คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อดีตไม่อาจหวนกลับ3
"เธอ..."เมสันพยายามพูดบางอย่างแต่เพื่อนก็พยายามห้ามเช่นกัน
ทุกคนหันมองทันทีเพราะคิดว่าวันนี้อาจจะมีเรื่องสนุกๆก็เป็นได้
"มีอะไรเหรอ"นิโคลเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูอ้ำอึ้ง
"เรามาแข่งกัน!!!--อุ๊บ!"เมสันพูดขึ้นเสียงดังก่อนจะโดนเพื่อนตะครุบปากเพราะกลัวว่าจะโดนเตะเข้าอีก
"งั้นเหรอ แข่งอะไรล่ะ"นิโคลเหยียดยิ้มน้อยๆ
อืมน่าสนุกเหมือนกัน
"ยัยนี่น่ากลัวชะมัด"มีอากระซิบเบาๆกับเรเดียแต่นิโคลก็ได้ยินอยู่ดี
"มาแข่งกันว่าใครจะได้เป็นท็อปหนึ่งของรุ่น!!"เมสัน
"โว้วววว"ทุกคนต่างร้องขึ้นมาไม่คาดคิดว่าจะเป็นเรื่องนี้
"แล้วมีอะไรเดิมพันล่ะ?"นิโคล
"ถ้าฉันได้ท็อปหนึ่งของรุ่นเธอต้องเป็นคนรับใช้ฉันตลอดหนึ่งปีและมาอยู่หน่วยเดียวกับฉัน!"เมสัน
ทำไมฟังดูแปลกๆ
"แล้วถ้าฉันได้ท็อปหนึ่งล่ะ?"นิโคล
"ฉะ...ฉัน"เมสัน
"พอเถอะหน่าาา"เพื่อนของเมสันพยายามเข้าห้ามการแข่งขันนี้
"นั่นสิฉันว่าอย่าเลยนะ"เรเดียก็ไม่ต่างกันแต่เธอก็พูดเบามากเหมือนกับว่าพูดพอเป็นพิธีแต่ใจก็อยากเห็นการแข่งนี้
"ฉันจะเข้าหน่วยสำรวจ!!"เมสันตะโกนเสียงดัง
"แค่นี้เองเหรอไม่คุ้มเลย...ถ้างั้นนายก็ต้องมาเป็นคนใช้ฉันเหมือนกันแค่หนึ่งเดือนก็พอแล้ว"นิโคลเท้าคางพูดก่อนจะเหลือบมองเล็กน้อย
"ได้สิ!!ฉันไม่แพ้เธอหรอก"เมสันพูดอย่างมั่นใจเช่นกันแต่เหงื่อกลับเต็มกรอบหน้าไปหมด
"ถ้างั้นก็ให้ทุกคนในที่นี้เป็นพยานในคำพูดแล้วก็การแข่งขันแล้วกัน"นิโคลพูด เพราะยังไงทหารฝึกหัดก็รวมตัวกันอยู่ที่นี่ทั้งหมดแล้วก็คงจะไม่มีใครกล้าผิดคำพูด อ่อ...แล้วก็มีครูฝึกด้วย
"เราจะไม่เข้าห้ามจริงเหรอครับ"ครูฝึกที่มีอายุและตำแหน่งน้อยกว่าเอ่ยถามหัวหน้าครูฝึก
"เด็กๆจะเล่นกันก็ปล่อยไปเถอะ"หัวหน้าครูฝึกที่แอบฟังอยู่นานก่อนจะหันหลังเดินออกไป
"เราไปกันเถอะ"นิโคลหยิบถาดอาหารก่อนจะลุกออกจากโต๊ะที่นั่ง ทั้งเรเดียและมีอาจึงรีบลุกขึ้นเช่นกันเพราะรู้ว่าหญิงสาวกำลังชวนตน
"...แล้วถ้านิโคลไม่ได้อันดับหนึ่งเธอก็ต้องทิ้งความฝันนะสิ"เรเดียพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"เธอคิดว่ายัยนี่จะแพ้เหรอ?"มีอาเอ่ยถามทันที
"ไม่หรอก..."เรเดียส่ายศีรษะ
"แล้วก็...."นิโคลลากเสียงก่อนจะหันกลับไปเพื่อพูดบางอย่าง
"....."
"ประสบการณ์ของนายกับฉันมันคนล่ะขั้นกันถ้านายอยากจะชนะล่ะก็เลิกบ่นเรื่องขนมปังซะ"นิโคลพูดจบก็หันกลับแล้วเดินออกไปทันที
"นะ...นิโคลได้ยินที่นายบ่นได้ไงเนี่ย"เพื่อนของเมสันพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ถอดสี
"ฉันจะไปรู้มั้ยล่ะ!!!"
