[FIC BTS] |KOOKMIN| Bunny PookPick (แฟนเด็กเซต) #ฟิคแฟนหรือลูก

ลำดับตอนที่ #15 : น้องปุ๊กปิ๊ก : CHAPTER 14 (100/100)

______________________________________________________________________________

คำเตือน

ฟิคเรื่องนี้เป็นแนวแฟนเด็กฉบับปุ๊กปิ๊ก

น่ารัก สดใส สบายๆ คลายเครียด

พี่จีมินเป็นคนที่คล้ายๆโพหลัวแบบกร้าวใจ

ไม่ชอบกดออก แต่อย่ากดแบนนะ!!

EP.14

          

*ยังไม่ได้แก้คำผิด

สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว

จากตอนแรกที่กลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ตอนนี้กลับเป็นฝ่ายได้เปรียบเพราะจำนวนคนที่มากกว่า ไหนจะอาวุธครบมือที่หากขยับตัวหรือทำอะไรสักที่มันสิ้นคิด ปลายกระบอกทั้งหลายก็พร้อมจะลั่นไกใส่ทันที

“โย่ว จีมินเพื่อนรักรอแทคนหล่อนานไหมเอ่ย”

แทฮยองที่หันไปเจอเพื่อนรักกำลังยืนอยู่ไม่ไกล ก็ยกมือโบกถาดพิซซ่าที่ยังอยู่บนฝ่ามือไปมาอย่างไม่กลัวมันตกเลยสักนิด ก่อนที่ใบหน้าหล่อของเดือนคณะจะแสดงความแปลกใจกับเจ้าน้องปุ๊กปิ๊กที่กำลังจ้องผู้ชายแปลกหน้าอย่างกินเลือดกินเนื้อ

เห...ไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้น้องมันจะมีสีหน้าดุร้ายเป็นกับเขาด้วย

ปกติจะทำตัวปุ๊กปิ๊กเป็นกระต่ายน้อยในโลกโพนี่ไปวัน ๆ แต่พอมาเจอมุมนี้บอกเลยว่าไม่ชิน

“นะ...นี่มันอะไรกัน” น้ำเสียงสั่นเทาของชายแก่ร่างอ้วนเอ่ยขึ้นท่ามกลางบรรยากาศกดดัน

สีหน้าซีดเซียวกับสายตาล่อกแล่กไปมาเพราะแผนที่วางเอาไว้เกือบปีดันล้มเหลวอย่างไม่น่าให้อภัย แม้ทางฝั่งนี้จะมีบอดี้การ์ดและอาวุธอยู่บ้าง แต่มันไม่อาจเทียบกับอีกฝ่ายได้ โดยเฉพาะแสงเลเซอร์สีแดงที่กำลังจ่ออยู่บนหน้าผากของพวกเขาเอาไว้

“คุณคิดว่าพวกผมไม่วางแผนก่อนมางานหรือไง”

นัมจุนเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางผ่อนคลาย รอยยิ้มแสยะที่เต็มไปด้วยความสะใจถูกมอบให้กับรุ่นพ่อที่ดูถูกมันสมองและความเจ้าเล่ห์ของทายาทตระกูลปาร์คคนโตที่ถูกเรียกว่าราชาแห่งเงินล้าน แถมยังมีฉายาอัจฉริยะจอมบงการที่วางแผนซ้อนแผนเป็นสิบขั้น

และครั้งนี้ก็ซ้อนซะคนเจ้าเล่ห์อย่างตระกูลชินก็กลายเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่นได้อย่างน่าขบขัน

ทางจีมินที่กำลังยืนทำหน้าเหม็นเบื่อใส่เพื่อนรักหัวหยอยที่กำลังเดินถือพิซซ่าตัวปลิวมาทางนี้อย่างระริกระรี้ รอยยิ้มขี้เล่นยังคงแต่งแต้มบนใบหน้าหล่อเหลา ซึ่งด้านหลังของพ่อเดือนคณะก็มีชายชุดดำส่วนหนึ่งเดินเข้ามาในงานโดยที่มีปืนกลคอยข่มขู่ไม่ให้ใครเข้ามาทำร้ายนายน้อยแทฮยองผู้เป็นที่รัก

