คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อดีตไม่อาจหวนกลับ2
"กองสำรวจ..."
สิ้นคำพูดของนิโคลโดยรอบก็เข้าสู่ความเงียบในทันที ไม่มีแม้แต่เสียงคุยจอแจทุกอย่างเงียบเหมือนถูกหยุดเวลา
"ฮ่าๆๆๆๆ"แต่สุดท้ายก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นจากชายหนุ่มที่บ่นเรื่องขนมปังก่อนจะตามมาอีกหลายคน
มันน่าขำมากเหรอ...
"ฮ่าๆๆเกิดมาไม่เคยได้ยินคำพูดที่ตลกขนาดนี้เลยว่ะ"ชายหนุ่มยังคงขำต่อไปก่อนจะต่อด้วยประโยคที่ไม่เข้าหูสุดๆ
"มียัยบ้าที่คิดจะเข้ากองสำรวจ?สงสัยคงอยากจะโดนกินนักสินะฮ่าๆๆๆ"
"คาดไม่ถึงเลยแหะ..."เรเดียที่เงียบไปสักพักพูดขึ้นมา
"นั่นนะสิส่วนมากก็อยากเข้ากองสารวัตรเพื่อยกระดับตัวเองทั้งนั้น"หญิงสาวผมสั้นสีน้ำตาลที่มีเอกลักษณ์คือกระบนใบหน้าพูดขึ้นเหมือนว่าจะชื่อ'มีอา'ล่ะมั้ง
แต่ไอกองสารวัตรอะไรนั่นมันต้องติดท็อปสิบไม่ใช่หรือไง
"ช่วยกินฉันเข้าไปที~"เสียงที่ยังพูดไม่หยุดจากชายคนนั้นทำเอานิโคลขมวดคิ้วเข้ามาเรื่อยๆ
"อ๊ากกกกกก"ตามมาด้วยเสียงล้อเลียน
ตึง!!! นิโคลลุกขึ้นจากเก้าอี้วิ่งเข้าหาก่อนจะเข้ากระโดดเตะชายหนุ่มอย่างแรงจนล้มกระแทกพื้น คนที่อยู่บริเวณนั้นรู้สึกทำตัวไม่ถูกไม่คิดว่าหญิงสาวที่มีท่าทางนิ่งๆจะอารมณ์เดือดได้
"ฉันพูดแค่นี้เองนะ!!แรงไปแล้วนะยัยบ้า"ชายหนุ่มที่ลุกขึ้นยืนตวาดใส่หญิงสาวในทันที
"คราวหน้าคราวหลังก็หัดเบาเสียงสิ.."นิโคลเอ่ยบอกก่อนจะหันหลังกลับมานั่งที่เดิม
ห๊า? เพราะหมอนี่เสียงดังถึงโดนเตะเหรอ ทุกคนต่างคิดขึ้นพร้อมกัน
"เมื่อกี้โวยวายอะไรกันห้ะ!!"เสียงครูฝึกดังขึ้นพร้อมกับเปิดประตูเข้ามา ทุกคนจึงเข้านั่งที่ให้เรียบร้อยเหลือไว้เพียงชายหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่
"......"
