คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 เรื่องน่ากลัวระหว่างการเดินทาง
Chapter 4
เรื่อน่าลัวระหว่าเินทา
ลอเวลา 2 เือน วาโยไ้เ้าออบ้านบรรศาลาเือบทุวัน ทั้อ่านหนัสือำราเวทย์พื้นานั้แ่ปี 1 - 4 เรียนรู้ทฤษีเวทย์มนร์่า ๆ ารร่ายาถา ารใ้ไม้ายสิทธิ์ฝึร่ายเวทย์ ฝึสมาธิ รวมถึารปรุยาเบื้อ้น ไ้เ้าไปในร้านเรื่อยาที่ถนน้าวสารเสเพื่อเรียนรู้สรรพุอสมุนไพร่า ๆ ที่นำมาใ้ในารรัษา บาวัน็ไปนอสถานที่เพื่อฝึร่ายาถา และยัไ้เรียนรู้ถึสิ่มีีวิเผ่าพันธ์ุ่า ๆ ในโลเวทย์มนร์
มาถึปลายเือนเมษายน ะที่วาโยนั่ทานอาหารมื้อเย็นับอาารย์สิรในบ้าน เ้าสายฟ้านฮูอศาสราารย์สิรนำหมายสอบับมาส่ ให้ศาสราารย์สิร “วาโยนี่หมายาวิทยาลัยอเธอ”
“อบุรับ อาารย์” วาโยยัไม่ทันไ้อ่านหมาย ศาสราารย์สิรไ้อ่านหมายาระทรว สัพัวาโยสัเเห็นว่าสีหน้าอศาสราารย์สิรูไม่สู้ีนั
“เิอะไรึ้นเหรอรับอาารย์” วาโยถาม
“วาโย มี่าวร้าย ป้ารสาอหลานประสบอุบัิเหุเสียีวิแล้ว”
“โธ่! ป้ารับ ไม่น่าเลยเอันไม่ี่วัน ป้า็าไปอีนแล้ว” วาโยพูเสียเศร้า ๆ
“ถึป้าะไม่อยู่แ่ันยัูแลเธอไ้ ป้าเาไม่อบใแน่หาพวเราำลัเศร้าอยู่ พรุ่นี้ัน้อไปทำธุระที่ระทรว สั 2-3 วันระหว่านั้นเธอ็ออยู่บ้านทบทวนสิ่ที่เรียนมานะ หรือเธอะใ้เวลาพัผ่อนไปับเพื่อนๆ อเธอ่อนที่เราะไปที่วิทยาลัย ในืนวันที่ 12 นี้ อนนี้เธอลับบ้านไ้"
“รับอาารย์ รัษาัว้วยนะรับอาารย์
วันรุ่ึ้นที่หน้าบ้านอวาโย วาโย แม่บและยายมาลี ทำบุใส่บารพระส์อนเ้า เพื่ออุทิศส่วนบุุศลให้ับป้ารสา
“้วยบุุศลที่พวลูไ้ทำวันนี้ออุทิศให้ับ นารสา อุมพฤษา พี่สาวอสามีและป้าอหลาน และนายภูผา อมรเทพ สามีและพ่ออลู อให้ววิาทั้สอไปสู่ภพภูมิที่ี้วยเถิ” แม่บล่าวอธิษานและรวน้ำ วาโยรู้สึถึสายลมเย็น ๆ พัผ่าน ็ไ้เห็น ป้ารสาับพ่อภูผา ในุสีาวยืนอยู่ร้ามบ้าน ใบหน้ายิ้มแย้ม โบมือลาวาโยและร่าทั้สอ็หายไป วาโยยมือไหว้ “อให้พ่อและป้าไปสู่สุินะรับ”
ที่ห้าสรรพสิน้าแห่หนึ่ วาโยไ้ไปเที่ยวเล่นับ ปลาวาฬ และเป็น่อเพื่อนสนิท่อนที่ะเินทาไปเรียน่อ
“วาโย นายะไปริ ๆ เหรอ” เป็น่อถาม
“เพื่อนเราทำเรื่อลาออแล้ว ถ้าไม่ไปอินเียเาะไปไหนวะ” ปลาวาฬอบเอ
“ใ่ เรา้อไปในวันพรุ่นี้แล้ว" วาโยบอเพื่อนทั้สอ