จีมินคงไม่ได้บอกถึงความลับของครอบครัวแทฮยองทีใช่ไหมละ ว่านอกจากจะเป็นเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดังระดับประเทศแล้ว เบื้องหลังยังมีบริษัทคุ้มกันภัยอันเป็นสถานที่ผลิตบอดี้การ์ดมากฝีมือมาหลายรุ่น แน่นอนว่าทั้งความสามารถในด้านต่อรู้ระยะประชิดกับอาวุธที่ใช้ล้วนทันสมัยและแข็งแกร่งบอดี้การ์ดที่พวกตระกูลชินกับตาแก่คนอื่นมีเสียอีก

มันน่าตกใจใช่ไหมละที่เพื่อนสนิทเขามันไม่ได้เป็นคุณชายติ๊งต๊องอยู่ลูกเดียว

“เปิดตัวได้ยิ่งใหญ่มาก” น้ำเสียงทักทายไปทางประชดเอ่ยกับเพื่อนสนิทที่มายืนเปิดถาดพิซซ่าหน้าชีสและหยิบขึ้นมากินอย่างหน้าตาเฉย แถมไม่วายยังยื่นมาให้เขาหยิบขึ้นมากินเป็นเพื่อนมันอีกด้วย

“ตอนแรกก็กะจะเข้ามาตั้งแต่เมื่อสิบนาทีก่อนแล้วนั่นแหละ แต่เฮียจินบอกว่ายังอยากเห็นความมั่นหน้ามั่นโหนกของตาแก่พวกนี้อยู่ แล้วทำไมน้องปุ๊กปิ๊กถึงได้เกรี้ยวกราดจังวะ” ประโยคแรกพูดเสียงดังเพื่อตอกหน้าพวกตาแก่จอมโลกสะอึกเล่น ส่วนประโยคหลังก้มลงมากระซิบถามเพื่อนรักพ่วงตำแหน่งแฟนของเจ้าเด็กตัวสูงที่วันนี้หน้าตามันจัดเต็มจนไม่ใช่คนเดียวกัน

ปกติแทฮยองจะเห็นน้องมันผูกผมจุกน้ำพุ หรือไม่ก็ทรงทวินเทล พอมาเจอตอนปล่อยและเซตให้มันเข้ากับชุดขาว ๆ แบบนี้ บอกเลยว่าถ้าเป็นร่างโคลนในโหมดแบดบอยแทฮยองยังเชื่อมากกว่าอีก

“เจอโจทย์เก่าน่ะ”

“โจทย์เก่า? หมายถึงไอ้อ่อนที่เลือดอาบหน้านี่น่ะเหรอ” ไม่พูดเปล่ามือที่ยังมีพิซซ่าชิ้นใหญ่อยู่ก็ชี้ไปยังไอ้อ่อนที่ว่า ซึ่งการถูกสนใจจากหนึ่งในเจ้าของบริษัทคุ้มกันภัยชื่อดัง มันไม่ได้ทำให้โจว ชูยอนซึ้งใจเลยสักนิด

ราวกับว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ตรงปากเหวและพร้อมจะถูกผลักลงไปตายได้ทุกเมื่อ

“อ่าฮะ” จีมินพยักหน้าให้เป็นคำตอบ ก่อนที่เขาจะเบี่ยงตัวหลบให้แฟนเด็กเข้าไปเคลียร์ปมปัญหาในอดีตให้เรียบร้อย ส่วนตัวเองก็หันไปกวนตีนลูกสาวสุดที่รักของผู้นำตระกูลชิน ที่กำลังก้าวถอยหลังด้วยความกลัว

“ยะ...อย่าเข้ามานะ! พวกแกจัดการมันสิ!!!” เสียงกรีดร้องชวนน่าเอาอะไรมายัดปากแดง ๆ นั่นให้มันปิดชะมัด

ไหนละยัยปากดีที่เอาแต่ทำหน้าเหนือกว่าเมื่อกี้ ตอนนี้เห็นแค่ยัยขี้ขลาดเหมือนหมาจนตรอกเท่านั้น

ไม่ใจเลยว่ะ

“พวกเราควรจะบู๊หน่อยมะ?” แทฮยองที่กำลังหยิบพิซซ่าชิ้นที่สองขึ้นมากินก็เอ่ยถามกับเพื่อนรักข้างกาย แน่นอนว่าคำตอบของจีมินก็ไม่ต่างจากที่คิดเท่าไหร่นัก

