คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 ภาพบานพับปริศนา
Chapter 6
ภาพบานพับปริศนา
“โรมรัน มีอะไรเหรอ” วาโยยโทรศัพท์รับสายอโรมรัน
“หลัลับาหมู่บ้านัรวาลเมื่อราวที่แล้ว เรานึึ้นไ้ว่ายัมีเรื่อภาพบานพับที่ปราในานทัพอเรา มาเอเราที่ทาเหนืออป่าหิมพาน์รทาเ้าหมู่บ้านัรวาล แล้วเราะเล่าให้ฟั”
“ไ้แล้วเราเอัน” วาโยวาสาย “หวัว่าไม่เี่ยวับศาสร์มือีนะ โรมรัน”
วาโยึ้นไม้วาบินไปที่หมู่บ้านัรวาลอีรั้ โรมรันไ้นัสถานที่ที่เลี่ยในหมู่บ้าน ้วยวามที่เาไม่อยาะเอลุสิหนาถในเวลานี้ โรมรันเมื่อเห็นวาโยมาไ้ยไม้ายสิทธิ์ยิพลุไฟสีเียวึ้นบนท้อฟ้า วาโยร่อนไม้วาลบนเนินที่โรมรันยืนรออยู่ และย่อไม้วาเ้าระเป๋าเป้
“เรามาเร็วที่สุเลย” วาโยพู
“าที่เราเลิล้มเรื่อารรัษาเรุา เราพึ่นึึ้นไ้ว่ายัมีเรื่อภาพบานพับ นายลอหันไปูรอบ ๆ สิ” โรมรันพู ะที่วาโยหันไปมอรอบ ๆ บริเวเนิน “นี่ือส่วนหนึ่อภาพบานพับที่พวเราเห็น”
“ริหรือ นายรู้ัที่นี่ีละสิ”
“และระหว่าที่รอนาย เราไปเินสำรวมาแล้ว เอเหมือร้าใล้ ๆ มีพวผู้ภัีามินสุระเป็นอร้อยเลยละ” โรมรันเล่า
“นายิว่าในเหมือร้านั่น มันเี่ยวอะไรับภาพบานพับหรือ” วาโยถาม
“ไม่รู้สิ เราิว่าพวนั้นมันำลั้นหาอะไรบาอย่า แบบที่มันทำับฤหาสถ์เวยันร์ และบ้านอมีันทร์ เราะทำยัไ่อไปี” โรมรันพูอย่าใ้วามิ สายาับ้อไป้านล่าอเนิน
“พวเราะไปสืบู แ่้อไม่ทำให้พวมันรู้ัว” วาโยอบ
“นี่แหละ ที่เราอยาไ้ยิน”
“และเรายัมีสัลัษ์รูนบนแผ่นภาพ ถ้ามันเื่อมโยัน เราอาะเอเบาะแสอื่น ๆ อีแน่” วาโยสรุป
ทั้สอสหายเินลาเนินเามุ่หน้าไปที่เหมือ พบแมป์นาให่ั้อยู่หน้าเหมือ
“พวมันอยู่้าหน้านั่น” วาโยพู
“เินาย่อนเลย” โรมรันอบ
“บี แิ่ ฮิส์” ทั้วาโยและโรมรันร่ายาถาล่อหน ทั้สอแยันร่ายาถามัราสัพวนแระสมุนอามินสุระที่เอ แ่็มีนแระรู้ัว่อน
“มีผู้บุรุ” นแระนหนึ่ะโน พวนแระที่มีอาวุธบมือรูันเ้ามา
“่ามัน ๆ” พวมันะโนใส่สอสหาย
“ฟลายอิ้ แ” วาโยร่ายาถา ยถัินปืนเวี้ยใส่ลุ่มนแระ ถัินปืนระเบิใส่นแระายไปหลายศพ
“นาราสายฝน” โรมรันใ้วิาบัับน้ำพัพานแระอี 10 นหายเ้าไปในเหมือ
“แอร์โรรา” วาโยและโรมรันใ้เวทย์โมีใส่นแะนแระเิหนีไป เมื่อัารับพวนแระเสร็ทั้สอสหายไ้ว่าไปามรารถราเ้าเหมือ
