คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อดีตไม่อาจหวนกลับ4
ผลออกมาแล้วว่าตลอดสามปีแห่งการเดิมพันนี้หญิงสาวเป็นผู้ชนะ
ท็อปสิบของรุ่นต่างออกมายืนหน้าแถวพร้อมฟังคำชมจากหัวหน้าครูฝึกที่มากมายซะเหลือเกิน
"เดิมพันอะไรไว้ก็ทำตามซะ!!!"และไม่มีใครคาดคิดเลยว่าหัวหน้าครูฝึกจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา นิโคลก็อดยิ้มไม่ได้
ครูฝึกรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอเนี่ย!!!
"การฝึกตลอดสามปีมันจบแล้ว!!ตอนนี้พวกแกทุกคนคือทหารเต็มตัว จงถวายดวงใจซะ!!!"ครูฝึกตะโกนจบพิธีการฝึกตลอดสามปีด้วยเสียงอันดัง
"ค่ะ/ครับ"เหล่าทหารใหม่ต่างทำท่าเคารพอย่างพร้อมเพรียงจนเกิดภาพที่งดงามเกินจะบรรยาย
"ในวันพรุ่งนี้คือการเลือกกองที่ต้องสังกัดจนตัดสินใจและเลือกมันให้ดี!!!"หัวหน้าครูฝึกพูดทิ้งท้ายไว้และพิธีจบการศึกษาก็หมดลงในทันที
"นายคงรู้นะว่าตัวเองควรเข้ากองไหน"มีอาพูดขึ้นไม่วายหัวเราะออกมาเล็กน้อย
"มีอา..."เรเดียสะกิดเพื่อนสาวเพราะกลัวจะเกิดเรื่อง
"อันที่จริงเรื่องที่เดิมพัน นายแค่มาเป็นคนใช้ฉันก็พอแล้ว เรื่องที่เคยพูดไว้เมื่อสามปีก่อนฉันยังเด็กเกินไปเลยพูดด้วยความสนุก"นิโคลที่ดูเหมือนว่าจะดูสุขุมขึ้นแตกต่างจากเมื่อสามปีก่อนพูดขึ้น
"อะไรอ่ะนิโคล~"มีอา
"ฉันไม่ผิดคำพูดหรอก!!เธอไม่ต้องมาเห็นใจ"เมสันพูดขึ้นด้วยเสียงที่ทุ้มกว้างมากขึ้นของเขาที่ดูเหมือนว่าจะมีอารมณ์ลงไปเยอะเหมือนกัน
"ฉันไม่ได้เห็นใจสักหน่อย...ถ้างั้นก็แล้วแต่นายเถอะ"นิโคลถอนหายใจก่อนจะแยกออกไปเพื่อเก็บของที่หอให้เรียบร้อยก่อนจะย้ายออกในวันพรุ่งนี้
เมื่อเดินแยกออกมาได้สักพักเรเดียที่เดินมาด้วยก็หยุดลง นิโคลและมีอาที่เห็นเพื่อนสาวหยุดนิ่งหันไปมอง
"เรเดียเธอจะหยุดทำไมเนี่ย"เป็นมีอาที่เอ่ยถามเพราะตอนนี้ก็ค่อนข้างมืดมากแล้ว
"พวกเราอย่าพึ่งกลับหอได้มั้ย ฉันอยากจะคุยกับพวกเธอ!!!"เรเดีย
"ถ้างั้นเราไปหาที่คุยเงียบๆกันเถอะ"นิโคลที่พอจะเดาเรื่องที่จะคุยได้ชวนเพื่อนทั้งสองไปหาที่คุย
ทั้งสามสาวมาหยุดที่ลานกว้างที่ครั้งหนึ่งมันเคยมีรถเครนห้าคันเรียงราย เพื่อทดสอบพื้นฐานของทุกคนว่ามีความสามารถพอที่จะฝึกต่อหรือไม่
"นึกถึงตอนที่ถูกดึงขึ้นเหนือพื้นเลยแหะ...แล้วรู้อะไรมั้ยมียัยผมดำสามารถทำได้ทันทีพอตกเย็นถามว่าทำไงถึงทำได้ดีขนาดนั้นกลับพูดแนะนำเหมือนว่ามันง่าย"มีอาพูดร่ายยาวด้วยสายที่เปี่ยมสุขพร้อมรอยยิ้ม
"นั่นสิเนอะ"นิโคลเห็นด้วยอย่างยิ่งว่าตนเคยแนะนำเพราะเรเดียเป็นคนถาม
"แต่ดูเหมือนว่าพวกเราจะต้องแยกกันแล้วเนอะ"มีอาพูดด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ
"อันที่จริงฉันอยากจะบอกความฝันให้พวกเธอได้รู้"เรเดียที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น
"......"