“ริ ๆ เล้ย ะไปเมือนอทั้ทีเลือประเทศที่มันูีหน่อยไม่ไ้หรืออย่าอเมริา ออสเรเลีย หรือี่ปุ่น็ไ้" ปลาวาฬบ่น “อินเียมันูไม่มีลาสยัไ็ไม่รู้”
“นี่แ ็รู้อยู่ลุป้าอวาโยอยู่ที่อินเีย เา็้อไปเรียน่อที่อินเียิ” เป็น่อพู
“เราิถึพวนายมานะ แ่ยัไีวิมัน้อมูฟออน่อไปเพื่อน” วาโยปลอบ
“แล้วหลัานี้เราะแวใรเล่นีวะ ถ้าไม่มีนาย” ปลาวาฬบ่น
“ม.4 ยัมีอีหลายนที่นายยัแวไ้นี่ นายนปาเปราะ” วาโยพูเย้า
“นั่นิและใระเป็นเพื่อนไปเที่ยวที่สยามวะถ้าไม่มีนาย” เป็น่อพู
“พวเราเอ็มีันและันมาั้แ่ ป.1 แล้ว เยแหมา้วยัน โนลโทษมา้วยัน
แม้แ่เ้า่ายลูเสือเรายัอาบน้ำ้วยันเลย” ปลาวาฬรำพึ
“นี่นายไม่้อพูเรื่ออาบน้ำไ้มั้ย เี๋ยวเราะเเร มันไม่ใ่อาบน้ำเฟ้ยแ่พวเราแอบไปว่ายน้ำเล่น นรูับไ้เลยถูลโทษให้ัลายมือเือบ 10 แผ่น” เป็น่อพู
“นี่พวนายะำเรื่อี ๆ อเราไว้แ่นี้เหรอ “วาโยเริ่มหน้าแ “ไม่ว่ายัไ เราสัาว่าอนปิเทอมเราะลับมาเยี่ยมพวนาย"
“อย่าลืมโพส์เฟสบุ๊ มา้วยนะ เราะูนายทุวันเลย" ปลาวาฬพู
“ไอี้วยนะ” เป็น่อพู
“พวเราะไปทำอะไร่อี” วาโยถาม
“แล้วแ่วาม้อารอนายเลย นายแสนี” เป็น่อพู
สามสหาย็ไปเที่ยวส่ท้ายนหัว่ำ
เวลา 4 ทุ่มอวันที่ 12 พฤษภาม ที่ห้อนอนอพ่อวาโยราบรูปอพ่อภูผา
“พ่อรับ ืนนี้ผมะเินทาไปเรียนที่วิทยาลัยนาราย์นิรมิแล้ว โรเรียนที่พ่อภูผาเยเรียนมา่อน ผม็ะทำามในสิ่ที่ไ้สัาับพ่อไว้แล้ว อให้พ่อุ้มรอผมอยู่ับผม้วยนะรับ ผม้อไปแล้วรับพ่อ” วาโยราบลารูปพ่อภูผา “ผมเื่อว่าีวิที่วิทยาลัยะสนุแน่” วาโยหันมายิ้มให้รูปอพ่อภูผา วาโยสัมผัสไ้ว่ารูปอพ่อภูผายิ้มอย่ามีวามสุให้ับลูาย ภูผาเ้าไปในห้อนอนอัวเอ พบแม่บับยายมาลีำลััระเป๋าและสัมภาระให้
“วาโยรับ ลูไปราบลาุพ่อแล้วใ่ไหม" แม่บถาม
“ผมไปราบลาุพ่อมาแล้วรับ ผมสัมผัสไ้ว่าุพ่อำลัอวยพรให้ผมรับ”
“ลูไปอยู่ที่นั่นแล้ว ลู้อั้ใเรียน ยันเรียนให้มา ๆ นะ”แม่บล่าว
“ไปอยู่ที่ไลหูไลาแถมยัเป็นที่ ๆ ไม่มีมนุษย์นไหนรู้ัอี ้อูแลัวเอให้มา ๆ นะหลาน" ยายมาลีล่าว “เอ้านี่ ยายทำนมที่หลานอบินมาที่สุให้้วย เอาไปินระหว่าเินทานะ ยายับแม่ะส่ให้ทุวัน็ไ้นะถ้าหลาน้อาร” ยายยื่นล่อนมปันมเ้ให้
วาโยในุเสื้อเิ๊ลายส็อสีแ าเยีนส์ั้าวอบาส่วนลในเป้สะพาย
“แม่รับ ยายรับ ระหว่าที่ผมไม่อยู่ถ้าใร ๆ ถามหาผม็ให้บอว่าผมไปอยู่ับลุป้าที่อินเีย ไปเรียน่อที่อินเียนะรับ”
