คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : น้องปุ๊กปิ๊ก : CHAPTER 08 (100/100)
คำเตือน
ฟิคเรื่องนี้เป็นแนวแฟนเด็กฉบับปุ๊กปิ๊ก
น่ารัก สดใส สบายๆ คลายเครียด
พี่จีมินเป็นคนที่คล้ายๆโพหลัวแบบกร้าวใจ
ไม่ชอบกดออก แต่อย่ากดแบนนะ!!
EP.08
*ยังไม่ได้แก้คำผิด
...ตัดฉับ...
ที่เดิมพร้อมกับความฝดใฝ
“พะ...พรม...กะ...”
ดวงตาคมที่กลับมากลมแป๋วเหมือนลูกกระต่ายแสนซื่อก้มมองพรมขนนุ่มที่บัดนี้มันเปื้อนคราบน้ำรักของแฟนตัวเล็กไปเสียเกือบครึ่ง
ใบหน้าหล่อใสหันมามองสีหน้าซีดเผือกพร้อมกับเสียงพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์
ในขณะที่ตัวตนของเขายังคงแช่ค้างเอาไว้ด้านในและไม่ได้ถอนตัวออกมาดั่งเช่นตอนที่ต่างคนต่างเสร็จกิจกรรมรัก
แถมไอ้คนทำมันยังหนีหายเข้าไปในกลีบเมฆปล่อยให้คนปุ๊กปิ๊กอย่างจองกุกเป็นฝ่ายรับผิดชอบแทนซะงั้น
ช่างเป็นอีกด้านที่น่าหมั่นไส้ชะมัด
“จะ...จีม”
“หายไปอีกผืนหนึ่งแล้ว”
ง่ะ...ดูเหมือนครั้งนี้คงไม่ได้ต่อรอบสองแล้วล่ะ
แถมจองกุกก็ยังไม่ได้เริ่มบทเรียนตามคำเสี้ยม(?)สอนของตัวตนอีกด้านทีด้วย
รู้สึกเซ็งเป็ดเป็นครั้งแรกเลยแฮะ L
Bunny
Prookpick
“ถึงแล้วขอรับนายน้อยจองกุก”
“ขอบคุณฮะพ่อบ้านกีจุง”
น้ำเสียงสดใสกับรอยยิ้มน่ารักเอ่ยขอบคุณพ่อบ้านประจำตัวที่นานๆครั้งจะได้รับใช้นายน้อยผู้เป็นที่รัก
และวันนี้ก็นับเป็นความโชคดีของพ่อบ้านนามว่ากีจุงคนนี้ที่ได้ขับรถมาส่งนายน้อยถึงหน้าคณะ
แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆที่ได้ทำหน้าที่ของพ่อบ้านก็เถอะ
“บ๊ายบาย~” จองกุกโบกมือลาพ่อบ้านของตนที่ขับรถออกจากคณะของเขาไปแล้ว
ใบหน้าหล่อใสหมองลงทันทีที่อยู่ตัวคนเดียว
ยิ่งย้อนกลับไปตอนที่เขากำลังออกจากห้องเพื่อมามหาลัย
โดยที่แฟนตัวเล็กยังคงนอนซมเพราะช็อกที่ตัวเองทำพรมสุดที่รักเสียไปหนึ่งผืน
จนตอนนี้ก้มลงไปหอมแก้มนุ่มนิ่มทั้งสองข้าง จีมินก็ยังไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย
จะเป็นอะไรหรือเปล่านะ??
เอ...หรือเราโทรเรียกพ่อบ้านกีจุงให้กลับมารับเราดีล่ะ??
ไม่สอบแล้วได้ไหม
คิดถึงจีมแล้วอ่า T^T
“โย่ว! ไอ้คุณชาย”
ยังไม่ทันได้ตัดสินใจดีว่าจะอยู่สอบเก็บคะแนนหรือกลับห้องไปนั่งกุมมือให้กำลังใจแฟนตัวเล็ก
ก็ดันมีเสียงทักทายจากเพื่อนสนิทตัวขาวผู้โกรกผมสีเจ็บแสบตามนิสัยเด็กคลั่งศิลปะ
แถมเจ้าตัวไม่ได้มาคนเดียวยังหนีบเอาคู่หูนักร้องเสียงเพี้ยนอย่างโฮซอกมาอีกด้วย
“ไมวันนี้คุณพี่จีมินไม่มาส่งมึงวะ?”