“นี่ไปไ้สวยนะ” วาโยพู
“พวเราเป็นทีมที่ี” โรมรันเห็น้วย “ใ่เลย”
“อีรั้ะสู้หรือแอบี” วาโยถามเมื่อเ้าไปในเหมือเอนแระลุ่มให่อีลุ่ม”
“แล้วแ่นาย” โรมรันพู
ทั้สอสหายไ้ล่อหนอีรอบ และ แยย้ายันเสาถามัราสันแระทุนนหม
“วามสนุบลแล้ว เราไป่อเถอะ นี่ไทาเ้าเหมือั้นใน” โรมรันี้ทาไป่อ
เมื่อเ้าสู่เหมือั้นใน “เหมือนี้อย่าะสุสาน” วาโยวิาร์บรรยาาศทีู่มือและวัเวในเหมือ ที่เ็มไป้วยลัไม้วาอัน
“มันปิ เพราะเิอุบัิเหุ รู้แล้วเพราะอะไร” โรมรันพู “มีใยแมมุมเ็มไปหม หวัว่าไม่มีแมมุมยัษ์นะ เราไม่เอพวนแระในใย”
“พวมันน่ายะแยนแมมุมไม่อยาินละสิ” วาโยออวามเห็นอย่าำ ๆ
ทัู้่เมื่อเ้าโถ้านในอเหมือไ้ปะทะับลุ่มผู้ภัีามินสุระอีลุ่ม
“บอมบูมเมอร์” วาโยร่ายาถาระเบิ ใส่พวนแระ
“เอ๊์เปรอิมัส” โรมรันร่ายำสาประเบิ “อ้อ ! อย่าเ้าใผินะ าถานี้ไม่ใ่ศาสร์มืนะ”
วาโยร่ายเวทย์ยลัไม้หลายลัระมโยนใส่พวนแระ นนแระสลบทั้หม
“มีพวามินสุระเท่าไหร่นี่” โรมรันถามอย่าเหนื่อยที่้อ่อสู้ับพวนแระ
“มีอีเป็นอร้อยเลย พวมันิว่าในเหมือนี้มีสิ่ที่พวมัน้อารละสิ” วาโยอบ
“อันีนเอโบ” วาโยร่ายเวทย์ ปรารอยเท้าเ้าไปในถ้ำ ที่ปาถ้ำมีใยแมมุมปิอยู่
“ไฟรเออร์เบิร์นนิ่” โรมรันร่ายาถาเผาใยแมมุม
“ระวันะ้าในอามีแมมุมยัษ์เพียบ” วาโยเือน
ทัู้่เินเ้าไปในถ้ำ เอแมมุมยัษ์หลายสิบัว “ไฟรเออร์เบิร์นนิ่” วาโยับโรมรัน่วยันร่ายาถาไฟเผาแมมุมยัษ์ พวแมมุมหนีไปไ้หลายัว มาเอทาเ้าแ่มันอยู่สูมาและไม่มีที่ปีน
“ฟลายอิ้ แ” วาโยร่ายาถาส่ัวโรมรันึ้น้าบน
“โรมรัน่วยยัวเราึ้นไปหน่อย”
“ฟลายอิ้ แ” โรมรันร่ายาถายัววาโยึ้นไป
วาโยและโรมรันวิ่อไปามแนวผา
“ไม่แปลที่แมมุมทำให้นนหัวลุ” วาโยพู
“อาเป็นเพราะนา หรือาที่ไร้วิา หรืออาเป็นเี้ยวที่มีพิษ รวมทุวามสยออยู่ในัวเียว”โรมรันให้เหุผล
“อันีนเอโบ” วาโยร่ายาถาหาทา พบทาลา ทัู้่สไล์ลทาลา
“นายวรเสบันไลนะ” โรมรันพูพลาลูบลำ้นัวเอ ทัู้่เินไปไ้ระยะนึเอใยแมมุมวาทา “ไฟรเออร์ เบิร์นนิ่” วาโยร่ายาถาเผาใยแมมุม เินไปพบสะพานา