"มันเป็นความฝันที่ดูไม่น่าเป็นไปได้ ความฝันที่ฉันไม่กล้าพูดมันออกมาแต่ว่าพวกเรากำลังจะแยกกันแล้วฉันเลยอยากให้พวกเธอรู้"เรเดียพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่างจากปกติเสียงของเธอเริ่มสั่นเครือ
"ฉันอยากไปเห็นว่านอกกำแพงเป็นยังไง!! ไอสิ่งที่เรียกว่าทะเลที่ฉันเคยเห็นในสมุดภาพมันจะสวยงามแค่ไหน!"เรเดียพูดพร้อมน้ำตาเพราะกลัวเหลือเกินว่าเพื่อนทั้งสองจะมองว่าตนนั้นประหลาด
"......!!"มีอาและนิโคลต่างตกใจในคำพูดไม่คิดว่าเรเดียจะพูดว่าอยากออกไปนอกกำแพงอยากเห็นในสิ่งที่ไม่มีใครเคยคิด เพราะมันค่อนข้างจะผิดกฎแล้วจะถูกมองว่าเป็นพวกนอกรีต
แล้วอีกอย่างเรเดียก็เคยพูดห้ามพวกเธอเรื่องนี้
"และฉันก็อยากเห็นมันพร้อมพวกเธอ!"เรเดียที่พูดจบร้องไห้สะอึกสะอื้นทันทีก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น
"......."นิโคลและมีอามองหน้าก่อนจะพยักหน้าพร้อมกัน
"ตอนแรกฉันว่าจะเขากองรักษาการณ์แต่สงสัยจะต้องย้ายไปกองอื่นเพื่อดูแลยัยนางฟ้าของพวกเราเสียแล้ว"มีอาพูดด้วยรอยยิ้ม
"ทั้งสองคน..."เรเดียเงยหน้ามองเพื่อนทั้งสองพร้อมน้ำตา
นิโคลค่อยๆสวมกอดเรเดียที่ทรุดนั่งอยู่ ตามด้วยมีอาทั้งสามคนกอดกันกลม
"ถ้างั้นเราไปดูสิ่งที่เรียกว่าทะเลด้วยกันนะ"นิโคลพูดด้วยรอยยิ้ม
"ฮึก!!ขอบคุณมากนะขอบคุณมากจริงๆ"เรเดียที่ตอนแรกจะหยุดร้อง ร้องหนักกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำพูดจากปากของนิโคล
กลายเป็นว่าสองสาวต้องกอดปลอบเพื่อนสาวตัวเล็กที่ร้องไห้ไม่หยุดไปอีกหลายสิบนาที
"อ้าว?มิกนายก็เข้ากองสำรวจด้วยเหรอ"มีอาเอ่ยทักเมื่อเห็นว่ามีชายหนุ่มที่รูปร่างคุ้นเคยอยู่หน่วยเดียวกัน
"ผมต้องถามมีอามากกว่าเห็นว่าจะกองรักษาการณ์ไม่ใช่เหรอ"มิกเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"ตอนแรกก็จะเป็นแบบนั้นนะแต่พอคิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า"มีอาเอ่ยตอบ
"ไงทั้งสองคนวันนี้ก็อากาศดีเหมือนเดิมเนอะ!"หญิงสาวร่างเล็กเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มอันสดใส
"เรเดีย!?เธอก็เข้ากองสำรวจเหรอ!"มิกดูจะตกใจเป็นอย่างมาก
"เว่อร์มากเลยนะนายเนี่ย แต่นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ"มีอาเอ่ยอย่างต้องการคำตอบ
"อ่อ ผมเข้ากองสำรวจเป็นเพื่อนเมสันน่ะผมไม่อยากให้เมสันมาคนเดียว"มิกเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม
"นายเนี่ยนิสัยดีนะไม่น่าคบกับเมสันเลย ทำให้นายดูแย่ไปด้วย"มีอา
"เมสันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดนะมีอา"มิกพูดแก้ต่างให้เพื่อนของตนไม่อยากให้หญิงสาวมองเพื่อนของตนเลวร้ายเพราะยังไงก็ต้องทำงานร่วมกัน
"ไม่อ่ะ ตานั่นชอบแกล้งฉัน!!!"มีอาแห้วเสียงดัง
"บางทีเขาอาจจะชอบเธอก็ได้นะ"เรเดียพูดด้วยยิ้มที่ทำให้รู้สึกขนลุก
"ยี๋! ขนลุกอ่ะ"มีอาทำหน้าราวกับเจอผี
"แต่จะว่าไปแล้วสองคนนั้นไปไหนน่ะ?"มิกเอ่ยถามหาสองคนที่ยังไม่มาเสียที
"ก็คงกำลังตกลงอะไรกันล่ะมั้ง เห็นแบบนั้นนิโคลร้ายกว่าที่นายคิดน่ะ"มีอายกยิ้มอย่างมีเลศนัย
"เอ๊ะ!?"
