ตื่นมาอีกทีก็กลายเป็นอีกคนไปซะแล้ว

ลำดับตอนที่ #3 : Part3:ทดสอบปฏิบัติ

"พวกคุณจะถูกสุ่มไปในเขตสนามสอบภาคปฏิบัติแน่นอนว่าการทดสอบนี้จะมีคนคอยดูแลเสมอไม่ต้องกลัว"อาจารย์คุมสอบคนเดิมเอ่ยบอกด้วยท่าทีสบายๆเป็นกันเองมากขึ้นเพื่อผ่อนคลายเหล่าผู้สมัคร

อยากจะบอกว่าคงมีประโยชน์ขึ้นมานิดหนึ่งละมั้งลดอาการตื่นเต้นลงได้(?)

"การทดสอบจะเริ่มใน3 2 1!!!"สิ้นเสียงอาจารย์คุมสอบเหล่าผู้สมัครก็เกิดการเรืองแสงขี้นก่อนจะถูกวาร์ปเข้าสนามสอบ

วูบ!! ปลายเท้าแตะพื้นดินอย่างปลอดภัยก่อนเสียงแจ้งในสนามสอบจะดังขึ้น เหล่าปีศาจต่างผุดขึ้นมาจากพื้นดินลักษณะน่าเกลียดของมันทำเอาเธอทำหน้าเหยเก

|Lv.30 กำจัดด้วยเวทย์|

เสียงระบบดังขึ้นในหัวราเซียจึงสาดซัดเวทย์ลมใส่มันทันทีร่างของพวกมันฉีกขาดทันทีโดยไม่ต้องรอเวลา

"ตรวจสอบพื้นที่ในระยะ100เมตร"

|รับทราบทำการตรวจสอบพื้นที่ระยะ100เมตร|

ราเซียดีดตัวเองขึ้นต้นไม้โดยใช้เวทย์ในการพยุงส้นเท้าก่อนจะมองโดยรอบทันทีถึงแม้จะมีระบบคอยตรวจสอบให้ก็ตามที

ตูม! เสียงพลุสัญญาณดังขึ้นติดๆกันหลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงเป็นสัญญาณบอกว่ามีคนออกจากการทดสอบปฏิบัติก่อนจบการทดสอบ

|Lv.45 โจมตีกายภาพ|

ราเซียใช้เวทย์เสริมร่างกายก่อนจะเข้าโจมตีปีศาจเลเวลสูงลงด้วยดาบในมือคมดาบเข้าตัดศีรษะของมันจนล่วงหล่นไปกองกับพื้นและสลายหายไป

"ดูผู้สมัครหมายเลข50สิน่าสนใจมากเลย"เสียงของชายหนุ่มที่คอยคุมสนามสอบเอ่ยขึ้นในห้องควบคุมกับเหล่าเพื่อนๆที่กำลังยืนดูการทดสอบ

"พลังเวทย์แบบนั้นคุ้นนะว่าไหม?"

"เหมือนกับรองประธานไม่มีผิด"

"น้องสาวฉันเอง มีปัญหาอะไรไหม"

"เจ้าตัวมายืนยันขนาดนี้ ก็ไม่มีปัญหาครับ"

"จุดไคลแม็กซ์กำลังจะมาถึงแล้ว"

[ ทำการเปลี่ยนสถานที่เป็นลานกว้าง] เสียงแจ้งเตือนของสนามสอบดังขึ้นเป็นการเตือนถึงโค้งสุดท้ายในการสอบปฏิบัติ

จากที่โดยรอบมีแต่ต้นไม้ก็ถูกปรับเปลี่ยนให้กลายเป็นลานกว้างเผยให้เห็นเหล่าผู้สมัครอีกสิบเอ็ดคนที่เหลืออยู่ สภาพแต่ละคนใช้ได้เลยมีแค่บางคนที่ดูสบายสุดๆหนึ่งในนั้นก็คือเธอ

[ทำการอัญเชิญหมียักษ์คลั่ง การทดสอบสุดท้าย รวมมือกันกำจัด]

สิ้นเสียงการแจ้งเตือนพื้นดินโดยรอบเกิดการสั่นไหวอย่างรุนแรงแถมด้วยเสียงคำรามของมันที่ดังทั่วลานกว้างแห่งนี้

"กรรรรร"

|ไม่สามารถระบุLv.|

ถ้าไม่สามารถระบุเลเวลได้แบบนี้มันคงจะเก่งมากๆฉะนั้นแล้วเราควรจะรวมมือกันทั้งหมด

ตูม! แต่ไม่ทันที่เหล่าผู้สมัครที่เหลือรอดทั้งสิบสองคนจะได้วางแผนพูดคุยกันก็มีหนึ่งคนเริ่มโจมตีมันโดยไม่คิดอะไรเลย!

กลายเป็นว่ามันคลั่งยิ่งกว่าเดิม!!