“ก็อยากอยู่นะ” พูดไปก็กัดพิซซ่าไป

ต่อให้พวกเขาอยากจะยืดเส้นยืดสายมากแค่ไหน แต่พอดีสายตามันดันไปเห็นร่างสูงใหญ่ของจองกุกที่กำลังขยำคอเสื้อของศัตรูคู่อริอยู่ ความอยากชนะก็แปรเปลี่ยนเป็นความสนุกในการนั่งชิดขอบติดเวที มองคนปุ๊กปิ๊กเป็นกระต่ายกลายพันธุ์ประทับร่างโดยไอ้พ่อทุกสถาบันอย่างจีมิน

ผัวใครวะ แม่งกร้าวใจฉิบหาย

ณ ตอนนี้สองเพื่อนซี้ไม่ได้สนใจยัยผู้หญิงเสียงแหลมชิน มีโซ หรือแขกในงานที่กำลังตกอยู่ในสถานะเป็นรอง โดยมีนัมจุนยืนกอดอกแสยะยิ้มปีศาจให้พวกเขาผวาเล่น ก่อนที่จะเข้าสู่การเรียกค่าเสียหายที่คาดว่าคงจะรีดไถมาจากตระกูลชินจนสิ้นเนื้อประดาตัวแน่ ๆ ส่วนพวกเขาก็ยืนเคี้ยวพิซซ่าไปชมการต่อสู้ระหว่างแฟนเด็กกับไอ้หน้าอ่อนไป แถมแทฮยองมันยังส่งเสียงเชียร์ยิ่งกว่าเชียร์ฟุตบอลทีมโปรดของมันเสียอีก

“เอาเลยโว้ยไอ้น้อง! ตั๊นหน้าให้ดั้งมันหักไปเลย!!”

“….”

“หมัดฮุคเลยน้อง อัปเปอร์คัตก็ได้ เอาให้มันรู้ไปเลยว่าอย่ามาแหยมกับพี่นะไอ้อ่อน”

“….”

“เออ! แบบนั้นเลย ดี! มันต้องอย่างนี้!!”

“เอ่อ...นายน้อยครับ”

เหล่าชายชุดดำที่ยืนเป็นฉากประกอบมาตั้งแต่เมื่อสิบนาทีที่แล้ว พยายามเรียกสติเจ้านายที่เริ่มจะอินกับการชกต่อยที่ดูยังไงมันก็เหมือนเอาอุ้งเท้ากระต่ายตบใส่หน้าเสียมากกว่า แรงก็น้อยนิดแต่บางครั้งมันก็รุนแรงจนพวกเขาที่ถูกฝึกอย่างดีก็ยังตกตะลึงกับการลงไม้ลงมือของเด็กคนนั้น

มันเหมือนมีประสบการณ์และความสามารถหลบซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าใสซื่อไม่มีพิษมีภัย

นี่มันหมาป่าในคราบกระต่ายชัด ๆ

พลั่ก!!

“โอ๊ย! ไอ้เวรนี่!!!” ชูยอนที่ถูกต่อยเข้าที่แก้มจนหน้านั้นชาไปทั้งแถบก็อดจะส่งเสียงโวยวายใส่ไอ้เอ๋อที่เขากลั่นแกล้งมาตลอดไม่ได้

ทั้งที่ปกติควรเป็นมันต้องร้องไห้หรือไม่ก็ขอร้องอ้อนวอนไม่ให้เขาทำร้าย แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้เป็นเขาที่ต้องยกมือไหว้ขอร้องมันกันละ

ที่ผ่านมามันไปทำอะไรกันแน่

“6 ปี” เพราะรอบข้างมันเงียบเกินไปทุกคนเลยได้ยินประโยคของจองกุกอย่างชัดแจ๋ว

ความหลังอันน่าเศร้าที่ต้องถูกคนในโรงเรียนทำร้ายจิตใจด้วยฝีมือของผู้ชายคนนี้ เพียงเพราะเขานั้นแปลกแยกกว่าคนอื่น ไม่ใช่ด้านสติปัญญาที่มักถูกกล่าวหาว่าเป็นเด็กปัญญาอ่อน เอาแต่ทำตัวโลกสวยอยู่ในทุ่งโพนี่ไปวัน ๆ แต่เพราะจอน จองกุกกลายเป็นที่รักของทุกคน มักได้รับความเอ็นดูจากอาจารย์ เพื่อนผู้หญิงหรือแม้แต่รุ่นพี่ก็ต่างเอาอกเอาใจจองกุกกันทั้งสิ้น โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่โจว ชูยอนตกหลุมรัก

“6 ปีที่ฉันต้องเจอกับฝันร้ายเพราะความขี้อิจฉาของแก”

“อึก!”

