สมาคมพวกว่างงาน

ลำดับตอนที่ #17 : อดีตที่ยากจะลืม (2)

เสียงปืน3นัด ทำให้กลุ่มคนเงียบลงทันทีและเริ่มหมอบลงกับพื้นพยายามหลบหนีเอาตัวรอดกันจ้าละหวั่น ใช่แล้วพวกมันคือโจรปล้นเครื่องบิน!


'คุณแม่คะ..หนูกลัว' "ไม่ต้องกล้วนะลูกแม่จะปกป้องเราเอง" 

ภายใต้การครบคุมของพวกโจรปล้นเครื่องบินนั้น พวกโจรได้วางระเบิดไว้รอบๆตัวเครื่อง ใช้เวลาไม่นานก็วางระเบิดไว้รอบตัวเครื่องทั้งหมด

"หัวหน้าครับพวกเราวางระเบิดไว้ตามที่สั่งครบทุกที่แล้วครับ" โจรน้อย

"แกทำได้ดีมาก! ทีนี้พวกเราก็จะได้พาบอสใหญ่ออกจากคุกซะที" หัวหน้า

ผ่านไปประมาณ 15 นาที พวกตำรวจก็มาตามคำเรียกร้องของพวกโจร

"พวกเราพาคนที่พวกแกต้องการมาแล้ว ปล่อยพวกตัวประกันซะ แล้วมาแลกเปลี่ยนข้อตกลงกันได้แล้ว" ตำรวจ

"หัวหน้าครับ เราจะออกไปรับบอสใหญ่กันเลยไหมครับ" โจรน้อย

หัวหน้าโจรกำลังจะเตรียมบอกให้ลูกน้องออกไปรับตัวบอส แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็น 2แม่ลูกกำลังนั่งกอดกันอยู่ใกล้ๆเข้าพอดี 

"เดี๋ยวกัน เอาเด็กนี่ออกไปกับแกด้วย" หัวหน้า

เสียงของหัวหน้าโจรดังออกมาทำให้คนเป็นแม่รีบพาลูกไปหลบข้างหลังตัวเองทันที

"เดียวก่อน ถ้าต้องการตัวประกันล่ะก็ใช้ฉันแทนเถอะนะ" 'คุณแม่คะ' 

"พวกแกรีบไปจับเด็กนั้นออกมาสิวะ!" ห้วหน้า

ด้วยความที่เป็นแม่นั้น เธอพยายามปกป้องลูกของตัวเองเต็มที่ ใช้ตัวเองบังพวกโจรเอาไว้ และพูดให้จับตนเองเป็นตัวประกันแทนลูกให้ได้

ด้วยการถกเถียงยื้อแย่งตัวเด็กนั้น เริ่มจะกินเวลาไปเรื่อยๆ จนเริ่มจะทำให้ตัวของหัวหน้าโจรนั้นโกรธขึ้นมาบ้างแล้ว จึงทำให้หัวหน้าโจรตัดสินใจที่จะจบปัญหานี้ลงซะ

ปัง!

เสียงปืนที่ดังขึ้นมาทำให้บริเวณรอบข้างเงียบลงทันที ภายใต้การจ้องมองของตัวเด็กสาว เสียงของหยดเลือดค่อยๆไหลตกลงบนพื้น

เสมือนเวลาของเด็กสาวค่อยๆช้าลงเรื่อยๆ ภาพเบื้องหน้าของเธอ ครอบครัวเพียงคนเดียวของเธอค่อยๆล้มลงอย่างช้าๆ ช้าๆ จนถึงพื้น เพียงแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น แต่กับเด็กสาวแล้วมันไม่ใช่!

เลือดที่นองเต็มพื้นเสมือนกับว่าเป็นทั้งชีวิตของเด็กสาวที่กำลังเหือดแห้งลงเช่นกัน

'คุณแม่.. แม่ ... คุณแม่คะ'

***

'ไม่นะ!'

'พี่สาว/ยัยหนู่

ด้วยเสียงเรียกของทุกคน จึงทำให้ชิโอริพยายามที่จะโยนอดีตของตัวเองทิ้งไปก่อน

ชิโอริ 'นี่ฉันสลบไปนานขนาดไหนกันคะ?'

ยาจิมะ 'เจ้าหลับไป 5 วันเต็มๆเลยล่ะนะ'

โคโทริ 'หนูนึกว่าพี่จะตายซะแล้วนะ'

หลังจากได้ยินเสียงของโคโทริขเข้า ทำให้ภาพในหัวของชิโอริคิดถึงเรื่องก่อนที่จะออกมาจากดันเจี้ยนขึ้นมาทำให้ชิโอริรู้สึกผิดขึ้นมาทันที 

ชิโอริได้ยื่นมือออกไปลูบหัวของโคโทริทันที

ชิโอริ 'พี่ขอโทษนะเรื่องก่อนหน้านี้'

โคโทริที่ได้ยินคำขอโทษของชิโอริก็ยิ่งดีใจขึ้นไปอีกจนน้ำตาคลออีกครั้ง ชิโอริจึงรีบดึงโคโทริมาในอ้อมกอดของตัวเองและปลอบเธอไปพรางๆด้วย ยาจิมะที่เห็นเข้าก็ยิ้มตามไปด้วย

ยาจิมะ 'ดีแล้วล่ะ ดีแล้วที่เจ้ากลับมาคิดได้แบบนี้'

ชิโอริ 'จะว่าไปฉันยังไม่เห็นคุณการ์ปกับเอสเดธเลยนะคะ'

ยาจิมะ 'ถ้าทั้ง2คนนั้นล่ะก็อยู่ในห้องฝึกน่ะ'

ชิโอริ 'ห้องฝึก?'

/////

ตอนนี้ถึงช่วงท้ายของอีเว้น(เกม)แล้ว อยากจะขออนุญาติลากิจ ได้รึเปล่า!