"" The War is Last "" Begining

ลำดับตอนที่ #1 : ความตายมาเยือน..!!

    เช้าวันนี้ยังคงเหมือนทุกๆวันที่ยังน่าเบื่อสำหรับเด็กน้อยคนหนึ่งเขานอนเล่นมองดูท้องฟ้าด้วยความว่างเปล่าชาวบ้านที่เดินผ่านไปผ่านมามองเขาด้วยความสงสัยว่าทำไมถึงมานอนเล่นที่นี้ทั้งที่ในเมืองมีงานเทศกาลประจำปีอยู่...
    " ไวท์  ทำไมเธอไม่ไปเที่ยวเล่นเหมือนเด็กคนอื่นๆบ้าง " ชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนถาม
    " ก็ผมไม่เหมือนเด็กคนอื่นน่ะ " เด็กหนุ่มตอบแบบกวนนิดๆ
     แล้วไวท์เด็กหนุ่มที่หน้าตาดีที่นอนเหม่อลอยก็คิดว่าที่ตรงนี้เริ่มมีความไม่เป็นส่วนตัวแล้วจึงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในป่าหลังเขาแล้วมองหาที่สงบๆอยู่จนกว่าจะถึงมื้อเที่ยง........
      ในเมือง...วันนี้เด็กๆทุกคนต่างมาร่วมตัวกันเพื่อมางานเทศกาลบริเวณงานมีร้านต่างๆมาเปิดให้บริการทั้งคนที่อยู่ในเมืองและคนจากต่างเมืองก็มาเที่ยว  (ยกเว้นไวท์) แต่ยังไม่มีใครรู้ตัวเลยว่า....มัจจุราชได้เหยียบย่างเข้ามาในเมืองที่แสนจะสงบสุข
      " ว้าย!!  พ่อวันนี้แม่เกือบลืม  ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของไวท์ "  หญิงสาวอายุประมาณ  40 ร้องบอก
      " งั้นราก็ซื้อของไปทำอาหารค่ำฉลองให้ลูกชายจอมซื่อบื่อนะแม่ " ชายแก่รีบบอกด้วยความดีใจ
      " เราซื้ออะไรให้มันมีนะ " พ่อของไวท์เสนอความคิดเห็น  "เห็นมันบ่นว่าอยากได้ดาบซักเล่มนึง "
      " แต่เราเหลือเงินอยู่ไม่มากพอที่จะซื้อนะพ่อ "แม่ตอบอย่างเป็นห่วง
      " นั่นไง!! ที่เราต้องการ " พ่อเหลือบไปเห็นร้านขายสินค้ามือสองแล้วตรงเข้าไปซื้ออย่างรีบร้อน...
    มื้อเที่ยงไวท์กลับมาที่บ้านเพื่อทานอาหาร  พ่อกับแม่ต่างไม่พูดถึงเรียงของวันเกิดไวท์ต่างเก็บไว้จนถึงมื้อเย็นแล้วจะทำเซอร์ไพร์ส  พอทานอาหารเสร็จไวทัก็กลับทที่ป่าเดิมอีกครั้งด้วยท่าทางตื่นเต้นแต่พ่อกับแม่ยังไม่ได้สนใจเพราะคิดว่าไวท์คงเจอที่ๆสงบเหมาะแก่การนอน  ...