“รีแพร์ริโอ” วาโยร่ายาถา่อมสะพาน มีเศษไม้ลอยาทั่วทุที่ในถ้ำ่อันเป็นสะพาน ้ามไปอีฝั่หนึ่พบแมมุมยัษ์ัวนามหึมาสีเลือัวหนึ่โผล่เ้ามา วาโยเสให้แมมุมยัษ์ัวนั้นเป็นถัระเบิ และใ้าถา เพุเอร์ผลั ถัระเบิทันที ส่วนโรมรันร่ายเวทย์ไฟไล่เผาแมมุมที่เหลือ
“พวเราัารับแมมุมไ้เร็วทีเียว” โรมรันพู
“ใ่ ศาสราารย์ิราาภูมิใในัวพวเราแน่” วาโยเสริม
“็ั้น พวามินสุระระหายสรามมา” โรมรันพู่อ
ะนั้นทัู้่ไ้เ้าไปอีโถหนึ่อถ้ำ
“เราไม่เห็นร่อรอยอรูนเลย” โรมรันพู
“เราอาลืมสัเมันมั้” วาโยอบ มอเห็นลุ่มนแระเินมาอีฝั่ “พวมารผ”
“เราไม่ประหลาใเลย ให้าย แมมุม็มา” โรมรันมอไปอีทา
ทั้สอสหายสู้ทั้แมมุมยัษ์และนแระ มีแมมุมบาส่วนโมีลุ่มนแระ นแระสู้ลับอย่าุลมุน
“นาราสายฝน” โรมรันใ้พลัน้ำพัพาแมมุมยัษ์และนแระนไปที่ผนัถ้ำ ส่วนวาโยใ้าถายถัระเบิ โยนใส่ฝูแมมุมยัษ์นเิไฟลุท่วมัวแมมุมยัษ์มันรีร้ออย่าทุรนทุราย โรมรันใ้เวทย์ไฟ่วยเผาแมมุมที่เหลือ
เมื่อัารับฝูแมมุมยัษ์ และสมุนามินสุระเรียบร้อยแล้ว วาโยไ้เห็นประูที่ถูปิาย
“อันีนเอโบ” วาโยร่ายเวทย์้นหา พบลไทั้สามที่อยู่บริเวถ้ำ
“โรมรันมา่วยันเปิหน่อย” วาโยบอ
โรมรันร่ายเวทย์ยิไปที่ลไลที่อยู่สูที่สุ 1 รั้ วาโยว้าลูโยโย่สายฟ้า เวี้ยไปที่ลไลที่อยู่ใล้ประู และเวี้ยไปยัอีุหนึ่ ประูเปิออ
“อย่าบอนะว่า นายเล่นโยโย่ับเ็นนั้นนะ” โรมรันพูอย่าไม่น่าเื่อ “นายะเอาเป็นทุอย่าเลยเหรอ แม้แ่โยโย่”
“ใ่ เราฝึวิานี้ับน้อปมา” วาโยอบ “ เราไปันเถอะประูเปิแล้ว”
ทัู้่เินลบันไไปในูหาศิลาเ่าที่มีโ๊ะนาให่ที่ทำาหิน และั้นหนัสือ เป็นเหมือนที่พำนัั่วราวอใรบาน วาโยไ้พบบันทึที่วาอยู่บนโ๊ะึหยิบอ่าน
“โลลอยลับเ้ามาหา้าราวับอยู่ในหมอวัน ้าหมสิไปนานแ่ไหน ำไ้แ่วาเาว่าเปล่า ไม่มีวามเศร้า ้าำไ้ว่ารู้สึีอนเฝ้าูวามเ็บปวอเาหายแ่ทุอย่าลับับวูบและล้มล ้าเอามือทุบหัวัวเอมั้ มันไม่รู้สึหรือมีบาแผลนะ และหวัว่าวามเ็บยัเ้น ๆ อยู่ หวัว่านี่ไม่ใ่าฬโรนะ อย่าน้อยเา็ไม่เ็บปวอี่อไป”
“เออะไรเหรอ” โรมรันถาม
“บันทึารเินทาอมีันทร์ หวัว่า่วยเราไปริศนานะ” วาโยเินมาูที่ั้นหนัสือ เอม้วนระาษแผ่นหนึ่ วาโยลี่ม้วนระาษมาูเป็นภาพายฝั่ทะเลแห่หนึ่
“โรมรัน เราว่าเราเอแล้ว”
โรมรันมาูภาพ “นี่ไิ้นส่วนอภาพ” โรมรันพูึ้น
“พวเราไม่เหนื่อยเปล่าแล้ว แ่รู้สึแปล ๆ ับที่นี่นะ” วาโยพู
