ศิษย์น้องเจ้าร้ายกาจเกินไปแล้ว!

             วันฤดูหนาว ไฉ่หงวาดยิ้มแฉ่ง " อ่ะ ศิษย์น้องพลังฝีมือของเจ้ารุดหน้าอีกแล้วหรือ? ยอดเยี่ยม! ".....

              วันพิรุณโปรย ไฉ่หงกล้ำหัวร่อไม่ไหว “ มหัศจรรย์มาก ศิษย์น้องเจ้าทะลวงขั้นแล้วหรือ? อัจฉริยะ! “.....

              วันอากาศระอุ ไฉ่หงเริดคิ้วทำตาหยี “ ศิษย์น้องตอนนี้เจ้าร้ายกาจกว่าข้าไปแล้ว? ยินดีด้วย! “.....

และ….. 

         วันฟ้าเรือง ไฉ่หงตะโกนไกล “ ปาฏิหาริย์? ศิษย์น้องเจ้ากลายเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งแผ่นดินแล้ว! “
 
……

บนบรรทัดนี้ขออนุญาต เปิด – จดหมาย จากนักเขียน

นานหลายนานแล้วที่ข้าพเจ้าฝึกและฝนการเขียนศัพท์-ไวยากรณ์ ผ่านพ้นเสียงของสายลมที่ไพเราะและกลิ่นของดอกไม้ที่หอมหวน

เพื่อหวังและยิ่งหวังให้สักวัน จะได้ทัดบทประพันธ์สักบทไว้ในใจท่านผู้ซึ่งกำลังอ่าน ผ่านนิยายกำลังภายในดั้งเดิมกล้ำสมัยใหม่ 

นิยายกำลังภายในเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องแรก ( ภายใต้นามปากกานี้ ) ที่จะขอฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจท่านผู้ซึ่งกำลังอ่าน และรอกรุณา ให้ท่านผู้ซึ่งกำลังอ่านแง้มอ้าเปิดดวงใจออก จะได้มีที่ว่างให้ข้าพเจ้าสามารถหย่อนชิ้นงานของข้าพเจ้าชอนไชเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจท่านผู้ซึ่งกำลังอ่านได้

หากแม้นผลงานชิ้นนี้จะ ขาดห้วง กักขฬะ และปราศจากจินตนาการ อันเป็นสิ่งที่ท่านและหลายท่านที่ซึ่งกำลังอ่านนับถือ

ข้าพเจ้าริอาจสามารถกระทำมันให้เพริศแพร้วกว่านี้ได้ ด้วยเจียมฐานความรู้ว่าตนเป็นเพียงสัตว์ป่าชั้นน้อย หาใช่ปิศาจชั้นสูง

แต่…..

ด้านสำนวน-โวหารทั่วประเทศราชแห่งนี้ ข้าพเจ้ามาดมั่นอย่างอีโก้แต่ไม่สาบานว่า – ข้าพเจ้า…..ร้ายกาจ!

……..

–เร้นจันทร์–