คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : น้องปุ๊กปิ๊ก : CHAPTER 04 (100/100)
คำเตือน
ฟิคเรื่องนี้เป็นแนวแฟนเด็กฉบับปุ๊กปิ๊ก
น่ารัก สดใส สบายๆ คลายเครียด
พี่จีมินเป็นคนที่คล้ายๆโพหลัวแบบกร้าวใจ
ไม่ชอบกดออก แต่อย่ากดแบนนะ!!
EP.04
*ยังไม่แก้คำผิด
กา
กา กา กะเร่อ กะเร่อ!!
จู่ๆก็มีเสียงอีกาลอยเข้ามาให้ได้ยินกันทั่วหน้า
โดยเฉพาะไอ้สองคำสุดท้ายที่มันเหมือนหลอกด่าใครสักคนที่มีหัวแดงๆกับหน้าที่ไม่เหมาะกับนิสัยดุร้ายยิ่งกว่าเสือไซบีเรียน
ซึ่งไอ้คนที่ว่าก็ดันตีมึนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เกี่ยวกับประโยคก่อนหน้านี้ที่พูดออกไปอย่างหน้าตาเฉ
“ยะ...”
อย่าจากฉันไปงั้นเหรอ?
“อย่ามาล้อเล่นนะ!!!!”
หูที่เอาไว้ใช้รับประสาทสัมผัสเกือบจะเอามือปิดเอาไว้ไม่ทัน
เพราะเสียงตะโกนของคุณหนูที่นอกจากจะแหลมจนเหมือนจะบาดแก้วให้ขาดเป็นสองท่อน
ใบหน้าโกรธจัดกับสายตาที่บอกว่าเรื่องที่จีมินพูดเมื่อกี๊มันเป็นเรื่องโกหก
จอน
จองกุกไม่มีทางเป็นรับให้คนตรงหน้าแน่นอน!!!
“ล้อเล่น?
เห็นหน้าพี่นี่คิดว่าเล่นอ่อ?”
นิ้วเรียวถูกชี้เข้าหาผู้เป็นเจ้าของที่กำลังแสดงสีหน้าจริงจังยิ่งกว่าตอนกระทืบคนจนเลือดสาด
ไหนจะมืออีกข้างที่เปลี่ยนเป็นโอบเอวสอบของไอ้ปุ๊กปิ๊กให้กระชับเข้าหาตัวเองมากขึ้น
แม้มันจะโอบไม่มิดจนดูน่าตลกมากกว่าน่ารักก็เถอะ
=__=
“จองกุกบอกเราทีสิว่ามันไม่ใช่ความจริง” เพราะเถียงสู้เขาไม่ได้
คุณน้องเลยหันไปถามไอ้ปุ๊กปิ๊กที่ยืนหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ข้างๆ
“._.”
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
เนื่องจากกำลังอยู่ในสภาวะช็อกกับคำพูดของไอ้พ่อทุกสถาบันจนไม่เป็นอันตอบคำถาม หรือสนใจดวงตาเว้าวอนของเพื่อนสาวร่วมคณะเลยแม้แต่น้อย
แหงล่ะ...เจอคำพูดที่บอกว่าตัวเองเป็นเมียเข้าไป
ไม่ช็อกก็คงไม่ใช่ไอ้ปุ๊กปิ๊กจอมเด๋อหรอกน่า
ผลัวะ!!
“งื้อออ
มันเจ็บนะจีม!!!!”
จองกุกที่ได้สติจากการถูกแฟนตัวเล็กฟาดเสียเต็มรัก
ใบหน้าหล่อใสยู่ลงเล็กน้อย โดยเฉพาะปากที่เบ้กับดวงตาที่มองค้อนเพื่อบอกว่าตัวเขานั้นงอนเข้าขั้นสุดแล้วนะถ้าไม่ง้อตอนนี้อ่ะ
หากเป็นคนอื่นที่เห็นภาพนี้ย่อมต้องรีบเข้าไปง้อ พูดจาคำหวาน
พร้อมกับสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเอ็นดูเวลายื่นนิ้วก้อยไปหาตั้งแต่เห็นสายตางอนๆนั่นแล้ว
แต่สำหรับปาร์ค
จีมินที่เห็นท่าไม้ตายของไอ้ปุ๊กปิ๊กมาตั้งแต่มันเป็นไอ้กระต่ายเด๋อและวิวัฒนาการเป็นกระต่ายผีมาจนถึงตอนนี้
คิดเหรอว่ามันจะทำลายความเกรี้ยวกราดของไอ้พ่อทุกสถาบันได้น่ะ
บอกเลยว่าไม่มีทาง!!!