“ถ้าแผ่นภาพพาเรามาที่นี่ เพื่อเออีแผ่นภาพหนึ่ แสว่ามีันทร์เยมาที่นี่” วาโยั้้อสัเ
“เหมือนเธอะไปทุที่เลยนะ” โรมรันพูบ้า
“ถ้าเธอเยไปานทัพลับอนาย และไปที่ใ้ินอบ้านในหมู่บ้านัรวาล ทำไม้อมาสร้าที่นี่อีละ” วาโยั้ำถาม
“แล้วทำไม้อ่อนไว้หลัรูน และเวทย์โบราที่นายเห็น” โรมรันถามึ้น
“มีันทร์ ับศาสราารย์วาสุเทพ และผู้พิทัษ์นอื่น ็เห็นมันเหมือนัน” วาโยอบ
“ศาสราารย์วาสุเทพ ไม่เยไ้ยินื่อนี้มา่อน” โรมรันพู
“ศาสราารย์วาสุเทพ เราเห็นเาาวามทรำมา่อน เาับมีันทร์มีวามเห็นรันว่าวรใ้มันอย่าไร” วาโยพู
“เรื่อนี้มันั ๆ แล้ว เราลับไปที่ภาพบานพับันเถอะ บาทีอารู้ำอบ” โรมรันเสนอ “เรามาหาทาออาที่นี่ัน เพื่อหาทาลับไปานทัพใ้ินอพวเรา”
วาโยเินสำรวูรอบ ๆ ูหาศิลา “นี่ไ เอแล้ว” มาพบำแพหินริสัลที่สะท้อนภาพภายในห้อานทัพ “มาเร็ว โรมรัน” วาโยเรียเพื่อน สอสหายเินผ่านำแพริสัลไป ทัู้่ลับมาที่านทัพใ้ินอีรั้
“นี่ือ่วเวลาแห่วามริ มัน่าเหมาะเาะ” โรมรันพูอย่าื่นเ้น
วาโยนำภาพไปแปะในบานพับที่อยู่ทาวาสุโยเว้นว่าำแหน่รลาไว้ “บอทีนายรู้ัสถานที่ในภาพ” วาโยถาม
“่าวีือเรารู้ ่าวร้ายือ เราะเอปัหาให่แล้ว” โรมรันอบ
“ปัหาอะไรละ”
“นั่นือายฝั่ ามินสุระเ้ายึเหมือให่และที่แห่นั้น ที่เปัษาวายุ ำลัเือร้อน มันแย่ว่าที่หมู่บ้านัรวาลเสียอี” โรมรันอบ “ เราะไปันเลยมั้ย”
“วรรอ่อน” วาโยทัท้ว
“ทำไมล่ะ”
“ที่ผ่านมาเราามหลัามินสุระ 1 ้าว เรารู้ันที่ะทำให้เรานำหน้า” วาโยอบ
“ใรล่ะ” โรมรันัอยารู้แล้ว
“นที่เยสนิทับามินสุระ เาอไม่ให้เราบอื่อ” วาโยอบ
“นแระใ่ไม๊” โรมรันถาม อารม์เือั “เราพูถูมั้ย นาย็รู้นแระนั่นสาปน้อเรา บอว่าเธอไม่วระมาไ้ยิน”
“เรารู้ แ่มันไม่ใ่นแระทุน” วาโยพู
“นายลืมเรื่อที่เิึ้นที่บ้านเราหรือ ลืมเหมือที่เราไปมาแล้วหรือ” โรมรันถามอย่ามีอารม์
“ไม่ โรมรัน ฟัเรา่อน” วาโยพยายามพูให้เพื่อนใเย็น
“ทำไมเราถึหลเื่อนโ่้วยนี่” โรมรันพูอย่าไม่พอใ
“นายไม่รู้หรอว่าำลัพูอะไรออมา” วาโยเือน “เราว่านายวรไปพันะ”
“เรารู้ัวเราีอยู่แล้ว เราไป่อนละ” โรมรันเินาไป วาโยไม่เ้าใในัวโรมรันเลย
“หวัว่าเาะีึ้นนะ” วาโยเินออาานทัพใ้ินามไป
ความคิดเห็น