มาถึงปุ๊บก็ถามเรื่องชวนน่าสงสัยทันที
โดยมีท่าทางประกอบด้วยการชะเง้อคอมองหาเจ้าของกลุ่มผมสีแดงเพลิงที่อาจจะเนียนแอบอยู่มุมไหนของคณะก็เป็นไปได้
“จีมป่วย”
“ห๊ะ?
ถามจริง!”
ปกติเจ้าพ่อทุกสถาบันป่วยยากไม่ใช่เหรอ
ยิ่งวันไหนมีนัดตีนกับพวกอริก็จะยิ่งฟิตปั๋งพร้อมไฟว้ตวอดเวลาอีกต่างหาก
มันต้องมีซัมติงอะไรบางอย่างแน่นอน!!!
ว่าแล้วก็หันไปส่งซิกกับคู่หูตัวขาวที่กำลังสวมบทเป็นนักสืบไม่ต่างจากโฮซอกเท่าไหร่นะ
และเพราะการจ้องตาสลับกับจ้องหน้าเจ้าลูกรักของคณะจนคนโดนสงสัยรู้สึกได้ถึงสายตาทิ่มแทง
ก็ถึงกับแสดงสีหน้าพิรุธออกมาพร้อมกับน้ำเสียงร้อนรนที่พยายามหาทางหนีออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
“ระ...เราว่าขึ้นห้องไปอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบดีกว่า”
หมับ!!
“เดี๋ยวก่อนนะไอ้คุณชาย” โฮซอกที่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบนตัวของเพื่อนสนิทจอมปุ๊กปิ๊กก็รีบคว้าแขนของอีกฝ่ายเอาไว้
ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าไปในอาคารเรียน
“มีไรเหรอ._.”
ใบหน้าหล่อใสเอียงคอมองเพื่อนสนิทตาปริบๆ แต่แล้วดวงตากลมแลใสซื่อเหมือนลูกกระต่ายกลับขยายกว้าง
จนคนมองกลัวว่าลูกตากลมๆนั่นจะกลิ้งออกจากเบ้าซะก่อน
“คอมึงโดนอะไรมาถึงพลาสเตอร์น่ะ”
“O.O”
พรึบ!!
เมื่อได้ยินคำถามนั้น
สองมือก็ยกขึ้นปิดร่องรอยที่มีพลาสเตอร์ปกปิดเอาไว้ประมาณสามถึงสี่แผ่น
แต่ยิ่งปิดมันก็ยิ่งสร้างความสงสัยให้แก่เพื่อนสนิททั้งสองที่กำลังหันไปมองหน้ากัน
ก่อนที่สายตาจะเปลี่ยนเป็นความเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอกที่กำลังหยอกล้อกระต่ายตัวน้อยไม่มีผิด
“ยุนกิเพื่อนรัก”
“จัดไปเพื่อนเลิฟ”
“อ๋าา!!! ปล่อยเรานะยุนกิ!!!”
จองกุกโวยวายลั่น
เมื่อจู่ๆเพื่อนตัวขาวก็เข้ามาล็อคแขนทั้งสองข้างเอาไว้
พอจะดิ้นให้หลุดก็ต้องยู่หน้าอย่างไม่พอใจ
เพราะต่อให้ตัวใหญ่ขนาดไหนก็ดันสู้แรงของมิน ยุนกิไม่ได้ซะงั้น
แถมตอนนี้ด้านหน้าของจองกุกก็ดันมีโฮซอกที่กำลังหัวเราะอย่างชั่วร้าย
พร้อมกับสองมือที่ขยับไปมาและเตรียมจะเข้าใกล้ลำคอของเขามากเรื่อยๆ
แควก!!!