หมียักษ์เริ่มคลั่งหนักกว่าเดิมฟาดกงเล็บของมันลงพื้นดินจนพื้นเกิดรอยร้าวและปริแตกออก ส่วนคนที่โจมตีหมียักษ์เมื่อกี้ก็ออกจากทดสอบเพราะโดนกงเล็บมันเต็มๆน่าจะเจ็บหนัก ตอนนี้เลยเหลือกันแค่สิบเอ็ดคนเท่านั้น

"ระบบตรวจความสามารถ"ราเซียเอ่ยออกมาก่อนจะวิ่งเข้าไปหาเพื่อนของตนที่อยู่ไม่ไกลอาศัยจังหวะตอนที่หมียักษ์มันสนใจผู้สมัครคนอื่นอยู่

|เริ่มทำการตรวจสอบ|

"ราเซีย! อยู่จนถึงรอบนี้สินะ"โรซี่เอ่ยออกมาอย่างดีใจแม้ว่ารูปประโยคมันจะดูแปลกๆก็ตาม

"อยู่แล้ว เราสองคนมาวางแผนกันเถอะว่าจะจัดการกับมันยังไง"ราเซีย

"ก็ดีเหมือนกัน แต่ควรให้ผู้สมัครคนอื่นร่วมด้วยนะ"โนซี่

"มันแน่อยู่แล้วเราทุกคนต้องร่วมมือกัน"ราเซีย

|ตรวจสอบเสร็จสิ้น|

สิ้นเสียงของระบบความสามารถของปีศาจรวมทั้งจุดอ่อนของมันก็เด้งเข้าหัวของราเซียทันทีเธอชะงักเล็กน้อยก่อนจะตีสีหน้าเรียบนิ่ง

"ทำหน้าแบบนั้น คิดอะไรดีๆได้สินะ"โรซี่เอ่ยถาม

"ดีสุดๆเลยล่ะ"ราเซียเอ่ยตอบก่อนจะมองไปยังบริเวณหลังคอของมัน จุดอ่อนของมันมีสองจุดหลังคอและกลางหน้าผากในตอนนี้ผู้สมัครอีกเก้าคนก็กำลังต่อสู้กับมันอย่างไม่มีจุดหลักที่จะโจมตีแสดงว่ายังไม่เจอจุดอ่อนของมัน

ราเซียเอ่ยบอกจุดอ่อนและวิธีจัดการให้โรซี่ได้ฟังก่อนจะเริ่มส่งคำพูดของตนให้เหล่าผู้สมัครที่เหลือได้ยินโดยใช้กระแสลมในการนำพาคำพูด

เธอไม่รู้ว่าพวกนั้นจะทำตามแผนไหมแต่ถ้าไม่ทำ การจะกำจัดปีศาจนี้ก็ยากและตึงมือมากเลยล่ะ

อย่างแรกที่เธอควรทำคือการตึงปีศาจตัวนี้ไว้ให้มันอยู่กับที่ตามแผนการ ราเซียผสานฝ่ามือของตนก่อนจะกางออกใต้ฝ่าเท้าเกิดวงแหวนเวทย์สีเขียวพร้อมกับรากไม้ขนาดใหญ่ที่ผุดออกมาจากพื้นดินเข้าตรึงปีศาจหมียักษ์ให้อยู่กับที่ไม่สามารถโจมตีหรือหลบผู้สมัครคนอื่นๆได้

"กร๊าซซซซซซ!!!!"มันคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวพยายามดึงรากไม้ที่ตรึงมันไว้แต่พยายามเท่าไรก็ไม่สามารถดึงออก

และเป็นไปตามแผนเหล่าผู้สมัครแบ่งแยกเป็นสองกลุ่มเข้าโจมตีจุดอ่อนทั้งสองโดยพร้อมกันตามแผนการที่ราเซียได้บอกไป

เพราะถ้าไม่โจมตีจุดอ่อนพร้อมกันมันจะทำให้หมียักษ์แข็งแกร่งขึ้นข้อดีของการมีระบบติดตัวมันดีจริงๆ ราเซียยิ้มอย่างดีใจเมื่อหมียักษ์โดนน็อคแล้วสลายหายไปและภาพทุกอย่างมันก็ดับวูบลง

ราเซียลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพบกับสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเส้นทางที่ทอดยาวต้นไม้สองข้างทางที่เรียงรายหิมะปกคลุมไปทั่วบริเวณ

ที่นี่ที่ไหน? ราเซียคิดก่อนจะก้มมองร่างกายของตนที่ยังคงอยู่ในชุดในตอนสอบหรือว่าการทดสอบมันยังไม่จบ

"เรื่องบ้าอะไรเนี่ย"ราเซียเอ่ยออกมาแต่ก็ก้าวขาไปตามเส้นทางที่ทอดยาวราวกับรู้ปลายเส้นทางจะต้องมีบางอย่างอยู่