“เห็นฉันไม่สู้คนหน่อยก็เล่นเอาพูดมารุม กลั่นแกล้งสารพัด ทั้งคำดูถูก ทั้งทำร้ายร่างกาย และที่ฉันเกลียดแกมากที่สุดคืออะไรรู้ไหมโจว ชูยอน” จองกุกกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายเข้าใกล้ตัวเองมากขึ้น สีหน้าหวาดกลัวนั่นมันไม่ได้ทำให้เขาใจอ่อนกับอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

ตรงกันข้ามมันแทบอยากทำให้ชูยอนได้พบกับสิ่งที่เคยทำกับเขาในอดีต โดยเฉพาะกับการที่อีกฝ่ายใช้อำนาจของครอบครัวกีดกันคนอื่นไม่ให้มายุ่งเกี่ยวกับเขา

“แกทำให้ฉันไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียว ใครที่สนิทกับฉันก็ต้องถูกพรรคพวกของแกทำร้าย กุข่าวมากมายให้ทุกคนรังเกียจมองฉันเป็นเชื้อโรคที่ไม่ควรอยู่ใกล้”

“….”

“ทั้งที่อุตส่าห์ดีใจแล้วว่าคงไม่ต้องเจอแกมาคอยรังควานอีก แต่ความหวังของฉันต้องพังลงเพราะงานเลี้ยงเฮงซวยนั่น!!”

ตอนนั้นจองกุกดีใจเป็นอย่างมากที่ตัวเองหลุดพ้นจากนรกช่วงม.ต้นได้เสียที เขาไม่จำเป็นต้องหาเรื่องโกหกให้คุณแม่กังวลกับบาดแผลมากมายที่ได้รับมันทุกวัน ไม่ต้องมาฝืนยิ้มสดใสให้คุณพ่อทั้งที่ในใจนั้นเจ็บช้ำจนอยากจะร้องไห้ระบายทุกอย่างออกมาให้ทั้งสองได้รับรู้ถึงสิ่งที่ตัวเองเผชิญกันมันเพียงลำพัง

แม้ตอนขึ้นมัธยมปลายเขาจะได้เป็นเพื่อนกับยุนกิและโฮซอก ที่คอยดูแลสร้างเสียงหัวเราะให้กับเขาอยู่ตลอดเวลา มันเหมือนกับที่ผ่านมาคือฝันร้ายที่จองกุกคิดไปเอง แต่พอมาเจอหน้าของคนที่สร้างความเจ็บปวดให้กับเขาที่งานเลี้ยงศิษย์เก่าอีกครั้ง

คำดูถูกกับเสียงหัวเราะจากคนทั้งงานก็กำลังหลอกหลอนตัวเขาอีกครั้ง

และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้จอน จองกุกได้เจอกับจอน เจเค

“แต่มีเรื่องหนึ่งที่ฉันต้องขอบใจแกนะ”

อาจจะฟังดูแปลกที่คุณชายจอมปุ๊กปิ๊กใช้สรรพนามแข็งกระด้างกับอีกฝ่าย เพราะปกติเจ้าตัวจะแทนตัวเองว่าเราและชอบทำตัวมุ้งมิ้งเป็นเด็กน้อยให้คนอื่นเอ็นดูอยู่เสมอ แต่ตอนนี้จีมินกับแทฮยองอดยอมรับไม่ได้ว่าเจ้าเด็กปุ๊กปิ๊กนามว่าจอน จองกุกนั้น...

