คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10 เรื่องราวของคุณอัปสรสวรรค์
Chapter 10
เรื่อราวอุอัปสรสวรร์
ที่หน้าบ้านุอานนท์ สารวัรมลำลัสอบปาำุวิภา
“แม่ฮะ” น้อะวันวิ่เ้ามาในบ้านเ้าอแม่
“น้อะวัน” แม่ลูอันลม “ลูลับมาแล้ว ลูปลอภัย” วาโย มายา และปเินเ้ามาในบ้าน
“พวเธอมาทำอะไรที่นี่” สารวัรมลถาม เมื่อเห็นลูาย “ ลูมาทำอะไรที่นี่รับ”สารวัรมลมาอลูาย
“ือพวเราามหาลูใหุ้วิภา่ะ สารวัร” มายาอบำถาม
“สารวัรรับ ือพวผมเอน้อปที่บ้าน้นไม้อน้อะวันรับ ือน้อปมาเล่นับน้อะวันนะรับ” วาโยโหเพื่อไม่ให้สารวัรมลรู้ว่าลูายอเามีส่วนเี่ยว้อับภารินี้
“ใ่รับพ่อ พี่วาโย พี่มายาเอผมที่พึ่มาบ้าน้นไม้อน้อะวันรับ” ป่วยยืนยัน
“ือที่้านเหนืออป่า มีแมป์นึั้เป็นรัลับอโรลัพาัว่ะ” มายารายาน “พวเราแอบไป่วยน้อะวันมาไ้”
“มีแมป์ทาทิศเหนืออป่าหรือ” สารวัรมลทวนำ “เ้าหน้าที่นำำลัทุหน่วยไปที่แมป์เี๋ยวนี้ ผมะามไปสมทบ” สารวัรมลสั่าร
“สารวัรรับ ผมมีบาอย่าะส่มอบให้” วาโยยื่นสร้อยอล็อเ็มาให้
“เธอไปไ้มันมาาไหน” สารวัรมลถาม
“าที่เียวที่เอน้อะวันรับ” วาโยอบ “ำไ้ว่าเป็นอุอัปสรสวรร์รับ”
“พวเธอ ันาบึ้ับวามล้าหาอเธอมา แ่อทีเถอะ ราว่อไปให้เป็นหน้าที่อเ้าหน้าที่เถอะ นัเรียนอย่าพวเธออย่าไ้มาเสี่ยอันราย้วยเรื่อแบบนี้เลย มันไมุ่้มเลยนะ” สารวัรมลเือน “แ่็อบใในวาม่วยเหลืออพวเธอนะ”
“รับ อนนี้น้อะวันเสียวัมา ะเล่นับลูในวันนี้ไม่ไ้แล้ว ลูวรลับวิทยาลัยไ้แล้ว”สารวัรมลหันไปพูับลูาย
“รับพ่อ เี๋ยวผมะลับพร้อมพี่วาโย ับพี่มายารับ” ปอบ
“แม่ฮะ เพื่อนอพ่อำลัอยู่ในอันราย ผมไ้ยินพวนั้นพูถึพวเา ลุเรวัร ป้าาา มีื่อพี่เน์้วย” น้อะวันบอ
“เอาละหนูไม่้อเป็นห่วนะ เี๋ยวลุะัเ้าหน้าที่อยุ้มันพวเาให้เอ” สารวัรมลปลอบใน้อะวัน
“ไม่้อห่วลู เี๋ยวแม่ะไปุยับพวเา เ้าบ้าน่อน”ุวิภาบอลูาย
“ฮะแม่” น้อะวันเ้าบ้าน
