[Fic Reborn (KHR) ] เพราะพระเจ้าส่งฉันผิดเวลา

ลำดับตอนที่ #5 : มุคุโร่และเด็กหนุ่ม

"กลับมาแล้วจ้าาา"ไอรีนตะโกนด้วยน้ำเสียงร่าเริงเดินเข้ามาในห้องรับแขกของบ้านด้วยรอยยิ้ม

"เป็นไงบ้างคะ"เอ็มม่าเอ่ยถามในทันที

"......"

"ได้รับอนุญาต ไม่กี่วันก็คงจะไปญี่ปุ่น"ไอรีนเอ่ยบอกก่อนจะเดินไปดึงมือของผู้พิทักษ์ทั้งสองให้เดินตามมา

"เราจะไปไหนกันเหรอคะ"เอ็มม่าเอ่ยถามขึ้น

"ไปช็อปปิ้งซื้อของให้พวกเธอด้วย"

"ไม่ต้องหรอกค่ะบอส"

"......"โคลว์ยังคงฟังเงียบๆไม่ออกความเห็น

"จำเป็นสิ เรารีบไปกันเถอะ"ไอรีนยิ้มน้อยๆก่อนจะยัดผู้พิทักษ์ทั้งสองเข้าไปในรถ

"บอสคะร้านนี้มันมากเกินไป"เอ็มม่าเอ่ยแย้งขึ้นเมื่อเห็นว่าร้านที่จะมาซื้อเสื้อผ้าให้กับพวกตนคือร้านอะไร

"ทุ่มทุนสุดๆ"โคลว์บ่นพึมพัมมองหน้าร้านด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"ถือซะว่าเป็นสิ่งขอบคุณที่มาเป็นผู้พิทักษ์ให้ก็แล้วกัน"

ไอรีนเดินนำเข้าไปในร้านทันทีเมื่อพูดจบ ก่อนจะมีพนักงานประมาณสองคนเข้ามาต้อนรับ

"ไม่ทราบว่าต้องการรับชุดแบบไหนดีคะ"

"ช่วยจัดของให้สองคนนั้นที ชุดสูทห้า ชุดลำลองสี่ ชุดออกงานสาม ทั้งหมดจะต้องเป็นผ้าเนื้อดี"ไอรีนเอ่ยแจงสินค้าในทันทีพนักงานก็รับฟังอย่างตั้งใจก่อนจะนำผู้พิทักษ์ทั้งสองของเธอไปวัดไซส์เสื้อผ้า

"ถ้าอยากได้อะไรกันเพิ่มก็บอกพนักงานเอานะ"ไอรีนพูดบอกคนทั้งสองก่อนจะไปนั่งรอที่โซฟาที่ทางร้านจัดไว้

ผ่านไปสักพักทั้งสองก็แยกตัวออกมาจากพนักงานเหลือแค่รอชุดที่สั่งไว้

"เราจะไปไหนต่อไหมคะ"เมื่อเหลือกันเพียงสามคนเอ็มม่าก็เอ่ยถาม

"อืม....นั่นสิไปไหนดี"

"......."

"ถ้าฉันอยากจะไปพบคุณแม่คงไม่ว่ากันใช่ไหม"ไอรีนเอ่ยถามคนทั้งสอง

"ไม่ว่าหรอกยังไงก็ คุณแม่ของบอสไม่ใช่เหรอ"โคลว์พูดขึ้นอย่างไม่คิดอะไร ผิดกับเอ็มม่าที่รู้เรื่องอยู่แล้ว

"ถ้างั้นเราคงจะต้องแวะร้านดอกไม้กันหน่อยนะ"ไอรีนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

"ที่นี่มัน...."โคลว์พึมพัมกับตัวเองไม่คิดว่าสถานที่ที่จะได้พบคุณแม่ของบอสจะเป็นที่แห่งนี้

"สุสานไง"เอ็มม่ากระซิบเบาๆ

"อาจจะลึกหน่อยนะ"ไอรีนยังคงเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ความรู้สึกของเจ้าของร่างคนก่อนตีขึ้นมาจนเธอแทบอยากจะร้องไห้

"ในที่สุดหนูก็มาในวันที่ไม่ใช่วันครบรอบสักที"ไอรีนที่วางช่อดอกคาร์เนชั่นบนหลุมศพเอ่ยบอกผู้เป็นมารดา