“เจ็บนร้าาาาาาาTOT”
“o[]O/O[]o”
เสียงงอแงงดังลั่นพร้อมกับพลาสเตอร์ที่หลุดติดมือโฮซอกออกมาเกือบทั้งหมด
ทว่าสองคนที่รวมหัวกันแกล้งเพื่อนปุ๊กปิ๊กด้วยสีหน้าชั่วร้าย ก็เป็นพวกเขาเสียเองที่ติดสตั๊นเมื่อสายตาสองคู่ดันเห็นรอยสีแดงเป็นจ้ำกลบผิวขาวๆจนหมด
ยิ่งชะเง้อมองจำนวนรอยที่อยู่บนร่างกายของเพื่อนสนิทก็ต้องอ้าปากเหวอมากกว่าเดิม
จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงล่ะในเมื่อรอยนั่นมันมีเกือบทั่วตัวของไอ้คุณชายเลยน่ะสิ!!!
“ยะ...มอง...สิ...ระ....เราเขินนะ...T///T”
ไอ้คุณชาย...มึงมันไอ้กระต่ายใจแตก!!!
“นี่มึงเป็นคนอย่างนี้เองเหรอไอ้คุณชาย!!!!”
ยุนกิแห่วใส่เพื่อนกระต่ายทันทีที่สำรวจทุกซอกทุกมุมเรียบร้อย
บอกเลยว่าถ้ามองเป็นกลากเกลื้อนนี้เชื่อเลยนะ
แดงไปทั้งตัวยิ่งกว่าตุ๊กแกร้องตั๊บแกเสียอีก
“มะ...ไม่ใช่นะ!!”
“ให้ไอ้โฮซอกออกลูกเป็นม้ากูยังเชื่อกว่ามึงอีก”
“ใช่ๆ
ให้กูออกลูกเป็น...เดี๋ยวนะ นี่มึงด่ากูอ่าไอ้ยุนกิ!!”
“กูแค่ประชดไหมล่ะไอ้เวร
แล้วมึงจะชวนกูทะเลาะเพื่อ? มาช่วยกันซัก อบ รีดไอ้คุณชายต่อซะ!!!”
“เออว่ะ...มึงตอบกูมาเลยนะว่าการที่คุณพี่ป่วยน่ะมันเพราะมึงคือคนร้ายใช่ไหมไอ้คุณชาย”
ตอนแรกก็กะจะปล่อยให้เพื่อนสนิททั้งสองทะเลาะกัน
และตัวเองแอบย่องเข้าอาคารไป แต่ดูเหมือนจอน จองกุกจะประเมินมันสมองของมิน
ยุนกิต่ำเกินไปหน่อย ไม่ทันได้ย่างก้าวที่สี่ก็ถูกมือต่างขนาดทั้งสองข้างคว้าไหล่เอาไว้พร้อมกับลากลูกรักของคณะไปหลบมุมเพื่อสืบสวนคดีเรื่องรอยแดงปริศนากับสาเหตุที่เจ้าพ่อสถาบันล้มป่วย!!
ผู้ร้ายมันต้องเป็นไอ้กระต่ายใจแตกตรงหน้าแน่นอน!!!
“มึงบอกมาเลยว่าเมื่อคืนมึงแซ่บกันใช่ป่ะ”
“มะ...งื้อ~~”
“ไม่ต้องมาทำตาอ้อนเลยนะ
กูจะหยิกแก้มมึงให้ขาด ไอ้คุณชายใจแตกบังอาจทำให้คุณพี่จีมินที่กูยกย่อง
บูชาป่วยงั้นเหรอ มึงมันไอ้กระต่ายชั่วววววว” โฮซอกที่ผันตัวมาเป็นแฟนคลับของเจ้าพ่อทุกสถาบันอย่างเป็นทางการ
ก็ถึงกับน้ำตาอาบแก้มยามที่จินตนาการถึงสภาพของคุณพี่ที่เคารพกำลังนอนน้ำลายฟูปาก(?)
ตาเหลือก(?) อยู่บนเตียงนอน
ผัวะ!!