ซึ่งมันก็มีจริงๆปราสาทแปลกๆโทนอย่างกับปราสามผีสิงไม่รู้เลยว่าจะมีคนอยู่หรือเปล่าถึงจะคิดแบบนั้นแต่ก็ตัดสินใจเดินเข้าไป

พอเดินเข้ามาคบเพลิงก็จุดติดขึ้นเองอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยถึงจะตกใจแต่ก็ยังเดินเข้าไปจนเจอกับประตูบานใหญ่สลักลวดลายประหลาดๆที่ไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันคืออะไร แต่เธอก็เปิดมันเข้าไป

ภายในคือโถงขนาดใหญ่เหมือนกับท้องพระโรงของพระราชาที่เป็นผู้ปกครองราชอาณาจักร สุดปลายท้องพระโรงมีบัลลังก์อยู่บนบัลลังก์ก็มีคนนอน(?)อยู่

"เราอยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ย"ราเซียพึมพัมออกมาเหมือนพึ่งตระหนักได้

ครืน!!? ฉับพลันแรงกดดันมหาศาลก็เข้าจู่โจมจนราเซียทรุดลงกับพื้นกรอบหน้าเริ่มมีเหงื่อผุดออกมา

"ใครบังอาจ..."เสียงทุ้มของชายหนุ่มที่ดูทรงอำนาจดังขึ้นพร้อมกับเสียงเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ราเซียที่ทรุดนั่งอยู่

"เจ้าเป็นใคร?"ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อหยุดลงตรงหน้าร่างบาง ราเซียลมหายใจสะดุดทันทีเมื่อได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่ม

ใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับสวรรค์บรรจงสร้างอีกทั้งดวงตาสีแดงเพลิงยังเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่พร้อมจะล่อลวงผู้พบเห็น พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรม...

มันใช่เวลามาหลงผู้ไหม!!

"ก่อนจะถามชื่อคนอื่นเนี่ยก็ควรแนะนำชื่อตัวเองก่อนไหม"ราเซียค่อยๆยืนเต็มความสูงต่อต้านแรงกดดันมหาศาลจนเมื่อยืนได้เต็มตัวแรงกดดันทั้งหมดก็หายไป

"น่าสนใจหนิ ลูกแมวน้อย"

"ข้ามีนามว่าแม็กซิมัส"ชายหนุ่มเอ่ยแนะนำตัวอย่างง่ายดาย

"ฉันราเซีย แล้วที่นี่มันที่ไหนเหรอ"ส่วนเธอก็เอ่ยแนะนำตัวเช่นกันก่อนจะตั้งใจมองโดยรอบอีกครั้ง

"เข้ามาทั้งที่ไม่รู้อะไรเลยสินะ"ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยออกมาก่อนเข้าจะโบกมือหนึ่งครั้งท้องพระโรงก็หายไป คือมันหายไปทั้งปราสาทเลยต่างหาก

เมื่อปราสาทหายไปทุกอย่างก็ปกคลุมด้วยความมืดเหลือเพียงเส้นทางที่ราเซียเดินมาก่อนหน้านี้เธอหันไปมองเส้นทางก็จะหันมามองแม็กซิมัสอีกครั้ง

เบื้องหลังของชายหนุ่มคือต้นไม้ต้นใหญ่ที่กำลังส่องแสงสีฟ้าอ่อนๆออกมาแถมเหมือนกับว่าประกายแสงของมันกำลังค่อยๆอ่อนลง

"ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?"ราเซียเอ่ยถามเพราะเธอรู้สึกได้ว่าต้นไม้ต้นใหญ่กับผู้ชายคนนี้ต้องมีบางอย่างที่เชื่อมโยงกันอยู่

"ข้าโดนทรยศ"

"ขอโทษที่ถามนะ"

"ไม่เป็นไรข้าไม่ว่าหรอก อย่างน้อยข้าก็ไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว"ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้มที่เเทบจะมองไม่ออก มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวรู้สึกอะไรอยู่

|เริ่มทำการดึงโฮสต์ออกจากช่องมิติ|

เสียงระบบดังขึ้นในหัวราเซียชะงักงัน ก่อนจะเริ่มร้อยเรียงบางอย่างในหัว ช่องมิติ?หมายความว่าไงกัน

"ทำหน้าเช่นนั้นแสดงว่าเจ้ากำลังจะกลับสินะ"เขายิ้มอ่อนก่อนจะคว้ามือซ้ายของราเซียและจูบลงที่หลังมือ

"เอ๊ะ!?"ราเซียหน้าขึ้นสีสมองประมวลผลไม่ทันก่อนร่างกายจะสว่างวาบแล้วหายไป

"ในที่สุดเจ้าก็กลับมา...."

อัปเดตวันที่09/01/64