"พลทหารฝึกหัดยืนทำอะไรห้ะ!?"ครูฝึกเอ่ยถามด้วยเสียงที่ดุดันจนชายหนุ่มสะดุ้ง
"เอ่อ....."และไม่สามารถตอบคำถามครูฝึกได้
"พอดีว่าเขาสะดุดล้มค่ะ"เรเดียรีบเอ่ยตอบในทันที
"งั้นเหรอ...แค่นี้ยังสะดุดล้มอย่าได้หวังจะเข้ากองสารวัตรเลย!!"ครูฝึกพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินจากไป
"เฮ้อ..."ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจของทหารฝึกหัดทุกคนที่กลัวว่าวันนี้จะมีคนโดนทำโทษ
"ไปกันเถอะเรเดีย"นิโคลลุกขึ้นพร้อมถาดในมือไม่คิดแม้จะเหลียวหลังไปมองชายคนนั้น
"จ้ะๆ"เรเดียรีบลุกตามไปทันที
"ขอโทษฉันมาเลยนะยัยบ้า!!!"ชายหนุ่มโวยวายเสียงดัง
"อย่านะ'เมสัน'เดี๋ยวก่อนโดนเตะอีกหรอก"เพื่อนที่อยู่ข้างๆพยายามเข้ามาห้าม
"ฉันไม่สนเฟ้ย!!"เมสันยังคงโวยวายอยู่เช่นนั้น
"นิโคลจะไม่ขอโทษจริงๆเหรอเขาดูเจ็บมากเลยนะ"เรเดียพยายามพูดกล่อมตลอดเวลาที่เดิน
นิโคลที่ฟังอยู่นานก่อนจะถึงประตู เธอหยุดนิ่งลงก่อนจะหันกลับไปมองชายคนนั้นก่อนจะพูดบางอย่างออกมา
"ชื่อเมสันสินะฉันจะจำไว้"เมื่อพูดจบนิโคลก็ออกไปในทันที ตามด้วยเรเดียที่รีบตามไปอย่างเร่งรีบเพราะตัวเองขาสั้นกว่านิโคลที่สูงถึง167
"ลูกเตะนั้นสุดยอดไปเลยนะว่ามั้ย?"หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นในขณะที่ยังไม่ได้เข้านอน
"ใช่ๆฉันว่าเธอควรเตะให้สูงกว่านี้นะเพื่อจะโดนจมูกโง่ๆของหมอนั้นบ้าง"มีอาเสริมพร้อมกับหัวเราะ
"งั้นเหรอ...ไว้คราวหน้าแล้วกัน"นิโคลไม่คิดจะปฏิเสธก่อนจะล้มตัวลงนอน
"เธอควรจะปฏิเสธสินิโคล"เรเดียส่ายศีรษะด้วยความเหนื่อยใจ
"เธอก็อย่าไปห้ามสิเรเดีย...รู้อะไรมั้ยหมอนั่นน่ะมาจากหมู่บ้านเดียวกับฉันชอบทำตัวกร่างไปทั่ว"มีอาพูดถึงเมสันด้วยเสียงราบเรียบ
"พูดเหมือนตัวเองโดนเมสันรังแกเลยนะ"นิโคลที่ถึงแม้จะล้มตัวลงนอนแต่ไม่ได้หลับพูดขึ้นก่อนจะพลิกตัวหันมาคุยกับทุกคน
"ก็ใช่นะซี้!!"มีอา
"ไว้ฉันจะแก้แค้นให้แล้วกัน..."นิโคล
"เอ๊ะ!?"ทุกคนสงสัยในคำพูดของหญิงสาวที่ตอนนี้เอาหน้าซุกหมอนไปเสียแล้ว
"แล้วก็เบาเสียงด้วยนะ.."นิโคลหันหน้าออกมาจากหมอนพูดประโยคเรียบง่ายก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง
"เอ่อ...คือว่าเรานอนกันเถอะ"เรเดียพูดด้วยเสียงกระซิบชวนทุกคนเข้านอนก่อนจะดับตะเกียงไฟลง
"นั่นสิเนอะถ้ายัยนี่หงุดหงิดขึ้นมาเพราะเราเสียงดังคงแย่แน่"มีอาก็กระซิบไม่ต่างกันก่อนจะดับตะเกียงไฟและต่างคนต่างแยกย้ายกันเข้านอน
ในช่วงเช้าของวันต่อมาเหล่าทหารฝึกหัดทั้งชายและหญิงต่างถูกปลุกด้วยเสียงระฆังแลนกน้อยที่เริ่มออกหากิน
"หาว~ไม่ชินกับการตื่นเช้าขนาดนี้เลยแหะ"มีอาลุกขึ้นจากเตียงนอนพร้อมขยี้ตาไปมา มือหยิบคว้าผ้าขนหนูก่อนจะเดินสวนกับนิโคลที่แต่งตัวเสร็จแล้วเดินเข้ามา