แต่ถ้าอยู่กันสองต่อสองก็ไม่แน่
:D
“จองกุก!!!”
“หืม?
ซอนอินยังอยู่ตรงนี้อีกเหรอ? ._.”
เพล้ง!!!!
ทุกคนครับ...ได้ยินเสียงอะไรแตกหรือเปล่าครับ?
ผมคนนี้แทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหวแล้วล่ะครับ
แม่งเอ๊ย!!! โคตรจี้เลยว่ะ 55555555555555
จองกุกมองเพื่อนสาวร่วมคณะสลับกับแฟนตัวเล็กที่กำลังยกมือปิดปาก
ไหล่ก็สั่งยิ่งกว่าอยู่ในห้องแอร์ 0 องศา
ไหนจะสายตาสะใจที่เอาแต่มอบให้กับเพื่อนสาวของเขาจนคนถูกมองหน้าเสียขึ้นเรื่อยๆ
ว่าแต่เขาทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ??
“บ้า”
“..???..”
“บ้าที่สุด!!!!!”
เสียงหวานของหญิงสาวในชุดเอี๊ยมชมพูตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มหน้าหล่อในโหมดน้อนน้อยผสมลูก
โดยที่ข้างๆมีนางร้ายหัวแดงกำลังป้องปากหัวเราะเยาะอย่างมีจริตจะก้านจนน่าหมั่นไส้
และภาพตรงหน้ามันชวนดูเหมือนละครแนวนางร้ายกำลังรังแกนางเอกเพื่อแย่งพระเอกกันอยู่เลยชัดๆ
ซึ่งคนดูส่วนใหญ่ต้องเข้าข้างนางเอกมากกว่าอยู่แล้ว
ส่วนนางร้ายก็มีแต่คำสาปแช่งก่นด่าให้พบกับความฉิบหายและขึ้นคานตลอดชีวิต
โดยเฉพาะกับชายที่ชื่อว่าปาร์ค จีมินคนนี้ด้วยแล้ว....
โดนด่าจนบันเทิง
“เอ๋?”
จองกุกมองร่างบอบบางของเพื่อนสาวร่วมคณะวิ่งจากไปอย่างมึนงง
ก่อนจะหันไปส่งสายตาให้กับจีมินที่พอเห็นก็ระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป
และนั่นยิ่งทำให้จองกุกรู้สึกงงเข้าไปใหญ่
มันมีอะไรน่าหัวเราะขนาดนั้นเลยเหรอ??
“มึงนี่แม่งอย่างจี้ว่ะไอ้ปุ๊กปิ๊ก”
ตุบ
ตุบ ตุบ
จีมินตบไหล่หนาๆแรงสามที
เมื่อตัวเองสามารถหยุดหัวเราะได้แล้ว ยิ่งนึกถึงสีหน้าซีดเซียวของหญิงสาวเมื่อกี๊
จีมินก็อยากจะโทรไปเมาท์มอยกับแทฮยองเพื่อนรักเกี่ยวกับเรื่องชวนฮาแตกตอนนี้เลยชะมัด
คิดแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาไอ้เสือไหลลื่นเลยดีกว่า
ทว่ายังไม่ทันได้กดปุ่มโทรออกที
มือที่มันหยาบกร้านและเล็กกว่าก็ถูกคว้าด้วยมือที่มีขนาดใหญ่กว่าเอาไว้ซะก่อน
“มีอะไร?”
“….”
“เอ้า!คว้ามือกูแล้วไม่พูดนี่มันยังไงฮะ อยากโดนบี้แก้มอีกแล้วใช่ป่ะ”
“ทำไม”
เสียงที่มักง้องแง้งทำตัวเหมือนเด็กตลอดเวลา
จู่ๆมันก็เข้มขึ้นมาจนจีมินรู้สึกร้อนๆหนาวๆไม่ได้
โดยเฉพาะประโยคถัดมาที่พาเอาขนแขนและขาลุกชันเหมือนกับอยู่ในขั้วโลกเหนือผสมกับขั้วโลกใต้
ไหนจะสีหน้าเหมือนเห็นผีจนดูน่าตลกนี่อีก
“ทำไมถึงบอกว่าเค้าเป็นภรรยาตัวเองล่ะ”
เอาแล้วไงปาร์ค
จีมิน มึงทำไอ้ปุ๊กปิ๊กเปลี่ยนโหมดอีกแล้วนะโว้ย!!
ฉิบหายของแท้
“กู...”
“ขอเหตุผล”
“กู...”
