คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผู้กองเฮ็งซวย
[เปิัวพระ-นายู่รอ ธารา/ผู้อไม้]
[ธาราพาร์ท]
ผมรู้สึผิมาที่ผมโมโหนวบุมัวเอไม่ไ้ ผมไ้เผลอหน้าพี่ายอผมไปทั้ ๆ ที่ผม็รู้อยู่แล้วว่าฟ้ารามเาเป็นโรเรีย เา้อทานยาเป็นประำ
และเวลาอยู่่อหน้าฟ้ารามถึผมะไม่เยเรียเาว่าพี่ายเลยั้แ่เิมา แ่ในส่วนลึแล้วผมเอ็รัเามาไม่น้อยไปว่าใร ๆ เลย ผมอยถามไถ่ทุ์สุอเาาลูน้อนสนิทอเาอย่าอนนี่อยู่เป็นประำ
และในีวิอผม ผม็ยอมฟ้ารามไ้ทุเรื่อ ที่ผ่านมาผมับฟ้ารามมีน้าอรอุมาเลี้ยูพวเรามาั้แ่เล็ ๆ แ่น้าอรอุมา็รัฟ้ารามมาว่าผม รวมถึพ่อบ้านแม่บ้านทุนในบ้านรวมถึลูน้อทุน็ะเอ็นูฟ้ารามมาว่าผม เพราะฟ้ารามเป็นนอ่อนโยน แ่ผมเป็นนโผผาเอาแ่ใ
ไม่ใ่แ่นั้น...แม้แ่เพื่อนสนิทอย่าเวินและมาิน็รัฟ้ารามและสนิทับฟ้ารามมาว่าผม พวเาสอนะเรใและยอมรับารัสินใอฟ้ารามทุเรื่อ ึ่่าาผมมา เพราะเวลาที่ผมเสนอวามิอะไรออไป ส่วนให่แล้วเวินับมาินะไม่่อยเห็น้วยสัเท่าไหร่
้วยเหุนี้ผมึิเสมอว่า...ฟ้ารามโเ่นว่าผมทุเรื่อ ฟ้ารามมีนที่รัเามามาย แ่ผมไม่มี แ่ผม็ยอมรับ้อนี้ ยเว้นเรื่ออหมอเรียว...ที่ผมยอมไม่ไ้ ผมรัหมอเรียวมา ผมึหึมา
[บ้านอธาราฟ้าราม]
ผมับรถามรถอฟ้ารามนมาถึบ้าน านั้นผม็รีบวิ่ึ้นไปบนั้นสอเพื่อะไปูฟ้าราม เพราะผมเป็นห่วเามา ผมไม่รู้ว่าเิอะไรึ้นับเา เพราะั้แ่ฟ้ารามลับมาอยู่ที่บ้าน เาะมีอาารเรียบ่อย ๆ และปวหัวรุนแรนผิสัเุ
พอผมวิ่ึ้นมาถึห้อนอนอฟ้าราม ผม็เห็นฟ้ารามนอนเอามือุมมับทั้สอ้าอเา และโวยวายออมาเสียัว่า
“อยา...อยาแ้ปวหน่อย อยาแ้ปวหน่อย น้าอร น้าอรอยู่ไหนรับ อยาแ้ปวหัวให้ผมหน่อย ผมปวหัวรับ ผมปวหัว”
ผมรีบเินรเ้าไปหาฟ้าราม แล้วผม็พยายามแะมืออเาออามับ แล้วผม็ถามฟ้ารามว่า
“ฟ้าราม...นายปวหัวเหรอ? แล้วยาอยู่ไหน? ยาอยู่ไหน? ันะไปเอามาให้”
ฟ้ารามเริ่มทุรนทุรายมาึ้น แล้วฟ้าราม็เริ่มัผ้าห่ม ัแนัวเอ ทั้ ๆ ที่อนนี้เาูไม่มีสิเลย เพราะเายัหลับา และเหื่อเริ่มออนเปียไปทั้ัว านั้นฟ้าราม็ว้าแนอผมไปั พร้อมับบอผมอย่าอ้อนวอนว่า
“ธารา...ันปวหัว ่วยัน้วย ปวหัว อยาแ้ปวหน่อยไ้ไหม โทรามน้าอรให้หน่อย อยาหน่อย ธารา...่วยัน้วย ันปวหัว อยาหน่อย ไ้โปรเถอะ ฮึ ฮึ อึ ธารา...ันปวหัว”
