คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ถูกสงสัย
"ฉันไอรีน เจนซัน นักเรียนจากอิตาลีค่ะ"
"!?"สึนะแสดงสีหน้าตกใจจนซีดเผือด มาจากอิตาลีงั้นเหรอ!?
"....."ไอรีนกวาดสายตามองรอบห้องเพื่อจดจำใบหน้าของเพื่อนในห้อง ว้าว พวกสึนะก็เรียนห้องนี้เหรอเนี่ย
"ที่นั่งข้างคุณซาซางาวะ ยังว่างอยู่นะไปนั่งตรงนั้นได้เลย"ครูเอ่ยบอกไอรีน
"ค่ะครู"ไอรีนพยักหน้ารับรู้ก่อนจะไปนั่งข้างเคียวโกะ
"ถ้างั้นวันนี้ก็ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ"ครูประจำชั้นพูดจบและเดินออกจากห้องไป
การสอนในครึ่งวันเช้าได้จบลงก็ถึงช่วงเวลาพักกลางวัน การเรียนการสอนนับว่าดีสุดๆแต่เธอก็แอบเบื่อนิดหน่อยเพราะเคยเรียนมาแล้ว
"วันนี้ไม่ได้เตรียมข้าวกล่องมา จะไปซื้ออะไรกินคนก็คงจะเยอะ"ไอรีนบ่นนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจไปที่โรงอาหารแต่เธอก็ซื้อมาเพียงนมสตอเบอร์รี่และขนมปังเมล่อนเท่านั้น
และในขณะที่เธอซื้อของนักเรียนหลายคนก็มองเธออย่างสนอกสนใจไอรีนจึงตัดปัญหาที่ถูกจ้องมองตลอดเวลาไปหาที่กินของที่ซื้อมานั้นก็คือดาดฟ้าของโรงเรียนที่น่าจะเงียบสงบที่สุด
"......"ไอรีนที่หามุมเงียบๆทานขนมปังและนมสตอเบอร์รี่อย่างเอร็ดอร่อย ได้แต่หวังว่าจะไม่มีใครขึ้นมา
แอ็ด~ แต่เธอไม่ทันคิดจบดีเสียงประตูของดาดฟ้าก็ดังขึ้นพร้อมกับสามหนุ่มที่เดินเข้ามา เธอลืมได้ไงกันว่าสถานที่ประจำของพวกสึนะคือที่นี่ ดีนะเนี่ยว่ามุมที่เธออยู่พวกเขาคงไม่สังเกตุเห็น
"รุ่นที่สิบว่ายัยหัวขาวนั่นเป็นใครเหรอครับ"
กำลังคุยเรื่องของเธองั้นเหรอ แล้วว่าใครยัยหัวขาวห้ะ!!! ไอหัวปลาหมึก
"คงไม่ใช่นักฆ่าหรอก"
ลางสังหรณ์ของสึนะงั้นเหรอสุดยอดไปเลยแหะ จริงอยู่ที่ว่าเธอไม่ใช่นักฆ่า แต่เธอก็ไม่ใช่พวกคนทั่วไปสักเท่าไหร่
"แต่เธอก็น่ารักดีนะ"ยามาโมโตะที่กำลังทานข้าวกล่องพูดขึ้น
"......"ไอรีนยังคงแอบฟังด้วยความเงียบงันและไม่ลืมที่จะลบตัวตน
"ไง!!เจ้าห่วย"เสียงของบุคคลใหม่ที่ทักทายสึนะด้วยฝ่าเท้าดังขึ้น
ปึก!!
"ช่วยทักทายให้เหมือนคนปกติหน่อยเถอะ!"สึนะ
"ก็ช่วยไม่ได้ นายหลบไม่ได้เองหนิ"รีบอร์นทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้
"เป็นอะไรไหมครับรุ่นที่สิบ!"โกคุเดระถามด้วยความห่วง
"ฮ่าๆสนุกกันใหญ่เลย"ส่วนยามาโมโตะนั่งขำ
"......."
"แล้วนี่หายไปไหนมาเหรอรีบอร์น"สึนะเอ่ยถาม
"มีธุระ ฉันไม่ได้ว่างเหมือนนายนะ"รีบอร์นเอ่ยบอก
"แอบฟัง! แอบฟัง!"เสียงนกตัวน้อยที่บินวนไปวนมาดังขึ้น ฮิเบิร์ด!!ทำไมนกของคุณฮิบาริถึงมาอยู่ตรงนี้!?