จีมินพยายามหาเหตุผลมาชี้แจงแถลงไขให้ไอ้ปุ๊กปิ๊กที่เริ่มจะกลายเป็นกระต่ายมาเวลมากขึ้นเรื่อยๆ
พอใช้หัวสมองที่ฉลาดเข้าขั้นอัจฉริยะก็พบเพียงแต่ทางตันที่ไม่สามารถทะลุออกไปได้
และนั่นทำให้จีมินรู้สึกหัวเสียกับความฉลาดของตัวที่ตอนนี้มันไม่ช่วยอะไรเลย
นอกจากมีไว้ประดับสร้างความตกตะลึงให้แก่คนอื่นๆที่รู้ว่าไอ้พ่อสถาบันที่ชอบทำเรื่องเสียๆ
หายๆ มันจะฉลาดเกินเบอร์ขนาดนี้
พอเจอดวงตากลมโตใสแจ๋วเหมือนกระต่ายน้อยผู้น่ารักที่มันเริ่มคมกริบขึ้นเรื่อยๆ
ปากที่ชอบเลี้ยงหมาเอาไว้ในปากก็เผลอพูดออกไปตามที่สัญชาตญาณส่วนลึก จนได้ประโยคที่คนพูดเองก็อดจะคางตกช็อกตะลึงโลกยิ่งกว่าตอนที่ไอ้ปุ๊กปิ๊กมันช็อกเพราะถูกโมเมว่าเป็นเมียเขาอีก
“ก็กูหึงมึงอ่ะ...เชี่ยยยยยย”
ไอ้ปากเวรมึงจะลั่นออกไปทำม๊ายยยยย
แค่เลี้ยงหมาไว้ล่อตีนคนอื่นอยู่ดีๆก็พอแล้วไม่ใช่เหรอฟระ!!!!
แม่งเอ๊ยยยยยยย!!!!!!!
จองกุกมองคนตัวเล็กที่กำลังทึ้งสีแดงของตัวเองอย่างอึ้งๆ
ก่อนที่รอยยิ้มหวานเห็นกระต่ายคู่โตกับดวงตาที่มันหยีเป็นรูปสระอิ
พร้อมกับออร่าฟรุ้งฟริ้งลอยระยิบระยับอยู่รอบตัวเต็มไปหมด
อาการงอนเมื่อ
5 นาทีที่แล้วหายไปเพียงเพราะได้ยินประโยคสุดแรร์ไอเทมระดับตำนานหลุดออกจากปากของคนที่ไม่มีความหวานหรือโรแมนติกอยู่ในชีวิตอย่างปาร์ค
จีมิน
“น่ารัก”
“ห๊ะ=[]=”
“จีมน่ารักจังเลย”
“หยุดพูดเลยนะโว้ยไอ้กระต่ายผี!!!!”
ทำใจไม่ได้...ทำใจไม่ได้สุดๆ
ไม่น่าเอาอารมณ์เหนือสติเลยปาร์ค
จีมิน!!!
เห็นไหมว่าไอ้ปุ๊กปิ๊กมันยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งขนาดไหน
“โอ๊ะ! แถวตรงบ้านผีสิงคนน้องแล้วนี่หน่า”
ยังไม่ทันได้ตั้งสติกับปากที่มันหลุดพูดออกไปตามใจมัน
เสียงง้องแง้งก็เอ่ยประโยคชวนช็อกรอบที่สองออกมา
ไหนจะสายตาที่กำลังมองไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ร่ายล้อมไปด้วยความมืดมิด สยดสยอง
และไม่ควรเข้าไปหามันอย่างแรง!!
