The Legend of Wurzuz ตำนานเวอซุส

"ข้าจะไม่ปล่อยให้ความเคียดแค้นของเจ้าทำลายโซดินเปียอีกต่อไป!?" หัวหน้าพระประกาศกร้าวก่อนจะร่ายคาถาร่วมกับคณะพระอีกจำนวนหนึ่งที่ยืนอยู่เบื้องหลัง

คาถาแห่งแสงถูกร่ายอีกครั้ง มันเริ่มรัดกุมร่างกายของมนุษย์เป้าหมายแน่นราวกับจะบาดให้ตัวขาดเป็นเสี่ยงๆ ผมยาวสีแดงโบกสะบัดราวกับปีศาจร้าย ปีกวิหคใสถูกบีบรัดจนแตกเป็นละอองแสง ทั้งร่างส่องประกายสีเงินอย่างต่อเนื่อง มนุษย์ผู้ถูกคาถาล่ามไว้กรีดร้องโหยหวนดูน่าอดสู แต่ดวงตาเบิกกว้างที่จ้องคณะพระกลับยิ่งทวีความน่าสะพรึงกลัว  ปากพร่ำสบถออกมาไม่เป็นภาษามนุษย์ พยายามดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการ แต่การกระทำนั้นช่างไร้ความหมาย เพราะยิ่งดิ้นมากเท่าไรก็ยิ่งแน่นขึ้นไปอีก ร่างกายเต็มไปด้วยแผลและเลือดสีแดงสด ยิ่งนานเข้ายิ่งน่าเวทนา พวกพระถึงกับขนลุกขนชันไปตามๆ กัน แต่มือยังขึ้นพนมสวดกันอย่างไม่ถดถอย

เป้าหมายทนได้ไม่นาน ทุกอย่างก็จบลง เลือดสีแดงข้นสาดกระจายเป็นบริเวณกว้าง ร่างมนุษย์ที่เต็มไปด้วยสีแดงระเบิดออกพร้อมกับลำแสงสีขาวเป็นประกายวาดผ่านทั่วทั้งท้องฟ้า ก่อนที่สายลมพลิ้วพัดเอื่อยๆ กลับมาเยือน เสียงฟ้าคำรามพลันหายไปในบัลดล ราวกับเหตุการณ์เมื่อครู่เป็นเพียงแค่ฝันเท่านั้น

หัวหน้าพระลดคทาลง เรียกสั่งพระผู้น้อยมาจัดการเก็บกวาดโดยที่สายตายังคงครุ่นคิดกับเศษเสี้ยวที่อยู่ตรงหน้า

เถ้าธุลีปลิวหายไปกับลม เหลือแต่เศษคล้ายผลึกอัญมณีสีแดงใสที่ร่วงกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ใจกลางอักขระเวทย์คุมขังที่มีขอบเขตพื้นที่เป็นกิโลมีดวงเพลิงสีทองล่องลอยอยู่กลางอากาศ หัวหน้าพระมองด้วยความอาดูร พลันกล่าว "จะต้องไม่มีใครรู้ว่าเวอซุสอยู่ที่นี่" เขาหลุบตายืนนิ่งไปพักใหญ่ แล้วหันหลังเดินออกไป ขณะที่เหล่าพระผู้น้อยยังง่วนกับการเก็บกวาดกันต่อไป

แต่เสียงคำรามอย่างอาฆาตเแค้นยังก้องกังวาลอยู่ในกระแสลม เฝ้ารอวันที่จะได้หวนคืนกลับมาทวงหนี้

T
B