หลังจากวันที่มีการแข่งขันของทั้งสองคนก็ดูเหมือนว่าจะถูกเหล่าทหารร่วมรุ่นและครูฝึกจับตาดูเป็นพิเศษ ทั้งสองคนต่างมีฝีมือที่เท่าเทียมกันหากมองโดยปกติแต่ถ้ามองจากคนที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็จะรู้ว่าใครนำอยู่หนึ่งก้าว
ฟึบ!! หญิงสาวเรือนผมสีดำหลบหลีกการโจมตีจากคู่ซ้อมด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อก่อนจะบุกเข้าแย่งมีดสั้นจากมีอาจนมันมาอยู่ที่มือตัวเอง
ตุ๊บ!! ร่างของหญิงสาวเรือนผมสีน้ำตาลล้มลงนั่งในทันทีพร้อมกับอาการที่เหนื่อยหอบ
"ให้ตายสิฉันไม่เคยแย่งมีดจากเธอได้เลย!"มีอาเสียงดังใส่นิโคลที่ยืนนิ่งมองมีดในมือ
"ฉันจะอ่อนให้เธอเอาม่ะ"นิโคลยื่นข้อเสนอเพื่อให้เพื่อนสาวลุกขึ้นมาฝึกอีกพร้อมยื่นมือให้อีกฝ่ายได้จับแล้วลุกขึ้นยื่น
"เธอพูดแบบนี้หลายรอบแล้วนะสุดท้ายผลก็เป็นแบบเดิม!"มีอาแห้วใส่แต่ก็จับมือของนิโคลก่อนจะบุกขื้นยืน
"โทษที พอดีฉันลืมตัวน่ะ"นิโคลยิ้มแห้งๆก่อนจะส่งมีดให้มีอา
"เห้อออ วันนี้ฉันคงนอนตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืดแน่!!---"
"เดี๋ยวก่อน"เสียงของชายคนหนึ่งซึ่งก็ไม่ใช่ใครไหนเลย
"เมสัน"นิโคลยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อรู้เห็นว่าเป็นใคร
"ฉันจะลองแย่งมีดจากเธอ...ยัยมีอาเธอฝึกกับ'มิก'ซะ"เมสันพูดขึ้นก่อนจะผลักเพื่อนชายของตนเบาๆ
"เดี๋ยวสิ!นิโคลคู่ซ้อมฉันนะ!!!"มีอาโวยขึ้นมาแต่นิโคลก็พูดบางอย่างขึ้น
"ฉันกำลังจะทำในสิ่งที่เคยพูดไว้กับเธอมีอา"นิโคลเอ่ยบอกก่อนจะตั้งท่าในทันที
"ฉันเก่งเรื่องนี้นะบอกไว้ก่อน ระวังจะมองตามไม่ทัน"เมสันยิ้มขึ้นราวกับว่าตัวเองนั้นชนะแล้ว
"....."นิโคลไม่ได้โต้ตอบกลับไปก่อนจะหลับตาทำสมาธิก่อนจะลืมขึ้นมาอีกครั้งด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง
ฟุบ!! ชายหนุ่มพุ่งเข้าหาตัวหญิงสาวหวังตัดกำลังและใช้ข้อได้เปรียบที่ตัวเองสูงใหญ่กว่าแต่เหมือนเขาจะลืมไปว่ามันก็มีข้อเสียเหมือนกัน
เมื่อเมสันพุ่งเข้าหานิโคลกระโดดหลบในทันทีพร้อมใช้ฝ่ามือทั้งสองจับไหล่ของอีกฝ่ายก่อนจะกดลงดีดตัวเองพลิกหมุนตัวก่อนจะใช้เท้าซ้ายถีบเข้าที่กลางหลังในทันที
"โว้ววว"หลายคู่ที่เริ่มสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างที่น่าสนใจเริ่มทยอยหยุดซ้อมแล้วรุมล้อมดูการแย่งมีดที่ดุเดือดในครั้งนี้
ยังไงก็ใกล้หมดเวลาฝึกแล้วใครจะสนใจกันในเมื่อมีบางอย่างที่ดูแล้วน่าสนใจ