“ฟ้าราม...อทนหน่อยนะ เี๋ยวันะโทรามน้าอรให้”
“ปวหัว ปวหัว อยาแ้ปวหน่อย”
ผมเอื้อมมือไปบีบปลายาอฟ้ารามไว้ ่อนที่ผมะยแนอผมออมา ึ่อนนี้แนอผมเริ่มมีเลือึมออมา เนื่อาโนฟ้ารามั านั้นผม็หันหลัเินลับออาห้อเพื่อที่ะไปโทรามน้าอร แ่ว่าผมลับเห็น อนนี่ หมอเรียว และผู้ายหน้าาีอีนที่ผม็ไม่รู้ว่าเาเป็นใรยืนวาประูห้ออยู่ แล้วหมอเรียว็เินเ้ามาถามผมับผมว่า
“ุธารารับ...ุฟ้ารามเป็นอะไรรับ ทำไมเาถึไ้ทุรนทุรายนานี้รับ”
“ผมไม่รู้รับ ผมอัวไปโทรหาน้าอร่อนนะรับ”
“เี๋ยว่อนรับุธารา”
หมอเรียวห้ามผมเอาไว้ ผมึหยุเิน แล้วผม็หันลับมาถามหมอเรียวอย่าสสัยว่า
“มีอะไรเหรอรับ”
“ผมอยารู้ว่าทำไมุ้อโทรามน้าอรอุ้วย ทำไมุไม่พาุฟ้ารามไปส่โรพยาบาลล่ะ?”
“เอ่อ...เพราะว่าน้าอรมียาแ้ปวรับ และทุรั้ที่ฟ้ารามปวหัว ยาอน้าอร็ใ้ไ้ผลเสมอรับ แ่น้าอรสั่เอาไว้ว่าห้ามพาฟ้ารามไปโรพยาบาลเ็ารับ”
“แล้วนาอรอุเอายาอะไรใหุ้ฟ้ารามทาน แล้วทานมานานหรือยัรับ”
“อืม...เห็นน้าอรบอว่าเป็นยาลายเรียรับ และฟ้ารามเา็ทานยานี้มาห้าปีิ่อันแล้วล่ะรับ หมอเรียวมีอะไรเหรอรับ”
“ผมสสัยว่าทำไมอาารอุฟ้ารามถึไ้ล้ายับ...”
“ล้ายับอะไรเหรอรับ?”
“เอ่อ...เปล่าหรอรับ ผมยัไม่่อยแน่ใเท่าไหร่หรอรับ ะ้อรอนว่าุฟ้ารามะไปรวร่าายให้ละเอีย่อนน่ะรับ ผมถึะบอไ้”
“เอ่อ...รับ เี๋ยวผมไปโทรามน้าอร่อนนะรับ”
“เี๋ยวรับ...ผมอปมพยาบาลเบื้อ้นู่อนนะรับ เผื่อบาทีเาอาะไม่้อพึ่ยาแ้ปว็ไ้”
“เอ่อ...แ่ผมเรว่าฟ้ารามะอาารแย่ไปว่านี้นะรับ”
“ไม่้อห่วรับ...เพราะอาารนี้ผมเยเอมา่อน ผมิว่าผม่วยเาไ้รับ อผมลอูหน่อยนะรับ”
“เอ่อ...็ไ้รับ”
ผมยอมหลีทาให้หมอเรียวเ้าไปูอาารอฟ้ารามอย่าที่เาอ โยที่ผมยอมออมายืนูอยู่ที่หน้าประู านั้นผม็เห็นหมอเรียวึ้นไปนั่บนเีย้อนหลัอฟ้าราม แล้วเา็พยายามนวมับให้ับฟ้ารามทั้สอ้าสลับไปมา
และผมยัเห็นแววาห่วใยที่หมอเรียวมีให้ับฟ้ารามอย่าเห็นไ้ั ถ้าผมเาไม่ผิ ผมิว่าหมอเรียว้อมีใให้ับฟ้ารามแน่นอน และอาะมาถึนารัไปเลย
ผมยืนมอูหมอเรียวูแลเอาใใส่ฟ้าราม้วยวามเ็บปวนเินะรับไหว ผมเ็บปวที่หมอเรียวที่ผมามรัามหวมารึ่่อนปีมีใให้ับพี่ายอผมในเวลาอันรวเร็ว