"แอบฟัง?"สึนะเริ่มมีท่าทางที่สงสัยกับคำพูดของฮิเบิร์ด
"มีคนอื่นอยู่ที่นี่ด้วยนะสิ ขนาดฉันยังไม่รู้สึกถึงเลยจนถึงตอนนี้นะ"รีบอร์นพูดขึ้น คงรู้แล้วแน่ๆ
"ใครเหรอ?"สึนะยังคงสงสัย
แต่แล้วเสียงออดของโรงเรียนเป็นสัญญาณว่าหมดเวลาพักดังขึ้น
"พวกฉันไปเรียนก่อนนะ ไปกันเถอะโกคุเดระ ยามาโมโตะ"สึนะเอ่ยชวนก่อนกลุ่มของเขาจะลงจากชั้นดาดฟ้าไป
"เฮ่อ..ไปกันได้สักที"ไอรีนถอนหายใจเล็กน้อย รีบอร์นล่ะ!!!
กึก!! เสียงที่เหมือนว่าจะเป็นปลายกระบอกปืนจ่ออยู่ข้างหลังของไอรีน
"เธอเป็นใคร"พร้อมกับประโยคคำถามยอดฮิตเวลาเจอคนที่ไม่รู้จักหรือไม่น่าไว้วางใจ
"ก็แค่นักเรียนค่ะ"ไอรีนหันหลังกลับไปมองเด็กทารกที่ถือปืนอยู่
ถ้ามันลั่นขึ้นมาฉันก็ตายได้นะคะ
"คิดว่าฉันเชื่อรึไง"ไม่พูดเปล่าพร้อมแผ่นขยายไอสังหารไปรอบบริเวณ
"ก็แล้วแต่สิคะ!"ไอรีนดึงพัดที่ซ่อนไว้ออกมาเผยคมมีดจากปลายพัดให้ได้เห็น อ่า...เธอทำอะไรลงไป เพราะไอสังหารเหรอ
"นักเรียนธรรมดาไม่ควรพกอาวุธมาโรงเรียนนะ"
"ไม่รู้ไม่ชี้ ขอตัวนะคะ!!"ไอรีนรีบเผ่นลงจากดาดฟ้าทันที เธอยังไม่อยากทักทายลูกกระสุนปืนหรอกนะ!!
"คงจะต้องสืบกันหน่อยล่ะมั้ง"
หลังจากที่จะเกือบทักทายลูกกระสุนปืน ทำให้ไอรีนค่อนข้างจะกังวลนิดหน่อยแต่ก็มีเรื่องที่กวนใจเธอเล็กน้อยนั้นก็คือฮิเบิร์ดที่รู้ว่าเธออยู่ตรงนั้น
มันเป็นไปได้ไงนะ
"คุณซาวาดะขอคำตอบข้อนี้"เสียงครูที่สอนวิชาฟิสิกส์เอ่ยเรียกนักเรียนชาย
"เอ่อ...0.5ครับ"สึนะเอ่ยตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจ เขาดูมีความรู้อะไรหลายอย่างมากขึ้น เหมือนว่าคำตอบจะถูกด้วยนะ
"ถูกต้อง ข้อต่อไป..."ครูพูดขึ้นพลางมองนักเรียนรอบห้องที่หลบสายตา ก่อนจะไปหยุดที่นักเรียนหญิงสีผมแปลกตา
"นักเรียนใหม่ ตอบข้อนี้"ครูชี้ที่โจทย์เพื่อให้ไอรีนตอบ
นั้นมันระดับมหาลัยเลยนะ....
"1.20ค่ะ"ไอรีนตอบอย่างมั่นใจเพราะมันคือสิ่งที่เธอเคยเรียน
"ถูกต้อง"เมื่อครูพูดจบก็สุ่มคนต่อไป
คาบเรียนช่วงบ่ายก็ผ่านไปได้ด้วยดีจนถึงเวลาเลิกเรียน นักเรียนหลายคนเริ่มทยอยกลับซึ่งไอรีนก็คือหนึ่งในนั้น แต่ในระหว่างที่รอโคลว์มารับก็มีคนเข้ามาทักเธอ
"ไงจ้ะ เราเรียนห้องเดียวกันใช่ไหม ฉันซาซางาวะ เคียวโกะจ้ะ"เคียวโกะเข้ามาทักทายไอรีนที่ยืนรอคนมารับหน้าโรงเรียน
"ฉันมิอุระ ฮารุค่ะ!"เสียงของอีกคนเอ่ยแนะนำตัวเช่นกัน
ฮารุงั้นเหรอ ย้ายมาโรงเรียนนี้แล้วสินะ
"ฉันไอรีน เจนซัน"ไอรีนเอ่ยแนะนำตัวพร้อมรอยยิ้ม
"เราอยากเป็นเพื่อนกับไอรีนนะจ๊ะ พอจะอนุญาตได้ไหม"เคียวโกะเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
"ได้อยู่แล้วล่ะ เคียวโกะจัง ฮารุจังเรียกแบบนี้ได้ไหม"
"ฮารุจะเรียกไอรีนว่าไอจังนะคะ!"