นี่มึมยังจะเล่นมันอีกเหรอ
ไหนบอกว่าจะดูแลกูยังไงล่ะ
มึงมันเชื่อใจไม่ได้ไอ้ปุ๊กปิ๊ก
“เราไปเล่นกันเถอะนะจีม*0*”
ส่งสายตาวิ้งๆยิ่งกว่าเพชรต้องแสงแดด
และไม่ปล่อยโอกาสให้จีมินหาเสียงตัวเองเจอ
เจ้ากระต่ายตัวโข่งก็จัดการลากอีกคนให้เดินไปยังบ้านผีสิงสุดสยอง โดยที่คนถูกลากได้วิญญาณหลุดออกจากร่างเป็นที่เรียบร้อย
มึงจะลากกูไปปู้ยี้ปู้ยำที่ไหนก็ตามใจมึงเลยปุ๊กปิ๊ก
เพราะไม่ว่ากูจะปฏิเสธยังไงมึงก็เอากูไปด้วยอยู่ดี
“โอ๊ะ!...เหมือนเค้าจะลืมอะไรไปอย่างหนึ่งนะ”
จู่ๆร่างที่หนายิ่งกว่าฝาบ้านก็หยุดชะงัก
พร้อมกับใบหน้าหล่อใสกิ๊งที่หันมาจ้องจีมินที่สติยังกลับมาไม่ครบที
ดวงตากลมใสเหมือนลูกกระต่ายจ้องมองคนตัวเล็กกว่านิ่งก่อนที่เสียงทุ้มละมุนจะเอ่ยประโยคชวนช็อกโลกครั้งที่สามให้จีมินไปล่องลอยอยู่ในแดนสวรรค์วิมานอีกรอบจนได้
“คนที่เป็นภรรยาน่ะมันคือจีมต่างหาก
ส่วนเค้าน่ะเป็นสามีที่รักจีมที่สุดในโลก~~~”
“=[]=”
“ถ้าจีมยังโมเมว่าเค้าเป็นภรรยาจีมอีกล่ะก็…”
ฉับพลันดวงตาใสซื่อก็ดูเข้มขึ้นจนแทบจะหาความใสซื่อจิงกะเบลไม่เจอ
พร้อมกับประโยคถัดมาที่พาให้ปาร์ค จีมินรู้สึกพ่ายแพ้ไอ้ปุ๊กปิ๊กจอมเด๋อไปตลอดกาล
“คงต้องทบทวนบทเรียนการเป็นภรรยาให้จีมแบบนอนป่วยอยู่ห้องไปเลยน่าจะดีล่ะมั้งเนอะ^O^”
Bunny
Prookpick
หลังจากได้ยินประโยคของไอ้ปุ๊กปิ๊กเมื่อวันนั้น
ปาร์ค จีมินก็ไม่กล้าโมเมว่าเจ้าตัวเป็นเมียของเขาอีกเลย
และนั่นทำให้การใช้ชีวิตของพวกเขาทั้งสองนั้นเต็มไปด้วยความสงบสุขอย่างแฮปปี้
ซะที่ไหนกันเล่า!!!!!
“เฮ้ย! ไอ้พ่อ!!!”
เสียงตะโกนอันแสนน่าหนวกหูของไอ้คนที่มันไฮเปอร์อยู่ตลอดเวลาก็ดังขึ้นอยู่ข้างหูพาเอาสิ่งที่กำลังบ่นยาวเหยียดยิ่งกว่าผมของราพันเซล
ถึงกับสะดุ้งโหยงก่อนจะส่งสายตาขวางโลกพร้อมจะไฟว้กับเพื่อนหัวหยิกหยอยยิ่งกว่ามาม่านี่สักป้าบสองป้าบ
“มึงอย่าแยกเขี้ยวใส่กูดิ”
แทฮยองที่จู่ๆก็กลายเป็นสนามอารมณ์พยายามบอกให้เพื่อนสนิทขาโหดใจร่มๆด้วยใบหน้าที่ซีดเหมือนกับกระดาษ
ก่อนที่เจ้าตัวจะกระโดดหลบไปอยู่อีกฝั่ง
เมื่อสัญชาตญาณมันกระซิบบอกให้เขาขยับหนีถ้าไม่อยากโดนไอ้พ่อแสดงอิทธิฤทธิ์ใส่จนเลือดตกยางออก
และสัญชาตญาณของแทฮยองไม่เคยทำให้ผิดหวัง
ฟิ้ววววว
“เย้ย!!!=[]=”
รองเท้าผ้าใบของใครก็ไม่รู้ลอยผ่านหน้าเดือนคณะไปอย่างฉิวเฉียด
ก่อนที่มันจะนอนแอ้งแม้งอยู่หน้าประตู
แทฮยองถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่เขาจะหันไปมองค้อนใส่เพื่อนหน้าโหดแต่ตัวเหมือนหมากระเป๋า
ที่ไม่มีความรู้สึกผิดกับการปารองเท้าผ่านหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย
มึงจำไว้เลยนะไอ้พ่อ!!!!
“เรียกกูหาเตี่ยมึงอ่อ?”
“โหดร้าย!! อย่าเอาเตี่ยกูมาเล่นดิ ปล่อยให้แกนอนเกาพุงอยู่บนฟ้าเถอะ”
มึงก็เล่นเหมือนกันไม่ใช่เหรอไอ้หยอย
จีมินได้แต่กลอกตามองบนให้กับความเล่นใหญ่ของแทฮยองที่นับวันมันยิ่งเยอะซะจนนึกว่ากำลังดูละครเรื่องหนึ่งอย่างสดๆร้อนๆ
ยิ่งสีหน้าที่อีกฝ่ายแสดงจนนึกว่าเป็นดารามืออาชีพ
ตัวเขาก็อยากจะบอกมันเหลือเกินว่าให้เลิกเป็นหมอแล้วไปเป็นนักแสดงแทนเถอะ
มันจะอินอะไรขนาดนั้น
“งั้นกูจริงจังล่ะ” พอเห็นว่าเล่นใหญ่เพื่อนไม่ปลื้ม
ใบหน้าหล่อเหลาของเดือนคณะก็เปลี่ยนเป็นจริงพร้อมกับคำถามที่ชวนให้ปาร์ค
จีมินรู้สึกว่าโลกจะแตกเร็วๆนี้
“มีน้องผู้หญิงคนหนึ่งมาโวยวายว่ามึงกลั่นแกล้งแฟนน้องเขา”
“หา!!!!”