ผมยืนมอภาพอันมื่นอยู่ไ้ประมารึ่ั่วโม ผม็เห็นฟ้ารามเริ่มสบล และอพับหลับไปบนไหล่เล็อหมอเรียว แ่หมอเรียว็ยันวมับให้ับฟ้าราม่อไปไม่ยอมหยุ เหมือนับว่าเาเอ็ยินีที่ะทำแบบนั้นอยู่แล้ว และในเวลาเียวันนั้นผม็เห็นหยน้ำาอหมอเรียว่อย ๆ ไหลออมาเล็น้อย
เมื่อผมเห็นหมอเรียวเป็นห่วเป็นใยพี่ายอผม ผม็ไม่อยาะยืนมอมันอี่อไป บอร ๆ ว่าผมอิาฟ้ารามมา และผม็บอับัวเอว่าผมะยอมฟ้ารามแ่รั้นี้รั้เียวเท่านั้น รั้่อไปผมะไม่ยอมให้พวเาไ้อยู่ใล้ิันอี่อไป
ผมหันหลัเรียมเินหนีภาพบาใ แ่ผม็บัเอิหันลับไปเห็นผู้ายอีนที่ผม็ไม่รู้ว่าเป็นใรำลัยืนมอูฟ้าราม้วยสายาที่เศร้าสร้อยไม่แพ้ผมเลย แล้วผมถามผู้ายนนั้นอย่าไม่พอใว่า
“นี่...ุ...ุเป็นใร ุเ้ามาในบ้านอผมไ้ยัไ แล้วุเ้ามาทำไมไม่ทราบรับ”
“เอ่อ...ผม...ือผมเป็นห่วุฟ้ารามรับ ผม็เลยามมาูให้แน่ใว่าเาะไม่เป็นอะไร”
“หึ...ที่แท้็อบฟ้ารามนี่เอ หึ...นสมัยนี้นี่น้า...่าหน้า้านริ ๆ ามผู้ายเ้ามานถึบ้านทั้ ๆ ที่เาไม่ไ้สนใัวเอเลย นี่...ผมถามุริ ๆ เถอะ...หน้าหล่อ ๆ อุมียาอายบ้าไหม? หืม...หรือว่า...มีแ่ยามะอย”
ผมพูาวนประสาทายแปลหน้านนั้นออไป และปิิริยาอเา็ูไม่พอใเอามา ๆ เพราะพอผมพูบประโย เา็ยิ้มให้ับผมเบา ๆ แล้วเา็บอผมว่า
“หึ...ที่ริผม็ไม่ไ้แ่ะามมาูุฟ้ารามหรอนะรับ แ่ว่าผมมาทำาน้วยรับ”
“หึ...านอะไรไม่ทราบรับ”
“หึ...ผมผู้อไม้รับ นี่รับนามบัรอผม ูะหน่อยนะรับ เผื่อุะไ้รู้ัผมมาึ้น”
ผู้ายแปลหน้านนั้นยื่นนามบัรให้ผมู ผม็เลยรับมาูเพื่อรัษามารยาทในานะเ้าอบ้าน แล้วผม็้มลอ่านูรายละเอียบนนามบัรนผมรู้ว่าผู้ายนนี้ื่อ...ไม้ยม หรือ ผู้อไม้
ผมรู้สึำับื่อโหล ๆ ที่ัับหน้าาอันอ่อนเยาว์อเามานผม้อยื่นนามบัรืนให้เาไปและล้อเาว่า
“หึ...ใรั้ื่อให้เหรอรับ...ือหาื่อี ๆ ว่านี้ไม่มีแล้วเหรอรับ หึ หึ หึ แล้วอีอย่า...ไอ้ำแหน่ผู้อระอ ๆ อุเนี่ย อย่าโว์บ่อยนันะรับ...เี๋ยวะอายเาเปล่า ๆ”
“นีุ่...หมายวามว่ายัไ”
“็หมายวามว่า...ผู้ออายุน้อยไม่มีผลานอย่าุ...อย่าโว์โ่ให้มันมานันะรับ”
“นีุ่...ุะยัไม่รู้สินะรับว่าที่ผมามุฟ้ารามมานถึบ้าน เพราะผมมาทำาน้วยน่ะ”
“หึ...านอะไรเหรอ? ที่นี่ไม่มีผู้ร้ายหรอนะรับ เิุลับ สน.อุไ้แล้วนะรับุผู้อไม้ยม”
