คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เล่มที่ 2 - 53 - วัดขนาด
[ห้อนอน]
หลัาที่นายร่วมรับประทานมื้อเที่ยับทุนเรียบร้อยแล้ว นาย็รีบอัวแยาทุนึ้นห้อไปทันที เพราะวันนี้นายรู้สึเสียวามรู้สึับรูปร่าอัวเอมา ยิ่มาโนเมือนนท์เรียัวเอว่าแม่นาย้วยแล้ว ็ยิ่ทำให้นายเสียอาารไปันให่
“เฮ้อ! ูะัารยัไับร่าายที่ผอมแห้อูีวะ”
นายถอนหายใเหนื่อยหน่าย พร้อมับเินไปยืนมอูรูปร่าอัวเอในระเา้วยท่าทาหนัใ
“ไอ้เมือนนท์็อีน อบสบประมาทูนันะ อยูเถอะูะไปเ้าอร์สเพาะายให้พวมึะลึทั้รุันไปเลย”
นายปิาน่อระเา พร้อมับยแนึ้นมาพยายามเบ่ล้ามอัวเอให้โที่สุเท่าที่ะทำไ้
“อึ๊บ...”
และในะที่นายำลัพยายามเบ่เล่นล้ามเล็ ๆ อเาอยู่นั้น เา็้อลล้ามลเพราะเสียััหวะ
น๊อ น๊อ น๊อ
นายิ๊บปาไม่พอใ ่อนที่เาะเินไประาประูออ พร้อมับถามนที่ัวสูไล่เลี่ยับเาออไป้วยน้ำเสียห้วน ๆ ามปิ
“มีอะไร?”
“ุายเป็นอะไรรึเปล่ารับ?”
มานพมอนาย้วยแววาเป็นห่วอย่าัเน แ่นายลับถลึาใส่มานพ้วยวามไม่พอใับำถามนั้น
“มึิว่าูะเป็นอะไร?”
นายระแทเสียสูถามมานพลับ พร้อมับัสีหน้า ่อนที่นายะเิหน้าึ้นเพื่อบออีฝ่ายเป็นนัย ๆ ว่าไม่อยาุย้วยแล้ว
“็...ผมเห็นุายทานน้อย ผม็เลยเป็นห่วรับ”
มานพบอนายออไปอย่าที่ใอเาสั่มา ่อนที่เาะยถุนมที่ัวเอเพิ่ะับรถออไปื้อมาใหม่ ๆ เ้าไป่ออยู่ที่้านหน้าอนายอย่าเอาใ
“เมื่อี้...ผม็เลยออไปื้อนมเทียนไส้หวานมาฝารับ”
มานพยิ้มว้าเมื่อเาเห็นนาย้อมอนมเทียนในมือนิ่ เพราะมานพรู้ว่านายอบทานนมนินี้มา ึ่็ไม่ไ้ลาเลื่อนาวามริแล้วแม้แ่น้อย เพราะนายยื่นมือมาว้าถุนมามืออมานพไปรอบรออย่าห้ามไม่ไ้ทันที
“อบใ”
นาย้มลไปมอนมเทียนใสถุนั้น พร้อมับพยายามนับในใว่านมเทียนในถุนั้นมีี่ห่อ ่อนที่นายะผลัประูห้ออเาให้เปิว้านสุบาน แล้วนาย็วนมานพเ้าห้ออัวเอ
“ั้นมึเ้ามา้าใน่อนสิ”
มานพเลิิ้วสู้วยวามสสัยเล็น้อยับท่าทีที่เปลี่ยนไปอนาย เพราะถ้าเป็นเวลาปิแล้ว นายะหวห้อนอนอเามา และะไม่ยอมให้มานพเ้ามายุ่มย่ามเลยถ้าเาไม่สั่
“ให้ผมเ้าไปในห้อเหรอรับ?”
มานพี้นิ้วเ้าไปในห้ออนาย้วยวามไม่่อยมั่นใในสิ่ที่ัวเอไ้ยินนั านั้นนายึพยัหน้าึ้นลเบา ๆ เพื่อยืนยันำอบเิมอเา แล้วมานพ็เินเ้าไปในห้ออนายามำเิวน โยมีนายเินถือถุนมเทียนามมาิ ๆ ่อนที่นายะเอ่ยปาเปิประเ็นวนมานพุยอย่าไม่ให้เสียเวลาเลย
“มานพ?”