เป็นลูกผู้ชายสุด ๆ

โดยเฉพาะประโยคถัดมาที่ทำเอาจีมินสำลักพิซซ่าเพราะความปลื้มปริ่มในคำพูดของแฟนเด็กที่เขาเลี้ยงดูมา

“ขอบใจที่ทำให้ฉันได้เจอกับคนที่ฉุดรั้งตัวฉันออกจากฝันร้ายที่แกมอบให้”

Bunny

Prookpick

สถานการณ์ถูกคลี่คลายลงอย่างรวดเร็ว

ไม่มีการปะทะหรือนองเลือดอย่างที่ใครต่อใครกำลังคิด มีเพียงแค่ความขี้ขลาดของพวกตาแก่โลภมาก กับการยอมจำนนตกเป็นเหยื่อให้พยัคฆ์เจ้าเล่ห์กลืนกินความรุ่งโรจน์และแปรเปลี่ยนให้เป็นความอัปยศที่บังอาจมากระตุกหนวดพวกเราสองพี่น้อง

ส่วนยัยคุณหนูมีโซที่ทำตัวเหนือกว่าคราวแรก พอเจอกระบอกปืนชี้เข้าหน่อยก็ขาสั่น หน้าซีด เป็นลมหมดมาดคุณหนูจอมหยิ่งจนจีมินกับแทฮยองขำก๊ากอย่างไม่สนใจว่าจะสร้างความอับอายให้กับเพศแม่ขนาดไหน

ก็คนมันอยากขำอะ จะกลั้นเอาไว้ทำไมละจริงไหม

หากใครถามถึงแฟนปุ๊กปิ๊กของเขาเกี่ยวกับเหตุการณ์ต่อจากนี้ จีมินก็พร้อมชี้แจงแถลงไขในรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับได้

หลังจากที่จองกุกพูดประโยคนั้นจบก็ยกมือข้างขวาขึ้นมากำแน่นก่อนจะพุ่งเข้าใส่หน้าของไอ้อ่อนชูยอนตรงดั้งมันเน้น ๆ เล่นเอาร่างอ่อนปวกเปียกล้มหงายหลังขาชี้ฟ้าอย่างอนาถ ถ้ามองไม่ผิดจีมินกับแทฮยองเห็นฟันกระเด็นออกจากปากของไอ้อ่อนนั่นด้วย

‘ฮู่ว ในที่สุดเราก็เอาคืนเจ้าบ้านี่ได้ซะที’

ประโยคที่แสดงถึงความโล่งใจกับรอยยิ้มกว้างยามเห็นผลงานของตัวเองมันดีกว่าที่คิด มือที่ฝากรอยแผลกับดั้งที่มันหักจนไม่เหลือจมูกโด่งสันของอีกฝ่ายให้ยลโฉมเมื่อสักครู่ สะบัดไปมาเล็กน้อยก่อนจะหันไปฉีกยิ้มหวานพร้อมกับดวงตากลมเปล่งประกายระยิบระยับให้จีมินที่เลิกสำลักพิซซ่าเรียบร้อย

‘เค้าหายกลัวแล้วนะจีม’

อ่า...นับเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับไอ้ปุ๊กปิ๊กที่เลิกกลัวงานเลี้ยงกับสายตาเสแสร้งของพวกชนชั้นที่ชอบสวมหน้ากากเข้าหากันเสียที

“จีมมมมมมม”

เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียกของแฟนเด็กที่วิ่งลงมาจากตึกเรียนด้วยรอยยิ้มหวานกระแทกตา กระแทกใจจนมันเจ็บไปหมด ยิ่งเห็นอีกฝ่ายเข้าใกล้ระยะ 100 เมตรมากขึ้นเรื่อย ๆ อาการที่พักนี้มักเกิดขึ้นกับปาร์ค จีมินอยู่บ่อย ๆ ก็เริ่มสำแดงฤทธิ์

คิม แทฮยองเรียกอาการนี้ว่า ‘น้องปุ๊กปิ๊กลึซึ่ม’

มีความหมายคือติดหนึบ ติดจัด คลั่งโคตรพ่อโคตรแม่

ซึ่งอาการนี้มันก็ตรงกับจีมินจนไม่สามารถหาข้อโต้แย้งได้ เพราะตอนนี้ปาร์ค จีมินเป็นอย่างที่แทฮยองกล่าวหาทั้งหมด

หมับ!