จากความทรงจำที่ผ่านมาทำให้ได้รู้ว่าเด็กสาวไม่เคยมาที่นี่เลยหากไม่ใช่วันครบรอบ

"......"ผู้พิทักษ์ทั้งสองมองแผ่นหลังเล็กๆของบอสที่ดูเศร้าสร้อยอย่างบอกไม่ถูก

"หนูคงจะไม่อยู่สักพัก ไม่ต้องห่วงหนูนะหนูจะดูแลตัวเองอย่างดี"ไอรีนยังคงพูดคุยแต่เสียงก็เริ่มสั่นเทาขอบตาก็เริ่มร้อนผ่าว ความรู้สึกสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่มันทำเอาตัวเธอไม่สามารถกลั้นมันได้อีกต่อไป

"ฮึก....ถ้าคุณแม่ไม่ช่วยหนูไว้หนูคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้"

และมันก็เป็นประโยคสุดท้ายที่เด็กสาวคนเดิมคนนั้นอยากจะพูดมันออกมาแม้ว่าวิญญาณจะล่องลอยไปแสนไกลแล้วก็ตาม

ผู้พิทักษ์ทั้งสองที่ได้รับรู้ถึงหยาดน้ำตาและเสียงสะอื้นของบอสมาสักพักก็เขามาสวมกอดจากทางด้านหลังด้วยแววตาที่อ่อนลงทั้งสองคน

"เอ็มม่า โคลว์"

"ยังมีพวกเรานะคะบอส ฉะนั้นจะใช้พวกเราเป็นผ้าเช็ดน้ำตาก็ได้"เอ็มม่ากระซิบบอกผู้เป็นนาย

"และบอสก็ไม่เหมาะกับน้ำตาเลยสักนิด รู้มั้ยมันทำให้หน้าที่ไม่ดีอยู่แล้วของบอสแย่ลงไปอีก"โคลว์เอ่ยแซวต่อทันทีเพื่อไม่ให้บรรยากาศเศร้าหมองเกินไป

"นี่...ว่าฉันไม่สวยเหรอโคลว์!!"

"ก็ไม่ได้พูดออกมานะ บอสจะมาว่ากันแบบนี้ไม่ได้"

"ที่แท้ก็เป็นพวกกวนประสาทเก่งสินะ มาให้ฉันฆ่าเดี๋ยวนี้เลย!!"ไอรีนวิ่งไล่ผู้พิทักษ์อรุณของตนทันทีไม่สนใจว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อนของคนอื่นๆที่อยู่ในหลุมหรือไม่

"เฮ้อ...."เอ็มม่าถอนหายใจก่อนจะเดินตามคนทั้งสองที่วิ่งไล่กัน

เขากวนประสาทบอสทั้งหมดไปเพื่ออะไรกันเพราะเมื่อขึ้นรถบอสก็ทำตัวเป็นผีจูออนเอาผมปิดหน้าปิดตาเสียมิดชิด

"บอสต้องเข้าใจว่าเราไม่ได้ถ่ายรายการผีอยู่"โคลว์เอ่ยยอกผู้เป็นบอส

"ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน!"ไอรีนแหวใส่ก่อนจะจัดผมให้เรียบร้อยเตรียมรบกับผู้พิทักษ์อรุณจอมกวนประสาทต่อ

"บอสคะ"เอ็มม่าพูดแทรกขึ้น

"อะไรเหรอ"

"จะอะไรล่ะบอสตามมาตั้งสี่คันกะไม่ให้รอดเลยมั้ง"โคลว์เผยรอยยิ้มออกมา

"ถ้างั้น--"

"ไม่ต้องถึงมือบอสหรอก แค่นี้พวกเราจัดการได้ค่ะ"เอ็มม่าเอ่ยบอกก่อนหยิบอาวุธที่ซ่อนไว้ออกมา

"ถ้างั้นก็ฝากด้วยนะ"ไอรีนควานหาหูฟังก็จะหยิบมาใส่แล้วเปิดเพลงฟัง

รถถูกจอดในมุมที่คนไม่สังเกตุเห็นผู้พิทักษ์ทั้งสองของเธอจึงออกไปดักเพื่อจัดการรถที่ตามมา

"ฉันขวา นายซ้ายโอเคไหม"เอ็มม่าพูดขึ้น

"ไม่มีปัญหา..."

ปัง!! ฝั่งของคนที่ตามมาเป็นฝ่ายเปิดฉากก่อน ก่อนที่โคลว์จะสวนกลับทันทีจนเอ็มม่าต้องเอ่ยแซว

"รีบน่าดู"

"ไม่อยากให้บอสรอนาน"

ปัง!!!

