Love Notes โคตรของความรัก

“เรื่องนั้นอาจไม่ใช่ แต่ที่แน่ๆ ผมไม่เคยให้ผู้หญิงอาบน้ำให้แล้วไม่ได้ทำอะไรต่อ”

คำพูดนั้นทำเอาหล่อนแทบสำลักอาหารในปาก ก่อนจะสำลักจริงเมื่อได้ยินประโยคถัดมา

“คุณไม่ใช่ผู้ชาย คงไม่เข้าใจหรอกว่าบางอารมณ์ที่ขึ้นก็ไม่ใช่จะเอาลงได้ง่ายๆ”

“คุณนี่พูดจา...” ปารัชยกมือขึ้นมาทุบอกตัวเองก่อนยกน้ำขึ้นดื่ม “ฉันไม่คุยเรื่องนี้กับคุณแล้ว รีบกินเถอะ ยังมียาที่ต้องกินหลังอาหารนะ”

“พอผมพูด คุณก็บ่ายเบี่ยง”

“เพราะฉันโตจนรู้ว่าการเล่นกับไฟเป็นความเสี่ยงไง ถ้าไม่ถอยก็จะโดนเผาไหม้เปล่าๆ ขึ้นชื่อว่าไฟ ยังไงก็น่ากลัว”

“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าหัวใจคุณเป็นอะไรด้วยนะ ถ้าเป็นแค่กระดาษก็อาจสลายกลายเป็นขี้เถ้า แต่ถ้าคุณเป็นเหล็กกล้า ผมอาจจะทำอะไรคุณไม่ได้”

“ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ว่าเตาไฟอย่างคุณร้อนมากขนาดไหน แต่เมื่อก่อนตอนที่ฉันยังเป็นแค่เหล็กผุๆ ก็เคยโดนไฟร้อนๆ แผดเผาจนถึงจุดหลอมเหลว” อุณหภูมินั้นร้อนจัดถึงขั้นทำให้สสารเปลี่ยนสถานะจากของแข็งกลายเป็นของเหลว

“มันทรมานมากจนฉันเกือบไม่รอด แต่พอไอร้อนจางหาย ฉันก็ได้ตัวตนที่ถูกหลอมขึ้นมาใหม่ มันแข็งแกร่งขึ้นและกำลังไปได้ดีจนฉันกลัวที่จะพาตัวเองกลับไปเจอวงจรเดิมอีกครั้ง” หากโดนไฟร้อนขนาดนั้นซ้ำ ไม่กล้าคาดเดาจริงๆ ว่าคราวนี้จะรอดไหม

“ความกลัวกับความกล้า ถ้าใช้ถูกทางมันก็สร้างประโยชน์ทั้งนั้น แต่การกลัวจนไม่กล้า ผมว่าบางทีมันก็ทำให้พลาดอย่างน่าเสียดาย ไม่รู้สิ ผมเป็นคนที่ไม่เคยกลัวกับการเรียนรู้ แต่ผมกลัวกับการไม่รู้เพราะไม่ได้ลองมากกว่า

เคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง เขาเก็บสถิติของผู้ป่วยระยะสุดท้ายว่าเสียดายอะไรในชีวิต แล้วคำตอบที่ได้ส่วนใหญ่ไม่ใช่กับเรื่องที่ทำผิดพลาด แต่เป็นการเสียดายในสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ...”

 “ก็พูดยาก คุณไม่เคยเจ็บขนาดฉันมาก่อน คงไม่เข้าใจหรอก... ว่ากว่าจะผ่านปัญหานั้นมาได้ มันยากแค่ไหน”

“คุณเองก็ไม่เคยเจอคนแบบผมมาก่อนเหมือนกัน เลยไม่มั่นใจว่าคำพูดของบางคนก็เชื่อถือได้ อีกอย่าง อุณหภูมิของผมสามารถปรับได้ ขึ้นอยู่กับว่าช่วงเวลานั้นควรเป็นแบบไหน ถ้าทำแล้วยังไม่ใช่ คุณก็แค่ต้องบอกว่าอยากได้ลมเย็นหรือเป็นไออุ่น ไม่ใช่เอาแต่เงียบแล้วรอจนไม่พอใจไปเอง” คำพูดของชัชวินทร์ทำเอาปารัชต้องคิดตาม ก่อนจะมู่หน้าเมื่อไม่รู้ว่าจะเถียงยังไง

“คุณนี่แพ้ไม่เป็นจริงๆ”

คนพ่ายหันหนีไประบายลมหายใจ เถียงกับเขาทีไรไม่เคยชนะ

“ผมก็แพ้ใจคุณอยู่นี่ไง” เขาว่ายิ้มๆ พลางตักเนื้อปลาให้

“ทำไมอาหารมื้อนี้หวานปะแล่ม”

หล่อนตักเข้าปากหลังราดน้ำจิ้ม ทำเอาชัชวินทร์หัวเราะ

“คุยกับคุณก็สนุกดี เหมือนเล่นเกมปริศนาอักษรไขว้” ต้องทายคำให้สอดคล้องกับความหมายของคำใบ้ถัดไป

“แต่ฉันคุยกับคุณแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองโง่” คำบ่นนั้นฟังไม่ค่อยจริงจังขณะแกะเนื้อปูให้เขา แต่โดนอีกฝ่ายยื่นมือมาเคาะหน้าผากเบาๆ

“คุณรู้ทุกอย่างที่ผมพูด แค่เลือกที่จะยังไม่เชื่อ”

“งั้นคงต้องเหนื่อยคุณหน่อยแล้วล่ะ ที่ต้องพิสูจน์ให้ฉันเห็น”

“ไม่ใช่การเสแสร้ง แค่แสดงความเป็นตัวเอง ไม่เหนื่อยหรอก”

“ฉันในตอนนี้ดื้อมากนะ คุณจะทนได้นานแค่ไหน”

“ตอนนี้ผมก็ไม่ค่อยอยู่ในร่องในรอย คุณคิดว่ารับไหวหรือเปล่าล่ะ”

สีหน้าเจ้าเล่ห์ของเขาทำเอาปารัชเผลอกัดริมผีปาก

ร้ายกาจชะมัด แล้วหล่อนจะผ่านคืนนี้ไปได้ไหม!

★ little~N ★ 
it's me .....ialwaysNyah DG.*