เสียงทุ้มหวานเหวลั่นห้องและอาจจะลามไปทั้งอาคารแห่งนี้
จนแม้แต่พวกที่อยู่ด้านนอกยังเผลอสะดุ้งกับเสียงของไอ้พ่อทุกสถาบันจนเกิดความสงสัยกันเป็นแถวๆ
อะไรทำให้ตัวพ่อถึงร้องลั่นตึกเรียนกันนะ??
“มึงไปเอาเรื่องปัญญาอ่อนนี่มาจากไหน?”
“กูฟังจากไอ้ยองจุนมาอีกที”
“=___=”
พอได้ยินชื่อของไอ้น้องรหัสเวรตั้งแต่ม.ปลาย
ใบหน้าซังกะตายของจีมินก็ปรากฏออกมาทันที โดยเฉพาะไอ้นิสัยที่เดินเล่นอยู่ดีๆก็ได้เรื่องชาวบ้านมาเกือบสิบเรื่อง
แถมแต่ล่ะเรื่องก็แรงๆทั้งนั้นจนมันเกือบจะโดนล่อตีนไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง
เดือดร้อนเขาและแทฮยองต้องยกพวกไปช่วยมันอยู่เรื่อย
“ไอ้หยองมันพูดว่าไรบ้าง”
“มันบอกว่าน้องผู้หญิงที่มหาลัยอีกแห่งเที่ยวประกาศว่ามึงไปรังแกแฟนของน้องเขาด้วยการบีบขยี้แก้ม
แถมยังข่มเหงน้องเขาจนรู้สึกกลัวจนไม่กล้าจะเจอหน้ามึง”
“เดี๋ยวนะ...ขยี้แก้มเหรอ??” รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน
โดยเฉพาะไอ้ขยี้แก้มนี่มันคุ้นๆเหมือนใครสักคนที่เขาชอบบีบขยี้มันทุกครั้งเวลามันทำตัวงุ้งงิ้งใส่
และไอ้คนที่ว่านั่นมันก็เป็นผั—แค่กๆ
แฟนเด็กปุ๊กปิ๊กของเขาอีกด้วย!!
“แทฮยอง”
“หะ...หือ...”
แทฮยองมองเพื่อนสนิทข้างกายที่จู่ๆก็มีรังสีมืดมนลอยอยู่รอบกาย
ยิ่งสีหน้าที่ตอนนี้มันกำลังส่งความเหี้ยมเกรียมยิ่งกว่าตอนที่มันกำลังละเลงหมัดลงบนใบหน้าของคู่อริ
ขนแขน
ขารวมถึงทุกส่วนที่โผล่งอกออกมาตามร่างกายต่างก็เหยียดตรงโดยที่ไม่ต้องพึ่งเจลเช็ตขน(?)เลยแม้แต่น้อย
ไอ้พ่อตอนนี้แม่งน่ากลัวฉิบหาย
หมับ!!
“หะ...เหี้--..ว๊ากกกกกกกกกกกก”
ไม่ทันได้ตัดพ้อต่อโชคชะตาของตนเอง
คอเสื้อนักศึกษาแพทย์ของคุณเดือนปีสามก็ถูกคว้าหมับด้วยฝีมือของว่าที่คุณหมอหัวแดง
ก่อนที่ร่างสมส่วนของคิม แทฮยองจะถูกลากออกจากห้องเรียนไปตามทางบนตึกอาคาร
และลงมายังหน้าคณะที่มีรถคันหรูจอดอวดความรวยของคนในคณะนี้
ปั่ก!!
“เจ็บนะโว้ยไอ้เวร!!!”
จีมินไม่สนใจเสียงโวยวายของไอ้คนเจ้าสำออยที่กำลังกระทืบเท้าอยู่กับพื้น
มือหยาบกร้านกระชากประตูรถออกพร้อมกับแทรกตัวเข้าไปข้างใน บิดกุญแจสตาร์ทรถ ขาก็กำลังเหยียบคันเร่งเต็มที่
ไหนจะมือข้างซ้ายที่เตรียมตบเกียร์เพื่อพารถของตัวเองออกจากคณะแพทย์ไปยังจุดหมายปลายทางที่ต้องการไปมากที่สุด
“มึงลากกูมาเพื่อดูมึงสตาร์ทรถเหรอฟระ!!!!”
