คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อัลฟ่าอี้เอิน : CHAPTER 00
*ยังไม่ได้แก้คำผิด
เสียงระฆังถูกลั่นสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณโบสถ์แห่งหนึ่งในย่านเมืองหลวง
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกโดยชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำข้างๆมีร่างบอบบาของชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวบริสุทธิ์
เครื่องหน้าหวานดั่งสตรีกับดวงตากวางที่กำลังแสดงถึงความสุขออกมา
รอยยิ้มงดงามถูกมอบให้กับแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงานมงคลในวันนี้
ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะหันกลับมามอบให้กับชายหนุ่มที่ยืนอยู่บนแท่นพิธี
ทว่าสายตาของผู้ที่กำลังจะกลายมาเป็นสามีในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าไม่ได้แสดงถึงความสุขกับงานวันนี้เลยสักนิด
ตรงกันข้ามมันทั้งว่างเปล่าราวกับหุ่นยนต์ที่ไร้ความรู้สึกนึกคิด
แน่ล่ะ...เพราะมันไม่ใช่งานแต่งที่จัดขึ้นด้วยความรักอย่างที่แขกทุกคนในงานรับรู้
แต่มันเป็นงานแต่งงานที่ถูกจัดขึ้นเพื่อรับผิดชอบสิ่งที่ทายาทตระกูลต้วนทำเอาไว้ต่างหาก
ใช่แล้ว...นี่คืองานแต่งงานของชายหนุ่มที่ชื่อ
‘ต้วน อี้เอิน’ ที่เผลอไปมีอะไรกับโอเมก้าคนหนึ่งจนตั้งท้อง
ไม่สิ...เพราะถูกกำหนดเอาไว้ตั้งแต่เขายังเรียนอยู่มัธยมปลายปีสุดท้ายแล้วต่างหาก
และโอเมก้าที่ว่าก็คือเขาที่กำลังสวมชุดเจ้าสาวอยู่เบื้องหน้าของอีกคน แถมยังเป็นคนที่ครอบครัวของอีกฝ่ายกำหนดให้แต่งงานเพียงเพราะเหตุผลที่พ่อของเขาบอกว่าโคตรจะปัญญาอ่อน
เจ้าสาวของต้วน
อี้เอินคือโอเมก้าที่เป็นคู่ร่วมชะตา
น่าขำดีนะว่าไหม?
ดวงตาคมกริบไม่มีแม้แต่มองเสี้ยวหน้าของเจ้าสาวที่กำลังถูกพามายืนอยู่ข้างกายของเขา
และไม่คิดจะจ้องรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุขนั่นด้วย เพราะสายตาของต้วน
อี้เอินนั้นกำลังจ้องมองรอยยิ้มหวานของโอเมก้าในกลุ่มของเพื่อนสมัยมัธยมปลายที่กำลังส่งยิ้มมาให้ไม่ต่างกัน
รอยยิ้มที่แสดงถึงความยินดีกับการแต่งงานของเขา
ผู้ชายที่เป็นรักครั้งแรกของเขาพ่วงตำแหน่งอดีตแฟนเก่าที่ไม่อาจรักษาเอาไว้ได้
และจำต้องปล่อยให้อีกคนไปหาคู่แห่งโชคชะตาที่เป็นถึงนายน้อยแห่งตระกูลจอน
“คุณต้วน
อี้เอินครับ”
เสียงของบาทหลวงที่กำลังทำพิธีเอ่ยเรียกชายหนุ่มที่ไร้การตอบรับตั้งแต่ที่ให้กล่าวคำสาบาน
ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองบาทหลวงตรงหน้าอีกครั้งพร้อมกับน้ำเสียงราบเรียบเอ่ยออกไปตามที่ทุกคนต้องการได้ยินมัน
“ข้าพเจ้าต้วน
อี้เอินขอรับคิม แบมแบมเป็นภรรยา
และขอสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุขและยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและในเวลาสบาย
เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่” ทุกประโยคที่กล่าวออกไร้ซึ่งความรู้สึกที่เปี่ยมไปด้วยรักหรือตื้นตันใจดั่งเช่นเจ้าบ่าวคนอื่น
กลับกันมันเต็มไปด้วยความเย็นชา ว่างเปล่าจนน่าใจหาย
“ข้าพเจ้าคิม แบมแบมขอรับต้วน
อี้เอินเป็นสามี และขอสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุขและยามทุกข์
ทั้งในเวลาป่วนและในเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่”
น้ำเสียงทุ้มหวานเอ่ยคำสาบานต่อจากชายหนุ่มข้างกาย
แม้ใบหน้าที่มักยิ้มแย้มตลอดเวลาจนใครต่อใครต่างก็อิจฉาเจ้าบ่าวที่ได้เพชรเม็ดงามที่เพียบพร้อมไปด้วยทุกอย่างเป็นคู่ชีวิต
ทว่าใครจะไปรู้ภายใต้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขนั้น...