“ที่นี่มีผู้ร้ายรับ และมัน็ยืนอยู่รหน้าอผมนี่เอรับ ผมอับเลย็แล้วันนะรับ”
“หึ...ะับผมเหรอรับ? ้อหาอะไรไม่ทราบรับผู้อ”
“้อหาทำร้ายร่าายรับ ุทำร้ายร่าายอุฟ้ารามนเาสลบไป ผมเห็นนะรับ”
“อ้อ...เหรอรับ...อืม...ถ้าอย่านั้น็ับผมเลยรับ ับผมไปัเลยสิรับ หึ หึ หึ”
“อืม...ยื่นมือมาสิ ผมะไ้ใสุ่แมือ”
“หึ...อ๊ะ...ับเลยรับ ใสุ่แมือผมเลยรับ”
ผมเห็นสีหน้าอวเ่อผู้อไม้นนี้ ผมเลยอยาะลอวนเาูเล่น ๆ ลายเรียสัหน่อย ผมยอมยื่นมืออผมทั้สอ้าให้ับเา พร้อมับหลับาลและท้าทายผู้อไม้ว่าให้ับผมไ้เลย
และทันทีที่ผมยื่นมือไปเา็ใสุ่แมือผมริ ๆ ผมรีบลืมาึ้นมาทันทีเหมือนัน และผม็ถามเาอย่าโมโหว่า
“นีุ่...ุะบ้าหรือไ ห๊ะ? อยู่ ๆ ุมาับผมทำไมวะ ปล่อยผมเี๋ยวนี้นะเว้ย”
“หึ...ไปโรพัันเลยนะรับ ไปเสีย่าปรับัน แล้ว็ไปละลายพฤิรรมสัสามวันสามืนนะรับ เิรับ”
“นี่ปล่อยสิวะ? นี่มันเรื่ออะไรันน่ะ ปล่อย ุมาับผมเรื่ออะไรเนี่ย”
“็บอแล้วไว่า้อหาทำร้ายร่าาย”
านั้นไอ้ผู้อไม้็ลาผมลบันไไป แล้วเา็รีบโทรามพรรพวอเาส่รถำรวมารับผมถึหน้าบ้าน โยที่เายัผมใส่เบาะหลัรถำรว และเา็เ้ามานั่้า ๆ ผม
ผมรู้สึอารม์เสียและไม่พอใไอ้ผู้อนนี้มา เพราะผมรู้สึว่ามันใลั่นแล้ผม แ่ผม็พยายามอทนและใเย็น โยระหว่าอยู่ในรถผม็บอับเาว่า
“นีุ่...ปล่อยผมไ้แล้ว ผมไม่ไ้ทำอะไรผิสัหน่อย”
“ผิสิ...เพราะุทำร้ายุฟ้าราม ผมเห็นุหน้าเา”
“นีุ่...แ่ผมับฟ้ารามเป็นพี่น้อันนะ เราแ่หยอล้อันามประสาพี่น้อเท่านั้นเอ ปล่อยผมไ้แล้ว”
“ไม่ปล่อยหรอ”
“นี่ถ้าุไม่ยอมปล่อยผมี ๆ ุไ้เอีแน่”
“หึ...ทำไมเหรอ? ุะลำแหน่ผมเหรอรับ?”
“ผมบอว่าให้ปล่อยผม”
“ไม่ปล่อยรับ”
“เฮ่ย...ไอ้ผู้อเฮ็วยเอ้ย...ทำไมวันนีู้ถึวยแบบนี้วะ”
“นีุ่ วันนีุ้ทำผิสอระทแล้วนะรับ สสัยผม้อัุสัหนึ่อาทิย์แล้วล่ะ”
“้อหาอะไรอีวะ”
“้อหาูหมิ่นเ้าพนัานรับ”
“หืม...ไอ้...ไอ้...ผู้อหน้า้าน ผู้อเฮ็วย เฮ่ย...ทำไมู้อมาเอนแบบนี้้วยวะ”
“เพิ่มเป็นสาม้อหารับ เพราะ่าเ้าพนัานรับ”
“เออ...อยาเพิ่ม็เพิ่มไปเลย เฮ่ย...แ่อย่าลืมบว้อหา่าพนัาน้วยนะ เพราะถ้าผมหลุไปไ้ ผม่าุแน่”
“เพิ่มเป็นสี่้อหารับ...้อหา่มู่เ้าพนัานรับ”
“เออ”
*****
ู่รอเอาสั้น ๆ ไป่อนนะ เี๋ยว่อยยาว่วหลั ๆ ...ัน๊อ
ความคิดเห็น