“รับ”
มานพหยุอยู่ที่ลาห้ออนาย พร้อมับหันลับไปเลิิ้วรอฟันาย และนาย็เินอ้อมมาหยุอยู่้านหน้าฝั่ร้ามับมานพในท่าประันหน้าัน ่อนที่นายะเลิิ้วถามมานพเสียเรียบ
“ปีนี้มึอายุเท่าไหร่เหรอ?”
“24 รับ”
“โห...เป็นรุ่นน้อูั้สอปีเลยเหรอวะ?”
นายอุทานพร้อมับูสอนิ้วึ้นเป็นเิถามเ้าัว แ่มานพ็ไม่ไ้อบว่าใ่หรือไม่ใ่ นอายิ้มน้อย ๆ เป็นเิยอมรับลาย ๆ ว่าใ่แล้ว
“ปีนีุ้ายอายุ 26 แล้วเหรอรับ?”
มานพเอ่ยถามนายบ้า้วยสีหน้าเรียบเย แ่นายลับถลึา่มู่มานพลับมา ่อนที่นายะอบมานพลับเสียสูมู
“เมื่อี้มึ็ไ้ยินแล้ว แล้วมึะมาถามย้ำทำไมวะ?”
“ผมแ่ไม่อยาะเื่อว่าุาย็อายุปูนนี้แล้ว...”
มานพพูาำวมและหยุประโยอเา้าไว้แบบนั้น โยเนาให้นายนึเอ และ็ไวเท่าวามิ เพราะนายฟาฝีปาวามานพทันที
“ไอ้มานพ!!!”
นายัสีหน้าไม่พอใ ่อนที่นายะสะบัหน้าออไป้าน้าอย่าที่นายอบทำเวลาไม่พอใ ทว่าในัหวะที่บรรยาาศโยรอบำลัอยู่ในวามึเรียนั้น มานพ็ยื่นใบหน้าอเาเ้าไประิบบอนาย้าหูอย่าเอาใว่า
“แุ่ยัูเหมือนผู้ายที่เพิ่ะแเนื้อหนุ่มใหม่ ๆ เลยนะรับ อย่าับเพิ่อายุ 18 เอรับ”
“รอัวไปนะมึ”
นายวัสายามอมานพเพียเสี้ยว ่อนที่นายะเินไปนั่แะนมเทียนทานอยู่บนเียนอนอัวเอ
ึ่ในะนั้นมานพ็เินไปยืนพิหน้า่าหน้า และอยแอบมอนายทานนมเทียนอยู่เป็นระยะ ๆ อย่ามีวามสุ ทว่านายเอ็อยเหลือบมอสำรวรูปร่าอมานพอยู่เป็นพั ๆ เหมือนัน เพราะนายอย่าสนใในรูปร่าที่สมส่วนอมานพมา
“มานพ?”
นายวามือาารทานนมเทียน พร้อมับยืัวลุึ้น และเินเ้าไปยืนพิหน้า่าอยู่้ามานพ
“มีอะไรเหรอรับ?”
มานพหันไปเลิิ้วถามนาย และับ้ออยู่ที่ใบหน้าหล่อเหลาอนายนิ่ เพื่อรอฟัว่านายะสั่ให้เาทำอะไร ทว่า...นายลับไม่ไ้สั่ให้มานพทำอะไรอย่าที่เ้าัวิเลย
“ไอ้นั่นอมึอ่ะ...มันให่แ่ไหนวะ”
นายถามมานพเบา ๆ พร้อมับทำท่าพยัพเยิไปที่เป้าาเอมานพ
“ไอ้นี่เหรอรับ?”