"ระวังกันหน่อยสิ ฉันยังไม่อยากเสียผู้พิทักษ์นะ"ไอรีนเอ่ยบอกคนทั้งสองเพราะตอนนี้เธอออกมาอยู่นอกรถ ถึงจะบอกว่าจะจัดการกันเองก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี

ครั้งนี้ค่อนข้างจะตึงมือเพราะดูๆแล้วมีฝีมือกันอยู่ไม่น้อย

ปัง!!

"บอส!!!"เมื่อได้ยินเสียงปืนจากทางที่บอสยืนอยู่ผู้พิทักษ์ทั้งสองก็รีบหันไปมองทันที

"ฉันอายุน้อย ไม่ได้แปลว่าจะจัดการง่ายๆนะเว้ย"ไอรีนที่เบี่ยงหลบได้ทันกระโดดเตะก้านคอไม่รอให้คนที่ลอบโจมตีได้มีโอกาสยิงเป็นครั้งที่สอง

"เร็วหน่อยฉันหิวแล้ว"ไอรีนตะโกนบอกก่อนจะกลับเข้าไปในรถ

"รับทราบบอส!!"

"รีบอาบน้ำกินข้าวซะ"เมื่อกลับมาถึงไอรีนก็เอ่ยบอกคนทั้งสองก่อนจะขึ้นไปชั้นสอง

"แล้วบอสไม่กินเหรอคะ"เอ็มม่าเอ่ยถาม

"ไม่ล่ะรู้สึกง่วง"

"อุตส่าห์รีบจัดการเพราะเห็นบอสบ่นหิว"

"นี่ ยังไม่เลิกกวนประสาทอีกเหรอ"

"ตอนแกล้งบอสมันสนุกดี ผมไปล่ะ"โคลว์แยกขึ้นห้องทันที

"ถ้างั้นราตรีสวัสดิ์นะคะบอส"เอ็มม่าเอ่ยลาก่อนแยกตัวออกไป

ที่นี่มันที่ไหนกัน ไอรีนที่กำลังฝันหวานก่อนหน้านี้รู้สึกแปลกใจเมื่อตัวเองมาอยู่ท่ามกลางความมืด

"คุฟุฟุฟุ คุณคงจะเป็นคุณไอรีนสินะครับ"

ไอรีนเริ่มสีหน้าที่ระแวงแต่ก็ไม่รู้สึกถึงอันตรายอะไร เสียงนี้มันคุ้นหูแหะ หรือว่าจะเป็นมุคุโร่

"ไม่คิดเลยว่าจะรู้จักผมด้วย"

"แล้วมาแทรกความฝันฉันทำไม"

"ผมเรียกคุณมาเลยต่างหากครับ"

"เรียกมาทำไมเหรอ"

"ผมมีเรื่องให้ช่วยเล็กน้อยครับ"จบเสียงของมุคุโร่โดยรอบก็เปลี่ยไปอีกครั้ง

สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างมืดแต่ก็ยังพอมีแสงอยู่เล็กน้อย ไอรีนมองไปรอบๆก่อนจะเห็นร่างเล็กไปของเด็กหนุ่มนั่งอยู่มุมห้องและเขาดูไม่ดีเท่าไร

"ชื่ออะไรเหรอ"ไอรีนเอ่ยถามคาดหวังว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจะเห็นเธอ

"......"เด็กหนุ่มเงยหน้ามองสายตาของเราสบกันแสดงว่าเห็นใช่ม่ะ

"แล้วนี่มันที่ไหนเหรอ มืดชะมัด"ไอรีนเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเด็กหนุ่มไม่บอกชื่อ

"มันไม่ใช่ที่ ที่ดีเท่าไหร่หรอกครับ"

"ถ้างั้นก็ออกไปสิจะอยู่ทำไม"

"ไม่ได้หรอกครับ"

"เพราะอะไรเหรอ"

"เพราะที่นี่คือ คุกวินดิเช่ ครับ"

ห้ะ!? คุกวินดิเช่ มุคุโร่ต้องการอะไรถึงให้เธอมาที่นี่

"กลับไปเถอะครับ"

"เดี๋ยว!!--"

โดยรอบกลับมามืดมิดอีกครั้งแถมมุคุโร่ก็หายไปแล้ว หมอนั่นต้องการอะไรถึงให้เธอไปพบกับเด็กคนนั่น

หรือว่าอยากให้เราช่วยเด็กคนนั้นออกมา!!