"ถ้าให้นายเป็นเบ๊ฉันก็คงไม่ถูกใจเท่าไร เอาเป็นว่าเอาเงินเดือนที่นายจะได้มาให้ฉัน50เปอร์เซ็นแล้วกัน"นิโคลเอ่ยขอตกลงกับเมสันที่ตอนนี้หน้าซีดเสียแล้ว
"เดี๋ยวสิมันไม่เหมือนที่ตกลงกันเลยนะ!!!"เมสันโวย
"คนชนะเป็นนายไม่รู้เหรอ?"นิโคลเหยียดยิ้มก่อนจะเดินจากไป
ยัยตัวแสบเอ้ย!!!
"ผ้าคลุมสวยมากเลยเนอะด้วยเฉพาะตราสัญลักษณ์"เรเดียที่พูดชมไม่หยุดหลังจากได้สวมผ้าคลุม
"ดีแล้วที่เธอชอบ"นิโคลพูด
ต้องบอกเลยว่าตอนนี้พวกเรายังไม่ถูกเรียกรวมเหตุมาจากเราต้องรอทหารใหม่ที่เข้ากองสำรวจจากเขตอื่นและด้วยความที่เราอยู่ใกล้สุดเลยมาไวกว่าคนอื่นมาก
"อ้าวๆทำตัวให้ภาคภูมิใจกับกองที่ได้เข้าหน่อยสิ"มีอาไม่วายพูดแซะชายหนุ่มจากหมู่บ้านเดียวกันที่ร่างสูงกว่าตน
"เงียบปากไปเลย"เมสันพูดด้วยความหงุดหงิด
"มีอาผมว่าพอเถอะ"มิกพยายามเอ่ยห้ามด้วยความสุภาพ
"ก็ใครไม่รู้บอกว่าจะเข้ากองสารวัตรแต่เพราะแพ้เลยอด!!!"มีอายังคงพูดต่อ
ทำไมมีอาถึงได้แค้นเคืองเมสันแรงขนาดนั้นกันนะ นิโคลคิด
"ว้ายยยยย"มีอายังคงทำท่าทางล้อเลียน
กลุ่มทหารใหม่ประจำกองสำรวจที่กำลังพูดหยอกล้อ(?)ด้วยความสนุกไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังมีสายตาหนึ่งกำลังจ้องมองอยู่
"ไง!!! รีไวล์นายสนใจอะไรเหรอ"หญิงสาวร่างสูงเรือนผมสีน้ำตาลที่มีเอกลักษณ์คือความบ้าที่ไม่เหมือนใคร ไม่สิต้องเป็นแว่นตาของเธอถึงจะถูกแต่ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้หญิงแต่ด้วยลักษณะนิสัยของเธอก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ผู้หญิงสักเท่าไร
"หุบปากไปซะ"ชายหนุ่มร่างเล็กพูดด้วยความเย็นชาพร้อมกับสีหน้าเรียบนิ่งอันเป็นเอกลักษณ์
"สนใจทหารใหม่เหรอ ข่าวใหญ่นะเนี่ย"หญิงสาวตาเป็นประกายรีบมองไปยังกลุ่มทหารใหม่ทันที
"อย่าคิดอะไรแปลกๆ"
"ดูคนนั้นสิเหมือนนายเลยล่ะ!!ญาติเหรอ?"หญิงสาวร้องโวยวายด้วยความตกใจ
"อย่าเสียงดัง แค่สีผมเหมือนไม่ได้แปลว่าญาติกันสักหน่อย"
"สีตาด้วย!!ญาตินายแน่ๆรีไวล์"หญิงสาวโวยวายกว่าเดิมเมื่อทหารใหม่ที่พูดถึงหันมามองทำให้ได้รู้ว่าตาสีอะไร
"ไร้สาระ"ชายหนุ่มเดินออกมาในทันที