“มึงอย่าเวอร์เกินได้ป่ะ”
ยุนกิกลอกตามองบนทันที
หลังจากฟาดมือลงบนหัวของคู่หูเสร็จ
ดวงตาเรียวเล็กกว่าชาวบ้านหรี่ลงพร้อมกับน้ำเสียงที่มันเข้มขึ้นจนเหมือนจอมมารในการ์ตูนกำลังยืนแสยะยิ้มส่งเสียงหัวเราะน่ากลัวอยู่ตรงหน้าจองกุกที่จินตาการไปไกลจนกู่ไม่กลับ
จอมมารบุกโลกโพนี่ของเราแล้วววววว
TOT
“กูจะถามมึงแค่คำถามเดียวเท่านั้น” นิ้วชี้ถูกยกอยู่ตรงหน้า
สายตาแน่วแน่และมันจริงจังยิ่งกว่าครั้งไหนกับบรรยากาศรอบข้างที่มันชวนกดดันจนแม้แต่คนที่อยู่ไกลๆก็ยังรู้สึกได้
จองกุกมองเพื่อนสนิทหัวแสบตาตรงหน้าพลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
เหงื่อมากมายต่างสามัคคีพากันไหลอาบหน้าจนมันเกิดเอฟเฟคฝนตกปอยๆบนร่างกายอยู่หย่อมๆ
ก่อนที่สีหน้าหวาดกลัวจะกลายเป็นสีขาวโพลนเมื่อได้ยินคำถามเต็มสองหูว่า…
“มึงเป็นเมียของรุ่นพี่จีมินจริงดิ??”
“….”
“….”
“….”
“….”
“….”
“….”
เกิดความเงียบระหว่างสามหนุ่มสามมุมพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
หากมีอีกาสักตัวบินผ่านมันคงหัวเราะสมน้ำหน้าไปนานแล้ว
ดีไม่ดีมันอาจจะด่าว่าไอ้โง่เลยก็เป็นไปได้
แต่เงียบได้ไม่นานก็ดันมีคนหนึ่งที่หลุดธีมซะก่อนและคนที่ว่าก็ดันเป็นคนที่ไม่สมควรส่งเสียงโวยวายออกมาซะงั้น
“จะบ้าเหรอ!
เราต่างหากที่เป็นสามีของจีม!! อุ๊บส์!!”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อนึกได้ว่าตัวเองเผลอพูดประโยคที่สองคนนี้ต้องการได้ยินเสียแล้ว
แก้วตาสีดำขยับลงมองหน้าเพื่อสนิททั้งสองก็ดันได้รับรอยยิ้มร้ายกาจกับสายตาเจ้าเล่ห์ที่เหมือนกับบอกว่า
‘พวกกูรู้ความลับมึงแล้วนะไอ้ปุ๊กปิ๊ก’
“มึงโป๊ะแตกแล้วเพื่อนรัก/มึงโป๊ะแตกแล้วเพื่อนรัก”
ไม่นร้าาาาาาาาา
[100/100]
เม้นถึง 420 อัพสปอยตอนต่อไป
ปุ๊กปิ๊กโป๊ะแตกแล้วค่ะ 55555555555555555555555555
หากใครพึ่งเข้ามาอ่านฉากคัทแล้วสับสน ขออธิบายว่าน้องเขามีสองบุคลิกค่ะ
แบบนายน้อยอาคาชิเลยแต่ต่างตรงที่ต่างคนต่างรับรู้ตัวตนนะคะ (และรักพี่จีมมากด้วย)
เพราะฟิคเรื่องนี้เน้นแนวน่ารัก ปุ๊กปิ๊ก ก็เลยต้องแทรกการหักมุมเพื่อไม่ให้น้องปุ๊กปิ๊กของเรากลาย
เป็นเจ้าตัวร้ายก่อนค่ะ อยากให้น้องน่าร๊ากกกกไปก่อนนร้าาาาาาาาาา
ส่วนร่างน้องเจเคนั้น.....
คงได้ออกมาเร็วๆนี้แน่นอนค่ะ แต่ตอนไหนก็อีกเรื่องนึงเนอะ 5555555555555555
ปล.เปลี่ยนนามปากกาแล้วนะ เป็น Maiobu (ไมโอบุ) นะเด้อค่าเด้อ
ความคิดเห็น