“วิภา ผม้อไปแล้ว ูแลัวเอ้วยนะ เสร็ภาริผมะลับมา” สารวัรมลบอ หันมาพูับวาโย และมายา “สำหรับพวเธอ อนนี้้อรีบลับวิทยาลัย่วน และระวััวให้มา้วย ูแลปให้ี้วย” สารวัรมลออาบ้านุอานนท์
วาโยพูับุวิภา “เพื่อนสามีุำลัอยู่ในอันราย เราพอะ่วยอะไรไ้บ้ามั้ยรับ”
“พวเธอทำมามาพอแล้ว สามีันเป็นพ่อมที่เ่แ่ยัสู้หลู่เาไม่ไ้” ุวิภาพู “ันไม่อยาให้เ้าปีศานั่นามล่าพวเธออี”
“สายไปแล้วรับ หลู่เา็หมายหัวผมไว้แล้ว” วาโยสารภาพ
“ั้น็อย่าทำให้มันโรธเพิ่ม เธอเอเรื่อแย่ ๆ มามา” ุวิภาพู้วยวามเป็นห่ว “สารวัรมลพูถู อร้อพวเธอวระเ็บัวเียบเ้าไว้”
“พวเราเสียใอีรั้ เรื่อุอานนท์” วาโยพู
“อบุ และอบุที่ามหาน้อะวันนเอ และพาลับบ้านไม่รู้ว่าะอบแทนพวเธอยัไ แล้วเรื่อหมายู่ไม่้อเป็นห่วหรอ ันเล่าให้สารวัรมลฟัหมแล้ว และมอบหลัานให้สารวัรมล้วย อบในะที่เป็นห่ว"
“ไม่้อห่ว่ะ พี่วิภา พ่อเยบอว่าฝนไม่ไ้โนหลัาเียว เรา้อ่วยเหลือัน”มายาอบ
“พวเราอลานะะ”
“โีนะเ็ ๆ” ุวิภาอบ
“ันะ้อไปสืบเรื่อเพื่อน ๆ อุอานนท์ว่าทำไมหลู่เาามล่าพวเา ไว้รู้อะไรแล้วันะแ้เธอทันที” มายาพูะที่เินลับวิทยาลัย “อบุที่่วยในวันนี้”
“วันนี้เทศาลลอยระทนะรับ” ปพู “พวพี่ไ้ทำระทหรือยั เี๋ยวไม่มีลอยในานเทศาลนะรับ”
“ั้นพวเราลับไปทำระทัน” วาโยเสนอ
ืนวันลอยระท วาโยและเพื่อน ๆ ในุไทยเ้าร่วมเทศาลลอยระท ะที่วาโยำลัลอยระทที่ทะเลสาบันทรานั้น วาโยไ้พบสารวัรมล
“อา วาโย โีที่เอเธอ ท่านอัปสรสวรร์อยาุยับเธอ ามันมา” วาโยเินามสารวัรมลมาที่โรเี้ยมาวึส์ พบุอัปสรสวรร์ในุไทยยุรัาลที่ 5 นั่รออยู่ที่โ๊ะ
“เธอมาแล้ว วาโย” ุอัปสรสวรร์ทั “นั่ลสิ” วาโยนั่ล
“เธอไ้่วยเหลือันมา 2 รั้แล้ว ไม่ว่าันะเอปัหาอะไร ็ะมีเธอมา่วยเหลือันทุรั้ มันทำให้ันิไ้ว่า เหมือนะรู้ัเธอมานานเหมือนัน” ุอัปสรสวรร์พูอย่าอ่อนโยน มอไปที่หน้าอวาโยเหมือนระลึถึใรนหนึ่ “เธอ่าเหมือนนนนั้นในสมัย่อนริ ๆ”
“หมายถึพ่อภูผาอผมหรือรับ ุอัปสรสวรร์” วาโยถาม “รู้ัุพ่ออผมหรือรับ”
“ถูแล้วละ เธอูสิ” ุอัปสรสวรร์ถอสร้อยอล็อเ็ เปิล็อเ็ใหู้ภาพอพ่อภูผา