“ถ้าลูเหาหรือมีอะไรที่อยาุยับแม่หรือยาย ็โทรมาไ้นะ ลุสิรไ้ให้ิมโทรศัพท์วิเศษให้ทำให้พวเราไุ้ยันไ้ ถ้าลูิถึ็โทรมาไ้ แม่ับยายไม่สามารถไปที่โลแห่เวทย์มนร์ไ้”
“ถ้ามีอะไรผมะส่เ้าาบูมาหาแม่นะรับ ที่โลเวทย์มน์เ้าาบูะเป็นสื่อลาเียวที่แม่ะิ่อส่หมายหรือส่อินมาให้ผมไ้รับ ส่ผ่านเ้าาบูมาไ้นะรับ”
“ยายรับ ูแลสุภาพัวเอัวเอ้วยนะรับอนปิ Summer ผมะลับมานะรับ “
วาโยอยาย “ูแลัวเอ้วยนะหลาน”
“แม่รับผม้อไปแล้ว ูแลัวเอ้วยนะรับ”
“ไปเถอะลู ไม่้อห่วทานี้นะ แล้ว่อยเอันอนปิเทอมนะรับ เรียนให้สนุนะรับ” แม่บอลา วาโยลาระเป๋าเินทา ถือรเ้าาบู เินไปที่ระเา สาผฟลู “บ้านบรรศาลา” หันมาโบมือให้แม่ับยาย “ผมไปแล้วนะรับ พบันอนปิเทอมนะรับ” วาโยเินเ้าไปในระเพื่อเริ่มารผภัยรั้ใหม่
ในรถลีมูีน วาโยไ้เล่าเรื่อราวอเาั้แ่้นนบ
“น่าประทับใริ ๆ เ็นนี้” ท่านธนาเทพล่าวม “ไม่อยาเื่อเลยว่าภูผาไ้ายไปแล้ว โลเวทย์มนร์าวีรบุรุษไปแล้ว แ่็ยัไ้พบทายาทอเา แปลมาไม่เยไ้ยินมา่อนว่ามีใรเ้าเรียนวิทยาลัยเวทย์มนร์ นาราย์นิรมิอนปี 5”
“ริ ในะที่ปี 5 นอื่น ๆ เรียนมาั้ 4 ปี นะสอบวัระับวิาพ่อมั้นพื้นาน อาารย์ให่อให้ผมไ้พาเาไปให้ทันพิธีเปิารศึษาัสรรเ้าบ้าน่อนเทอมใหม่ะเริ่ม” ศาสราารย์สิรพู
“รู้ไหม วาโย ภูผาพ่อเธอนะเป็นวีรบุรุษสรามัวริ” ท่านธนาเทพถาม
“ผมเอ็พึ่รู้ไ้ไม่นาน ริ ๆ แล้วั้แ่ผมเิมาผมเห็นพ่อที่มีสุภาพไม่แ็แรอยู่แ่ในบ้านนเมื่อ 2 เือน่อน พ่อ็าผมไป ผมพึ่มา้นพบว่าุพ่อเป็นผู้วิเศษ ศาสราารย์สิรไ้บอผมเมื่อ 2 เือนที่แล้วหลัานั้น็ไ้เรียนเวทย์มนร์ับอาารย์มา 2 เือน” วาโยี้แ
“พ่อหนุ่ม เธอรู้มั้ย เธอไ้รูที่เ่ที่สุในวิทยาลัยนาราย์นิรมิมาสอนเธอแล้ว ศาสรารย์สิรนะไม่ใ่พ่อมธรรมานะ เาเป็นพ่อมที่เ่และมีพรสวรร์้วย”
“ท่านธนาเทพ อบพูายยอน นี่แหละเาถึเิบโเร็วในระทรว เป็นถึผู้่วยรัมนรีระทรวเวทย์มนร์ ว่าแ่อนนี้ อัปสรสวรร์ ลูสาวอท่านสบายีไหม”
“สบายี สิร ุ็รู้มาลอว่า ในปีนี้ะมีารเลือั้รัมนรีระทรวเวทย์มนร์นใหม่ และอัปสรสวรร์็เป็นแนิเในารเลือั้รั้นี้้วย”ท่านธนาเทพพู
“มีู่แ่นสำัือ อัรา เวยันร์ พ่อมศาสร์มืผู้ร่ำรวยทรอิทธิพล นน่าลัวแบบนี้ะมาเป็นรัมนรีระทรวเวทย์มนร์ โลเวทย์มนร์อประเทศเราลุเป็นไฟแน่” ศาสราารย์สิรพูึ้น