"เอ๋?ฉันลืมดึงมีดออกมาแหะ"นิโคลพูดขึ้นออกมาเบาๆก่อนจะเหลือบมองไปยังคนที่พึ่งโดนฝ่าเท้าเธอประเคนกลางหลัง
"แสบนักนะ..."เมสันเข็นเขี้ยวเพราะคาดไม่ถึงว่าหญิงสาวจะสามารถทำเช่นนี้ได้
"จะแย่งยังไงดีนะ แบบนี้"
จะเอาไงดีนะ? นิโคลคิดในใจขณะที่เบี่ยงหลบชายหนุ่มที่ร่างสูงกว่าตน ต้องยอมรับเลยว่าเมสันมีทักษะที่ยอดเยี่ยมเป็นอย่างมากเหมือนว่าเขาจะได้รับการฝึกเป็นอย่างดี
แต่กลับอยากเข้ากองสารวัตรเนี่ยนะ? เสียของจังแหะ
"โว้วววววว"เสียงของเหล่าทหารฝึกหัดเชียร์กันอย่างสนุกสนานอีกทั้งก็หมดเวลาฝึกไปแล้วด้วย พวกครูฝึกที่ตอนแรกจะบอกให้แยกย้ายก็กลายเป็นร่วมวงดูไปด้วย
"......"นิโคลขมวดคิ้วหมุ่นกับเสียงที่ดังขึ้นจนต้องหันไปมองพวกที่กำลังล้อมอยู่ หลายคนจึงเงียบทันทีอีกทั้งยังหลบสายตาหญิงสาวด้วยความหวาดกลัว
"กล้ามากนะที่มองทางอื่น"เสียงของเมสันดังขึ้นเขาเข้าคว้าแขนของนิโคลก่อนจะจับหญิงสาวทุ่มกับพื้นอย่างแรง
"อั่ก!!---"นิโคลถึงขั้นสำลักออกมาก่อนจะรีบลุกขึ้นตั้งตัวทันที
"เราจะไม่ห้ามจริงเหรอมีอา..."เรเดียที่มายืนอยู่ข้างมีอาเริ่มเอ่ยถามเพราะสังเกตเห็นว่าเพื่อนสาวเริ่มมีแผลถลอกมากขึ้น
"ยังไงล่ะ?ขนาดครูฝึกยังอยากรู้เลยว่าใครจะชนะ"มีอาเอ่ยบอกก่อนเหลือบไปมองทางครูฝึก
ทางด้านทั้งสองที่ยังแลกศิลปะป้องกันตัวกันอยู่จนดูเหมือนว่าจะไม่รู้ผลสักทีในจังหวะนั้นเอง
ตุ๊บ!!! ร่างของชายหนุ่มร่างสูงก็สลบและล้มกองกับพื้นทันที
"มะ...เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นน่ะ!!!"หนึ่งในคนที่กำลังดูการต่อสู้อันดุเดือดนี้เอ่ยถามทันทีเพราะมองไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ล่ะสายตาเลย
"แฮ่กๆ"นิโคลหอบหายใจด้วยความเหนื่อยไม่คาดคิดว่าตัวเองจะต้องมาสู้นานถึงขั้นนี้
"ไม่แพ้จริงด้วยแหะ"มีอาพูดขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหา
"นิโคล!!"แต่เรเดียก็วิ่งเข้าไปหาทันทีอีกทั้งยังสอบถามถึงบาดแผลและอาการเหนื่อยของนิโคลด้วยความห่วง
"ฉันไม่เป็นไรหรอก ฉันว่าเราไปอาบน้ำกันเถอะ"นิโคลพูดก่อนจะเดินนำออกไป
"ทหารฝึกหัดคนนั้น..."
"ทำไมเหรอครับหัวหน้า"
"เรามีข้อมูลทหารฝึกหัดคนนั้นมากแค่ไหน"
"ก็ทั่วๆไปนะครับ อ่อ!แต่นามสกุลที่ใช้ทการฝึกหัดคนนั้นใช้เหมือนจะเป็นของแม่นะครับ"
"แปลก....ทำไมถึงไม่ใช่ของพ่อ"
"ดูเหมือนว่าข้อมูลของพ่อจะถูกปิดเป็นความลับนะครับ"
"อะไรน่ะ?"