แทฮยองที่เลิกส่งเสียงโวยแล้วถึงกับกลอกตามองบนให้กับอารมณ์ไม่คงที่ของเพื่อนสนิท
แต่แล้วก็เป็นเขาเสียเองที่แทบจะกระชากประตูรถข้างคนรถเกือบไม่ทัน
เมื่อน้ำเสียงแข็งกร้าวกับรังสีแห่งความหึงหวงเต็มพิกัดดังออกจากปากของไอ้พ่อที่นานๆครั้งจะพูดอะไรทำนองนี้
“กูก็จะไปดูหน้าไอ้คนที่มันโมเมว่าผัวกูเป็นแฟนมันไงละวะ!!!”
Bunny
Prookpick
“เด๋อวันนี้ใครมารับวะ?”
เจ้าของชื่อเรียกไม่น่าพิสมัยเงยหน้าจากมังงะเรื่องโปรด
เมื่อเสียงห้าวเหมือนคนพร้อมไปมีเรื่องของยุนกิดังขึ้น
ก่อนที่เจ้าตัวและคู่หูเสียงเพี้ยนอย่างโฮซอกจะนั่งลงตรงข้าม แถมไม่วายยังหน้ามึนแย่งขนมที่เขาได้จากพวกพี่สาวไปกินอีกด้วย
ถ้าให้เลือกว่าใครในสองคนนี้นิสัยเสียที่สุด
จอน จองกุกขอตอบแบบไม่ต้องใช้ตาชั่งในการตรวจสอบเลยว่าผู้โชคดีคนนั้นคือคนหัวออกม่วงๆน้ำเงินๆอย่างมิน
ยุนกินี่แหล่ะ!!!
“มองหน้าแบบนี้คืออยากโดนบี้แก้ม?” พอได้ยินประโยคนั้นจองกุกรีบยกมือขึ้นกอบกุมแก้มที่ยิ่งอยู่มันยิ่งบวมขึ้นแถมยังย้อยลงมาให้รู้สึกจิตตกกว่าเดิมอีกด้วย
แค่จีมคนเดียวก็ทำเอาแก้มเขาแทบจะย้อยติดดินอยู่แล้ว
ถ้าให้ยุนกิดึงอีกมีหวังได้เอาแก้มลากดินแน่ๆ
“มึงลืมไปแล้วรึไงว่าคุณชายเด๋อมันเด็กใครอ่ะ
ขืนไปบีบแก้มมันย้วยกว่าเดิมได้โดนหลังแหวนเจ้าพ่อกันพอดี”
โฮซอกที่มักเป็นฝ่ายห้ามไม่ให้เพื่อนหน้ามึนหาเรื่องบีบแก้มบวมๆของคุณชายเด๋อ
ยามที่อีกฝ่ายเผลอแสดงท่าทางเด๋อด๋าออกไปโดยไม่รู้ตัว
ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันนั้น
ขนแขนมันก็ลุกเกรียวขึ้นมาซะจนนึกว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ที่ขั้วโลกใต้
โดยเฉพาะกับสายตาดุร้ายเหมือนเสือไซบีเรียนที่พร้อมพุ่งเข้ามากระชากคอให้ขาดออกจากบ่า
หากเขาเข้าใกล้ของรักของหวงที่นั่งหน้าเด๋อทำตาปริบๆอย่างใสซื่อ
แน่นอนว่าหลังจากที่เจ้าพ่อทุกสถาบันอย่างรุ่นพี่ปาร์ค
จีมินได้ทำการเปิดตัว ณ มหาลัยแห่งนี้ แถมยังดูมีความสัมพันธ์ที่โคตรจะลึกซึ้งกับไอ้คุณชายจอมเด๋อนี่ชนิดที่ท้องคงจะชนกันหลายต่อหลายครั้ง
แต่สิ่งที่หนึ่งคนอื่นคิดกับสิ่งที่โฮซอกกับยุนกิคิดมันคนล่ะเรื่องกันเลยน่ะสิ
คนอื่นคิดว่าไอ้คุณชายเด๋อมันเป็นเมียของรุ่นพี่จีมิน
จากที่มองโพลว่าเป็นลูกอยู่แล้ว แม่งยิ่งถูกโอ๋หนักกว่าเดิมจนกลายเป็นที่น่าอิจฉาของเพื่อนชายคนอื่นไปแล้ว
ทว่าไอ้ความคิดที่หากไปพูดให้เพื่อนร่วมสาขาคนอื่นฟังมันต้องตอกหน้ากลับมาพร้อมกับสีหน้าที่บอกว่าไม่มีทางเป็นไปได้กับความคิดอันแสนพิสดารมะลึกกึกกึ๋ยของเขากับยุนกิที่มองไอ้คุณชายเด๋อนั้น...