"รอเดี๋ยวก่อนสิ!!บางทีเธออาจจะเป็นญาตินายก็ได้นะ"หญิงสาวโวยก่อนจะรีบเดินตาม
"พวกเขาโวยวายอะไรกัน"เมสันที่สังเกตเห็นเอ่ยถามทันที
"นั่นมันรีไวล์หนิ!!!"และเป็นมีอาที่ตะโกนขึ้นมา
"คนที่ว่าแข็งแกร่งที่สุดของมนุษยชาติอ่ะนะ"และเป็นเรเดียที่ให้ความสนใจเช่นกัน
"พวกเขามาดูพวกเราเหรอ"เมสันเอ่ยถาม
"จะไปรู้มั้ยจ๊ะ?"มีอา
"พวกเขาคงแค่เผอิญผ่านมา"มิกพูดในสิ่งที่เป็นไปได้มากที่สุด
แต่นิโคลกลับรู้ดีที่สุดว่าพวกเขามาทำอะไรเพราะเธอได้ยินบนสนทนาตั้งแต่ต้น เธอจะไปมีญาติได้ยังไงกันล่ะ...
"เมื่อออกไปนอกกำแพงเจ้าพวกนี้จะเป็นเพื่อนรู้ใจของพวกเธอทุกคน ถ้าจะเลือกก็เลือกตัวที่ใช่ที่สุดล่ะ"ทหารรุ่นพี่ที่คาดว่าน่าจะมีประสบการณ์พอตัวพาเหล่าทหารใหม่มาเลือกคู่หูของตัวเอง
"เลือกไม่ง่ายเลยแหะ"
"ฉันจะให้เวลาหนึ่งชั่วโมงเลือกให้ดีแล้วทำความคุ้นเคยกับมันซะ"ทหารรุ่นพี่เดินจากไปทิ้งไว้ให้เหล่าทหารใหม่ยืนงงในดงม้า
"ถ้าจะเลือกก็คงจะต้องเลือกตัวที่เชื่องๆล่ะนะ"มีอาพูดก่อนจะเข้าไปเลือกคู่หูของตัวเอง
ตามด้วยอีกหลายคนที่ทยอยเลือกแล้วเช่นกันจนเหลือม้าเพียงไม่กี่ตัวแล้วตัวส่วนมากที่เหลือก็ค่อนข้างจะพยศเสียด้วย
"นิโคลเธอไม่เลือกม้าเหรอเดี๋ยวก็ไม่เหลือเวลาทำความคุ้นเคยกับมันหรอกนะ"เรเดียที่ได้ม้าแล้วเอ่ยถามด้วยความห่วงเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวยังคงนิ่งอยู่
"ฉันได้แล้วล่ะ..."นิโคลพูดก่อนจะตรงดิ่งไปที่ม้าตัวหนึ่งมันมีขนสีดำสนิทแต่ก็มีสีขาวแซมบ้างอยู่ตรงแผงคอของมัน
เธอยืนมองมันอยู่นานแล้วว่ามีใครจะเลือกมันมั้ยผลสรุปคือถึงจะมีมันก็พยศใส่คล้ายไม่พอใจ
"ไง"นิโคลเอ่ยทักทายมัน มันมองเธอนิ่งมันหายใจเข้าออกอย่างรุนแรงเสียจนน่ากลัว
"นิโคล...."เรเดียที่มองอยู่ค่อนข้างห่วงเพื่อนสาวเพราะตนนั้นเห็นว่าเจ้าม้าตัวนั้นค่อนข้างพยศพอใครเข้าใกล้ก็มีท่าทีดีดใส่
"....."นิโคลค่อยๆเข้าใกล้มันทีละนิดพร้อมฝ่ามือที่ค่อยๆยกขึ้นลูบแผงคอของมันและมันก็ไม่มีท่าทีพยศใส่แม้แต่น้อย
"เราเป็นคู่หูกันได้แล้วใช่ไหม...เบนร์"
ลงวันที่ 12/07/64
มีคุณฮันจิกับหัวหน้ารีไวล์โผล่มาเล็กน้อย~ พอเป็นน้ำจิ้ม><
ความคิดเห็น