One way…การเดินทางของหินผา

หินผา คือชื่อของผมเอง ผมเป็นเด็กชายตัวเล็กที่พออยู่ในกลุ่มเพื่อนโรงเรียนอนุบาลแล้วจะถูกแกล้งเสมอ เพราะไม่มีพ่อแม่ที่มาฟ้องกับครูที่โรงเรียน การเติบโตของผมเป็นไปอย่างโดดเดี่ยว ผมไม่มีพี่น้อง มีแค่ญาติห่างๆ ที่ไปรับผมมาอยู่ด้วยหลังจากงานศพพ่อแม่ของผม แล้วนำผมมาส่งที่โรงเรียนแห่งนี้ในวัย 6 ขวบ โรงเรียนที่ผมอยู่เป็นแบบกินนอนในโรงเรียน จะสามารถกลับบ้านได้ในช่วงปิดเทอม หรือมีผู้ปกครองมาแจ้งรับกลับไปเนื่องจากมีธุระสำคัญ ตลอดเวลา 7 ที่ผมอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ไม่เคยออกไปข้างนอกเขตรั้วเลย ไมใช่สิไปเคยไปนะไปทัศนศึกษากับทางโรงเรียนที่จัดไว้ ช่วงเวลาปิดเทอมเมื่อไม่สามารถไปไหนได้ผมจึงทำงานพิเศษในเขตรั้วโรงเรียนนี่แหละ รับงานช่วยบรรณารักษ์ห้องสมุดบ้าง ล้างจานจากโรงครัวบ้าง หรือแม้แต่รับทำการบ้านช่วงปิดเทอม

พอจบชั้นประถม ทางโรงเรียนแจ้งว่าผู้ปกครองของผมได้จ่ายเงินค่าเล่าเรียนตั้งแต่ต้นไว้แล้ว เองจากเป็นโรงเรียนเอกชนที่มีการเรียนการสอนตั้งแต่ชั้นเตรียมอนุบาลจนถึงระดับมหาลัยแบ่งเขตกันอย่างกว้างขวาง ผมได้แต่นั่งถอดใจกับชีวิต ไม่ใช่ว่าผมไม่ลองออกไปนะ แต่ไปแล้วไม่รอดต่างหากละ หนีไปไม่ไกลก็โดนคุณครูที่เป็นเวรยามจับกลับมาทำโทษบ้างในช่วงแรก แต่หลังๆ มาผมไม่อยากทำท่านลำบาก เพราะบางครั้งคุณครูก็ซื้อขนมมาฝากบ้าง ชื้อชุดใหม่มาให้ หรือแม้แต่ให้กอดที่อบอุยามผมร้องไห้ และนี่แหลพคือ…การเริ่มต้นชีวิตของผม