มันเจ็บปวดจนแทบตายทั้งเป็นขนาดไหน
มีใครบ้างที่ไม่เพ้อฝันที่งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่
เต็มไปด้วยแขกมากมายที่มาร่วมแสดงความยินดี พร้อมกับสายตาที่แสดงถึงความอิจฉาเจ้าสาวของงานในชุดสีขาวบริสุทธิ์
และมันจะวิเศษณ์กว่านี้ถ้าเจ้าบ่าวที่ยืนอยู่ข้างกายนั้น...
มีรอยยิ้มและสายตาเช่นเดียวกับเขา
แบมแบมพยายามซ่อนความรู้สึกเจ็บปวดภายใต้ใบให้ที่มีแต่รอยยิ้ม
มือขาวกอดแขนเจ้าบ่าวของตัวเองเอาไว้แน่น ก่อนที่ดวงตาหวานดุจกวางจะค่อยๆหลับตาลงยามที่เสียของบาทหลวงประกาศถึงพิธีสุดท้ายของงานวิวาห์ในวันนี้
“ขอให้ทั้งคู่จูบสาบานเพื่อเป็นอันจบพิธี”
สิ้นเสียงของตัวแทนแห่งพระผู้เป็นเจ้า
ลมหายใจอุ่นร้อนก็ค่อยๆขยับเข้าใกล้เรื่อยๆจนรับรู้ถึงกันและกัน
กลีบปากอวบอิ่มที่ถูกดูแลมาอย่างดีกำลังรอรับจุมพิตจากชายผู้เป็นที่รัก
และในไม่กี่วินาทีต่อมาก็ถูกริมฝีปากหยักของอีกฝ่ายกดทับลงมาจนรับรู้ถึงความวาบหวามชวนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระรื่น
ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะลืมตาขึ้นจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่แบมแบมตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ
ทว่าทุกอย่างที่โอเมก้าคนนี้เฝ้าจินตนาการมาตลอดมันกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิด
ดวงตาว่างเปล่าไร้ซึ่งความรักใคร่
ใบหน้าเย็นชาที่หนาวไปถึงหัวใจดวงน้อยๆที่ค่อยเต้นช้าลงจนกลับมานิ่งสนิท
และสุดท้ายที่มันเป็นดั่งของมีคมพุ่งเข้ามาตัดเส้นใยแห่งความสุขให้ขาดสะบั้นลงและกลับมาพบกับความจริงอันแสนโหดร้ายที่มันช่างหลอกลวงจนน่าสมเพช
จุมพิตเย็นชืดที่ไม่ได้หอมหวานเลยแม้แต่น้อย
ตรงกันข้ามมันทั้งขมปร่าและไร้รสชาติใดๆทั้งสิ้น และนั่นเป็นการย้ำเตือนคิม
แบมแบมให้รับรู้เอาไว้ว่าอัลฟ่าที่ชื่อต้วน อี้เอินนั้น...
ไม่ได้รักเขาเลยแม้แต่เศษเสี้ยวของหัวใจ
ความคิดเห็น