Lailakloma

บทนำ

สายลมโบกพัดไปมาในขณะที่ฉันหลับตาลง ภาพเวลาเก่าๆในสมัยเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้ยังคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำของฉันเสมอ... แน่ละก็มันพึ่งผ่านมาไม่กี่ปีเองนินา คิก คิก ฉันอมยิ้มก่อนจะค่อยๆเดินไปยังสนามบาสของโรงเรียน ที่ๆฉันไปอยู่เป็นประจำในสมัยม.ปลายก็ทำยังไงได้ละ ฉันเคยเป็นผู้จักการชมรมบาสเกตบอลของโรงเรียนนินา ก็เลยอยากกลับไปดูพวกรุ่นน้องหน่อยเท่านั้นเอง

ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนเลยนะค่ะ ถ้าฟังจากลักษณะการพูดก็จะรู้ได้ว่าฉันเป็นผู้หญิง และจากที่ได้ฟังฉันบรรยายสถานที่แห่งความหลังนี้ก็จะสามารถรู้ได้ว่าฉันเรียนจบมัธยมปลายแล้ว ฉันชื่อว่าแพรวค่ะ อายุ 19 ปี เรียนอยู่มหาลัยอินเตอร์แห่งหนึ่ง หน้าตาของฉัน...ก็ไม่ค่อยสวยเท่าไรหรอกค่ะแต่ไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงได้ตำแหน่ง Princess ตำแหน่งที่ว่าเป็นคนสวยที่สุดของโรงเรียนนี้มาตลอด 3 ปีก็ไม่รู้ ผมสีดำขลิบที่ยาวถึงกลางหลังของฉันสะบัดไปมาด้วยแรงลม พร้อมๆกับเสียงๆหนึ่งดังขึ้นเป็นจังหวะดัง ตุ๊บๆๆ

รับนะ เสียงหล่อๆเสียงหนึ่งดังขึ้นในขณะที่เขาโยนลูกบาสออกไป แต่ทว่า...

ปึ๊ก!!!!!!!!

เฮ้ย!!

เป็นอะไรไหมวะ

จากกลุ่มคนที่กระจายเป็นจุดๆกลับกลายเป็นก้อนเดียวกันราวกับก้อนข้าวปั้น- - ???นี่ฉันกำลังบรรยายอะไรอยู่เนี่ย!!!ต้องรีบไปดูน้องเขาสิ ฉันคิดก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปดูเหตุการณ์ชัดๆ

เป็นอะไรมากไหมค่ะ ฉันถามในขณะที่ก้มลงมอง น้องคนนั้นให้ชัดๆ

ไม่เป็นอะไรมากหรอก น้องคนนั้นตอบแต่ทว่ากลับถูกเสียงเพื่อนทั้งกลุ่มกลบคำตอบจนไม่ได้ยิน

พี่แพรว? มาได้ไงกันละเนี่ย!!! ผู้ชาย 2 คนที่หน้าตาคล้ายลิงกับไก่พูดขึ้นพร้อมกัน

มีขาก็ต้องเดินมาได้สิ ฉันตอบก่อนจะยิ้มบางๆ

ดูพูดจาเข้าสิไม่เหมาะกับหน้าตาเลยผมถามดีๆนะครับToT ผู้ชายที่หน้าเหมือนลิงย้อนฉัน ฉันถอนหายใจก่อนจะก้มลงมองน้องคนที่ถูกบาสกระแทกหัวอีกทีอีกที

ผมสีน้ำตาลกระยุ่งๆแต่เป็นทรงเท่ๆ ผิวขาว ปากกับจมูกเป็นรูปสวย ดูท่าทางน่ารักน่ากอดดีจัง ฉันคิดก่อนจะเอ่ยถามน้องคนนั้นอีกทีว่า

เป็นอะไรมากไหมค่ะ น้องคนนั้นหันมามองราวๆ 2 วินาที จากนั้นก็ก้มลงผูกเชือกรองเท้าแล้วพูดกับฉันเบาๆว่า

แค่นี้ไม่ถึงตายหรอกครับ หนอยแนะ --*** เพราะคำตอบนั่นทำให้ฉันอารมณ์ขุ่นมัวนิดๆ

ฉันถามนายดีๆนะ! พอฉันพูดเสร็จน้องคนนั้นก็เงยหน้ามองก่อนจะยิ้มให้กับฉันแล้วบอกกับฉันว่า

ก็มันจริงนิครับ...กะอีแค่บาสกระแทกหัว เขาพูดก่อนจะลุกขึ้นยืนปัดเนื้อปัดตัวแล้วก็มองฉันอีกทีพร้อมถ้อยคำที่ฟังดูเจ็บปวด ถ้าเทียบกับตรงนี้... เขาชี้ที่หัวใจ มันเทียบไม่ได้เลยสักนิดเดียว

แล้วเขาก็เดินจากฉันไปพร้อมๆกับแผ่นหลังที่แสนเศร้า เหลือไว้แต่เพียงคำพูดเบาๆที่ยังคงได้ยินอยู่ในสมองของฉัน เขาเดินจากสนามบาสไป และไม่หันหลังกลับมาอีกเลย...แต่ทำไมกันรู้สึกว่าฉัน คุ้นเคยกับเด็กนี้อย่างหน้าประหลาด...ทำไมกันนะ...