"ไง...พึ่งตื่นเหรอ"นิโคลเอ่ยทักก่อนจะขึ้นปีนเตียงสองชั้นเพราะตัวของหญิงสาวนั้นนอนชั้นที่สอง
"หืมมมม!?นี่เธอตื่นเช้าขนาดนี้เลยเหรอ"มีอาเอ่ยถามด้วยความแปลกใจก่อนเหล่มองไปด้านนอกที่พระอาทิตย์เพิ่งจะเริ่มขึ้นแต่เพื่อนสาวกลับจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว
"ฉันต้องตื่นก่อนพระอาทิตย์ขึ้นจนชินแล้วน่ะ"นิโคลเอ่ยบอกก่อนจะลงจากชั้นสองของเตียงแล้วเข้าปลุกเพื่อนสาวคนแรกที่นอนอยู่ชั้นแรกแต่ยังคงหลับตาพริ้มและไม่มีอะไรจะสามารถรบกวนการนอนของเจ้าหล่อนได้เลย
"โห สุดยอด"มีอางึมงัมคนเดียวก่อนจะเดินไปพร้อมเพื่อนอีกคนที่รู้จักเพื่อจะได้ไปทำธุระพร้อมกัน
"เรเดียนี่ไม่ใช่เวลามานอนแล้วนะ"นิโคลเขย่าปลุกเพื่อนสาวตัวเล็กเบาๆ
"แม่คะ…..หนูขอกินผักพวกนี้นะคะ~"แต่กลับได้ยินเสียงละเมอตอบกลับมาแทน
ป๊อก!! ก่อนจะดีดหน้าผากไปหนึ่งทีเพื่อให้เพื่อนสาวได้ตื่นและก็เป็นไปตามคาด
"หนูจะรีบช่วยปลูกเลยค่ะ!!!"เรเดียเด้งตัวขึ้นจนหัวเกือบฟาดชั้นสองของเตียงโชคดีว่าที่ตัวเล็ก
หูเกือบดับเลยคราวหน้าให้มีอาปลุกดีไหมนะ?
"ง่าาา นิโคลดีดหน้าผากเราทำไม"เรเดียลูบหน้าผากของตนพร้อมเสียงโอดครวญต่างๆนาๆที่ตามมา
"รีบจัดการตัวเองได้แล้ว อีกสักพักเขาคงจะเรียกรวม"นิโคลพูดพลางยื่นผ้าขนหนูให้เพื่อนสาวได้ไปอาบน้ำเสียที
"จริงดิ!? นี่ฉันสายขนาดไหนแล้วเนี่ย"เรเดียรีบคว้าผ้าก่อนจะตามมาด้วยเสียงโวยวายแล้วรีบวิ่งออกไปจนเกือบชนประตู
พอเลือกกองแล้วจะไปรอดมั้ยเนี่ย...
"วันนี้จะเป็นการฝึกพื้นฐานที่โครตจะพื้นฐานที่แม้แต่เด็กก็ยังทำได้!!!"เสียงอันดังก้องของครูฝึกทำเอานิโคลขมวดคิ้วมุ่น แต่ก็ต้องพยายามฟังต่อไปเพราะมันคือสิ่งที่เป็นประโยชน์
สักพักก็มีเครนใหญ่ประมาณห้าเครื่องถูกลากเข้ามาก่อนจะก็มีครูฝึกมาจำลองให้เห็นการทรงตัวที่ถูกต้องว่าควรทำอย่างไร ครูฝึกสามารถทำได้เป็นอย่างดีจนเหล่าทหารฝึกหัดหลายคนทึ่ง
ดูเหมือนง่ายนะแต่มันไม่ง่ายอย่างที่คิดนะสิ
"เอาล่ะ!ถึงเวลาของพวกแกแล้ว...แล้วถ้าพวกแกทำไม่ได้ฉันจะเอาชื่อพวกแกออก!!"ครูฝึกยังคงเสียงดังแต่เป็นเสียงที่มาพร้อมคำขู่ ก่อนที่ทหารฝึกหัดห้าคนแรกจะได้ทดสอบซึ่งก็เป็นไปตามคาดมีบางคนที่พอทำได้กันเท่านั้นยังไม่มีใครทำออกมาเพอร์เฟค
"ว้าวว!"แต่แล้วก็มีเสียงฮือฮาของเหล่าทหารฝึกหัด สายตาของทุกคนจดจ้องไปยังชายร่างสูงเรือนผมสีทองที่มีชื่อว่า'เมสัน'
"ตานั้นมองเธอด้วยดูสายตาสิ เหมือนกำลังบอกว่าเป็นไงเลย"มีอาที่อยู่ด้านหลังนิโคลเอ่ยออกมา
"อืม"นิโคลเพียงเมินเฉย แต่ก็อย่างที่มีอาว่าสงสัยเธอจะโดนหมายหัวซะแล้ว
"แถวต่อไป!!!"เสียงครูฝึกตะโกนเรียกใกล้กับนิโคลจนเธอต้องยกมือขึ้นปิดหูทันที
เสียงดังไปแล้ว!! เธอไม่ได้พูดออกมาแต่แถวต่อไปที่ว่าก็คือตาของเธอแล้ว
กริ๊ก เสียงล็อคเข็มขัดดังขึ้นก่อนตัวหญิงสาวจะค่อยๆถูกดึงขึ้นไป ต้องแบบนี้หรือเปล่านะ?