มันเป็นผัวของรุ่นพี่จีมินต่างหาก
อย่าหาว่าโฮซอกกับยุนกิมโนไปเลยนะ
แต่ออร่าของไอ้คุณชายเด๋อมันให้มันเป็นผัวมากกว่าเป็นเมีย ยิ่งดูขนาดตัวที่มันต่างกันราวฟ้ากับเหวกับเจ้าพ่อทุกสถาบันด้วยแล้ว
มันต้องเป็นผัวแน่ๆ
“จองกุก~~~”
“=___=”
มิน
ยุนกิถึงกับกลอกตามองบนเป็นรอบที่ล้านของวัน
เมื่อได้ยินเสียงแหลมเล็กของผู้หญิงที่พักนี้ชอบมาป้วนเปี้ยนกับไอ้คุณชายจอมเด๋อจนแทบจะเรียกว่าสัมภเวสีอยู่รอมร่อ
โดยเฉพาะท่าทางที่ชอบทำเหมือนว่าตัวเองนั้นเป็นเจ้าของไอ้คุณชายเด๋อ หวงนู่น
หวงนี่ คอยกีดกันไม่ให้ผู้หญิงหรือผู้ชายหน้าหวานที่เอ็นดูอยากมาลูบหัว
เลี้ยงขนมไอ้กระต่ายนี่
จนตอนนี้หล่อนกลายเป็นบุคคลที่ถูกเหม็นขี้หน้าไปทั่วคณะวิจิตรศิลป์เรียบร้อย
“ซะ...ซอนอิน”
จองกุกมองใบหน้าของเพื่อนสาวด้วยความลำบากใจอยู่ลึกๆ
รอยยิ้มที่มักมอบให้กับคนอื่นอย่างจริงใจและใสซื่อ
ตอนนี้มันช่างฝืนทนเหมือนกันปวดหนักแต่ถ่ายไม่ออกในสายตาของยุนกิกับโฮซอก
ที่เห็นแล้วก็อดสงสารปนสังเวชให้กับคุณจอมเด๋อนี่ไม่ได้
ชาติที่แล้วมันเป็นจิ๊กโก๋ท้ายซอยหรือไม่ก็เจ้าพ่อแบดบอยที่สร้างความเจ็บปวดให้กับผู้หญิงมานัดต่อนัด
ชาตินี้มันถึงได้เป็นคุณชายจอมเด๋อถูกผู้หญิงตามติดเป็นวิญญาณอยู่แบบนี้
“วันนี้จองกุกกลับรถไฟฟ้าคนเดียวใช่ไหม?” รอยยิ้มหวานน่ารักจนคนรอบข้างใจละลาย
แต่ในสายตาของจองกุกและคู่หูเต้าเจี้ยว(?) มันเป็นรอยยิ้มที่โคตรจะอึดอัดชะมัด!!!
“เรากลับไปด้วยกันดีกว่าเนอะ
แล้วแวะซื้อสีน้ำยี่ห้อใหม่ที่จองกุกอยากได้ตรงร้านก่อนถึงสถานีรถไฟ”
“….”
“จากนั้นเราจะไปส่งจองกุกที่คอนโด”
น้ำเสียงหวานกับใบหน้าที่ยิ้มรับกับความคิดของตัวเองที่เรียบเรียงออกมาเบ็ดเสร็จ
ในขณะที่หญิงสาวกำลังวาดฝันถึงเดตสุดน่าอิจฉาในสายตาของคนอื่น
สายตาของคู่หูเต้าเจี้ยวที่นั่งอยู่ตรงข้ามคุณชายจอมเด๋อก็พบเห็นสิ่งที่แม้จะมองจากดาวอังคารก็ยังเห็นสิ่งมีชีวิตหัวแดงกำลังเดินมาทางนี้ด้วยสีหน้าที่เห็นแล้วก็พาเอาบรรยากาศรอบข้างร้อนระอุขึ้นมาทันที
อีฉิบหายพ่อมา!!!!!!