ร่างเล็กที่ทั้งถึก ทั้งทนได้จมหายไปในอ้อมกอดของแฟนเด็กที่นับวันยิ่งตัวใหญ่และหนาขึ้นคล้ายกับเดอะ ฮัคเข้าไปทุกที แต่สิ่งหนึ่งที่จีมินชื่นชอบจนถึงกับหลับตาพริ้มรับสัมผัสของอีกฝ่ายก็คงหนีไม่พ้นอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนจอน จองกุกก็มอบมันให้แก่เขาเพียงผู้เดียว

“วันนี้เค้าสอบได้คะแนนเต็มด้วยละ” พอกอดจนหนำใจ น้ำเสียงง้องแง้งก็อวดคะแนนสอบวันนี้ให้แฟนตัวเล็กดูทันที

“เก่งมาก” มือหยาบขยี้ลงบนกลุ่มผมสีดำยุ่งไปมาเป็นการชื่นชมเจ้าเด็กปุ๊กปิ๊กให้ใจนุ่มฟู จนตอนนี้ยิ้มไม่หุบกันเลยทีเดียว

งื้อ~~ จีมชมเราว่าเก่งด้วยละ

อย่างนี้ต้องเอาไปขิงยุนกิกับโฮซอก ให้พวกนั้นอิจฉาจนอกแตกตายไปเลย

“วันนี้กูจะพามึงไปเหมาคุกกี้กับชิมมี่คอลเลกชัน--”

“จริงนะ!!” ไม่ทันได้พูดจบประโยคดีก็ดันถูกขัดด้วยน้ำเสียงระริกระรื้นของคนข้างกาย

ดวงตากลมแป๋วส่องแววระยิบระยับทำเอาคนหน้าบึ้งตลอดเวลาอย่างจีมินอดจะยกมือขึ้นบังแสงสว่างโคตรจ้านี่ไม่ได้ พลางนึกถึงคำพูดของเพื่อนสนิทที่บอกว่าแฟนเด็กของเขาออร่ามันจัดจ้านเกินไป จนคนหล่ออย่างมันก็ไม่อาจสู้ด้วยได้

ถ้าศัตรูตรงหน้าคือจอน จองกุกที่มีซีจีวิ้งวับส่องประกายทั่วอาณาเขต คิม แทฮยองก็จะขอยกธงขาวยอมแพ้อย่างไร้ซึ่งการขัดขืน

บอกเลยว่าไม่กล้าสู้ตั้งแต่เห็นกล้ามใหญ่ ๆ ของน้องมันแล้ว

“ไปซื้อกัน ๆ”

เสียงง้องแง้งยังคงเร่งเร้าแฟนตัวเล็กให้เดินไปที่รถคันหรู ในขณะที่มือของทั้งสองก็กอบกุมกันไว้แน่นไม่ยอมปล่อยสร้างความอิจฉาตาร้อนสำหรับคนที่ไม่มีคู่ และสำหรับสาว ๆ หนุ่มน้อยที่คิดจะเลี้ยงต้อยสมบัติของคณะลับหลังเจ้าของตัวจริงอย่างไอ้พ่อทุกสถาบันก็เป็นอันต้องจรลีหายตัวไปเข้ากลีบเมฆ ยามที่คนหัวแดงแสบตาหันมาแสยะยิ้มโหดเหี้ยมพร้อมกับมือที่ว่างจากกอบกุมยกขึ้นมาปาดคอตัวเองเป็นสัญญาเตือนว่า

‘ถ้าไม่อยากตายก็อย่าแตะต้องผัวกูเด็ดขาด!!!’

ผัว(เด็ก)ใคร ใครก็รักใช่ไหมละ

“จีมอย่าลืมพาเค้าไปซื้อนมกล้วยด้วยนะ”

แม้อีกฝ่ายจะทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโตก็เถอะ

[100/100]

#ฟิคแฟนหรือลูก

พิซซ่าสำหรับแทฮยองไม่ใช่มุกกาก ๆ หรอกนะ จัมวรั้ย!!

พี่เสือเราท็อปฟอร์มมากค่ะ พี่จีมเราก็บ้าจี้ไปกับเขาด้วย

เหนือสิ่งใดน้องปุ๊กปิ๊กหนูเก่งมากเลยฮับ แงงงงงงงงงงงงงง

ย้ำอีกครั้ง...เรื่องนี้ไม่มีดราม่า หมดแล้วค่ะ 

ปล.เปิดพรีแล้วนร้า สนใจจิ้มด้านบนสุดได้เลย~~ 

หรือจะอ่านรายละเอียดหน้าที่แล้วก็ได้เด้อ