"ว้าว!!นั่นมันอัจฉริยะแล้ว"ทหารฝึกหัดที่รอคิวต่อไปพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเรือนผมสีดำสามารถทรงตัวได้ในทันทีที่ดึงขึ้นและไม่มีทีท่าว่าจะเสียหลักเลย
"ตามสัญชาตญาณสินะ"เสียงครูฝึกพูดขึ้นก่อนจะติ๊กบางอย่างในกระดาษ สงสัยรุ่นนี้คงจะมีพวกมีฝีมือบ้างสินะ
"ชิ!!!"
"ทำได้ไงอ่ะนิโคล!?"เรเดียเอ่ยถามด้วยความกระตือรือร้นในโต๊ะอาหารมื้อเย็น
นิโคลค่อนข้างถูกล่ำลือในทหารฝึกหัดว่าเป็นอัจฉริยะแล้วก็เรื่องที่กระโดดเตะคนโดยไม่กลัวครูฝึก ใครบอกว่าเธอไม่กลัวครูฝึกเนี่ย
"ก็แค่ทิ้งน้ำหนักไปตรงกลางไม่เอียงซ้ายขวามากเกินไปก็ได้แล้ว"นิโคลเอ่ยตอบก่อนจะตักซุปซด
"พูดเหมือนง่ายอ่ะ"มีอาพูดขึ้นทันทีเพราะตัวเองก็แค่พอได้ไม่ได้แย่อะไรมากมาย
"แต่วันนี้ก็ผ่านทุกคนไม่มีใครต้องซ้อม ดีจังเลยเนอะ!!"เรเดียพูดด้วยรอยยิ้มสดใส บางทีเจ้าหล่อนอาจจะเป็นเทพธิดาลงมาจุติก็ได้อะไรดลใจให้มาเป็นทหารฝึกหัดกันนะ?
"พรุ่งนี้จะได้ฝึกอะไรนะ?"มีอาพูดขึ้น
"......"นิโคลไม่คิดออกความคิดเห็นก่อนจะหยิบขนมปังกิน
ตึก!! เสียงฝีเท้าหยุดลงหน้าโต๊ะของสาวๆที่กำลังพูดคุยกันนิโคลที่นั่งหัวโต๊ะเหลือบมองทันที
"เมสันอย่าเลย..."คนที่คาดว่าเป็นเพื่อนพยายามห้ามอีกคนที่กำลังจะหาเรื่องหญิงสาวเรือนผมสีดำ
"เธอ...."
อะไรของหมอนี่เนี่ย!?
ลงวันที่ 12/07/64
นิโคลของเราน้องค่อนข้างจะเก่งค่ะเพราะไรท์คนนี้เติมบัพให้มีใครสนใจมาเติมบัพให้น้องอีกมั้ยคะ ชวนเพื่อนมาอ่านกันเยอะๆนะ><
ความคิดเห็น