"มันช้ำขนาดนี้เลยเหรอ"เรเดียพูดขึ้นเมื่อได้เห็นว่าภายใต้เสื้อผ้าของหญิงสาวเรือนผมสีดำมีตำแหน่งที่ช้ำหลายแห่ง
"ไม่อ่อนให้ผู้หญิงเลยแหะ ผู้ชายจริงป่ะเนี่ย?"มีอาก็อดบ่นไม่ได้
ตอนนี้สองสาวมาอาบน้ำรวมกับนิโคลจึงได้รู้ว่าถึงแม้จะชนะแต่ก็มีรอยช้ำหลายจุด
"ฉันประมาทเองแหละ"นิโคลพูดก่อนตักน้ำราดตัวเองเพื่ออาบน้ำ
"แต่นิโคลเนี่ยซ่อนรูปเหมือนกันนะ!!ทั้งที่ตอนใส่เสื้อผ้าดูเหมือนไม่มีอะไรแท้ๆ"มีอาเอ่ยแซว
"เอ๋!!!"แต่เป็นเรเดียที่หน้าแดงแทนนิโคล
"งั้นเหรอ...."นิโคลที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้มากนักมองเพียงว่าเจ้าหน้าอกที่มีอยู่นี่ค่อนข้างจะเกะกะไปเสียด้วยซ้ำ
"ฉันล่ะไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้านิโคลแต่งตัวเหมือนพวกในวอร์ซีน่าจะดูดีแค่ไหน"มีอาพูดขึ้นพลางคิดถึงนิโคลในชุดหรูหรา
"อย่าพูดเสียงดังสิเดี๋ยวคนก็มาได้ยินหรอกอีกอย่างนะคนในวอร์ซีน่าก็เป็นพวกขุนนางทั้งนั้น"เรเดียเตือนเพื่อนสาวถึงแม้จะอยู่กันแค่นี้แต่ก็กลัวว่าใครจะเข้ามาได้ยิน
"ขุนนางที่ไม่ทำอะไรแต่มีเงินใช้เพราะภาษีพวกเราเนี่ยนะ? ทำไมต้องกลัวด้วย"มีอาพูดอย่างไม่สนใจ
"โธ่~มีอา"เรเดีย
"ก็จริงอย่างที่มีอาว่านั่นแหละแต่ก็อย่าลืมนะว่าพวกเราก็มีชีวิตอยู่ในวอร์โรเซ่ใครๆก็รู้ว่าคุณภาพชีวิตของพวกเราดีกว่าคนที่อยู่วอร์มาเรียเป็นไหนๆ"นิโคลที่ฟังอยู่นานพูดขึ้นมาบ้าง
"ให้ตายสิพวกเราโครตเสี่ยงจะโดนเก็บเลยนะ!"เรเดียพูดด้วยความหวาดกลัวราวกับว่าเคยเจอเรื่องพวกนี้มาก่อน
"อ่า...ไม่พูดแล้ว จะว่าไปโลกภายนอกกำแพงเป็นยังไงนะ?"มีอา
"มีอา!!!"เรเดียแห้วใส่เสียงดังลั่นจนนิโคลยกมือขึ้นปิดหูพร้อมขมวดคิ้วน้อยๆ
แต่ก็อย่างที่มีอาพูดนั้นแหละโลกภายนอกกำแพงห้าสิบเมตรมันเป็นยังไงกันนะ...
ปี846
เวลาล่วงเลยผันผ่านสามปีจากทหารฝึกหัดก้าวเข้าสู่ทหารเต็มตัวและแล้วเวลาที่จะประกาศผลคะแนนของท็อปสิบของรุ่นก็มาถึง
บรรยากาศโดยรอบอยู่ในความเงียบสงบรายชื่อถูกประกาศตั้งแต่อันดับสิบค่อยๆไล่ขึ้นมาจนมาถึงอันดับที่สองของรุ่น
หนึ่งชายหนุ่มหนึ่งหญิงสาวที่ถูกพูดถึงเพราะการเดิมพันที่น่าสนุก ทุกคนต่างลุ้นว่าใครจะได้อันดับสองเพราะหากประกาศชื่อใครก่อนอีกคนก็จะได้อันดับหนึ่งทันที
ก็คงไม่มีใครมาพลิกได้ที่หนึ่งมากกว่าสองคนนี้หรอก...
"......."
"อะ...แฮ่ม"เสียงของหัวหน้าครูฝึกที่เป็นผู้ประกาศผลคะแนนมาตลอดวอร์มเสียงเล็กน้อยสร้างความลุ้นให้เหล่าทหารมากขึ้น
"..........."วินาทีไม่มีใครแม้แต่จะกล้าหายใจ
"เมสัน...... !!!!"
ลงวันที่12/07/64
หลังจากที่อ่านมาได้สองตอนคงจะทราบกันแล้วใช่มั้ยคะว่าไรท์เขียนนิยายไม่เก่งแค่พอไปวัดวาเท่านั้น แต่ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ความคิดเห็น