“ยุนกิ
โฮซอก”
จองกุกที่สังเกตเห็นสีหน้าซีดเซียวของเพื่อนสนิททั้งสองที่มันขาวยิ่งกว่าผิวของยุนกิเสียอีก
โดยเฉพาะสายตาที่มันเหลือกขึ้นจนแทบจะหาพื้นที่ของลูกตาดำไม่เจออยู่แล้ว
ว่าแต่สีหน้าและท่าทางแบบนั้นมันเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ??
“ถ้าเราไปถึงที่คอนโดแล้วจองกุกต้องชวนเราเข้าห้องด้วยนะ
เราอยากเห็นว่าห้องของจองกุกเป็นแบบ---”
“อยากเห็นมากนักก็มาถามกูดิ”
“..!!!..”
ใบหน้าทั้งสี่ต่างตกตะลึงกับเสียงที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดของผู้มาใหม่
พอเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบกับกลุ่มผมสีแดงเพลิงกับสายตาที่เต็มไปด้วยความดุร้ายกำลังจ้องมองมาที่เหล่าเฟรชชี่ทั้งสี่
โดยเฉพาะกับคนที่ดูเด๋อด๋าที่กำลังอยู่ไม่นิ่งเพราะตกใจกับการมาแบบสายฟ้าแลบของแฟนสุดที่รัก
ไหนจะสายตาที่กำลังช้อนมองอย่างสื่อความหมายว่าตัวเขานั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเพื่อนสาวข้างกายเลยแม้แต่น้อย
จีมต้องเชื่อเรานะว่าเราไม่ได้นอกใจจีมจริงๆ
T^T
“ระ...รุ่นพี่...”
“ไอ้คนที่ไปโวยวายหน้าคณะกูเมื่อวานคือเธอเองสินะ
ถามจริงชอบมากนักเหรอไอ้กระต่ายผีนี่น่ะ? อยากได้มากนักเลยสินะ”
นับเป็นครั้งแรกที่เหล่าน้องน้อยผู้ยังไม่เจนโลกได้เห็นความเถื่อนจากเจ้าพ่อทุกสถาบันที่กล้าพูดคำหยาบกับเพศแม่อย่างไม่ไว้หน้าอีกต่อไป
ยิ่งน้ำเสียงที่มันถูกกดให้ต่ำลงจนบรรยากาศรอบข้างมันเย็นยะเยือกบวกกับสายตาที่จ้องมองมาเหมือนเสือกำลังจ้องมองเหยื่อ
มันยิ่งทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะแห่งนี้รู้สึกหายใจไม่ออกและอยากจะหนีออกไปจากที่นี่เสียเดี๋ยวนี้
น่ากลัว...ปาร์ค
จีมินตอนนี้น่ากลัวกว่าทุกคนจนเทียบไม่ติด
“เคยเตือนแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งกับคนของกู
แต่นี่เสือกไปโมเมว่ามันเป็นแฟนมึงอีก” ยิ่งพูดวีรกรรมที่หญิงสาวทำเอาไว้เมื่อวาน
มือที่เปื้อนเลือดศัตรูมานับครั้งไม่ถ้วนกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดนูนออกมาเต็มหลังมือ
และหากตรงหน้าไม่ใช่ผู้หญิง เชื่อสิว่าปาร์ค จีมินคงซัดจนเลือดอาบหน้าไปนานแล้ว
มือหยาบกร้านล้วงเข้าไปหยิบมือถือราคาแพงขึ้นมา
เลื่อนหารายชื่อพี่ชายสุดที่รักพร้อมกับกดโทรหาอีกฝ่าย
ที่ดูเหมือนจะรู้ทันว่าน้องชายผู้น่าถีบต้องการความช่วยเหลือ
ถึงได้รับสายเร็วแบบไม่ต้องคอยให้เสียเวลาและไม่ปล่อยให้อีกคนทักทาย
จีมินก็จัดการกรอกคำสั่งของตัวเองให้คนปลายสายรับรู้ถึงความต้องการของเขาทันที
“เฮีย...ยกเลิกการเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทของอิม
ซองฮันทีดิ”
ในเมื่อต่อยหน้าไม่ได้
งั้นก็ต่อยหน้าพ่อของยัยเด็กนี่แทนล่ะกัน
เอาให้กระอักเลือดตายกันทั้งครอบครัวแม่งไปเลย!!!!
[100/100]
เม้นถึง 230 อัพสปอยตอนต่อไป~~~~
อย่าให้พ่อกริ้วนะจ้ะ มิเช่นนั้นจะเจอพ่อโฮกใส่แบบนี้
เรื่องนี้จะเนื้อหาไม่เกิน 250 หน้านะคะ แบบหวานๆกันไปเดี๋ยวก็จบแล้วค่ะ
(มันจะจริงแน่เหรอ???)
ความคิดเห็น