มานพถามนายลับเพื่อวามมั่นใ ่อนที่เาะ้มลไปมอูเป้าาเอัวเอ้วยวามสสัย
“อืม”
นายอบมานพลับไปเพียสั้น ๆ และเบามา แ่มานพ็เ้าใไ้ทันทีว่านาย้อาระสื่ออะไร มานพึรายานเ้านายอเาไปอย่ารไปรมาว่า
“9.5 นิ้วรับ”
“เฮ้ย! ให่นานั้นเลยเหรอวะ”
นายยืัวร พร้อมับ้อมอไปที่เป้าุอมานพ้วยวามใ ่อนที่นายะเผลอลืนน้ำลายลไปในลำออึให่
เอือ!
“โม้เปล่ามึอ่ะ?”
นายแล้ทำเป็นพูาเไ แม้นายะรู้ำอบีอยู่แล้วว่ามานพไม่ไ้โห เพราะาหลัานที่ปราแ่สายาอนายอนนี้นั้นมันยาที่ะปิเสธริ ๆ
“อยาูหลัานไหมละรับ?”
มานพอาสา และทำท่าเหมือนะัหลัานที่มีอยู่ออมาโว์นายให้รู้ำรู้แันไปเลย แ่นายรีบยมือึ้นมาห้ามพัลวัน พร้อมับปิเสธออไปทันวัน
“ไม่้ออ่ะ”
มานพยิ้มว้าอย่าพอใเมื่อเาเห็นท่าทีที่เอะเินอนายแสออทาสีหน้า านั้นมานพ็รีบปรับน้ำเสียให้เป็นปิ ่อนที่เาะแล้ย้อนถามนายลับบ้าว่า
“แล้วอุายละรับ? ให่เท่าอผมไหม?”
หมับ!
นายรีบเลื่อนมือทั้สอ้าอเาลไปปปิเป้าาเอัวเอไว้ทันทีเมื่อโนมานพถาม ่อนที่นายะอบมานพลับไป้วยน้ำเสียห้วน ๆ
“ไล่เลี่ยันะอมึแหละ”
“หึ!”
มานพยยิ้มพอใับำอบที่ไ้ ่อนที่มานพะใเหลือบมอไปยัเป้าาเอนาย แล้วมานพ็เลื่อนสายาอเาึ้นไป้อมอใบหน้าที่แระเรื่ออนาย้วยสายารุ้มริ่ม
“ราบใที่ผมยัไม่ไ้เห็นหลัานประอบำให้าร ผม็ไม่มีวันเื่อหรอรับ”
มานพยัิ้ว พร้อมับพยัพเยิหน้าไปที่เป้าาเอนาย เพื่อบอให้นายเลื่อนมือออะโยี
“ะให้มันรู้นาอเราไม่ไ้เ็าเลย ถ้าเิมันรู้เ้า มีหวัมัน้อหัวเราะเยาะเราแน่”
นายพึมพำับัวเอ แล้วนาย็รีบสไล์ัวไปนั่ลบนเีย พร้อมับว้าผ้าห่มผืนหนามาพันเอวอัวเอไว้อย่าหวแหน ่อนที่นายะแสร้ไล่มานพให้ออาห้อไป
“มึออไปไ้แล้ว แล้ว็วันนี้อย่าลืมอาบน้ำให้อีัมโบ้มัน้วยล่ะ แล้ว็ไอ้ปีโป้ลูมึอ่ะ...สปรมา ัวเหม็นิบหาย อาบให้มัน้วย ืนปล่อยให้มันมแบบนี้ เี๋ยวอีหน่อยมัน็เอาเห็บมาิลูสาวูเ้าสัวันหรอ”
“รับ”
มานพรับำอนาย พร้อมับยิ้มว้าให้อย่าอ่อนโยน ่อนที่มานพะสาวเท้าเินออาห้ออนายไปทันที และพอล้อยหลัมานพแล้ว นาย็หันมาถามัวเอ้วยวามวิัวลว่า
“เฮ้อ! อไอ้สามีแห่าินาั้ 9.5 นิ้วเลยเหรอวะ? มันให่เินไปไหมวะนั่น? แล้วอูอ่ะ? เมื่อไหร่มันะโสัทีวะ”
นายบ่นอุบอิบเบา ๆ แล้วนาย็เอนหลัลไปนอนเอามือ่ายหน้าผาอย่านที่ำลัมีเรื่อทุ์ใให่หลวเพียลำพั...
-------------------------------
ัน๊อ
ความคิดเห็น