วาโยเหลือบมอไปนอหน้า่ารถะที่พระอาทิย์เริ่มึ้น วาโยมอเห็นเาอสิ่มีีวินาให่บินามรถมา วาโยเริ่มมีสีหน้าัวลใ
ท่านธนาเทพ หยิบหนัสือพิมพ์ออมา “ุเห็นนี่แล้วหรือยั" หนัสือพิมพ์เลี เมินิว ปราภาพนแระหน้าาุร้ายนหนึ่มีแผลเป็นรอย่วน 5 รอยบนใบหน้าี้าย ที่ทำใหู้ั่วร้าย ำลั่อสุมำลับในโลเวทย์มนร์
“ผมเห็นแล้ว แ่ยัไม่มี้อสรุปที่ว่า ามินสุระ เป็นัวอันรายแ่ไหน” ศาสราารย์สิรพู
“ผมไ้โน้มน้าวท่านรัมนรี และระทรวแล้วว่า ามินสุระ ือภัยุามรั้ให่ และมันเี่ยวับุรสา ภรรยาอุ เธอเือนผมมาเมื่อเือน่อน” ท่านธนาเทพพู
“รสามาพบุหรือ” ศาสราารย์สิรถาม
“เธอเียนหมายบอเรื่อามินสุระ เพราะ่อนายเธอสสัยว่าระทรวะมีเอี่ยว้วย ึ่เธอสสัยในัวอ อัรา เวยันร์ ่อนผมะอบลับ เธอส่สิ่นี้มาให้” ท่านธนาเทพหยิบล่อที่ผนึมีรูปสายฟ้าสลับนล่อ "สิ่สุท้ายที่เธอส่มา สิร มันมาพร้อมับนฮูอเธอแ่ไม่มีหมาย ผมสันนิษานว่า เธอรีบส่มันมาเพื่อที่ะให้มันปลอภัย”
“น่าะเป็นอามินสุระ” ศาสราารย์สิรอบ
“แ่ผมเปิมันไม่ไ้ เวทย์ที่ปป้อมันแ็แร่มา” ท่านธนาเทพั้้อสัเ
“เหมือนเป็นโลหะาเผ่าอสูรนะ สัลัษ์สายฟ้านี่มัน” อาารย์สิรพู
“มันเรือแสรับ” วาโยบอ
“แ่ันไม่เห็นอะไรเลย” ศาสราารย์สิรแย้
“ผม็้วย ไม่เห็นเหมือนัน” ท่านธนาเทพสนับสนุน
ศาสราารย์สิรส่ล่อให้วาโย เมื่อวาโยแะล่อปราว่ามีแสรูปสายฟ้าปราึ้นบนฝาล่อ แล้ว ล่อเปิเอไ้ ้าในล่อมีุแสายฟ้าอยู่้าใน
“โอ้ ! ุพระ เธอทำไ้ยัไเนี่ย” ท่านธนาเทพอุทาน
“เี๋ยว ! เรายัไม่รู้ว่า...” ศาสรารย์สิรเหมือนะพูอะไร่อ “ระวั”
เปลวไฟนาให่มาเผาลารถ ท่านธนาเทพมหายไปในอไฟ รถหายไปแถบหนึ่ เ้าาบูหนีออมาารบินหนีไป
“ับไว้” ศาราารย์สิระโน มอเห็นมัรไฟนายัษ์ัวหนึ่บินมา ที่ออมัรมีปลออโลหะนาให่ ึ่วาโยเห็นว่ามันเรือแสอย่าน่าลัว วาโยรีบว้าระเป๋าเป้มาสะพายหลั รถเสียารวบุม นับรถใ้เวทย์หายัวไปในที่เิเหุ รถำลัะาท้อฟ้า ศาสราารย์สิร และวาโยรีบระโลมาารถ ลอยละลิ่วบนท้อฟ้าเหมือนำลัโร่มิ่พสุธาสอศิษย์อาารย์ับมือัน ุแสายฟ้าหล่นผ่านรหน้าพวเา
“ไม่นะุแ" ศาสราารย์สิรหยิบไม้ายสิทธิ์ ี้ไปทีุ่แ “ุแสายฟ้า ลอมี”
เมื่อว้าุแสายฟ้าไ้แล้ว ทั้สอศิษย์อาารย์ไ้หายวับไปบนท้อฟ้า เหลือแ่มัรยัษ์ที่ำลัไล่ับเหยื่อ แ่เหยื่อหนีรอไปไ้อย่าหวุหวิ
ความคิดเห็น