอรับ ผมทำเอไ้”
ผมพยายามที่ะยาอผมล แ่ว่าฟ้ารามลับำ้อเท้าอผมไว้แน่นและไว้ในแนบับัอเานผมยับไม่ไ้ แล้วเา็บอผมว่า
“อยู่นิ่ ๆ สิ รู้ัวว่าเ็บแล้วะยับทำไม?”
“เอ่อ...แ่ว่า”
“อยู่เย ๆ แล้ว็เียบไ้แล้ว พูมาั น่ารำา”
“รับ”
ฟ้าราม่วยนวาให้ผมนผมรู้สึว่าผมีึ้นมาแล้ว และพอรถเ้ามาอเทียบประูหน้าบ้านอผม ผม็ยับัวเรียมะลารถ แ่ฟ้าราม็ว้าผมเอาไว้่อน แล้วฟ้าราม็อุ้มผมเินเ้าไปส่นถึภายในบ้าน โยที่ผมับเาไม่ไุ้ยอะไรันอีเลย
พอฟ้ารามเ้ามาส่ผมถึในบ้าน เา็วาผมลบนโฟาห้อรับแ านั้นฟ้าราม็บอผมว่า
“เรื่อรถอผมับรถัน้าหน้าผมะรับผิอบเอ ส่วนรถอุผมะให้ลูน้อเอาไป่อมให้ ถ้าเสร็เมื่อไหร่ผมะให้เาเอามาส่็แล้วัน ผมอัวนะ”
“เอ่อ...เี๋ยว่อนฟ้าราม?”
“มีอะไร?”
“ุหัวแ ให้ผม่วยทำแผลให้นะรับ”
“ผมไม่เป็นไร”
“แ่ว่าเลือออเยอะมาเลยนะรับ ืนปล่อยไว้นาน ๆ อาะทำให้ิเื้อไ้นะรับ ให้ผมทำแผลให้ีว่านะรับ นะรับ...ถือว่าเป็นำอโทษาผม นะรับ”
“อืม...ทำ็...รีบทำสิ ผมะไ้รีบลับ”
“รับ...ถ้าั้นนั่รอผมสัรู่นะรับ เี๋ยวผมึ้นไปหยิบล่อยา่อนรับ”
“อืม”
ผมรีบเินึ้นบันไไปหยิบล่อยามาทำแผลให้ับฟ้าราม และลอระยะเวลาอารทำแผล ผม็เห็นว่าฟ้ารามนั่้อหน้าอผมโยไม่หันหน้าไปไหนเลย แ่ผมไม่ไ้ทัท้วอะไรนพอผมทำแผลเสร็ ผม็บอฟ้ารามว่า
“เสร็แล้วรับ ยัเ็บอยู่ไหมรับ?”
“ไม่เ็บแล้ว...แ่ว่า...”
“แ่ว่าอะไรเหรอรับ?”
ฟ้ารามเอื้อมมืออเาึ้นมาประอแ้มอผมและลูบไล้ไปมา ่อนที่เาะถามผมว่า
“ทำไมผมถึรู้สึว่าผม...เยเห็นุที่ไหนมา่อนนะ สรุปว่าเรา...เยรู้ัันมา่อนหรือเปล่า?”
“ือ...ที่ริเราเย...”
ผมำลัะบอวามริับฟ้ารามว่า...วามริแล้วเาือนรัเ่าอผมเมื่อแปปีที่แล้ว แ่็มีเสียัเรี้ยวราึ้นมาััหวะเสีย่อนว่า
“ฟ้าราม? นายทำอะไรหมอเรียว ห๊ะ?”
ผมับฟ้ารามหันไปมอูที่ห้อโถอบ้านพร้อมัน แล้วผม็เห็นธารายืนำหมัแน่นเหมือนับนที่ำลัโมโหสุี านั้นฟ้าราม็รีบลุึ้น แล้ว็เินเ้าไปหาธารา และพยายามอธิบายับธาราว่า
“ธารา? ัน...ันเปล่านะ ันไม่ไ้ทำอะไรแฟนนายเลย แ่บัเอิว่าเิอุบัิเหุนิหน่อย ัน็เลยมาส่เา ็แ่นั้นเอ”
“หึ...ฟ้าราม? นี่นายิะแย่ทุอย่าไปาันหมเลยเหรอ? แม้แ่นรัอันอย่าหมอเรียวนาย็ะเอาเหรอ? นายนี่มันั่วริ ๆ”
“ธารา? ไม่ใ่นะ นายำลัเ้าใันผินะ ันไม่ไ้แย่อะไรานายเลย และัน็ไม่ไ้ิที่ะแย่แฟนนายเลย แ่ว่า...มันเป็นอุบัิเหุริ ๆ นะ”
“หึ...อุบัิเหุเหรอ?”
ผั๊วะ...ผั๊วะ...อึ...ฟุ๊บ...
ธารา่อยหน้าอฟ้ารามไปสอรั้ิ่อันนฟ้ารามเสียารทรัวและทรุลไปับพื้น ผมรีบวิ่เ้าไปพยุฟ้ารามึ้นมาอไว้ แล้วผม็ถามฟ้ารามว่า
“ฟ้าราม...ุไม่เป็นไรนะ?”
ฟ้าราม่อย ๆ เยหน้าึ้นมา้อหน้าอผม แล้วฟ้าราม็ผลัผมออห่าาเา ่อนที่เาะลุึ้น และบอผมว่า
“ไม่้อ”
ฟ้าราม่อย ๆ เินผ่านผมและธาราไปโยไม่พูอะไรเลย แ่ฟ้ารามเินผ่านธาราไปไ้เพียไม่ี่้าว ฟ้าราม็ทรุลและหมสิไปเลย ทั้ผมและธารา่าใมานพวเรา้อรีบหันลับไปพยุฟ้ารามึ้นมา และธาราเอ็พยายามเย่าเรียสิพี่ายอเาลับมา
“ฟ้าราม? นายเป็นอะไรไปน่ะ ฟ้าราม? ฟ้าราม? นายอย่ามาเล่นลับันนะ ฟ้าราม?”
ธาราูท่าทาใมา ่อนที่ผมะเห็นเาแบฟ้ารามวิ่ออาบ้านอผมไป แล้วธารา็พาฟ้ารามส่ที่รถเหมือนเิม านั้นผม็เห็นรถอฟ้ารามวิ่ออาบริเวหน้าบ้านอผมไปอย่ารวเร็ว และรถอธารา็ับามออไปิ ๆ ส่วนผม็รีบวิ่ไปถอยรถอีันอผมออ และับามพวเาไปิ ๆ เหมือนัน...
*****
ลให้ามำเรียร้อปน่มู่...อามีำผินะ ระวั้วย
ัน๊อ
ความคิดเห็น