"ได้สิจะไอรีนหรือไอจังก็ได้หมดแหละ ขอตัวก่อนนะ"
ไอรีนโบกมือลาคนทั้งสองก่อนจะขึ้นรถไป หวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ
"เป็นไงบ้างเรียนวันแรก"โคลว์เอ่ยถาม
"ก็ดีนะ..."
"โคลว์ช่วยแวะจอดร้านซูชิข้างหน้าหน่อยนะ"
"....."โคลว์พยักหน้ารับรู้ก่อนจะจอดให้เธอลงแล้วไปวนหาที่จอดรถ
ครืด! ไอรีนเลื่อนประตูเผยให้เห็นร้านด้านในที่เธอรู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูก
"ยินดีต้อนรับครับ"เสียงของเจ้าของร้านเอ่ยต้อนรับลูกค้า พ่อของยามาโมโตะเหรอมิน่าล่ะถึงได้ดูคุ้นๆ
"เอาอันนี้ อันนี้แล้วก็อันนี้ค่ะ"ไอรีนชี้ไปที่ชุดซูชิหลายๆแบบ
"ฮ่าๆคุณลูกค้าชอบซูชิมากสินะครับ"คุณพ่อของยามาโมะโจะพูดคุยอย่างเป็นกันเอง
"ก็นิดหน่อยค่ะ"
เวลาผ่านไปได้สักพักใหญ่โคลว์ก็ยังไม่เข้ามาทำเอาไอรีนเริ่มรู้สึกห่วงว่าอาจจะเกิดเรื่องขึ้นแต่แล้วเสียงของกลุ่มคนที่เธอไม่อยากเจอก็ดังขึ้น
ครืด!
"กลับมาแล้วครับ"ขอล่ะคงไม่เอากลุ่มเพื่อนมาใช่ไหม
"ขอรบกวนด้วยนะครับ!"โชคไม่เข้าข้างกันเลย!
ไอรีนหันมองกลุ่มคนที่พึ่งเข้ามาใหม่ วันอื่นมีมากมายทำไมต้องเป็นวันนี้
"เธอที่ย้ายมาใหม่?"ยามาโมโตะเอ่ยทักทายพร้อมมานั่งข้างเธอ ตีเนียนมากค่ะ=__=
"ยัยหัวขาว?"โกคุเดระก็ดูแปลกใจที่ได้เจอเธอ แต่ขอเถอะเธอชื่อไอรีนไม่ใช่ยัยหัวขาวเรียกให้มันถูกหน่อย
"......."ไอรีนเลือกที่จะเมิน เมื่อไรโคลว์จะมานะเธออึดอัดจะแย่แล้ว
"ดีจ้า!!"เสียงทักทายอันเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้น
สึนะสามารถหลบได้ในทันทีราวกับรู้อยู่แล้ว แต่ว่าเธอก็จะโดนเอานะสิ!!
ฟึบ! ไอรีนเบี่ยงหลบเล็กน้อย
"!!!!"ทุกคนดูตกใจกันหมด ยกเว้นรีบอร์นที่เผยรอยยิ้มออกมา ยิ้มหาอะไรคะ?
"ธะ...เธอหลบได้ไงกัน!?"สึนะเอ่ยถามอย่างตกใจ นายก็หลบได้ไม่ใช่หรือไงจะตกใจเพื่อ
"บังเอิญค่ะ บังเอิญ"ไอรีนแถในทันที
"จงใจหลบชัดๆ เธอเป็นใคร"โกคุเดระเอ่ยถาม เอ๋?เหมือนว่าจะมีคนเคยถามนะประโยคฮิตช่วงนี้เหรอ
"ไอรีน เจนซันไงคะ"ไอรีนตีหน้ามึนใส่
"......"
ครืด! เสียงประตูถูกเลื่อนอีกครั้งพร้อมกับชายหนุ่มที่เข้ามา โคลว์ในที่สุดก็มาสักที มาได้ถูกจังหวะมาก!
"น้องไอรีน เอ็มม่าโทรตามแล้ว"โคลว์กวาดสายตามองเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยบอก
"ค่ะพี่โคลว์"ไอรีนฉวยโอกาสที่พวกสึนะให้ความสนใจโคลว์วางเงินค่าซูชิก่อนจะออกไป
ทุกคนมองไอรีนไม่ล่ะสายตาเต็มไปด้วยความสงสัย ยกเว้นเพียงรีบอร์นที่ได้รู้แล้วว่าไอรีนเป็นใคร
ความคิดเห็น