     ไวท์ได้เดินมาตามทางที่เขาทำลูกศรไว้ในตอนเช้า  มันไกลเกินกว่าที่เด็กอายุอย่างเขาจะมาเล่นในป่า   ยิ่งเดินป่าก็ยิ่งลึกทึบต้นไม้ดูใหญ่โตจนน่ากลัวและขณะนั้นเองเสียงที่ทำให้เขาต้องกลัวจนตัวสั่นก็ดังขึ้น   เป็นเสียงของกองทัพขนาดมหึมาย้ำไปในป่าเกิดเสียงดังจนทำให้ฝูงนกแตกตื่นเสียงกรี๊ดร้องจากทั่วทุกแห่งดังขึ้นเป็นเสียงที่น่ากลัวจับใจ หลังจากที่หายตกตะลึงแล้วที่ซ่อน!!! เขารีบหาที่ซ่อนในทันที  มันเป็นการซ่อนตัวที่ทรมานที่สุดเขาแทบจะไม่ได้หายใจเพื่อที่จะได้ส่งเสียงให้เบาที่สุด เขาได้เห็นใบหน้าของเหล่าทหารปีศาจแต่ละตัวมันดูน่าเกลียดน่ากลัวอะไรขนาดนี้  มันเป็นซากศพที่มีชีวิตชัดๆเขาคิดในใจเวลาช่างผ่านไปนานแสนนาน จนกระทั่งเขาเห็นปีศาจตัวสุดท้ายเดินลับตาไปเขาตั้งสติอีกครั้งแล้วก็นึกเรื่องบางอย่างออก  เรื่องที่เขาไม่ได้อยากให้เกิดกองทัพปีศาจมันเดินทางไปทางที่เมืองเขาตั้งอยู่  หัวใจหล่นวูบ!เขาวิ่งสุดชีวิตไปที่บ้านของเขาก่อนกิ่งไม้บาดตามตัวจนเป็นแผลหลายแห่ง วิ่งจนเขาคิดว่าถ้าลงแข่งวิ่งเร็วปีนี้คงได้รางวัลแน่ๆ....
       เมื่อมาถึงบ้านเขารู้สึกโล่งใจเพราะมันยังดูสงบยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เขาตะโกนบอกให้พ่อแม่หนีแม่ไม่มีเสียงตอบรับเขาเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว..
      " แม่ฮะ ...พ่อฮะ อยู่ไหนฮะ "เขาตะโกนเรียก  ภายในบ้านดูสงบเรียบร้อยเขาเดินไปในห้องครัวแล้วก็พบกับสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดที่สุดในชีวิต...
       ภาพที่เห็นพ่อกำลังย่อยสลายกลายเป็นฝุ่นสภาพพ่อไม่ต่างไปจากต้นไม้แห้งๆ  เขาไม่กล้าที่จะมองอีกน้ำตามันไหลมาตอนไหนเขายังไม่รู้....แม่!!!แม่อาจจะยังมีชีวิตอยู่เขารีบวิ่งไปหาแม่ที่ห้องนอน  แล้วก็เห็นแม่อยู่ในสภาพที่ไม่ต่างไปจากพ่อ  ... แต่... แม่ยังมีลมหายใจอยู่..
     "  แม่!!  แม่ต้องไม่เป็นอะไรนะแม่" ไวท์ลงไปกอดแม่แทบจะในทันที
    "ไวท์ลูกไม่เป็นไรใช่ไหมลูกเป้นไรรึเปล่า?"แม่ค่อยพูดอย่างช้าๆ
    " ไม่ไรแม่ผมสบายดี "ไวท์พูดไปพลางมองดูแม่ค่อยสลายไป
    " ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว  นี้แม่กับพ่อตั้งใจจะมอบไว้เป้นของขวัญให้ลูกนะ" แม่ค่อยๆยกมือที่กำลังสลายไปช้าๆ
    "มันเป็นสร้อยรูปดาบน่ะ พ่อกับแม่มีเงินซื้อให้ลูกได้แค่นี้นะ" ไวท์กุมมือที่กำสร้อยนั้นไว้แน่น "ขอบคุณฮะแม่  !! แม่ไม่ต้องพูดอะไรแล้วน่ะ" ไวท์แทบจะพูดไม่รู้เรื่องเพราะเสียงสะอื้น
     " สุขสันต์วันเกิดน่ะ ลู........กกกก" แม่สลายไปตอหน้าต่อตาเหลื่อแต่เสื้อผ้าที่ใส่อยู่ "ไม่ม่ม่ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่".................