“นี่ือสิ่เียวที่เาผู้นั้นมอบให้ันไว้ ริ ๆ แล้วันับพ่ออเธอเยหมั้นันมา่อนและะไ้แ่านันแล้ว แ่เพราะารปราบบนแระราวัสูรเมื่อ 15 ปี่อน ทำให้เาไ้หายสาบสูไป”ุอัปสรสวรร์เล่าถึวามเป็นมา
“ผมเสียใรับุอัปสรสวรร์ แ่ยัไพ่อภูผาอผมไม่ปรารถนาที่ะเห็นุเศร้าโศหรอรับ” วาโยพู
“เธอนี่่าเหมือนเามาทั้ใบหน้า วา แม้แ่ารพูา ที่ริั้แ่เห็นเธอรั้แร ัน็รู้มาแล้วว่าเธอเป็นใร ันาบึ้ับสิ่ที่พ่ออเธอทำไว้ และรวมถึวาม่วยเหลือที่เธอมีให้ัน”
“ผมีใที่ไ้่วยเหลือุรับ” วาโยอบอย่าริใ “อใหุ้ไ้เป็นรัมนรีระทรวเวทย์มนร์ให้ไ้นะรับ เพราะโลเวทย์มนร์อประเทศไทย้อารุมา”
“ันะพยายาม วาโย” ุอัปสรสวรร์อบ “อนนี้เธอไปสนุับานเทศาลไ้แล้วนะ ัน็มีเรื่อะุยับเธอเพียเท่านี้ แ่็ระวััว้วยนะ อัรา เวยันร์ เาไม่มีวันอยู่เย ๆ แน่” ุอัปสรสวรร์ลุไปาโ๊ะ
“ผมะระวัรับ” วาโยรับำ สัรู่่อมาบุษบาในุไทยถือแ้วบัเอร์เบียร์มานั่ที่โ๊ะ้วย
“วาโย อนั่้วยน พอีันมีเรื่อะุยับเธอ”
“วันนี้เธอูสวยึ้นนะ ั้แ่ารเอันรั้ที่แล้วนะ” วาโยทั
“อย่าย้ำสิ ิถึเรื่อนั้นแล้วยัโรธอยู่เลย” บุษบาพู “ันมาิเรื่อมัรในสัเวียนาร่อสู้ ปลออที่มันโนสวมเป็นโลหะอสูร ปลอออันเียวันับที่เอในแมป์พวลัลอบ ไม่นึว่าะเออแบบนี้”
“มัรที่โมีรถที่เรานั่มาที่วิทยาลัย มัน็มีอแบบนี้” วาโยเล่า “ศาสราารย์สิรยั ับพฤิรรมอมันอยู่เลย”
“ารโมีนั่นมันทำให้ันแปลใ มันไม่เยปราที่ไหนมา่อนเลย และเธอ็ไม่เยบอว่ามันสวมปลออ”
“ใ่” วาโยยอมรับ
“มันยัมีเรื่ออื่นที่ันอยาุย เมื่อ่อน็ไม่ไ้อยารู้นะ แ่เหมือนเธอะมีปัหาับอัรา เวยันร์ ทำไมเาามล่าเธอละ” บุษบาถาม
“ถ้าเธอไม่ว่าอะไร เรายัพูถึเรื่อนี้ไม่ไ้ อย่าน้อย็อนนี้นะ” วาโยอบ
“เ้าใละ เราทุน่า็มีวามลับ ันะไม่เ้าี้แล้ว ที่ริหลัา่วยมัรัวนั้นไ้ ันไม่ิว่าพวเราะเอปัหาอะไรอีนะ ันนึภาพอนที่ป้ารัมภารู้เรื่อนี้ไม่ออริ ๆ” บุษบาพู
“บุษบา เราไปเที่ยวานลอยระท่อันเถอะ เรื่ออื่น่ามัน” วาโยวนบุษบาเที่ยวานลอยระท
ความคิดเห็น