คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อดีตไม่อาจหวนกลับ1
"อ๊ากกกกกก"เสียงกรีดร้องจากคนที่ถูกฆ่าดังลั่นเลือดสีแดงสดกระจัดกระจาย
ฉัวะ!!! ฉับพลันร่างของหญิงสาวที่สวมผ้าคลุมสัญลักษณ์ปีกนกที่บ่งบอกถึงอิสระของกองที่สังกัด หน่วยที่มีชื่อว่า'กองสำรวจ'และเธอก็พึ่งเข้าสังหารสิ่งมีชีวิตที่พึ่ง'กิน'เพื่อนร่วมหน่วยไป
"อยากเก็บชิ้นส่วนไปวิจัยจัง"หญิงสาวเหล่มองพื้นเบื้องล่างที่มีไอน้ำระเหยขึ้นมา
สิ่งมีชีวิตประหลาดที่เราไม่สามารถรู้ที่มาที่ไปของพวกมันรู้แค่ว่าพวกมันมีชีวิตมานานมากเหลือเกินนานมากพอที่จะคร่าคนไปหลายแสนคนทำไมถึงได้เยอะขนาดนั้นนะเหรอก็คงจะมาจากสาเหตุที่วอร์มาเรียแตกล่ะมั้ง
ความจริงมันก็ยากที่จะพูดนะพอเอาเข้าจริงคนที่ตายจากไททันกินมันก็แค่หลักหมื่นแต่ที่ถูกส่งออกไปเพื่อกอบกู้เนี่ยสิหลักแสน
ตึงๆๆเสียงสะเทือนของพื้นดินดังขึ้นอีกครั้งสิ่งมีชีวิตก็วิ่งมาด้วยความเร็ว ความเร็วที่ไม่สามารถคาดเดามันได้
"พวกวิปริต...7เมตร?สองตัว"เสียงเอื่อยๆจากริมฝีปากของหญิงสาวที่กำลังมองดูพวกมันด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย
น้ำหนักของพวกมันจะเป็นยังไงนะ!!! เราจะต้องฟันหลังคอจากนั้นก็!!!
ฉัวะ!! ฉัวะ!! ตึง!!!
"ล้มแล้ว!!!"หญิงสาวตะโกนเสียงดังก่อนจะยิงเครื่องเคลื่อนย้าย3มิติลงไปข้างๆซากศพของสิ่งมีชีวิตประหลาด...
ฉัวะ!! คมดาบที่เข้าตัดแขนก่อนที่มันจะระเหยทำเอาหญิงสาวยิ้มร่าไม่หุบ
"น้ำหนักเบาอย่างที่คุณฮันจิ!!พูดจริงๆด้วย"หญิงสาวยกแขนข้างที่ตัดมาจากสัตว์ประหลาดไปมา
ฟู่ เสียงระเหยของมันที่เพิ่มความร้อนเรื่อยๆจนหญิงสาวต้องโยนมันทิ้ง
"น่าเสียดายที่มันอยู่ได้ไม่นาน~"
"จะมีตัวต่อไปอีกไหมนร้าาาาาาาาา"
ฟืด!เสียงของอุปกรณ์เคลื่อน3สามมิติดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กของชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่า'แข็งแกร่ง'ที่สุด
"เห้ยๆอยากโดน'ไททัน'เหยียบรึไงยัยวิปริต"
"พูดจาสุนัขไม่รับประทานเลยนะคะหัวหน้า'ชั่วคราว'"หญิงสาวตอบกลับด้วยวาจาเชือดเฉือนก่อนจะยิงอุปกรณ์เคลื่อนย้ายสามมิติไปอีกทาง
"ถ้ายัยนั่นไม่ฝากไว้ฉันจะไม่สนใจหรอก"พูดจบชายหนุ่มก็ยิงอุปกรณ์เคลื่อนย้ายสามมิติไปทิศทางเดียวกับหญิงสาว
หญิงสาวแอบเหล่มองคนที่ยิงเครื่องเคลื่อนย้าย3มิติตามมาก่อนจะนำหน้าไป
"ทำท่าทางเก็กน่าหมั่นไส้ไม่เปลี่ยน...คิดถึงเรื่องเก่าๆอีกแล้วแหะ"หญิงสาวสายตาเหม่อมองไปยังที่โล่งกว้างนึกย้อนไปถึงตัวเองที่เป็นทหารฝึกหัดใหม่ๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ปี844
"เห้อ...เมื่อไรมันจะจบสักทีเนี่ย..."เสียงโอดครวญจากเหล่าทหารฝึกหัดที่ต้องมายืนตากแดดแต่เช้าบ่นกันให้ระงมไปหมด
"ปีนี้ก็ยังไม่ได้เรื่องเหมือนเดิมดูแล้วก็คงจะมีแต่พวกที่จะเข้ากองสารวัตร"เสียงทหารรุ่นพี่ที่คาดว่ามาแวะดู(?)การฝึกครั้งนี้ก็ดังขึ้นเช่นกัน
พูดไม่ดูตัวเองเลยแหะ...หญิงสาวคิดในใจพลางมองตราสัญลักษณ์ของรุ่นพี่ที่พึ่งพูดบ่นแล้วตนเองกับเพื่อนร่วมรุ่นอีกสองสามคนได้ยิน
ตัวเองก็อยู่กองสารวัตรไม่ใช่หรือไง?
"นี่ๆชื่ออะไรเหรอฉันเรเดีย โบวน์"เสียงสดใสร่าเริงของหญิงสาวตัวเล็กดังขึ้นเรียกความสนใจจากหญิงสาวเรือนผมสีดำได้เป็นอย่างดี
ถามเราเหรอ? แล้วทำไมจะต้องเสียงดังด้วยเนี่ย
"นิโคล วอร์กเกอร์..."หญิงสาวบอกชื่อของตนพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย
"ชื่อเท่จังเลยพ่อแม่ตั้งให้เหรอ"เรเดียเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
"ตากับยายช่วยกันตั้งชื่อให้"นิโคล
"แล้วพ่อแม่ล่ะ?"เรเดีย
"ตายไปนานแล้วโดนสัตว์ในป่าฆ่าตายน่ะ"นิโคลพูดอย่างไม่สนใจโดยที่ไม่รู้เลยว่าคู่สนทนาเริ่มหน้าเสียแล้ว
"อ่ะ...ขอโทษนะที่ถามมากไป"เรเดียพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรพวกเขาตายตั้งแต่ฉันอายุไม่ถึงขวบเอง ความทรงจำที่เกี่ยวกับพวกเขาฉันก็จำไม่ได้เลยล่ะ"นิโคลพูดพร้อมรอยยิ้มน้อยๆหวังให้เพื่อน(?)ที่พึ่งรู้จักไม่ต้องคิดมาก
"วันนี้ก็จบเพียงเท่านี้!!!พวกแกทุกคนจงไปพักผ่อนให้เพียงพอเพื่อเจอการฝึกในวันพรุ่งนี้ซะ!!"เสียงครูฝึกตะโกนดังลั่นพร้อมกับสีหน้าของเหล่าทหารฝึกหัดที่แสดงถึงความดีใจ
เสียงดังชะมัดเลยแหะหรือบางทีเราควรหาอะไรมาอุดหูดีนะ?
"ให้ตายสิอาหารแย่ชะมัด..."เสียงบ่นของชายหนุ่มคนหนึ่งในโรงอาหารดังขึ้น เขาพูดพร้อมกับขนมปังในมือ เขาอยู่ห่างจากโต๊ะของเธอไปประมาณสามโต๊ะ
"....."นิโคลเหลือบมองคนพูดเล็กน้อยก่อนจะลองกัดขนมปังที่อยู่ในมือดูบ้าง
รสชาติก็ไม่เห็นแย่เลย...
"เรื่องมากชะมัด...."นิโคลพึมพำออกมาเบาๆ
"อะไรเหรอ?"เรเดียเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนสาวกัดขนมปังแล้วพูดบางอย่างออกมา
"ไม่มีอะไรหรอก"นิโคลส่ายศีรษะไปมาก่อนจะกัดขนมปังในมือต่อ
"แล้วนิโคลคิดจะเข้ากองไหนเหรอ?"คำถามจากปากของเพื่อนสาวเรียกความสนใจจากคนร่วมโต๊ะได้เป็นอย่างดี
ทำไมรู้สึกว่าจะสนใจกันจังเลยแหะ
ลงวันที่ 12/07/64
มาแล้วกับตอนแรกชอบมั้ยเอ่ยยยยยยยย ถูกใจหรือเปล่าขัดใจอะไรมั้ย?แต่ความจริงก็ไม่ควรขัดใจนะเพราะคนที่ใหญ่สุดของเรื่องราวก็คือตัวไรท์เอง ไม่ได้ขู่แค่พูดเฉยๆ ฝากเอ็นดู(?)ลูกสาวไรท์ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น